Naar Frankrijk. Naar
Avignon ging ik een paar jaar terug. Voor het festival. Het jaarlijkse drie
weken durende theaterfestival. Pascal en ik vertrokken daarheen als vrienden. Het woord ‘vriend’ durf ik nu haast niet meer
op te schrijven. Voor mij is het zo’n zwaar beladen woord. Hij was sinds dertig
jaar de eerste die ik voorzichtig weer eens vriend durfde te noemen. Al die jaren
had ik er geen.
Ja, okay, ik had al die
jaren natuurlijk wel mijn echtgenote, Carola, die ik tevens gedurende lange
tijd een soort vriendin mocht noemen maar vandaag de dag is het aspect
vriendschap voor even of voor goed uit onze verstandhouding geschrapt. Ik schrijf het maar op zoals het voelt. De afstand tussen
ons wordt steeds iets groter.
Samen leven als geliefden
was van korte duur….
jaloezie,
ontrouw
en
berouw
gevolgd door
langdurige stilte, kilte.
Desondanks
komen kinderen.
Voor hen en met hen
gaan we
nog vele jaren
vrolijk
samen door
wonen samen…..slapen samen
en als dat te veel
benauwt,
samen wonen, apart slapen
gezellig
als broer en zus bewaren we
voor ons zelf, onze zonen
en de hele wereld
de lieve vrede.
En dan nu,
na tweeënveertig
nu eens lichte dan weer zware jaren,
een triest einde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten