SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s. DEEL 4. EEN SOEPEL LIJF.

‘Maar goed, we hebben het over Gerrit, in feite een lieve stumperd dus, en ja, hij schaamt zich óók nog eens zo ontzettend voor zijn handen. Let maar eens op hij probeert zijn handen altijd te verbergen: in zijn zak, tussen zijn benen, op zijn rug, onder de tafel.

Hij praat er liever niet over maar tegen Martin heeft hij zich wel eens laten ontvallen, dat ie die handen te wijten heeft aan zijn eigen eigenwijsheid: hij wilde nooit beschermende handschoenen dragen tijdens het werk dat hij vroeger deed: tegelzetter in de bouw. Hij heeft zijn handen verziekt door met zijn blote handen in die specietroep te zitten. Dat was nodig om al die de tegels netjes in alle keukens en badkamers te zetten. Het resultaat was dat hij om zijn versleten handen werd afgekeurd. Zo is hij na wat omzwervingen uiteindelijk in het bioswerk belandt. Hier dus, nou ja, dat begrijp je zelf toch zeker ook wel hè, Petra?’

‘Vandaag, zal ik zelf de kaartjes niet alleen moeten verkópen maar ik zal ze ook moeten afscheuren, zeker te weten, dat Gerrit niet eerder dan bij het eindpunt van de bus weer wakker wordt en dan is die film al lang en breed bezig. Neen, die zien we hier pas als de film afgelopen is, let op mijn woorden’.

‘Jij en Riek (Petra’s moeder) werken vandaag toch in de zaal?’ vraagt Marja.

‘Klopt. Is ze er al?’

‘Ja, een kwartiertje. Ze is gelijk naar onze ruimte boven doorgelopen. Het leek wel of ze ergens de pest over in had.’

‘Wat denk je Marja: volle bak weer, hè?’

‘Zeker weten. Kijk maar naar wat er nu al in de rij staat en de kassa gaat pas over een half uur open.’

‘Hé Petra, is die film nou echt zo goed?’

‘Ja, hij is he-le-maal te gek, wat kan die John Travolta dansen, zeg, wat een waanzinnig soepel lijf heeft die man. Ik ben gewoon smoorverliefd op hem’.


Morgen Deel 5: Martin.

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s’. DEEL 3: MARJA

‘Niet alleen door dat vele te laat komen, maar ook … ehhh … die handen van hem, hè?! Kijk, jullie ouvreuses worden regelmatig gecontroleerd op schone handen en nagels. Als ze eens een keertje niet schoon genoeg waren, mocht je ze nog gaan wassen. Bij een tweede keer kon je gelijk ophoepelen en hoefde je nooit meer terug te komen. Voor jou een ander. Maar dan Gerrit …  goed … hij kan er niks aan doen ... heb je Gerrits handen wel eens goed bekeken, Petra? Misvormde vingers met geel uitgeslagen nagels; opgezwollen, schilferige, opengesprongen huid van zijn handpalmen. Het is een wonder dat hij hier nog mag werken. Ik heb beslist geen hekel aan die man maar ik word  misselijk als ik zijn handen zie. Soms glimmen zijn handen van het vocht dat uit de opengesprongen wondjes op zijn handen komt. Ik zorg er wel voor dat hij me niet aanraakt. Je weet nooit of het besmettelijk is, toch?  Maar als bioscoopbezoeker kan je dat niet altijd voorkomen … als bezoeker moet je je  kaartje toch aan hem afgeven en het controlestrookje door hem laten afscheuren … en als je dan het kaartje van hem terugkrijgt, ziet die bezoeker zijn handen pas goed. Jasses! Eigenlijk zou hij met handschoenen aan moeten werken.  Maar er is niemand die hem dat durft te zeggen. Het is een schat van een man. Sinds zijn vrouw Ada bij hem is weg gegaan, staat hij er nog eens helemaal alleen voor ook.’

 

‘O’, zegt Petra, ‘dat wist ik niet.’

 

‘Ja, die is er, een jaar geleden alweer bijna, vandoor gegaan met Bernd, de operateur, de voorganger van Martin.  Ada en Bernd leerden elkaar kennen op een personeelsavondje in Wienerwald. Het was gelijk dik aan en het is nooit meer uitgegaan tussen die twee. Arme Gerrit. Typisch… zóveel stelletjes hebben elkaar leren kennen door het wèrk … zoveel stelletjes zijn uit  elkaar gegaan en ook weer hertrouwd binnen het welhaast incestueuze bios-wereldje’.

 

Marja, de kassière schudt meewarig haar hoofd.

 

 

Morgen: Deel 4: Een soepel lijf.

 

 

SERIE: ‘EEN ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60’s & 70’s’. DEEL 2: GERRIT.

Als Petra bij de bios aankomt is het al een drukte van jewelste bij de kassa. De jongens, gekleed in wijde-pijpen-broeken en spijkerjasjes, zijn langharig. Meisjes lopen in kleurrijke maillots, met rokjes en jurkjes, net boven de knie.

Het weer zit niet mee. Herfstachtig, frisse wind en af en toe een waterig zonnetje. ’t Is zaterdagmiddagmatinee. Daar komen altijd de jongsten op af. Deze film is voor boven de veertien.
Ja, dat had je toen nog, films voor boven de veertien … voor boven de achttien, zelfs waren er toen ook films, die uitsluitend volwassenen mochten zien. Maar goed, deze was dus voor boven de veertien … en dan wagen ook de twaalf jarigen een poging de zaal binnen te komen. De jongens vallen altijd snel door de mand, zelfs sommige gassies van bòven de veertien lijken nog vaak te jong.
Bij de meisjes is het net andersom: het is héél moeilijk te zien hoe oud ze zijn. Sommige meiden van twaalf, dertien jaar lijken wel zestien of nog ouder. Door hun make-up, hoge hakken en indien nodig kunsttietjes weten ze menig portier of kassière om de tuin te leiden.

In deze bioscoop zijn ze over het algemeen niet zo streng. Ze laten geen achtjarigen naar binnen, zo erg is het nou ook weer niet. Voor een jochie dat overduidelijk twaalf is doen ze heus wel eens een oogje dicht … ze moeten tenslotte zelf ook verdienen. Het zijn immers geen vette jaren voor de bioscoop-business.

Over een half uur gaat de kassa open. Als Petra Lumière binnenstapt zit Marja, de kassière van vandaag, het wisselgeld te tellen.

‘Gerrit is weer eens te laat,’ moppert Marja, want eigenlijk moet ze dat werkje samen met Gerrit doen.
‘O, nou, reken voorlopig maar niet op hem.’ Petra vertelt haar hoe ze Gerrit net in de bus zag zitten maffen.’

Marja schudde meewarig haar hoofd:
‘Die man is zo langzamerhand helemaal op. Hard aan zijn pensioen toe. Hij zal die paar centen, die hij hier vangt hard nodig hebben. Het verbaast me sowieso dat die man nog niet de zak heeft gekregen’.


Morgen: Deel 3: Marja.

SERIE:'ROTTERDAMSE BIOS IN DE 60'S & 70'S. DEEL 1: PETRA.

 Serie: ‘Rotterdamse bios in de 60’s & 70’s.

Deel 1: Petra.

Ouvreuse was zo’n dertig à veertig jaar geleden best een aantrekkelijk damesbaantje in de bioscoopwereld. Bestaat tegenwoordig niet meer. Het klinkt zo mooi dat Franse woordje: ouvreuse, deftig bijna. Mannen deden dat werk niet. Ik heb tenminste nog nooit van een ouvreur gehoord. De ouvreuse hielp, met een zaklantaarn, de bioscoopbezoeker bij het vinden van een plaatsje in de zaal. Soms moest ze streng optreden. Wanneer bezoekers, bij drukbezochte of uitverkochte voorstellingen, niet wilden inschikken. Wanneer bezoekers per ongeluk of expres op een verkeerde (betere) plaats waren gaan zitten. Vòòr in de zaal waren de goedkoopste plaatsen. Meer naar achteren werd het duurder: oplopend van parterre naar parket, stalles, fauteuil en zaalloge.
Veel bioscoopbezoekers begaven zich pas tijdens het voorprogramma naar hun plaats. In het donker dus. Vandaar dat die zaklantaarn nodig was om kaartje en zitplaats bij te schijnen. Ouvreuses maakten lange werkdagen: van 12 uur ’s middags tot middernacht met een pauze tussen drie en zes uur.

Petra is zo’n ouvreuse. Ze doet het nog niet zo lang. Een half jaar. Negentien is ze. Op en top Rotterdams. Lange donkerblonde haren, wapperend in de wind, fel rood gestifte lippen, kort leren jasje, openhangend, jurkje (rood) tot net boven de knie; zwarte panty’s.
Ze zet er stevig de pas in op weg naar haar werkplek: bioscoop Lumière.
Er draait een dansfilm met John Travolta: Saterday Nightfever. Een succesfilm. Dat wordt waanzinnig druk. Uitverkocht waarschijnlijk.

Bij de bushalte ziet ze haar collega, portier Gerrit, nog in de bus zitten, terwijl hij hier uit had moeten stappen. Maar hij zit te pitten. Ze tikt nog tegen het raam van de bus. Maar zijn hoofd zakt nog iets verder weg langs het raam. Het is niet voor het eerst dat hij in de bus, op weg naar zijn werk in slaap valt. Het gevolg daarvan is wel dat dadelijk een ander zijn taak moet overnemen. Zeker met zo’n te verwachten drukte als vandaag is dat een kriem. Gerrit, tegen de zestig, is een aardige vent. Alleen zo langzamerhand niet meer zo geschikt voor dit werk. Hij valt zo af en toe tijdens het kaartjes scheuren nog in slaap.

Morgen deel 2: Gerrit.

LAUWE PILS.

Ik sta in de keuken mijn weekendboodschappen op te ruimen. M’n tafelmodel koelkastje is veel te klein. In dat lullige vriesvak past nauwelijks anderhalve pizza. Plaats voor kliekjes en ijsjes is er haast niet. Twee pakken halfvolle melk moet ik tussen de andijvie, de bleekselderij en de ijsbergsla in de groentenla proppen. Pfff … nou gaat de deur van die koelkast ook al niet meer dicht. Het bier moet er dan maar uit: op het aanrecht: ‘lekker’ lauwe pils. ‘D’r moet echt een andere koelkast komen’, mopper ik binnensmonds. Aan een koel-vriescombinatie denk ik en dan gelijk een goeie ook. Een A-merk. Een duurzame Siemens of een Bosch. Dat ding zal de helft van de tijd niet helemaal vol zitten. Ik ben tenslotte ‘maar’ alleen. Als ik me bedenk wat ik allemaal in een groter vriesvak kwijt kan, wordt ik een beetje blij.

Nu kook ik nog op gas. Een oven heb ik sinds ik hier alleen woon, nooit gehad … nou ja … een air-fryer heb ik, maar daar kan ik net een kroket, een halve frikandel een paar frietjes in bakken. Dat was gewoon een miskoop. Te klein gekocht. Ik ben de laatste maanden weer mijn ‘eigen’ brood gaan bakken. Jammer genoeg kan ik dus alleen maar kleine broodjes bakken. Voor het bakken van een normaal heel brood, pizza’s, lekkere taartjes, quiches en maaltijden wil ik een inductie oven kopen. Dat is voordeliger en schijnt ook veiliger te zijn dan koken op gas. Ik heb begrepen dat inductie stopt als de pan van de plaat gehaald wordt. Prima voor mij! Dat vergat ik nogal eens: het gas uit zetten als ik klaar was met koken.

Een vriendin van me met wie ik over deze keukenwensen heb zitten praten, lacht me een beetje uit en vraagt: ‘Hoe oud ben je nou, Jos?’ (Dat weet ze heus wel!)

’Vierenzeventig,’ zeg ik.

‘Moet je dan nu echt nog van die dure A-merken gaan aanschaffen? Zo ontzettend lang zal je nu ook niet meer leven, toch? En niemand geeft er dan nog een euro voor. Dan staan die peperdure A-merken straks bij het grof vuil.’

‘Tsja? Nu denk ik: ‘Maakt me niet uit. Al zou ik er maar drie maanden van kunnen genieten. Drie maanden elke dag een koud pilsie. Heerlijk.’

BLOTEBILLENBROEK (bewerkt)

Deze (natte) zomer duikt ie weer op: de blotebillenbroek. Ton Voet uit Hoogzuur (Dr) loopt er in het voorjaar, ‘s zomers en op mooie herfstdagen, nog steeds in. Op z’n werk, thuis, buiten, in de super, enz. Ruim vijftien jaar geleden zetten Amerikaanse speerwerpers een trend, die, zij het heel voorzichtig, ook in Nederland aansloeg.

Op z’n werk werd Ton verrassend snel geaccepteerd in die provocerende outfit, op voorwaarde dat hij de gebruikelijke hygiënische voorschriften in acht zou nemen.
Heel speciaal is, dat die broek eigenlijk alleen in Hoogzuur en nabije omgeving voet aan de grond kreeg ... en dan nog uitsluitend bij de mannelijke bevolking. Thea Voet, Ton’s echtgenote, was er afkerig van maar gedoogde het.

Voor wie met zo’n broekje aan wil gaan lopen zijn in Hoogzuur en omgeving speciale wandelpaden aangelegd (www.blotebillenbroek.pad). Er is daar ook een parkje, ook toegankelijk voor hen. Vorige maand officieel geopend. Er zijn daar toen zelfs goed bezochte workshops en dansfeesten georganiseerd.

‘Het allerlekkerste’, volgens Ton, ’is een regenbui op een tropische dag. Het warme water tikt dan zo lekker op de billen … opwindend bijna .. een sensatie, die op zo’n moment jammerlijk voorbij gaat aan de drager van de reguliere pantalon’.
Veel aandacht trekt Ton met zijn bijzondere broek, uit de homowereld. Goed voorstelbaar. Vindt hij ook helemaal geen probleem. Hoewel hij zich niet tot mannen aangetrokken voelt. Thea is zijn allessie.

‘Een man’, zo stelt Ton, ‘is niet gemaakt voor een normale broek. Die vervormt onze billen. Zeker de èxtra strakke broek resulteert in luie, slappe billen. Ton voelt dat zijn billen in de loop der jaren steeds steviger zijn geworden.
Zijn normale broeken draagt hij niet meer. Die hangen te verpieteren in zijn klerenkast. Gaan binnenkort naar het Leger des Heils.
Ton weet zich, maatschappelijk gezien, nog niet voor honderd procent geaccepteerd. Hij ontwijkt de afkeurende blikken, die hij toegeworpen krijgt: ’Je ziet mensen in de vreemdste gewaden lopen, met kapsels in alle kleuren van de regenboog, maar als je er, heel simpel, bijloopt, zoals ik, in een blotebillenbroek, dan ben je kennelijk een kermisattractie.

DOLLE PRET.

Er moeten meer vrouwen ’aan de macht’ komen. Vinden feministen. Daar ben ik als man òòk voor. Maar een vrouw als Fleur Agema: never, nooit niet! Sinds die oliedomme PVV’ster, minister van Volksgezondheid is, zijn de kosten van de zorg enorm de pan uit gerezen. Alleen al het aantal door huisartsen uitgeschreven verwijsbriefjes naar de psycho-sociale zorg is sinds Agema’s aantreden meer dan verviervoudigd. De vraag naar psycho sociale zorg overtreft het aanbod vele malen. De Nederlanders maken zich grote zorgen over hun geestelijke gezondheid nu de toekomst daarvan in handen is van iemand die nog te stom is om voor de duvel te dansen … nou … daar zou ze misschien nog net toe in staat zijn.

Die Agema is door haar baas Wilders ook nog eens naar voren geschoven als vice-premier. Wat zullen de buitenlandse staatshoofden, die door Agema, moeten worden ontvangen, voor indruk krijgen van Nederland als er zo’n onderontwikkeld huppelkutje op die functie zit. Dat wordt echt dolle pret voor Koning Charles, President Macron, Trump of Harris, Zelenski, Van der Leijden, enz. Die kunnen hun oren niet geloven. Hoeveel tolken zal ze wel niet nodig hebben?!

Ook zullen die buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders hun ogen niet geloven. Niet iedereen kan natuurlijk moeders mooiste zijn maar die Agema, is wel heel erg ogen pijnigend. En haar kledingsmaak: herinner je je nog die oranje-autohoes die ze tijdens de bordesscene over haar veel te vette lijf had gedrapeerd? ’t Is te hopen dat Poetin haar eens bij daglicht tegenkomt, die schrikt zich hartstikke dood. Dat zou dan een pluspuntje zijn voor Fleur.

Vanaf juni 2024, sinds Agema, minister van is, is er in Holland een ware jacht op rustgevende medicijnen ontstaan. De pharmaceutische industrie spint er volop garen bij maar kan de vraag nog nauwelijks bijbenen. De staatskas raakt in sneltreinvaart leeg terwijl er door wanhopige Hollanders woekerprijzen moeten worden betaald voor oxazepam, maagzuurremmers, pijnstillers, betablokkers, quetiapine en calciumblokkers.
Ziekenhuizen en klinieken raken overvol. In tweeëneenhalve maand is het aantal drugsverslaafden enorm toegenomen. Vooral onder blanke autochtonen. Ze worden zich er nu pas van bewust dat Nederland onder leiding van oliedomme, rascistische, fascistische PVV-bewindsvrouwen naar de verdommenis wordt geholpen.