Bios (8)

‘Karin, Leonie en allebei de Petra’s, luister eens,’ klinkt Marja een beetje paniekerig, als ze in de filmzaal op hen komt toegelopen, ‘hebben jullie misschien wat van de barverkoop ergens apart gelegd of zo? We missen namelijk flink wat geld.’

Karin en Petra tellen, onder het toeziend oog van Duusjo, Marja en Leonie de baropbrengst nog eens na. De oude Petra doet niet mee; zij heeft geen zin in die poppenkast de uitkomst is toch precies hetzelfde …….. en inderdaad ze komen uit op precies hetzelfde verschil: driehonderd zesentwintig gulden vijftig ook alle fooi is daarin meegeteld en meestal is dat zo’n tien procent van de hele opbrengst dus er feitelijk zo’n kleine vijfhonderd gulden zoek.

Ze balen er allemaal stevig van. De regel is dat kasverschillen door het dienstdoende personeel moeten worden aangezuiverd. Het is nu zó veel geld dat niemand dat zomaar even kan bijpassen: vijfenzeventig gulden de man; dat is ruim twee weken boodschappen doen bij de Bas. Een geluk bij dit ongeluk is dat de fooienpot, zo halverwege de maand, al aardig is gevuld èn dat chef Duusjo bereid is een beetje te sjoemelen door de aanwezige voorraad wat hoger vast te stellen en iets te ritselen met de kaartopbrengst van vanmiddag, zodat, al met al, iedereen nog een tientje bij moet lappen. Dat is nog  te doen.

Wel vreemd eigenlijk dat die anders altijd zo stipte Duusjo ineens bereid is om zo’n kreatieve oplossing te bedenken. Helemaal niks voor hem. Duusjo heeft zich in de 2 jaar dat hij bij Lumière werkt, als een echte Duitser laten kennen…..alles punctueel en netjes, op tijd. Duusjo is een wat stijve, tamelijk kleine, autoritaire man met veel gevoel voor regelgeving en weinig gevoel voor humor, die, ondanks dat hij al bijna tien jaar in Nederland woont, een vreemd mengelmoesje Duits-Nederlands spreekt.

‘Goeie film hè?!!’ brult Martin in het linkeroor van Gerrit, die, met zijn handen geklemd tussen zijn bovenbenen, alweer lag te pitten ….. in de foyer deze keer. 

‘Vuile klootzak!!’ Gerrit schiet van schrik uit zijn rol maar herstelt zich snel:

’U neemt me toch niet kwalijk, mijnheer, dat ik dit gedrag absoluut niet kan appreciëren en u kunt er op rekenen, dat ik me hierover zal beklagen bij de directie van dit theater.’

‘Ach hou toch op, Gerrit, je bent gewoon een vieze ouwe mafkees!’ Martin  snelt lachend de trap op naar de personeelsruimte, waar iedereen nog in mineur is. Duusjo lijkt er nog het minste last van te hebben:

‘Ha, da ist der Martin,’ ‘jij weet sicher wohl das antwoord: es ist gruun und es heeft zwei bruine streipen?....................... Nou, weet du es nicht?’

Wat krijgen we nou? Maakt die Duusjo zomaar een grapje of hoe zit het?

‘Het zal wel weer iets met  poep te maken hebben, zeker ……….. die bruine strepen ………………… of niet soms? zegt Martin.

‘Ach nein,’ zegt Duusjo, ‘zal ik es nur sagen?  Grün mit zwei witte streipen? Das ist doch een komkommer miet bretels!!……….hahahaha!!!.’ Zoals gewoonlijk moet Duusjo weer het hardst lachen om zijn eigen grap. De dames vinden het gezien hun glimlach wel grappig maar toch ook weer niet echt leuk.

‘Gut, meine damen und hern, mondhoeken hooch, ja, jullie gaan jetzt ein biesjen essen und ein biesjen das verlies von das viele geld vergessen, ja? Ich sehe jullie wieder um sechs Uhr voor dem erste abendvorstellung.

Duusjo lijkt een tevreden mens: zijn gezicht vertoont een  voldane glimlach onder zijn snorrebaardje, dat door zijn personeel oneerbiedig ’s mans ‘pratende kut’ wordt genoemd.