Hoezo? Behoefte aan zelfdestructie (4)

Passiviteit kan natuurlijk ook zelfdestructief zijn. Niet gaan zwemmen als je in het water bent gevallen of niet opzij springen als je op het zebrapad loopt en er een auto op je af komt sjezen.

Het beeld, dat nu ineens bij me opkomt, is dat van die Chinese student, die tijdens een studentenopstand in 1989 op het Plein van de Hemelse Vrede in Bejing, voor een legertank ging liggen. De bestuurder van die tank stòpte. Voor hetzelfde geld was het studentje geplet……………..maar hier was eigenlijk wel sprake van een actie van de student: namelijk het bewust voor die tank gaan liggen ………………….. vervolgens was daar de passiviteit, afwachten of verplettering zou volgen. De nood moet wel hoog geweest zijn bij die student.

In de zeventiger jaren zat ik op een vormingsschooltje in Schiedam. Ik was 15, werkte al en toch  moest ik daar één dag per week heen. Leerplicht: alle werkende jongens en meisjes tussen de 15 en 17 jaar waren nog één dag per week leerplichtig. We zaten daar allemaal met de pest in ons lijf want we haatten school en bovendien werd ons zo ook nog eens dag loon door de neus geboord.

Het schooltje zat in een oud klooster onze groep bestond uit vier jongens en elf meiden; in alle groepen van dat schooltje waren de vrouwen in de meerderheid. Dat kwam omdat de meeste jongens er voor kozen om één dag per week naar een beroepsopleiding te gaan  bij een elektro-technisch bedrijf, een scheepswerf of een aannemer. Ik had geen zin in technisch werk; ik had en heb twee linker handen.

Ondanks de afkeer die we allemaal hadden aan die ene dag school was onze groep elke maandagochtend compleet; we verdienden en leerden dan wel niks op zo’n dag maar het was toch wel tof om onder het genot van een sjekkie, een beetje te ouwehoeren over het voetballen, over het werk en een beetje te stoeien met mekaar, zomaar voor de gein,  of om de leraar een beetje te zieken. Die wijven lulden vijf kwartier in een uur en maar filtersigaretjes paffen en make-up op hun smoeltjes smeren. Voor ons hadden ze geen belangstelling, ze behandelden ons als kleintjes. Hùn vrienden waren al tegen de twintig; sommigen meiden werden al opgehaald door vrienden met een auto!

Om stipt negen uur begon de leraar zijn verhaal af te steken over de activiteiten van de dag.

Normaal bestond zo’n schooldag uit een praatblok, een creatief blok en een sportblok. Op een dag hadden we een excursie naar een kazerne: de van Ghentkazerne in Rotterdam. Mariniers worden daar opgeleid. De meest fanatieke soldaten worden marinier, heb ik me wel eens laten vertellen. Het is de keuze van de groep om daar eens op excursie te gaan. Vooral de meiden zijn daar enthousiast over, waarschijnlijk vanwege de te verwachten sjans met Jan Soldaat.

Onze leraar, een jaar of vijfentwintig, slank,  lang haar, sik, spijkerpak, Zware Van Nelle roker,  Cees, heette hij, vertelde de groep dat hij helemaal niks van het leger moest hebben. Hij was principieel tegen geweld, zei hij en hij had militaire dienst geweigerd. Hij was wat je noemt een erkend gewetensbezwaarde. Zijn vervangende dienstplicht vervulde hij op dit schooltje. Eerlijk gezegd interesseerde ons dat geen reet of die Cees nou wel of niet in militaire dienst was geweest. Raar vond ik het wel, net als de andere jongens….je moest toch je land verdedigen als dat aangevallen zou worden…….een rare vent, hoor, die Cees,  anders ………… maar wel aardig…..beetje te aardig.

Wij, de jongens gingen altijd aan een tafeltje apart zitten. We werden meestal gek van dat gezeik van die wijven en die nagellakstank………. Cees zat even bij de dames aan tafel……hij moest wel. Hij was een leuke verschijning; de dames  gooiden het direct vanaf 9 uur al op ‘pesterige soort versiertoer’.  Ze deden net alsof ze naar Cees luisterden…… schoven steeds een beetje meer naar hem toe…….bliezen per ongeluk expres rook in zijn gezicht …………………….. het spreken werd hem zowat onmogelijk maakt. Zijn inleidend verhaaltje over de excursie en zijn dienstweigering interesseerde ze helemaal niks…..steeds dichter  schoven ze naar hem toe……….hij kon ternauwernood nog zij armen bewegen …….. Lucy maakte het wel erg bont ……zij zat tegenover Cees en wroette met haar ontblote voetje bij Cees tussen zijn benen……….. zat ze zijn kruis te masseren…..! Hij kreeg het er duidelijk flink benauwd van. Zo vlug als hij kon glipte hij bij de meiden weg en schoof bij ons aan; onder hoongelach van de dames.  De actie van de dames had succes gehad: zij konden weer doorgaan met waar zij vrijwel allemaal dol op waren: babbelen en optutten.

(wordt vervolgd)

Hoezo? Behoefte aan zelfdestructie (3)

Behoefte aan zelfdestructie is anders gezegd de behoefte hebben aan het nemen van mogelijk levensgevaarlijke risico’s. Het risico wordt bewust genomen maar de kans op werkelijk gevaar wordt zeer laag ingeschat. De ene actie is wat riskanter dan de ander.

Neuken met een heroïnehoer zonder kapotje is een groot risico en de kans dat je een geslachtsziekte oploopt of aids is niet gering. 

Een nummertje maken met de vrouw van een ander (met of zonder condoom) kan heel erg aantrekkelijk zijn maar je weet van te voren, dat het erg riskant kan zijn want  o wee als het uitkomt. Trammelant met de eigen partner of die van de collega ligt dan op de loer maar de risico’s lijken in dit geval minder ernstig. Natuurlijk, de mate van agressie van de beide bedrogen partners is niet simpel in te schatten maar in het ergste geval bestaat de kans dat de echtgenoot van je collegaatje je met een linkse directe even van de wereld slaat of dat je eigen echtgenote je pik afsnijdt. Allemaal het gevolg van de zelfdestructieve elementen, die de op het eerste gezicht zo aantrekkelijke overspelactiviteit toch óók bevat.

Ik ben zelf niet zo´n ervaren deelnemer aan het overspel. Ik hou ook niet zo van dat spelletje. Bijna ongewild is het me eens overkomen dat ik op overrompelende wijze in een overspelsituatie belandde, die slechter had kunnen aflopen.

 Met een min of meer bevriend stel, Rieks en zijn vrouw Beppie, deed ik ergens in mei 1983 mee aan een geheel verzorgd meditatieweekend in een dorpje ten noorden van de stad Groningen. Mijn eigen vrouw had ´geen zin in die flauwekul´ zoals ze het uitdrukte en het leek mij eerlijk gezegd ook drie maal niks maar Rieks had net zo lang aan  mijn kop staan zeuren, dat ik ‘okay’ zei, ´schrijf me dan maar in joh, zeikerd´.

Twee nachten zouden we blijven slapen op een tot meditatiecentrum omgebouwde boerderij. Het was helemaal een 'tachtiger-jaren-vorige-eeuw-geitenwollen-sokken-weekend'. Alles biologisch alles dynamisch alles vegetarisch, de ene thee nog gezonder dan de andere en een gewoon kopje koffie werd er niet geschonken. Ik werd aangekeken of ik wel goed bij mijn hoofd was toen ik beleefd  om een bakkie pleur vroeg.  Een beker met aftreksel van gebrande noten en granen kon ik krijgen, namaakkoffie, van de lucht alleen al  werd ik kotsmisselijk. Wat dacht ik wel.

Enigszins ontdaan door de vreemde alternatieve sfeer die daar heerste liep ik wat verdwaasd rond te kijken naar wat er allemaal zo te koop was in die boerderij.

Opeens kwam Beppie enthousiast op me af gerend, vloog me om me nek en drukte zich stevig tegen me aan; haar benen klemde ze om mijn bovenbenen: ´o, ik vind je toch zo´n lieverd!´. Ik was helemaal verbouwereerd. Terwijl zij om me heen hing, zag ik uit mijn linkerooghoek dat Rieks die surrogaat koffie stond te proeven. Ik wist niet beter te doen dan haar maar een beetje vast te houden, een beetje onbenullig, onhandig. Ze zoende me op beide wangen, vol op de mond, sprong van me af en samen liepen we naar Rieks, die werkelijk stond te genieten van dat bakkie slootwater.

Beppie had een lekker lijf:  volslank, stevige borsten, dito billen, mooie benen maar een uitgesproken lelijke kop met, dat dan weer wel, lang blond haar……en niet te vergeten: ze had een zwoel rustgevend  stemgeluid, dat wat contrasteerde met die  hysterische blik in haar ogen. Verder was ze, en dat had ik zojuist gemerkt, heel spontaan zeg maar gerust ongeremd.  Ze was kleuterleidster van beroep. Ik had haar één keer eerder op mijn werk gezien en dacht toen: ´ik snap niet dat zo´n leuke vent als Rieks aan zo´n lelijk wijf blijft vast zitten.´

Om een lang verhaal wat korter te maken: midden in de nacht kruipt Beppie, ik herkende haar stem, bij mij in mijn slaapzak, die veel te smal was voor ons tweeën en gelijk 'knap' zei. Haar lichaam voelde weldadig aan, en, zo in het donker (ik liet het licht maar wijselijk uit) slaagde ze er in een handomdraai in, me bloedgeil te krijgen. Beppie was ook razendsnel op temperatuur en dat maakte dat we samen een kort maar heftig feestje konden hebben op die boerderijzolder. Even snel als ze bij me kwam verdween ze weer:

´Ik ga weer naar Rieks, bye, bye.´ Dat was wat ik met haar had, niet meer en niet minder.

De verhouding met Rieks was er niet door verstoord geraakt en Beppie was voor de rest van dat weekend uitermate aangenaam gezelschap, zowel voor mij als voor Rieks. We hebben  fijn gemediteerd en toch ook nog allerhande heerlijk macrobiotisch voer tot ons genomen.

Rieks en ik gingen op het werk verder gewoon met elkaar om. Gewoon zoals vòòr het weekend. Hij zal wel nergens vanaf hebben geweten...... of …………hij zinde onverhoopt op iets,  om mij eens terug te pakken. Maar dat kon ik haast niet geloven.

Een week of zes later, in de koffiepauze op het werk, komt hij naar me toe en zegt dat sinds het meditatieweekend de relatie met zijn vrouw sterk verbeterd is:

´Sinds dat weekend heb ik een hele andere Beppie in huis …….. ze was nogal eens depri weet je en dat is nu helemaal over ………. je vindt het misschien wel raar maar ik wil jou daar toch even ook voor bedanken, want mede door jou was het toen zo leuk.'

Weer een paar weken later trakteert Rieks tompoucen op de zaak: zijn Beppie is zwanger…..eindelijk……hij had het er nooit met mij of met de andere collega´s over gehad, zei hij, maar ze waren al ruim drie jaar bezig………tevergeefs……. maar nu was het dan eindelijk raak! In februari is ze uitgerekend………..

Ik omhels hem:

´Ik vind het geweldig voor je, Rieks, van harte jongen, feliciteer Beppie ook van me!´      

Ze beviel op 23 februari van een gezonde stevige meid van acht pond: Tonia noemden ze haar.

´Wat een lekker mollig poppetje,’  zei mijn vrouw, toen we op kraamvisite waren ‘maar ik kan echt niet zeggen op wie van jullie ze nu lijkt.’

‘Zeker van de melkboer,’ zei ik gekscherend. Daar moesten we met z’n drieën  hartelijk om lachen.

Kort na de geboorte van hun dochter verhuisden Rieks en Beppie naar het stadje Haren in de provincie Groningen,  ´daar is het normaliter gezonder en rustiger dan hier, in die smerige hectische  Rijnmond´, dachten ze.  

Hoe het nu met Rieks en zijn gezinnetje gaat? Geen idee. Ik heb verder contact bewust afgehouden.  Die Tonia moet nu al zowat dertig zijn.

Hoezo? Behoefte aan zelfdestructie (2)

Fietsen.

En dan de zelfdestructieve eenzame fietser:

Als ik mezelf op één gebied zeer zeker destructief gedraag is het wel als fietser in Rotterdam.

Ik overtreed alle mogelijk verkeersregels.

Ik steek mijn hand niet meer uit als ik de hoek om ga.

Ik trek me geen bal aan van verkeerslichten.

Ik rijd op fietspaden en autowegen in de verboden richting.

Ik fiets op het trottoir.

Ik heb niet of nauwelijks licht op mijn  fiets.

Mijn remmen zijn vaak zwak

Een bel ontbreekt er ook nog aan

en als mijn fiets gejat is jat ik er gewoon een terug of ik koop voor 5 euro een gejatte fiets bij een junk.

En dan ben ik niet eens de enige die zich zo misdraagt. De fietser is wel de meest zelfdestructieve verkeersdeelnemer. Zelfdestructief? Hoezo? Het lijkt me niet dat hij of zij er op wacht om overhoop gereden te worden……misschien is het hem of haar wel te doen om telkens weer een piepklein adrenalinestootje.

Stroopwafel eten

Zelfdestructief…..ik kocht vanmiddag een stroopwafel in die kraam op de Hoogstraat, zo’n supergrote , gulzig nam ik een hap, te gulzig want er brak een stuk stroopwafel af en  viel op het trottoir……een vrij groot stuk, viel pardoes in het (Hoog)straatvuil…….gatver …………….dan doe ik wel heel erg aan zelfdestructie als ik dat stuk stroopwafel opraap en nog opeet  ook. Toch deed ik dat: met een zelfde gulzigheid griste ik het stuk van het trottoir, vlak voor de kwijlende bek van een boxer, die er blijkbaar ook wel trek in had.

Ik word er misschien wel erg ziek van …………………….afin, dat merk ik morgen wel en als ik niet ziek word dan denk ik maar zo, dan heb ik mijn weerstand er mee verhoogd. Als  al die straatschooiers en zwervers wel tegen eten en drinken uit de afvalbakken kunnen, waarom zou ik  dan een stuk op de grond gevallen stuk stroopwafel zelfconstructief laten liggen? Kom nou ik laat me niet kennen.

Mijn moeder zei het al tegen mij toen ik nog een kleuter was en ik hield het ook mijn eigen koters voor:

‘Bah, niet opeten dat snoepje hoor, dat is vies, als het op straat gevallen is; dan zit het vol met bacteriën en daar kan je  héél ziek van worden.’

Nu zijn mijn zonen volwassen mannen, nou moeten ze het zelf maar uitzoeken. Zouden ze net zo zelfdestructief gedragen als hun pa?

Medicijn slikken

Zelfdestructief: je weet dat het slecht voor je is en toch doe je het.  Ik besloot namelijk geheel op eigen houtje (dus zonder mijn psych te raadplegen) te stoppen met  een medicijn (lithium), dat op zich al ruim tien jaar uitstekend werkte tegen  mijn bipolaire stoornis. Ik had bij lithiumgebruik last van enkele vervelende bijverschijnselen, onder andere dat mijn gevoelens (zowel de ups als de downs) nogal veel werden afgetopt. Daarom wou ik er van af.  Heel langzaam bouwde ik die medicatie af: in drie maanden tijd. Met stoppen nam ik  het  risico dat ik een psychose zou krijgen. Ik ben door het oog van de naald gekropen. Had alleen een heftige manie. Van mijn psych (:‘nooit meer zoiets op eigen houtje doen , hè!!)  kreeg ik een ander medicijn voorgeschreven: zyprexa; dat slaat goed aan en voelt goed.  Zo kreeg een zelfdestructieve neiging,  uiteindelijk een mij beter passende medicatie als resultaat. Was ik nou maar eerder gestopt. 

(wordt vervolgd) 

Hoezo? Behoefte aan zelfdestructie. (1)

‘Ieder mens heeft een beetje behoefte aan zelfdestructie’. Een regeltje van de schrijver Arnon Grünberg.

Hoe zou dat nou bij mij zitten? Hoe ben ik bezig mezelf stukje bij beetje  te vernietigen. Eigenlijk door na elke uitademing weer opnieuw in te ademen ….zo werkend zal mijn lichaam op de lange duur wel uitgewerkt raken .....als een kaars opbranden…....dood gaan dus….van leven ga je nu eenmaal dood; zo simpel is dat…….eigenlijk niks bijzonders.

Wanneer Grünberg zegt, dat we allemaal wel behoefte hebben aan een beetje zelfdestructie, bedoelt hij, denk ik, dat we het allemaal een beet je nodig hebben om dingen te doen waarvan we eigenlijk wel weten dat ze slecht voor onze gezondheid zijn……. maar we doen ze toch.

Zo heb ik mijn opa, de vader van mijn moeder,  nooit anders gezien dan met een enorme plofbuik, een sigaar in zijn mond en een jonge borrel in zijn hand…..hij is zevenennegentig geworden……….zowel roken als alcohol drinken worden vrij algemeen beschouwd als  een gevaar voor de gezondheid ‘een beetje destructief’ dus. Die ouwe viespeuk is daarmee nog 97 jaar geworden. Zou dan misschien gesteld kunnen worden, dat  toegeven aan zelfdestructieve neigingen, meer weerstand kweekt tegen de kwetsbaarheid in het algemeen en de neergang van het leven na de zeventig in het bijzonder en dat zo'n leven dan nog kan reiken tot tegen de honderd, zoals bij  mijn opa?

Terzijde even het volgende: ik noem die opa hierboven een ouwe viespeuk omdat hij degene is (ik heb wel eens over hem geschreven)(*) die niet met zijn fikken van zijn kleinkinderen kon afblijven…..jongens of meisjes ’t maakte hem allemaal niks uit: hij misbruikte, als hij de kans kreeg, er maar op los, dat liet hij zich door niemand ontnemen……..hij riskeerde een flinke gevangenisstraf, maar er is nooit iemand naar de politie gestapt…. zijn vijf dochters hebben hun vader dat niet willen of durven aandoen (misschien waren ze zelf ook wel door hem misbruikt, zou me trouwens niks verbazen) …….ze hebben hem alleen maar de huid vol gescholden……meer niet.

Op zich was opa’s behoefte aan dit voor zichzelf destructieve gedrag eerder vernietigend voor de kleinkinderendie hij dit allemaal aandeed, althans volgens de boekjes. Kinderen (ik was toen negen) schijnen er later veel last van te kunnen krijgen. Ik ben me er tot op de dag van vandaag echter niet van bewust dat ik door dat misbruik erg beschadigd ben in het leven……….met mijn neven en nichten heb ik het er nooit over gehad……..van mijn broers en zussen (ik ben de oudste) is hij na een vernietigende tirade van mijn moeder, zeker weten, afgebleven.

Ik moet er maar niet te zwaar meer aan tillen…….dat neemt niet weg dat ik zijn gedrag nooit zal goedpraten laat staan navolgen. Ik voel alleen nog minachting voor die man. Hij is er veel te goedkoop mee weggekomen met zijn vieze, korte, dikke, harige worstvingertjes. (uit ‘Ja Zuster Nee Zuster’: Mijn opa, mijn opa mijn opa, wàt een vieze  pedo was hij! )

(wordt vervolgd)

(*) Lees ook de columns op de volgende links:

jeejeepee.blogspot.com/2009/08/vader.html
jeejeepee.blogspot.com/2011/04/liefde-met-en-liefde-zonder-lust.html

Afgekickt

Ik ben een supporter van Sparta, de Rotterdamse voetbalclub. Alleen niet zo fanatiek meer als vroeger. Ik ging werkelijk naar elke wedstrijd kijken, weer of geen weer.  Het Sparta-stadion lag dan ook op twee keer vallen van mijn woonhuis. Althans toen ik nog in Spangen woonde. Tot mijn dertiende jaar dus. Toen verhuisde ik naar Rotterdam-Zuid, naar IJsselmonde en woonde daar zes jaar lang op twee keer vallen van de Kuip. Maar Feijenoord  daar heb ik tot op de dag van vandaag he-le-maal niks mee. Gek genoeg heb ik toch wel Feijenoord de Europa-Cup voor landskampioenen zien winnen in Milaan.  Ja, live in Milaan de finale Feijenoord – Celtic; uitslag 2 – 1 .  Maar dat reisje naar Milaan ging me destijds niet zozeer om Feijenoord als wel om de spannende liftvakantie heen en terug samen met mijn vriendin (nu mijn vrouw). Mijn vriendin en ik zijn na afloop van die wedstrijd trouwens meer bezig geweest met het troosten van de haast ontroostbare Celtic-supporters dan dat we feestvierden met de Feijenoord-aanhang. Ook speelde toen wel mee dat deze Schotten allesbehalve gierig waren en volop uitdeelden van hun ruim aanwezige  voorraad wishkey.

Genoeg over Feijenoord; nu Sparta weer: dat superfanatieke van elke wedstrijd moeten zien van Sparta is er na mijn verhuizing uit Spangen wel vanaf gegaan.  Steeds vaker bleef ik thuis bij  koud of regenachtig weer. Een uitzondering maakte ik  voor de wedstrijdjes van Sparta tegen Ajax, PSV, of Feijenoord, voor die wedstrijden bleef gelden: gaan: weer of geen weer.

De laatste twee jaar ben ik helemaal niet meer geweest omdat Sparta gedegradeerd is naar een lagere divisie en het nivo voetbal daar,  eufemistisch gezegd, nogal matig is. Zelfs bij stralend mooi weer breng ik het niet op om naar het Kasteel (zo heet het Sparta stadion) te gaan.  Jules Deelder (wie kent hem niet) is wat dat betreft een die-hard, want die staat ook bij melkboerenhondenweer Sparta nog naar vóóren te schreeuwen. Tenminste dat maakte ik op uit een interview dat de Volkskrant met Jules had. Dat waardeer ik nou enorm. Dan ben je eigenlijk pas een echte supporter: als je je club blijft steunen door weer en wind en in goede en slechte tijden.

Ik kom er op om over Sparta te schrijven door een brief die ik van die club kreeg. Sparta doet namelijk  een wedstrijd in de aanbieding. Maandag 22 oktober om 20.00 uur speelt Sparta tegen Volendam. De aanbieding is dat vier personen de wedstrijd mogen gaan bekijken voor twintig euro, slechts…….dus 5 euro per persoon………ja, daaaaaaag, al zou ik geld toe krijgen….ik zou nog niet gaan. Een wedstrijd in de eerste divisie….in de herfst …….. op maandagavond 20.00 uur? Geen denken aan!

Ik ben wat voetbal betreft aartsconservatief. Voetbalwedstrijden in de Nederlandse competities moeten gespeeld worden of op zaterdagavond, aanvang 20.00 uur of op zondagmiddag aanvang 14.00 uur of 14.30 uur. Alle andere aanvangstijden zouden verboden moeten worden. Het voetbal wordt zo stroperig uitgesmeerd over de week dat een voetbal verslaafde elke dag vers ballenvoer op zijn tv-tje kan krijgen. Dinsdag en woensdagavond: Championsleague, donderdagavond Europa league, vrijdag- en zaterdagavond en zondagmiddag  eredivisie en dan maandag of all matches: Sparta - Volendam uit de eerste divisie (Jupiler league).

Ik ben gelukkig geen voetbalverslaafde meer. Er was een tijd dat ik àlle foebulluh op tv moest zien. Maar dat is over. Ik weet nog wel precies wat er is maar het ‘moeten kijken’ is er vanaf. Er zijn zoveel andere veel leukere dingen te doen in het leven dan naar voetbal kijken.  Verzin zelf maar…….

Gisteren bijvoorbeeld was Manchester United (met Robin van Persie!!) tegen Galatasaray op tv. Heb ik niks van gezien omdat ik een piepklein rolletje moest spelen in een toneelstuk. Geen probleem sinds ik afgekickt ben.

Renault 4

De toestand tussen slapen en waken is zo vaak, zo vreemd, zo verwarrend. Vannacht stapte ik mijn bed uit en belandde pardoes in een auto. Een blauwe Renault 4. Dat dacht ik tenminste maar  ik vond mezelf met mijn blote kont terug op het kouwe zeil naast mijn bed.

Raar!! Want ik heb niet eens een auto.  Ja, dertig, vijfendertig jaar terug had ik wèl een auto, toevallig ook een blauwe Renault 4 (met bijbehorende mooie, lieve, slimme, blonde vrouw en twee heerlijke zoontjes). Renault 4, zo’n auto met  zo’n soort parapluhandvat als versnellingspook,  ja de lelijke eendjes hadden ook zoiets.  

Raar, want ik ga tegenwoordig nooit meer in mijn blote kont naar bed. Dertig 30 jaar al zeker niet meer. Toen in de tijd met die Renault, was ik begin-dertiger en had ik lang niet zo snel last van een koud achterwerk omdat er toen elke avond een dame met een heerlijk warm voorlijf tegen dat achterwerk van mij aan lag ….nou ja, meestal ging het bij ons net andersom maar lekker dat het was, dat lepeltje liggen!

Dus, maar …..en …. wat is er in godsnaam gebeurd tussen tien uur  ’s avonds en tien voor half vier ‘s nachts? Waar  is die auto? Ehhh …. en waar is mijn pyjamabroek gebleven en waar ging ik heen in mijn autootje?  

Ik moet vreselijk pissen. Dus dat ga ik maar eerst  even doen. Vreselijk pissen, dat zeg ik nou wel,  en zo voel ik het ook, maar na  hooguit een vingerhoedje urine vol, stopt  het alweer. Ouwemannenkwaal. Prostaat. Ik denk soms nog wel, dat ik een jonge meid ben maar die gedachte is verdwijnt als ik flink moet zeiken.

Waar nou die pyjamabroek gebleven is? Ik heb hem, zeker weten, aan gedaan. Maar waarom heb ik hem dan nou niet meer aan? O ja, nu daagt me weer wat…..vlak voor ik ging slapen, ben ik gezwicht voor die verleidelijke Fien. Sexfantasietje….. Fien, een kennisje van mijn broer……een zeer begeerlijke vrouw. Ja, dat heb ik dan zo ineens. Van het ene op het andere moment: van doodmoe zijn en moeten slapen tot bloedgeil worden en …………….

Ik zit naar Studio Sport te kijken met mijn bord kapucijners op schoot, lees vervolgens nog even in het boek,’de Gevangene’ van Malika Oufkir, en dan, als een donderslag bij heldere hemel val ik in slaap: mijn hoofd op mijn boek. Wat een geluk dat ik dat bord kapucijners niet meer op schoot had! Ik móét dan naar bed of ik wil of niet….kwart voor tien pas!  Ik heb geeneens zin of fut om mijn tanden te poetsen, sjor in een beweging mijn broek, onderbroek, sokken en pantoffels van mijn lijf; mijn truitjes gooi ik bovenop de klerenhoop op het zeil. Pyjamaatje, vlug-vlug aan; licht uit, leggen en dan ... dan lig ik nog niet eens drie seconden met mijn hoofd op mijn kussen, met die gore kapucijnersmaak nog in mijn mond, of Fientje, die lekkere vriendin van mijn broer staat ineens verleidelijk, met haar half ontblote sappige lichaam te draaien, zo vlak voor mijn neus, midden in mijn kop, ik ben gelijk weer klaarwakker.

Ze maakt aanlokkelijke bewegingen, ontdoet me van mijn pyjamabroek, lacht me toe, knielt voor me neer met verfijnd raffinement en masseert me waar en hoe ik maar wil, terwijl ik nergens om hoef te vragen; ze doet gewoon allerlei dingen, die ik niet eens durf op te schrijven. Ik geniet er van met volle teugen. Met veelstevolle teugen, want als vanouds kom ik klaar voordat ik háár lekker heb kunnen laten genieten. Ik moet welhaast tegelijk met mijn ejaculatie in slaap zijn gevallen, want ik heb niet eens tijd gehad om die Renault 4 weg te zetten en mijn pyjamabroek weer aan te trekken.

Mijn pyjamabroek, die  zie ik pas weer als ik 's ochtends vroeg om 7 uur de wekker indruk; achter het hoofdeind van het bed, op de grond. Iemand anders heeft dan zeker die Renault 4 meegenomen, die zie ik tenminste nergens meer.

Vriendenprijsjes

Het is toch wel erg hè, van Rimsha Masih, dat mongooltje in Pakistan, herstel: die Pakistaanse met het syndroom van Down, die een paar bladzijden uit de Koran scheurde en verbrandde, dat kind krijgt hoogstwaarschijnlijk de doodstraf.

Zelfs een mongooltje moet dat weten, toch? Nou wordt gezegd dat het Down-meisje  het wel gedaan heeft maar opgestookt is door de een of andere lijpe imam (Imam Khalid Chishti). Het is toch te gek voor woorden. Gisteren vernam ik dat het geestelijk gehandicapte meisje van 11 jaar, op borgtocht is vrijgelaten. Degene die de borgsom betaald heeft wil onbekend blijven.

Gaan we nu met z’n allen stenen gooien naar de Pakistaanse ambassade?...... het personeel aldaar molesteren? Mensen met tulbanden op hun hoofd lynchen?

Ook zoiets: in één klap tweehonderd mensen verzopen. Mensen uit Kenya. Hun gammele ‘reddingsboot’ vergaat in een beetje zwaar weer op nog geen vijfhonderd meter van hun verlossende bestemming: het Italiaanse Sicilië. Van wie zou die boot zijn?...... en hebben die Kenyanen wat betaald voor hun bootreis naar de vrijheid?

Moet ik me daar dan druk om maken? Een beetje toch wel ja.

En dan die Paus die gaat op bezoek in zo’n land ergens in de wereld waar nog niet zo erg veel katholieken zijn. Het is een arm land, er woedde aan het eind van de vorige eeuw een heftige burgeroorlog. Ik kan even niet op de naam komen….Libanon dacht ik. Die paus weet meestal precies waar die wezen moet. Libanon is een buurland van Syrië, daar zitten nu zo’n 70.000 Syrische vluchtelingen. Zou me niks verbazen als  die paus daar een slaatje uit zal willen slaan. Dat moet wat voor hem kunnen opleveren.  Zo’n bezoek kost toch gauw een paar miljoen dollar, toch? Moet Libanon dat ophoesten? Ik zou die Paus, Benediktus de tweeëntachtigste,  absoluut niet bij me thuis willen hebben zelfs al kreeg ik een paar miljoen toe, eerlijk niet.

Nu het goede en echt belangrijke nieuws: ik heb bij de ‘Vriendenloterij’ (voorheen Sponsorloterij) in één keer maar liefst drie prijzen tegelijk gewonnen. Een prijs voor mezelf en twee prijzen voor mijn vrienden; vriendenprijzen. Nou heb ik toevallig geen vrienden maar ik heb wel drie emailadressen en op die drie emailadressen kan ik die drie prijzen ook mooi voor mezelf  binnenslepen. Echt helemaal te gekke prijzen zijn het:

1. twee pakken van 200 ml Erbens natuurijs….van die schaatser Erben Wennemars; goed biologisch ijs zonder gedoe (ik mag nog kiezen ook: of bosbes- of vanillesmaak). Wel verplicht aanschaffen bij Albert Heyn  
2. een Universal Music code; dat wil zeggen dat ik een cd gratis mag downloaden. Nu heeft toevallig Bob Dylan (ik ben fan!!)  een nieuwe cd ‘Tempest’ gemaakt die volgens vrijwel alle recensies die ik gelezen heb Dylans allerbeste plaat moet zijn…misschien   is het wel zijn laatste. Hij is tenslotte ook al in de zeventig.
3. het gezelschapsspel ‘30 Seconds’; mijn vrouw en ik zijn thuis met zijn tweeën en dit spel is fantastisch voor grote gezelschappen en leuk om te spelen met vrienden (die ik niet heb) en familie (die ik nooit zie). Je krijgt in dat spel 30 seconden de tijd om vijf begrippen aan je teamgenoten te omschrijven. Of je hier gebaren, geluiden, of woorden voor gebruikt maakt niet uit als je maar geen namen noemt. Leuk voor samen met mijn vrouw op gure winteravonden als er toch niks op tv is.

Vanavond (het is kil en druilerig) gaan mijn vrouw en ik ’30 seconds’ spelen en  Erbens ijs vreten onder het genot van de krakend verse cd van Bob. Ik heb al wat nummers van die cd beluisterd…….echt te gek gehoord…..echt goed….echt het beste werk van his Bobness.