Ik loop, met mijn vriend Henk, naar het Metrostation Prinsenlaan. We gaan naar de bios. De film, El Houb, van een Rotterdamse regisseur over een Marokkaanse homo, die wel uit de kast wil maar daar niet uit màg komen van zijn omgeving. Dat is wat we er van weten uit de beknopte recensie op de filmladder.
Voor het zebrapad bij
Metrostation Prinsenlaan zijn wel acht duurzame huurscooters achtergelaten
… neer gekwakt kan je het beter noemen. Henk en ik kunnen er al nauwelijks omheen
of voorbij, laat staan mensen met een handicap,
kinderwagen, rollator of scootmobile. Het wordt steeds gekker met die scooters.
Hier in de buurt zitten veel scholen en voor de oudere scholieren is dit
duidelijk hèt favoriete vervoermiddel. Het lijkt wel alsof de voornamelijk
jeugdige gebruikers van die scooters zelf het belang niet zien van het netjes
parkeren van dat ding. Ze parkeren de
scooters alsof ze een leeg blikje bier in een afvalbak gooien. Zo pleuren ze
die dingen kris kras overal in de stad neer en lopen er van weg alsof het ze
verder geen moer meer interesseert of die
scooter in de weg staat of niet. Er zit blijkbaar ook geen boete op van het
verhuurbedrijf, wanneer door slordigheid, die scooters beschadigd raken. Door heel
Rotterdam worden die dingen achteloos achtergelaten. Ruim een half jaartje
geleden las ik er iets over in de krant. De scooterverhuurbedrijven en de
gemeente waren in overleg om aan die
overlast een einde te maken. Overdekte
en duidelijk gemarkeerde plaatsen hadden
ze het toen over. Sedertdien is er mediastilte over deze zaak. Het verhaal zal
wel zijn dat toen opeens de Oekraïense oorlog en de energiecrisis veel aandacht
nodig hadden. Hoe dan ook, nu loopt het gillend uit de hand. De oplossing zal waarschijnlijk heel erg moeilijk zijn. Misschien helpt het als we
de Rotterdamse vlag omdraaien en enkele boeren per ongeluk met hun trekkers over
al die eenzame scootertjes laten rijden.
Handhaven heeft onze nationale politie nog nooit gedaan noch tegen de
scootersloddervossen noch tegen de boeren dus waarom zouden ze dat nu wel doen?
Het kapitaal van de scooterverhuurders wordt zo wel vernietigd. Misschien dat
ze er dan wel toe overgaan stringentere voorwaarden te stellen aan die scooterhuurder.
Als Henk en ik dan eindelijk
die scooterzooi omzeild hebben en het stoplicht staat op groen dan kunnen we
eindelijk oversteken. Maar dan worden we bijna, op hoge snelheid, van de sokken
gereden door een vrouw op een bakfiets … roekeloos rijdt ze: met veel te hoge
snelheid en nog telefonerend ook. Ik zou haar haast een ongeluk toewensen.
We moeten er bij Beurs uit om over te stappen op de metro
naar de Wilhelminakade. De film is in Lantaren Venster. De film El Houb is heel
beklemmend. Voor Nederlandse homo’s is het al moeilijk uit de kast te komen. Laat
staan voor Marokkaanse. Homoseksualiteit wordt binnen Marokkaanse gemeenschap verafschuwd,
totaal niet geaccepteerd door het ouderlijk gezin, de familie (ook die in
Marokko), de straat, het geloof, de moskee. De film maakt het niet mooier dan
het is … die is mooi van lelijkheid.
