‘U bent de enige in de zaal mevrouw’, zegt de kassière. Ik mag
zelf weten waar ik ga zitten. De film over Charley Chaplin draait in zaal 1. Ik
ben in bioscoop KINO. Voor me in het
donkere gangetje naar zaal 1 loopt iemand, een man, denk ik. Ook richting zaal
1. Hij houdt de deur voor me open en zegt:
‘O, gelukkig, zit ik toch niet helemaal alleen in de zaal. Ik
heb mijn kaartje gisteren al gereserveerd, via internet, toen was ik ook nog de
enige. Je zit toch niet toevallig op stoel 10 van rij 9? vraagt hij.
‘Neen, ik mag gaan zitten waar ik wil.’ Ze gaat zitten in
rij 6; stoel 8. Aardige man wel, lijkt me … hij heeft een heel prettige stem.
We zijn inderdaad de enige twee bezoekers van deze
voorstelling. Het voorprogramma is niet
echt boeiend. Reclame voor behang, m&m’s, lays, brillen, vakanties, bier,
frisdrank. En previews. Er worden ook voorstukjes vertoond van Lawrence of
Arabia. Die film is al meer dan 50 jaar oud. Komt binnenkort weer in Kino.
De man die achter me zit, loopt opeens de zaal uit.
‘Ik kom zo nog wel terug, hoor!’
Dat moet hij wel tegen mij hebben, want d’r zit hier verder
niemand. Ik lach maar een beetje, niet zo hard maar toch zó hard dat hij het
kan horen. Vreemd, dat hij nu nog de zaal uit gaat. Hij zit hier al zeker 10
minuten naar die stomme reclames en previews te kijken en net nu die film zowat
gaat beginnen loopt ie de zaal uit. Misschien heeft ie nu ineens dorst gekregen
… van die reclames voor bier en frisdrank … of
misschien moet hij plassen, dat kan natuurlijk ook maar daar had hij ook
wel wat eerder aan kunnen denken ... Jemig, waar maak ik me druk over. Ik hoop
alleen niet dat hij met zo’n reuzenbeker popcorn terugkomt. Want dat is echt een
ellende … zo vlak achter me nog wel. Op het scherm worden nu regeltjes getoond bellen,
eten en afval in de zaal.
Oh kijk, daar is hij al weer. Heeft hij toch niets gemist.
Zo te zien heeft hij niks gekocht. Hij heeft tenminste niks in zijn handen. Zal
hij wel naar het toilet geweest zijn. Ik kan hem trouwens nu iets beter zien.
Mijn ogen zijn wat meer gewend aan het donker.
Hij is vrij groot, een meter tachtig schat ik. Kaal, een veertiger, om
en nabij. Nou, volgens mij duurt het voorprogramma langer dan normaal.
Achter me hoor ik wat vallen.
‘Godver!’ hoor ik. Als ik heel even vlug omkijk zie ik
alleen maar lege bioscoopstoelen. Hem zie ik nergens. ‘Jezus!’ hoor ik en
geschuifel. Ik zie hem nog steeds niet. O, daar is hij, ik zie hem opstaan maar
ook gelijk weer wegduiken tussen de stoelen. ‘Yes!’ klinkt het dan opgelucht.
Hij staat wel behoorlijk stram op. Zal hij toch geen veertiger zijn … vijftiger
of zestiger zelfs misschien. Ik kijk weer gauw voor me … kom hier tenslotte
voor de film. Die lijkt nu eindelijk te beginnen: ‘De geschiedenis van Charley
Chaplin.’
‘Goeie film, hè,’ zeg ik na afloop tegen mijn medebezoeker, achter
me. ‘Ik ben helemaal overdonderd. Ik wist helemaal niets van Charley Chaplin af.’
‘Zeker een goeie film’ zegt hij. ‘Ik heb al eens wat over
hem gelezen. Wist alleen nog niet dat hij pedoseksueel was.’
Nu ik die man zo in het volle zaallicht aankijk, zie ik pas dat
hij een zeventiger moet zijn, zeker weten!
‘Nou, fijne middag verder, meneer.’
‘Ja, mooie dag, mevrouw.’
