UITGESERVEERD

 Ik heb een Bossche Bol op. Iedereen die hoorde dat ik naar Den Bosch ging moest mij, behalve aan ‘zoete lieve Gerritje,’ herinneren aan die smakelijke Bossche Bollen. Smakelijk maar moeilijk binnen te krijgen. Er landt nogal eens een klodder slagroom op de kleding, kin of neus. Echter, de Bossche Bol die ik kreeg was makkelijk te verorberen.. Hij was gehalveerd en lag op een groot bord te midden van aardbeien, kersen, schijfjes kiwi stukjes meloen en sporen honing. Heerlijk. Deze halve bol was het dessert van een uitstekend drie gangen menu. De eerste gang was carpaccio, de tweede baars, met onder andere truffels en frietjes.

Ik kwam op een druk moment in dat restaurant. Alle tafeltjes op het terras waren bezet. Binnen was nog wel plaats … met airco. Ik was alleen, dus in plaats van babbelen ging ik een tijdschrift zitten lezen. Ik zat daar nog maar twee tellen of er stond al een glas bier voor mijn neus. Na een half uur lezen had zich nog niemand bij me gemeld. ‘Wanneer kom je mijn bestelling eens een keertje opnemen, ober?’ Zei ik ,vrij bot.

Ik zat er inmiddels een uur toen had ik mijn carpaccio ‘al’. Het was half acht en om kwart over acht moest ik in het theater zijn. Met een dreigende blik zei ik tegen de bediende dat ik hier uiterlijk acht uur weg moest en dat ze dus het hoofdgerecht en het dessert ruim voor die tijd moesten uitserveren.

Ik nam me voor om zonder af te rekenen het restaurant te verlaten als ze daarin niet zouden slagen. Dan zouden ze zonder twijfel wel razendsnel in actie komen om me in de kraag te grijpen. Maar tot mijn grote verbazing kon de bediening tempo maken. Om tien voor acht stond ik buiten. Vijfenvijftig euro lichter.

Ik was ruimschoots op tijd voor de ultra dynamische wervelende zang en dans-show DEEP/END van Club Gewalt en de Dansers.

SENSITIEF.

Opmerkelijk vind ik het dat er in het theaterfestival van deze jaargang nogal wat aanbod is op het sensitieve vlak. Zo kan je gedurende vijf minuten met een enorme kracht koud water op je laten spuiten, als je dat wil èn als je er acht euro voor wil betalen. Je moet je kousen en schoenen dan uitdoen en je krijgt een poncho aan. Dat heb ik dus gedaan. Ik schreeuwde het uit van angst … ik vergat helemaal dat het na vijf minuten al weer afgelopen zou zijn. Alleen mijn voeten en mijn gezicht (bril) waren nat worden. Verschillende mensen (volwassenen vooral) die achter mij in de rij stonden voor het waterkanon, waren na mijn ijselijke kreten bangelijk afgehaakt.

Een andere sensatie was het vacuüm zuigen. Je wordt ingepakt in een vacuüm afzuigbare zak. Van tevoren moet je je kettinkje, bril, armband, pet, tas, horloge, mobiel in een kluisje deponeren. Die vacuümzak wordt afgesloten door een medewerker van de act: die doet een soort halsband zo strak mogelijk bij je om. De vacuümzuiger kan dan zijn werk beginnen. Daar heb ik dus ook aan meegedaan. Voor twaalf euro. ‘Binnenste Buiten’ heette dat.
Ik voelde de zuigkracht steeds op en neer gaan. Ieder minuut werd de zuigkracht wat groter en nam die ook weer even wat af. Tot de kracht op zijn hoogst was. Toen drukte een paar minuten een supergrote kracht vooral op de ribben. Ik dacht even dat ik zou stikken maar gelukkig stelde de medewerker van de act de zuiger wat lager af. Tsja en dat werd drie keer zo herhaald. Op het laatst was ik niet meer zo angstig, omdat ik wist dat ik op de medewerker van de act kon rekenen. Ik vond die derde keer met die heel hoge zuigkracht eigenlijk wel lekker. Jammer dat het weer zo gauw voorbij was … en fijn dat al mijn spulletjes nog in het kluisje lagen.

En dan is er nog een experiment met ‘luisteren’. Voor tien euro mocht ik er aan mee doen. Ik ‘moest’ vragen beantwoorden over horen en luisteren. Schrijf alle geluiden eens op die op dit moment hoort. Da’s een hele lijst! Maar ook: luister es naar dingen die je normaal niet hoort: wrijven over je oorlelletje, het strelen over je rug, in je handen wrijven.

Weinig theater eigenlijk wel maar toch wel intérèssante.

EEN HEKEL.

De woensdag begon met donder, bliksem en stortbuien. De buien hielden aan tot ongeveer elf uur. Langzamerhand werd het toen weer bloedheet (30 graden).

De B&B waar ik verblijf tot en met zondagochtend is uitstekend. Kamer, douche, Bed, wc, wifi, niks op aan te merken. Breakfast: meer dan super de luxe. Kost me wel honderd euro per dag! Jaaa!

De hospita of baas van de B&B, Thea, streeft perfectie na en tot nu toe slaagt ze daar in. Soms overdrijft ze, want als ik om één supermarkt vraag, geeft ze me er vier. Drie Appies en een Jumbo en dan tekent ze de vier routes uit om daar te komen. Bovendien vindt ze dat ik die boodschappen het beste op de fiets kan doen: dan pak je gewoon zo’n lege kartonnen doos in de super en daar zet je in wat je gekocht hebt en dat zet je die doos achterop je fiets.
‘Dat is eigenlijk wel het makkelijkste’, zegt ze, terwijl ik zelf gewoon van plan was om eens een keertje lopend boodschappen te gaan doen. Ze is dan wel weer zo behulpzaam, dat ze een boodschappentasje voor me regelt, als ik dan toch lopend ga … en dan doet ze nog even alle manieren voor, hoe ik dat tasje kan dragen. Van dat hele verhaal staat ze dan bijna ook nog na te hijgen. Maar alles goed en wel: ik sta toch weer gauw een kwartier naar haar perfectionistische bedoelingen te luisteren (en te kijken).

Zoëven schreef ik het al: ik heb hier een fiets. Gehuurd. Van de NS. Vijf euro per dag. Kopie! Een fijne fiets. Zonder versnelling. Geen e-bike. Daar heb ik een bloed-Hekel aan. Grappig: mijn B&B heet ‘in den Hekel’, dat kan toch haast geen toeval meer zijn. Het is heel makkelijk zo’n fiets. Bijna alle theaters zijn gemakkelijk te bereiken per fiets. Google-Maps wijst me de weg. Vandaag weigerde Maps opeens. Geen flauw idee hoezo.

Ik wist niet hoe ik zo snel bij die theaterlocatie, een eindje buiten Den Bosch moest komen. Godzijdank is er dan de service van de festivalorganisatie: er rijdt een bus naar de verder afgelegen theaters. Vertrekt een half uur voor aanvang van de voorstelling. Dus ondanks dat kloterige Google Maps was ik gelukkig nog mooi op tijd voor de voorstelling: ‘Binnenste buiten’. Waarover later misschien meer.

SHOPLIFTING.

In het kader van sightseeing Den Bosch maakte ik vandaag een boottochtje op het riviertje de Duizel onder het bebouwde Den Bosch door. Het was een welkome koele activiteit in de bloedhitte van vandaag.

Van de voorstellingen die ik vandaag zag was Tartot de leukste. Het ging over 'wetenschappelijk onderzoek' naar kabouters. In een bosrijke locatie in Den Bosch was een kaboutergemeenschap gesignaleerd en die werd nauwlettend geobserveerd. Als toeschouwers zagen wij het ‘much ado about nothing’-leven van de puntmutsjes. Voor mij opvallend was dat deze kaboutergemeenschap voornamelijk uit vrouwtjes bestond. In de verhalen, die ik tot op heden las of hoorde waren kabouters altijd mannetjes of onzijdigjes. Wat deze voorstelling iets extra’s gaf was dat op één na àlle kabouterrollen (geweldig) gespeeld werden door mongolen! Helaas mocht ik geen foto’s maken daar.

De voorstelling ‘Alles moet weg’ van Dries Verhoeven provoceerde de toeschouwer om minder terughoudend te zijn met ‘shoplifting’ oftewel in goed Nederlands ‘winkeldiefstal’:

’Als je betaalt voor al je producten, ben je een beetje een sukkel toch?’

‘De supers adverteren hysterisch ‘twee voor de prijs van één. Ik denk dan: mooi niet dus … twee voor de prijs van nul.’

‘Ik word er geil van als ik spullen in de super jat.’

‘Laatst had ik een bakje garnalen vast en ik dacht … wie heeft deze garnalen gepeld? Waarom delen die vrouwen daar in Marokko of ik weet niet waar, niet in de winst? Waarom krijgen die eigenlijk geen Albert Heijn aandelen?

En zo volgen nog een paar honderd teksten, die je ongemakkelijk doen voelen.

Ik ben erg braaf. Vergat wel eens koffie te scannen. Daar kwam ik thuis pas achter. Ik voelde me schuldig. Moest van mezelf terug naar de Jumbo met excuses. Ik ben achteraf blij dat ik niet zo stom geweest ben.

Ook vandaag in Den Bosch heb ik al mijn boodschappen weer keurig netjes betaald. Ik speel nu wel eens met de gedachte om in een druk restaurant lekker te gaan eten en te proberen om daar zonder te betalen weg te lopen. Ik zoek nog iemand om dat samen mee te doen. Lijkt me leuker om samen te doen.

KWALITEIT.

 Ik zit nu in ’s Hertogenbosch. Op (?) mijn B&B achter (!) mijn laptop. Het is half tien in de avond.

Tot mijn grote vreugde blijk ik, geheel onbewust, een langer verblijf hier geboekt te hebben. Ik kom ‘pas’ weer naar Rotterdam op zondag 11 augustus. Vandaag is het een beetje gelopen zoals het de komende dagen ook wel zal gaan: sightseeing Den Bosch en omgeving en een paar theatervoorstellingen bekijken.

Erg veel indruk maakte de show van woordkunstenaar Manu van Kersbergen. Hij voorziet indrukwekkend strakke hiphop- en jazzklanken van een duizelingwekkende soundscape. Die gebruikt hij om door middel van rap en spoken word zijn liefde voor èn worsteling met de taal tot uiting te brengen. Jammer wel dat hij in zijn gedrevenheid soms onverstaanbaar goed is.

Voor die show, komt er een man van in de zestig naar me toe: ’Hallo Jan.’ zegt ie tegen me.
‘Bijna goed,’ zeg ik. 'Ik ben Jos'.
‘Nu ik je hoor praten, weet ik dat je Jan niet bent, Jan is van Brabant en jij bent een Rotterdammer, dat hoor ik gelijk aan je ‘ij’.’
‘Hoe heet jij?’
‘Ik heb ook al zo’n korte naam: Ton … had je vroeger veel hè, korte namen’.

Vanmiddag en vanavond heb ik nog twee vrouwen in het theater aan het werk gezien. De ene vrouw, Kaatje Kooij, die zich stand-up comedian noemt is te gênant voor woorden.
De andere vrouw is een weergaloze zangeres met een ultra groot bereik: Nienke Naserian. Zij deed in de tuin van de Sint Janskathedraal de one-woman ‘zelfhulp-opera’ Rise. Ze spitte daartoe talloze zelfhelpboeken uit.

De kwaliteit van de voorstellingen loopt nogal uiteen.

Op de kwaliteit van het ijs is hier niets aan te merken. Heerlijk! De prijs is er wel naar. Nog nooit had ik zo’n duur ijsje: een oublie-hoorn met drie bolletjes voor 6 euro.

UITGESTAPT.

De geveltuinen voor ‘mijn’ flat dreigden te verdwijnen omdat de beheerders waren verhuisd. Een aantal bewoners, waaronder ik, wilde de tuintjes graag behouden en vormde een tuingroep. De groep ging enthousiast aan het werk. De wijktuinman zorgde voor wat gereedschap en van Opzoomer Mee kreeg de groep een klein tuinbudget. De twee geveltuinen knapten zienderoog op. Er werd onkruid gewied, gesnoeid en er werden nieuwe kleurrijke plantjes geplaatst.

De medebewoners reageerden zonder uitzondering enthousiast op het fraaie resultaat. Dat stimuleerde mij, om er samen met de anderen in de groep flink wat energie in te steken.
Ik ben zelf meer iemand van het ‘domme werk’: onkruid wieden, sjouwen, water geven, straat aanvegen enzo. Wèlke plantjes op wèlke plek moeten komen, weet ik niet zo goed. Daar zijn een paar andere groepsleden weer heel goed in.

Een paar weken terug appte een van de groepsleden me dat de tuingroep ook ‘probeert excessen en overlast tegen te gaan’. Dat klinkt wel goed maar ik ben daar niet zo blij mee. Ik heb me bij de groep aangemeld om te tuinieren. ‘Excessen en overlast tegengaan’ is voor mij geen tuinieren meer. Daarom ben ik uit de tuingroep gestapt. Ik heb zeker een paar maanden met plezier getuinierd . De groep wens ik veel succes verder.

VAKANTIE ... DUS.

 

Vandaag 3 augustus, had ik dus al op vakantie moeten wezen. Dat zit al een half jaar in mijn hoofd: ‘van 1 tot en met 12 augustus ben je weg’. Je gaat dan dus naar het Festival Boulevard in Den Bosch. Een theaterfestival. Je kan het een beetje vergelijken met de parade in Rotterdam, maar dan iets sjieker. In den Bosch wordt dus ook gespeeld in een groot theater: de Parade..

Ik had die periode wel willen gaan maar er was dus van 1 tot en met 4 augustus geen redelijke overnachting in Den Bosch meer mogelijk. Stom, ik was dus veel te laat. Ze adviseerden me om voortaan in januari te boeken dan is er dus nog wèl wat vrij. 

Vorige week moest ik dus een ander plannetje uitdokteren. Uiteindelijk scheelde het niet veel. Ik ben nu op 1 augustus jl. dus al met de trein heen en weer gereisd (naar Den Busch natuurlijk).Daar heb ik de officiële opening van het festival meegemaakt met een saaie babbel en een kunstige acrobatische act, waarvan ik per ongeluk al te vroeg de foto’s naar facebook gestuurd heb. Dus dat is geen verrassing meer. Van 5 tot en met 9 augustus heb ik toch nog een  B&B gevonden.

Maar … en nu komt het … 3 augustus, vandaag dus (als ik dit zit te tikken) ben ik in Rotterdam, dus kan ik gewoon naar de open dag van mijn geliefde voetbalclub Sparta. Ik ben daar dus ff gewéést. Vanaf het doelpunt van NAC tot een kwartier voor het einde van Sparta – NAC. Toen stond het dus nog gelijk.

Een fietser (59 ?) met een Sparta-shirtje, staat naast mij voor een stoplicht bij de Erasmusbrug te wachten (ik ben dus ook op de fiets). ‘En?’ vraag ik hem, ‘Is het één - één gebleven?’

‘Neen. Twee - één’.

‘Voor Sparta?’

‘Ja, het was zo’n raar doelpunt: eerst ging de bal tegen de linkerpaal, toen tegen de rechterpaal en toen wilde die NAC-keeper de bal weer het veld in schieten, toen schoot hij hem dus in zijn eigen doel … absurd!’ Het stoplicht sprong op groen en weg was hij.

Persoonlijk vond ik Sparta vandaag niet om aan te gluren. Ben blij dat ik niet gegaan ben.