AFVALPUTJES.

 Ik zal nooit, nooit  kunnen vergeten, dat ik samen met mijn vriendin Mary en haar drie jonge kinderen, de eerste nacht in de eengezinswoning in IJsselmonde doorbracht. Ze had jarenlang in een ‘huisje onder de huurwaarde’ in Crooswijk gewoond en dit was eigenlijk haar eerste behoorlijke woning. Een vijfkamerwoning.  Het was een duur huis. In feite tè duur voor haar en zonder huurtoeslag had ze dat huis nooit kunnen nemen.

Maar ze moest wel, want ze was al een paar weken zwanger van nummer vier. Dat huisje in Crooswijk puilde met hun vieren al zowat uit zijn voegen, laat staan met dit ‘ongelukje’   van Mary en mij erbij. Aanvankelijk had Mary het liever bij drie kinderen gelaten. Daar had ze al genoeg mee te stellen.

Nu wilde het toeval wilde dat Mary’s collegaatje Loes, gek op kinderen was maar wat ze ook probeerde, zwanger werd ze er nauwelijks van. Bij één man, de huiskapper van een achternicht van haar, leek ze toch beet te hebben. Ze was inmiddels acht weken op weg en wist al dat het een jongen zou worden. Heel  blij was Loes er niet mee, want ze vond dat die kapper, gezien zijn leeftijd, 28 pas, nu al veel te diepe inhammen (afvoerputjes) in zijn kapsel had. Daar wilde Loes haar zoontje niet erfelijk mee belasten.

Voor abortus (provocatus) was het te laat, daar was ze fel op tegen. Loes is donateur van ‘Schreeuw om leven’.  Zelfs heeft ze een afgedankt surfboard, dat ze nog had, beschilderd met de leuze: ‘Het ongeboren leven heeft ook recht op leven’. Dat board wordt in Rotterdam bij elke demonstratie van de actiegroepen ‘Jezus leeft’  en ‘Schreeuw om leven’ luid en duidelijk ‘aan den volke’ getoond.  

Maar … Loes had helemaal geen abortus provocatus nodig: avond na avond, bad ze op haar blote knieën, voor het naar bed gaan, negen ‘Onze Vaders’ en negen ‘Wees gegroetjes’ tot haar beschermheilige: de Maagd Maria, om een wonder. En jawel hoor, op de laatste dag van week twaalf, om vijf minuten voor twaalf geschiedde het mirakel: Loes kreeg de door haar zo gewenste miskraam. Zelfs in dit stadium waren al vage inhammetjes te zien bij het embryootje.  Ze heeft het onvoldragen vruchtje in een wekpot gestopt en begraven in het nabije Kralingse Bos.

Om de vieze smaak, die ze hiervan in haar mond had over gehouden, weg te spoelen trakteerde ze zich bij het Beach House aan de rand van het Kralingse Bos op een versnapering: koffie en een stuk appeltaart met slagroom.

Die eerste onvergetelijke nacht in de eengezinswoning in IJsselmonde, zei Mary me dat Loes haar gevraagd had als draagmoeder en mij als wensvader. Zo is ons ongelukje, het grote geluk van alleenstaande moeder  Loes geworden. Ze noemde hem Mick. Hij is nu al bijna volwassen … zit  in Utrecht op de toneel school..