‘t Is een wonder. Mijn vriendin Paula heeft gekookt! Niet meteen aardappelen met groente, vlees en jus, nee, dat niet, maar het had zeker iets met koken te maken, wat ze deed. Ze heeft rabarber gemaakt. Nou is rabarber niet het allermoeilijkste gerecht. Maar voor iemand die al jarenlang volhoudt een hekel te hebben aan koken en het bovendien nooit dóét, moet dit een hele klus zijn.
De groenteboer had haar belazerd. Hij had haar een portie slappe rabarber in haar handen gestopt. Het was het laatste restje uit de kist. Daar was niks mee te beginnen. De andere dag is ze teruggegaan en heeft ze een portie kakelverse rabarber geëist. Paula deed haar beklag over de troep die hij haar gisteren in haar schoenen had geschoven. De man deed eerst net of zijn neus bloedde maar koos later toch eieren voor zijn geld en gaf Paula de rabarber uit coulance gratis mee.
Als je zo’n tijdje niet kookt moet er wel haast iets misgaan, zo’n eerste keer weer. Ze had er teveel water bij gedaan. Een groot probleem was dat niet. Want het te veel aan rabarbersap in de rabarbermoes kan weer gebruikt worden als rabarberlimonade. Dat heeft ze zo ook gedaan. Het smaakte werkelijk heerlijk. Ook de rabarbermoes van Paula was niet te versmaden. We aten die avond de rabarber als toetje. Ze was alleen vergeten krijt in de rabarber te doen. Rabarber onttrekt namelijk kalk aan je lichaam … en krijt is kalk, dus wordt met krijt de kalkvoorraad in je lichaam weer aangevuld en kunnen je nagels gewoon lekker blijven doorgroeien.
Als hoofdgerecht aten we die avond een salade, die zij bij de slager had gekocht. Een salade met asperges, ei en tomaat. Heel lekker. Paula had daar niks aan gedaan. Gekocht alleen. Daar wil ik niks kwaads over zeggen. Want dat valt nog beslist niet mee, gezien de lange rij wachtenden bij de slager.
’
Paula kookte. 't Was met recht een wonder. Dat gaat ze nooit meer doen
