Met een banaan en een uitgeperste sinaasappel achter de kiezen, stap ik de deur uit richting sportschool. Tja, maandag-, woensdag- en vrijdagochtend is het vaste prik: sportschool. Het is kwart voor negen als ik daar incheck; om die tijd wordt het er weer rustig. Daar houd ik van: sporten in alle rust. Hé, Keith is er ook nog. Normaal gesproken begint hij al om 6 uur ’s ochtends en is hij tegen acht uur al weer pleite. Keith is een excentrieke Engelsman (een fanatieke Liverpool fan), die al een aantal jaren op deze sportschool rondloopt. Hij sport altijd geheel in het zwart; hij heeft ook zwarte muts op, waar een grijs paardenstaartje onderuit komt. Keith en ik hebben elkaar leren kennen op de sportschool een jaar of vier geleden. Zo af en toe maken we een praatje, drinken koffie en als een van ons een paar keer niet geweest is, gaan we even bij elkaar langs of we bellen even om te horen, hoe het gaat.
Toevallig ben ik van plan om vanmiddag bij hem langs te gaan,
omdat ik hem drie weken niet gezien heb. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik
hem misloop, omdat ik wat láter sport dan hij. Maar neen, het klopt, hij is
twee weken in de lappenmand geweest … heeft zelfs vijf dagen op krukken gelopen
… geen gevoel meer in zijn rechter onderbeen …
‘Maar in dat been had je de laatste jaren tóch al geen
gevoel meer, Keith?’
‘Nee, man, in mijn linkerbeen heb ik al jaren geen gevoel
meer, nu komt mijn rechter er verdomme ook nog eens bij …’
Keith vindt het een prima idee om vanmiddag bij hem thuis een ‘cup of tea’ te doen.
Keith woont in het Oude Noorden, langs de Rotte. Op weg naar
zijn huis loop ik langs ‘Olala Chocola’,
ambachtelijke chocolademakers. Wat daar allemaal voor lekkers in de étalage
ligt! Het water loopt me in de mond. Het lijkt me een goed idee om een paar
superbonbons te scoren, voor bij dat
koppie thee straks. Ze zijn goed aan de
prijs, dat wel: tien bonbons voor tien euro maar daar heb je ook wel wat voor.
Om kwart over vier tik ik
tegen Keith’s raam (hij woont op
de begane grond) …. geen reactie …. nog
es tikken … ja hoor daar komt hij aanschuifelen … dàt kan hij in ieder geval
nog …schuifelen … scheerschuim zit nog
op zijn gezicht. Met het scheermes nog in zijn hand, laat hij me binnen. Veel
te gehaast scheert hij verder. Op
verschillende plekken ligt zijn gezicht open.
Ik moet zelf de waterkoker aanzetten voor de thee en voor
ons allebei een theetje uitzoeken. Hem maakt het niet uit wat voor thee. Ik schenk
het water in de theekopjes. Keith is blij verrast door de bonbons. Met zijn
bloedende hoofd zit hij zijn vingers af te likken van die handgemaakte
cocosbonbon. Normaal ben ik helemaal niet zo van die zoetigheid … maar déze
handgemaakte kersenbonbon:
Olala!
