Sinds zeven jaar woon ik alleen in een tweekamerwoning. Ooit heb ik in een
vierkamerwoning gewoond met alles er op en er aan. Met mijn toenmalige gezin woonde ik daar: een
echtgenote, twee kinderen, een kat en een hond.’ Die ben ik in de loop der
jaren allemaal kwijt geraakt. Ook de spulletjes … och, daar hechtte ik niet zo
aan. Kleine dingen zoals: beeldjes, lepeltjes, cd’tjes, plantjes, gaf ik gewoon weg; hoefde er niks voor terug.
Op den duur liet ik het bezoek zelf kiezen wat ze mee wilden nemen. Toen kwam
de omslag. Het bezoek wachtte opeens niet meer tot ik iets aanbood om mee te
nemen, neen, bij binnenkomst werd er alvast
wat gepakt en in de tas gegooid. Toen had ik al een duidelijke grens moeten
trekken. Mijn echtgenote wilde er nog wat van zeggen maar ik keek haar aan en
schudde van ‘neen, laat maar, ik wil
geen heibel’.
Ik ben altijd de vriendelijkheid zelve. Zelfs als ik helemaal niet vriendelijk zou
moeten zijn, heb ik die glimlach. Ik treed niet op als ik eigenlijk stevig zou
moeten optreden. Reageer niet als iemand iets zegt waar ik het niet mee eens
ben of doet wat ik niet wil. Van jongs af aan ben ik echt iemand van ‘de lieve
vrede bewaren’.
Op verjaardagen was het altijd gezellig in de beslingerde vierkamerwoning.
We zongen ‘Lang zal zij (of hij) leven in de gloria’ of ‘Er is er een jarig,
hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is hij (of zij)’. Natuurlijk was er
koffie met slagroomgebak, bier, frisdrank, olienoten, chippies en blokjes kaas.
Simon (van Riet) kwam altijd met gore moppen. Daar moest ik
helemaal niks van hebben … maar dat kon
hij ook niet weten … ‘kennen jullie die mop van de fee met die spiegel?’… en ja
hoor, daar ging die alweer:
‘Een mannetje was ontevreden over de lengte van zijn piemel.
Op een dag verscheen er een fee met een mooie, ronde spiegel aan zijn bed. De
fee zei: ‘omdat je zo’n lief kereltje bent mag je voor mijn spiegel gaan staan
en een wens doen. Het mannetje wist natuurlijk gelijk wat hij zou wensen: een
langere piemel. Dus ging hij voor de spiegel staan: ‘Spiegeltje, spiegeltje
mooi en rond, geef mij een lul tot op de grond’ … en op slag had het mannetje
ultra korte beentjes.’
Nou, lachen … Simon had succes, keek me vol trots aan … onwillekeurig
glimlachte ik naar die lul.
Er werd niet alleen gegeten, gedronken en gelachen, neen, er
werd ook serieus gepraat over God en de politiek. Ook dan had Simon meestal het
hoogste woord. Hij was de enige VVD’er in de hele familie. Volgens hem waren
arbeiders lui en meldden ze zich vaker dan nodig ziek. Ik was CPN’er, communist.
Alleen schaamde ik me daar toen een beetje voor omdat, omdat de communistische
Sovjet-Unie kort geleden Tsjecho-Slowakije met bruut geweld had bezet.
Nederlandse communisten zouden zoiets nooit doen. Die wilden alleen maar een
hoger loon en betere arbeidsomstandigheden voor alle arbeiders in Nederland. Simon
vond dat maar ‘gelul’. Hij stond gelijk op, deed zijn colbertje aan, pakte mijn
staande schemerlamp uit de hoek van de woonkamer: ‘Zo, die neem ík gelijk mee!
Kom Riet. We gaan!’
Eigenlijk had ik toen eens moeten optreden!
