WANDELING

Het is een sombere herfstdag. Vrij weinig wind en toch vallen er hele regimenten bladeren van de bomen. Ik zie van alles om mij heen ….. ben aan het wandelen in de buurt van mijn woning in die walgelijke Alexanderpolder. Maar ja, je moet nu eenmaal ergens wonen. Wandelen zou goed voor mij zijn. Goed voor mijn slaap, zeggen ze, want ik slaap slecht. Gemiddeld zo’n 4 á 5 uur per nacht en dat is  veel  te weinig ….  dat voel ik zo wel. Dus ga ik een uurtje lopen.

Loop ik langs een sloot zie een tamelijk grote zwarte vogel langs de kant zitten, hij heeft een behoorlijk grote  bek en hij houdt zijn vleugels wijd gespreid om ze te laten drogen; ik weet gelijk welke vogel het is maar ik kan niet op de naam komen. Dat heb ik toch zo vaak tegenwoordig, terwijl ik pas 67 ben …… en dan nu al dement! Als ik vijf minuten door heb gelopen weet ik ineens weer dat het  een aalscholver was, die vogel. Voor de zekerheid herhaal ik ‘aalscholver’ twintig keer, zodat ik straks thuis probleemloos kan vertellen welke vogel ik heb gezien.

Aan de overkant van de sloot loopt een schoolklas (van de basisschool, 4^e of 5^e klas). Ik dacht eerst dat ze uit het zwembad kwamen dat hier vlakbij ligt maar dat bleek niet zo te zijn. Het was geen nette schoolrij. Er liep een viertal kinderen een eind achterop en een stel  jongens liep naast de rij. De meester zelf liep voorop te praten met een paar van zijn leerlingen. Het regende nu eventjes een beetje.  Af en toe keek de meester, al lopend, om  en gebaarde tegen de ‘naast de rij lopers’ dat ze aan moesten sluiten maar die trokken zich daar niets van aan. De vier achterblijvers hadden het erg druk met elkaar: ze liepen elkaar maar te duwen en om elkaar heen te cirkelen. Het leek eerder of ze ruzie hadden dan lol. Het uitstapje van de klas bleek te gaan naar de begraafplaats Oud Kralingen. Leuk! De meester was zijn klas nog wat laatste instructies aan het geven toen een wagen met een doodskist erin rakelings langs hem heen de begraafplaats op reed.  Dit laatste tot groot plezier van de kinderen. De meester commandeerde zijn klasje toen vliegensvlug naar een veiliger plek.

Even verderop, op het fietspad …. Nou ja fietspad …Op de fietspaden in Alexanderpolder wordt volop door elkaar heen gewandeld en gefietst …. Om gek van te worden! Maar nu zie ik een jongeman met een grote bos krulhaar ‘met zonder handen fietsen’. Op zich is dat niets bijzonders maar voor mij persoonlijk is dat een enorme schok. Hij fietste echt snel en …. Ik hoorde het niet echt, daarvoor fietste hij te ver weg, maar ik dacht dat ie nog zat te fluiten ook. Het is nu denk ik al vijftig jaar geleden dat ik ‘met zonder handen’ gefietst heb…… en dat deed ik ook fluitend en met hoge snelheid maar ik moet er niet aan denken om dat heden ten dage nog te doen.

Ook wandelend op een fietspad, schrik ik me vanmiddag een ongeluk (met heel veel kippenvel) …… een fietser komt me onhoorbaar achterop gefietst en  zegt, veel te luid en duidelijk,  vlakbij mijn oor:  ’Een hele goede middag meneer.’ Ik had hem wel van zijn fiets willen slaan maar hij was al te snel te ver weg.  Slaap ik straks weer niet van de boze opwinding.