Sinds een week is de lucht weer geklaard in de relatie
tussen mij en mijn vriendin. Na een zeker twee maanden durende periode van
elkaar haten, met scherp sarcasme,
schelden, geniepige acties, verwijten, valse beschuldigingen, kwetsende
onthullingen, huilen, zwijgen, schreeuwen, elkaar ontlopen, treiteren,
wantrouwen, elkaar afsnauwen, maar leuk en gezellig doen tegen vrienden,
vriendinnen en familie, elkaar voor leugenaar uitmaken, elkaar lelijk zitten
aankijken, niet tegenover elkaar zitten met eten, alleen je eigen kleren
wassen, koffie of thee alleen voor jezelf maken, alleen de ‘troep’ van jezelf
opruimen, geen ‘hallo’ zeggen bij het thuiskomen, geen ‘dag’ zeggen bij het
weggaan, niet zeggen wat je gaat doen of wat je gedaan hebt, alleen leuke
dingen doen met vrienden of vriendinnen, maar niet meer met elkaar, geen
overleg over te bekijken muziek of tv programma’s: geen rekening houden met
elkaars voorkeur, niks vertellen over wat je beleefd hebt, geen ‘goede
morgen’ of ‘welterusten’ zeggen, met de deuren slaan als
je weet dat de ander al slaapt en als er bezoek is, huichelen, alsof er niks
aan de hand is. Gelukkig ben ik me er in onze diepste crisis ooit, steeds van
bewust geweest, dat haat en liefde ontiegelijk dicht bij elkaar liggen. Ik kon
niet bij mijn liefde, zij kon niet bij die van haar maar we wisten, dat die er
wel degelijk was. Anders houd je het natuurlijk nooit bij elkaar uit.
Sinds een week zijn we weer ‘on speaking terms’ en zelfs
meer dan dat. Zij dreigde al een tijdje onze relatie te beëindigen maar tot op
heden kwam het er nog niet van. Dat bleef als het ware ‘in de lucht hangen’. Begin
vorige week wilde ik wel eens duidelijkheid van haar. Onomwonden vroeg ik haar wanneer ze nu
eindelijk eens naar een advocaat zou stappen; ik wilde wel eens weten waar ik
aan toe was. Ik voegde daar wel aan toe
dat ik het doodzonde vond. ’Zo lang hebben
we lief en leed gedeeld! Moeten we het dan nu voor die laatste paar jaar, laten
ploffen?’
‘Ik weet, dat ik je
een hoop ellende heb bezorgd door zo af en toe expres mijn medicijnen niet te
slikken. Sorry, sorry, sorry daarvoor. Dat was echt stom. Ik wil wel, dat je
weet, dat ik nog steeds veel van je houd..’
‘Ik heb natuurlijk net zo goed stomme fouten gemaakt;
kleine, grote fouten,’ zei m’n vriendin ootmoedig. ‘Ook sorry daarvoor,’ … ze
stond op, boog zich naar me toe en zei: ’Zullen we dan voortaan maar weer normaal tegen mekaar
doen?’
‘Hartstikke graag en liefst ook een stuk warmer dan het de
laatste tijd geweest is graag.’
Ik stond ook op en we hielden elkaar innig vast. Best nog
lang eigenlijk. Zij kon haar tranen niet bedwingen. Ik zei nogmaals ‘sorry’
voor mijn stomme gehannes met die pillen.
‘Nu pas kan ik je dat vergeven, lange tijd heeft dat onze
relatie verstoord.’
En … sindsdien strelen we elkaar weer, zoenen we (alleen nog geen tongen), praten we elkaar weer de oren van het hoofd, lachen we weer en doen we weer leuke dingen, vragen we weer aan elkaar wat we willen drinken of eten, kortom sindsdien doen we weer bijna alles met en voor elkaar wat mensen die van elkaar houden ook met en voor elkaar doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten