HUIS GEZOCHT.

Het gaat echt niet langer. Dagelijks vliegen ze elkaar naar de strot. Anja (49) en Ben (50).  Kleine woordenwisselingen over voeten vegen, het laten slingeren van vuile kleren tot grotere ruzies, over zijn roken, zijn drinken en zijn vriendinnen in hun huis. In ‘mijn’ huis, volgens Ben. Drie jaar zijn ze nu uit elkaar. Na 19 jaar huwelijk  ... want  Anja is ‘niet gelukkig’. Tot op de dag van vandaag, wonen ze tot hun afschuw nog wel samen in hun huurhuis in Rotterdam.

Over het gedrag van zoon, Alex (24), student psychiatrie op de Erasmus, kunnen de gemoederen hoog oplopen. Hij verstoort geregeld, met z’n dronken kop de nachtrust van zijn ouders. Het is toch niks: zo’n jongen moet al lang het huis uit zijn maar betaalbare woonruimte is er niet … een kamertje van 12 m2 kost hier minimaal 650 euro.

Irene (25), de vriendin van Alex, loopt op alledag, ze woont nog in bij haar moeder. In 2016 zijn haar ouders gescheiden. Haar pa heeft geluk: vrij snel vindt hij een huurhuis.

Dat geluk heeft Ben niet als hij in 2019 van Anja scheidt. Er is woningnood. De wachttijd voor een betaalbare woning is niet in te schatten. Ben probeert nog  of hij bij een zus of broer (tijdelijk) onderdak kan vinden. Tevergeefs. Alleen zijn oude vader wil hem wel tegemoet komen. Hij weet van de jubelton. 100.000 euro mag hij zijn zoon belastingvrij schenken voor de aankoop van een huis en voor hem een belastingvoordeeltje. Niks voor Ben; hij heeft nooit een huis gekocht.  Hij is hovenier.  Zijn salaris is geen vetpot. Hij is aangewezen op woningen in het sociale segment en die zijn dun gezaaid. Aan die jubelton heeft Ben niks maar als zijn pa die ton toch kwijt wil … ?! Zijn vader is wel goed maar niet gek.

Irene heeft van haar moeder al te horen gekregen dat ze na de bevalling andere woonruimte  moet zoeken. Haar moeder heeft nu sowieso al veel last van migraine ... laat staan straks met een huilende baby..

Irene en Alex bezichtigen een kleine 3-kamer(huur)woning; helemaal in Tiel. Slecht geïsoleerd. Iel keukentje. Ze kunnen een tijdelijk  huurcontract krijgen. Voor één jaar. Zeshonderd euro huur per maand.  Ze doen het. Wat moeten ze anders?

‘Kassa!’, voor de huisjesmelker. Zeshonderd euro belastingvrij inkomen per maand.

’t Is klote … langer wachten kan niet meer.

TROUW FIETSJE ...

Na de uitvaart van Els ben ik om  kwart voor twaalf weer thuis , in het altijd zo feeërieke Prinsenland. Ik ben nog behoorlijk verward. Wezenloos zo’n afscheid van een geliefde.  Zin om te eten heb ik niet. Die plak uitvaart-cake zit verstopt mijn strot nog.  

Normaal gesproken was ik op de fiets naar Els gegaan maar het regende vanmorgen vroeg dus sprong ik op de metro en later op tram 7.  Ik had te weinig beweging gehad, dus ik besloot een paar uurtjes te gaan fietsen. Zo gezegd, zo gedaan (bluhhh wat een cliché). Dus ik spring op de fiets.

Nog geen vijf minuten ben ik van huis of mijn ketting pleurt er af. Tien minuten ben ik aan het klooien om die ketting weer op zijn (of haar) plaats te krijgen. Mijn handen zijn smerig en pikzwart. Dat zwart zit, nu ik dit zit te tikken, nog steeds onder mijn nagels. In mijn hele huis is geen nagelborsteltje te vinden. Dan morgen maar naar Kruidvat en dan borstelen. Goed, de ketting zit er dus weer op … fietsen dus. Ik stap op de fiets en ja, echt waar, de ketting rot er weer af.

Er zit niks anders op dan met de fiets aan de hand naar huis te lopen. Met die gore zwarte handen aan mijn schone handvaten (de handvaten willen dat helemaal niet!). Onder weg probeer ik met een paar plukken gras de ergste smerigheid van mijn handen te poetsen. Dat lukt amper. Ik ben d’r niet zo tevreden over.(De handvaten wel.)   

Vijf minuten fietsen is twintig minuten lopen. Ik ben nu bijna thuis. Mijn buurman Cor staat zijn auto te poetsen. Ik vraag hem naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker, want hij heeft behalve die auto ook nog een fiets. Hij weet een fietsenmaker. Tegenover de Lidl. GVD! Dat is twee minuten van waar mijn ketting eraf vloog. Kan ik weer twintig minuten terùg  gaan lopen … klote … maar goed  voor mijn conditie. Dat wel.

‘Ik hoop dat u mijn fiets kunt repareren,’ zeg ik tegen de fietsenmaker. Ik vrees het ergste. ‘Ik zal de fiets eerst even ophangen.’ (Mijn fietsje  schrikt zich dood. ‘Rustig maar’ mompel ik, ‘komt goed.’) De fietsenmaker hangt de fiets op aan twee haken. Een van voren en een van achteren. Hij kijkt er twee minuten naar: ‘Nieuw wiel, nieuwe as, nieuwe remmen, dat gaat u ongeveer vierhonderd euro kosten. Ik zal u eerlijk zeggen dat ie dat niet meer waard is. U kunt uw geld beter investeren in een andere fiets.’

’Ik dacht dat ik door de grond zakte.  Onderweg naar huis ben ik helemaal confuus … ik ben alleen, niemand om mee te praten. Ik praat hardop in mezelf…  tegen mijn fietsje:  ‘ruim twaalf jaar heb ik met jou  … mijn ouwe trouwe fietsje,  met eenentwintig versnellingen … samen heel Europa doorgefietst … wat zal ik je missen. Sorry, ik zet je in de berging achter die logge reservefiets, met die terugtraprem en zonder versnellingen; jou zal ik nooit vergeten. Die ongemakkelijke fiets zal ik voorlopig moeten gebruiken, tot ik een nieuwe gevonden heb. Ik schaam me de ogen uit mijn hoofd dat ik af en toe denk aan een e-bike, terwijl ik die dingen vervloek.  Het zou ook een tweedehands mountainbike kunnen worden. Stop thinking! Het verlies van jou is nog te vers om bezig te zijn met een vervanger.’