Nog steeds ben ik in shock van het overlijden van Els. Ik ben ruim veertig jaar bevriend met haar geweest. Dezer dagen komen telkens weer gedachten bovendrijven over momenten die ik, mijn ex Carola en onze kinderen, met haar hebben meegemaakt. Ze woont in de zeventiger jaren bij ons aan de overkant, een stuk meer richting de Gordelweg. Vòòrdat ik haar echt leer kennen, zie ik haar al vaak vanuit ons huis voorbij komen. Ik kijk wel eens uit het keukenraam (op 3 hoog) als ik sta te koken. Zo rond half zes, dan zie ik haar van de tram naar huis lopen. Komt ze uit haar werk. Els heeft een heel eigenaardig makkelijk herkenbaar loopje, huppelend bijna. Een heel gewone vrouw is ze, slank, circa 1.75m, blond, stijl haar en ze draagt een bril. .
In het begin van de zeventiger jaren wordt ik lid van
Communistische Partij Nederland (CPN). Daar zie ik haar voor het eerst van
dichtbij. Op de eerste ledenvergadering word ik vriendelijk en vrolijk door Els
welkom geheten. Ik vertel dat ik haar
herken van het bij mij voorbij komen. Ze moet daar hard om lachen, eigenlijk
een beetje tè hard vind ik maar zo lacht ze nu eenmaal altijd. Els d’r stem is
ook vrij schel. Haar ogen stralen alsof het proletariaat de revolutie al
gewonnen heeft. Vanuit de CPN wordt het initiatief genomen om een
Huurdervereniging voor het Oude Noorden op te richten. De huizen daar zijn stuk voor stuk schamel,
er worden veel te hoge huren gevraagd, onderhoud
wordt nauwelijks gepleegd … en elk jaar moet
die huur weer met 5, 6, of 7% procent
omhoog. Carola wil geen lid worden van
de CPN maar wel meedoen met de huuractie. Els en Carola lopen op de
Zwartjanstraat met sandwichborden over hun lijf: bewoners worden zo opgeroepen
lid te worden van de huurdersvereniging.
Het wordt een groot succes. In een mum van tijd zijn er wel duizend
leden. Els wordt een strijdbare voorzitter, Carola secretaris en ik
penningmeester.
Door die huurdersvereniging en de CPN raken Carola, Els en
ik steeds meer bevriend. We zien elkaar op vele verjaardagen en we gaan ook
samen naar theater, bioscoop en concerten van de Rolling Stones, Bob Dylan en
Pink Floyd. Toen Carola en ik eind
zeventiger begin tachtiger jaren kinderen kregen wordt Els de favoriete tante van
onze zonen. Zij is zelf ook dol op ze. Dat blijft zo, ook als ze wat groter worden.
Nooit komt ze met lege handen maar wèl altijd met hetzelfde: één zakje ‘Els-koeken’
dat ze samen eerlijk moeten delen
In 1981 lopen Els, Carola, ik en onze peuter-zonen, samen met
honderdduizenden anderen, mee in de
demonstratie ‘Stop de neutronenbom.’
In de loop der jaren ontwikkelen Els en Carola een hechte vriendschap.
Ik heb me daardoor nooit verwaarloosd gevoeld. Els vormt samen met Carola en Koos (een vriend van Els) een
koortje. Els en Koos spelen gitaar en Carola viool. Ze zingen allerlei vrolijke
liedjes uit verschillende landen, ook Nederland natuurlijk: ‘Donna,‘ ‘Naar de
speeltuin’, ‘Jo met de banjo’, ‘Blowin’ in the wind’, ‘Pour moi la vie va
commencer’ en nog veel meer. Bij ons thuis wordt gerepeteerd. Optreden doen ze in
bejaardenhuizen en buurthuizen.
Zeven jaar geleden scheiden Carola en ik. Sindsdien heb ik Els
niet meer gezien. Drie jaar terug hoor
ik van een kennis dat Els Altzheimer heeft .. woensdag jl. appt Carola me over het overlijden
van haar die dag, vroeg in de ochtend. Carola
appt me: ‘haar lichamelijk lijden ging nog wel, maar haar langzaam geestelijk verdwijnen
uit de werkelijkheid was gruwelijk. ‘
Jarenlang was Els een trouwe, strijdbare en vrolijke
vriendin. Aanstaande dinsdag neem ik afscheid van haar.
De namen Carola,Els en Koos zijn om privacy- redenen gefingeerd.
