Ik had nog geen idee waar mijn stukje vandaag over moest gaan maar toen ik opeens mijn huissleutels kwijt was, kon het nergens anders meer over gaan.
We hadden zitten klaverjassen in het buurthuis op de hoek.
Ik was, samen met mijn maat Henk,
eindelijk eens een keertje als winnaar uit de strijd gekomen. Wij
ruimden met zijn allen de ruimte aan kant, zodat die er weer spic en span
uitzag. Nog schoner als toen we er in kwamen. We namen afscheid van elkaar en
ik sloot af. Het was regenachtig, maar desondanks stapte ik vrolijk (door onze
klaverjaszege natuurlijk) op huis aan. Bijna ben ik bij huis als ik me
realiseer, dat ik de sleutels van de klaverjasruimte nog bij Lies in de
brievenbus moet stoppen … Lies is degene die verantwoordelijk is voor het
sleutelbeheer van het buurthuisje. Zij woont zo’n tweehonderd meter verderop
dus dat betekent wel weer even (vrolijk) doorstappen door de regen.
Ik druk bij Lies op de bel; ze vraagt wie daar is.
‘Ik’, zeg ‘ik’ dus en ik roep er gelijk achteraan dat ik de sleutel van de
klaverjasruimte bij haar in de brievenbus gooi ..
‘Okeehee,!’ roept zij en ik zet er weer flink de pas in naar
huis. Bij mijn portiek aangekomen bemerk ik, dat ik mijn sleutelbos niet meer
heb … maar, zo vraag ik me af, wanneer en waar ben ik die sleutelbos dan
verloren. Ik heb niks op de straatstenen horen vallen. Dan zit er niks anders
op dan maar bij mezelf aan te bellen; gelukkig is mijn vriendin thuis want ik
moet er niet aan denken dat ik buiten moet blijven staan. Mijn vriendin doet open … en … de trap
oplopend in de portiek, bedenk ik me, wat ik allemaal in het werk moet stellen
om weer aan een behoorlijke sleutelbos te komen. Want behalve de sleutels van
de portiek en de voordeur, zat ook het lidmaatschapskaartje van de sportschool
er aan … en de bonuskaart van Albert Heijn maar die laatste is het minst
belangrijk. Dat gaat dus behalve behoorlijk wat tijd en moeite, ook flink wat
geld kosten … en dan, als ik bijna boven ben, als ik met de sleutelbos van de
klaverjasclub mijn voordeur wil openmaken realiseer ik me pas .. wat er met
mijn eigen sleutelbos is gebeurd. Die heb ik natuurlijk bij Lies in de
brievenbus gegooid.
Mijn vriendin had de voordeur van ons appartement al
opengezet en ik bel gelijk Lies om haar te vertellen wat voor stommiteit ik heb
uitgehaald. Zij kan er de humor wel van
inzien en relativeert voor mij de zaak door te stellen dat haar zoiets al zo
vaak is overkomen:
‘Ik kom wel even naar beneden dan haal ik jouw sleutelbos
uit mijn brievenbus en dan ruilen we de bossen. Doe maar rustig hoor.’
Een kwartiertje later dan gepland kom ik dus feitelijk pas
echt thuis.
‘Had je nou net je mobiel meegenomen, want hier is tie niet
meer, vraagt mijn vriendin.
Nee hè!? Ik zou het niet zo precies meer weten ... toch wel
een beetje paniekerigl … voel ik voor de
zekerheid gauw in mijn jaszak en ja
hoor, gelukkig, daar zit m’n mobiel in m’n
regenjas.
Blurp! Zouden er voor dat niet ‘meer zo precies weten’ pilletjes
bij het Kruidvat of zo te koop zijn? Ik ga daat morgen maar even langs.
