Mijn bek is in het
verleden nogal eens open gevallen van schokkende gebeurtenissen, die de ene
keer een wat grotere reikwijdte hadden dan de andere keer. Vandaag bijvoorbeeld valt mijn bek open als ik hoor dat het
gedoogkabinet Rutte is gevallen. Tussen twaalf en één uur zaterdagmiddag 21
april 2012. Ik heb het verdorie niet eens hòren vallen en het moet een
dreun van jewelste zijn geweest. Onverteerbaar is het voor mij dat ik het
bericht niet uit de eerste hand heb.
Die hele zaterdagmiddag heb
ik het me toch druk! Ik repeteer me drie
slagen in de rondte met de andere spelers van de toneelvereniging, want diezelfde
avond om acht uur, is de première van ons stuk ‘Sabine’. D’r komen maar liefst vijftig mensen naar ons kijken en die krijgen
wat moois te zien. Laat dat maar aan ons over.
Ik repeteer een scène, waarin
ik mijn woede verbaal afreageer op mijn frigide toneeleega Sabine, omdat ze
alweer niet lekker met me wil vrijen. Als een dolleman sta ik te razen en te
tieren, terwijl op datzelfde moment zo’n beetje, dat klote-kabinet valt. In
plaats van gek van woede zou ik dol van blijdschap moeten zijn. Mijn grootste april-wens
is vervuld. Opgerot die Wilders, Rutte en Verhagen!
Maar ik weet op dat
moment nog helemaal van niks. We nemen het stuk nog eens van begin tot eind met
elkaar door en gaan dan genieten van een uitzinnig lekkere maaltijd. We verkleden
ons. De regisseur doet tot slot van de voorbereiding nog een inspirerende
warming up met ons.
Die première wordt een
juweeltje! Het publiek waardeert ons met een gul applaus en grappige geluiden:
‘Joehoeoeoeoe’ en
‘Héééééééé’. Ook hoor ik iemand met de vlakke hand op de
wand slaan en zijn er enkelen die op de vingers fluiten.
Het kabinet was toen al
bijna acht uur gevallen en ik weet nog steeds van niks! Verdomme. En wij maar
buigen naar het publiek voor ons, omkeren, buigen naar het publiek dat zoëven
nog achter ons zat. Even wijzen naar de uitstekend debuterende licht en
geluidstechnicus en naar onze trotse regisseur. Dan vlug omkleden en naar de
foyer om te genieten van de loftuitingen van het nagebleven publiek over ons
magnifieke spel. Ik zou er bijna van naast mijn schoenen gaan lopen.
In de foyer raak ik even
aan de praat met mijn heuse buuv’ Truus. Ze geeft haar impressie van het stuk ‘Sabine’:
‘Het had allemaal echt gebeurd kenne wezen. Vind je niet? Het lijkt haast wel of ik die Sabine ook persoonlijk kent’ zegt ze en tussen neus en
lippen door begint ze ineens over wat anders, waardoor ik even flink de kluts kwijt raak:
‘Waar nou dat kabinet
precies over gevallen is, dat begrijpt ik nou nog niet, al sla je me dood? Snap jij het?’
‘Het kabinet gevallen?' vraag ik.
'Sta
je me soms een beetje in de zeik te nemen, Truus?’
‘Ja…eh nee…ik zweer het,
het is echt gevallen!!’
De adrena……neen, endorfine giert door mijn lijf! Mijn handen gaan er een beetje van trillen en ik voel de
eerste symptomen van hyperventileren, dat ik godzijdank weet te onderdrukken
door te blazen in het plastic zakje van de mini-krentenbollen, dat ik geheel
toevallig nog in mijn broekzak heb zitten. Die ene krentenbol, die er nog inzat flikker ik in het aquarium achter me.
Ik ben toch zo blij
met de aftocht van Wilders en zijn achterlijke paranoia PVV-partij; eindelijk opgerot uit het centrum van de macht. (PVV staat voor: Paranoia, Vunzigheid en Vuiligheid).
Achteraf maar goed dat ik
dit politieke nieuws pas laat op de avond hoor. Zou ik er eerder over geïnformeerd zijn dan was ik beslist te opgewonden geweest om nog een relaxte huisvader op de
planken te kunnen zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten