TANJA (2)

 Van haar 19^e tot nu toe was ze zelden of nooit ziek. Energie had  en heeft ze altijd volop  gehad!' Inderdaad: zelden zo’n energieke vrouw gezien als Tanja (58). 

Haar eerste en enige huwelijk is al vroeg op de klippen gelopen. Er waren toen al wel twee kinderen. De derde, Theo, is 15. Nu, na al die vijftien jaren weet nog geen enkele buur wie hem verwekt heeft. Tanja babbelt in de buurt met Jan en Alleman over van alles en nog wat, maar over het hoe, waar en waarom van Theo rept ze met geen woord. Met niemand niet.  

Maakt mij op zich niks uit. Ik zal er echt niet over gaan schrijven. Voor elke leek is het zonneklaar dat de vader iemand moet zijn met van die kleine smalle Aziatische oogjes. Chinees, Japans, Vietnamees, Koreaans. Theo heeft namelijk óók dat soort grappige oogjes en  …, de bouw van een Sumo worstelaar. Tanja daarentegen heeft  een Hollands koppie, met grote blauwe kijkers.

Een van de buurtbewoners heb ik wel eens horen zeggen, of het waar is weet ik niet, dat zo in de tijd dat Theo zich aankondigde er vlak tegenover de woning van Tanja, een Chinees-Indisch restaurant gevestigd was. Tanja kluste daar zo af en toe wat bij.  Die eigenaar moet een knappe, charmante man geweest zijn. Er werd daar in de buurt van dat restaurant niet voor niets in die periode veel meer Chinees gegeten dan anders. Maar dat kwam warempel niet alleen omdat die eigenaar zo’n leuke vent was. Zijn eten was ook hemels. Met name de gado-gado. Verrukkelijk! Daar likte je je vingers bij af! Zo’n simpele, uitermate gezonde maaltijd, zo voordelig en zo onvergelijkbaar lekker. Maar wat Tanja, die Chinees en Theo met elkaar gemeen hebben vertelt dit hele verhaal ook weer niet ... en is dat dan per sé noodzakelijk? Welnee toch!?

Tanja’s oudsten van 37 en 39 zijn al lang de deur uit.  Allebei getrouwd. Hebben allebei een kind. Tanja is oppas-oma bij hun. Zij haalt de kids uit school en houdt ze bezig tot paps en mams ze tussen vijf en zes komen ophalen. 

Meneer Ho ziet oma Tanja op het Cruijff-veldje voor zijn deur als een jonge meid voetballen met haar kleinkinderen en nog wat kinderen uit de buurt. Hij krijgt er kriebeltjes van, voetbalkriebeltjes wel te verstaan. Hij gaat naar buiten en zegt (iets te) stoer:

‘Ik doe ook mee, jongens!’ Niemand roept enthousiast:‘Jaaaaa, leuk meneer! Logisch. De jongens kennen meneer Ho niet eens..

Oma Tanja's reactie is positief:

‘Ja, leuk!. Deze meneer kan heel goed keepen. Let maar op, jongens. Kom maar bij ons in de goal, meneer Ho’.

TANJA (1)

Tanja is een bijzondere en ook bijzonder spraakzame buurvrouw. Ze staat altijd voor iedereen klaar. Althans voor iedereen, die om een praatje verlegen zit. Dat zijn er nog verbazingwekkend veel. Voor háár gaat nou het gezegde op: ‘ze is van alle markten thuis’.  Je kan het zo gek niet bedenken: van incest tot biologische aardappelteelt of van postnatale depressie tot het diervriendelijk vervoeren van kistkalveren.  Je moet alleen wel je tijd in de gaten houden, want voor je het weet zijn je Ben & Jerries in je tas gesmolten of heeft je hond zijn behoefte in het gangetje gedaan. Ik noem maar wat.  Zij houdt de tijd niet voor jou in de gaten; dat doet ze alleen voor zichzelf en dan nog niet eens zo superprecies. Want een babbeltje maken vindt ze eigenlijk leuker dan dingetjes op tijd doen.

 Dat is nou juist een van die leuke dingen van Tanja. Dingen moeten nooit op tijd te gaan. Zoals eten bijvoorbeeld. Ikzelf  moet altijd zo rond acht uur ’s morgens, twaalf uur ’s middags en zes uur ’s avonds wat eten. Zielig eigenlijk, maar het is niet anders. Zij eet alleen wanneer ze honger heeft en haar zoon Theo (15), weet, dat hij wanneer hij trek heeft, hij wat uit de kast kan pakken.

 ‘Wacht maar niet op mij hoor, Theo!’ roept Tanja tegen zoonlief, ‘ er ligt nog  een pakje Tuc in de voorraadkast en een Bounty.  Maar als je nou echt gezond wil doen, Theo,  en ook je eetlust niet wilt bederven, dan ligt er ook nog wel een appel of een banaan op de fruitschaal.’ En ze voegt er lachend aan toe, dat ze zich die laatste opmerking net zo goed had kunnen besparen. 

'De jeugd van tegenwoordig heeft fruitangst geloof ik, een ooftfobie. Die zoete snoeptroep, ja, die wel, die gaat er in als koek. Daar genieten ze van met glimmende ogen ....en het is nota bene nog verslavend ook.’

Tanja zelf weegt geen grammetje te veel. Ze snoept wel. Gedroogd fruit: pruimen abrikozen, rozijnen. Eens in de zoveel tijd trakteert ze zichzelf op een Magnum, je weet wel, dat populaire ijskoude pakje boter met een dun laagje chocola eromheen en een houtje d'r in, om het goed beet te kunnen houden.

Een keukenprinses is Tanja niet en zal ze ook nooit worden. Vindt ze zelf ook. Ze kookt op laag blo-niveau:‘spruitjes, aardappeltjes, balletje gehakt en een bakje yoghurt met roosvicee toe. Daar ben ik goed in èn in variaties daarop. Maar dat kan iedere boerentrien toch. Van mijn 19e tot nu toe heb ik het zo gedaan. Ziek was ik zelden of nooit. Energie had en heb ik altijd volop gehad!'

 

Morgen: Tanja (2)

DOOF.

Eens in de drie jaar krijg ik van mijn zorgverzekering een fooitje voor de kosten van brillenglazen en montuur. Ik koos vandaag uit de allergoedkoopste serie monturen het allergoedkoopste model: 90 euro. Als zevenjarig jongetje droeg ik ook al zo’n goedkopie. Dat werd toen een ziekenfondsbrilletje genoemd. Ik vermoed dat dat brilletje destijds helemaal door de zorgverzekeraar werd vergoed.

Bij Specsaver moet ik vandaag in totaal 190 euro neertellen. Behalve die 90 voor het montuur kosten die dunne, krasvrije, varilux multifvocale glazen ook nog eens 300 euro. Snappie?

 Ik heb er de laatste maanden continu afwijzend tegenover gestaan. Tegenover hints vanuit mijn directe omgeving dat ik me eens moet laten testen door een audiciën.

Je vraagt herhaaldelijk: ‘Wat zeggie’ …'Als je valt dan leggie’krijg ik dan te horen of ... nogal gênant: 'van masturberen wordt je doof’,   en … 'je praat onnodig hard' hoezo?. Het schijnen alleemaal symptomen te zijn, die wijzen op hardhorendheid.

Nu ik toevallig toch bij Specsaver zit en die firma ook iets met hardhorendheid doet, kan ik me hier  laten testen. Dan kan ik mijn omgeving met de testresultaten om de oren slaan. Want ik weet natuurlijk zelf heus wel of ik wel of niet doof ben.

Alsof de duvel er mee speelt belt mijn buurvrouw vanavond bij mij aan: ‘Jos, wil je eens komen luisteren bij mij. Het is net alsof er iemand continu met een naaimachine zit te werken: ‘brrr…brrr…brrr brrr…’ en dan weer ‘brrr brrr  brrr brrr … ‘hoor je dat ook?  Mijn buurvrouw heeft haar oortjes in.  Ik hoor niks bijzonders. Ik leg mijn oor te luisteren tegen de wand van de andere buur … ook niks. Ik ga naar buiten. Ja, verdomd, ik hoor wat … een licht gebrom , het wordt steeds iets luider…maar dat is de helikopter die aan komt vliegen. Misschien komt het van de benedenburen. Ik ga op grond liggen en druk mijn oor tegen haar parkiet oh sorry, parket maar ook daar geen gebrom. Het geluid zou ook van boven kunnen komen maar het valt niet mee om mijn oor tegen het plafond te drukken. Bovendien het heeft geen zin. Die buren zitten al ruim drie maanden in Torremolinos.

 Ik ben nu een beetje brutaal en vraag of ik de oortjes van de buurvrouw even in mag.

‘Dat vindt ze prima.

 Ik heb ze nu in. Hoor niks..

Wacht, ze staan nog niet aan, Jos.

Ja, buurvrouw! Weet u wat ik hoor? ’Brrr … brrr … brrrr ...’.

 Nou, dat was het dus! Probleem opgelost! 

OPEN & BLOOT.

Mijn reisje is  vandaag  een stuk concreter geworden. De luchtvaartmaatschappij Easy Jet stuurt me de boarding tickets. Ik vlieg vanaf Schiphol. Een vriendin waarschuwt me om niet zo open en bloot over mijn vakantie te schrijven ‘Het dievengilde leest mee! Pas op, Jos!'

Een schoonzus van me, een nogal wantrouwig typetje, dacht dat ik door mijn openheid, misschien wel eens heel aardige mensen op een idee zou kunnen brengen. Allebei de dames  waren er van overtuigd, dat de verzekering de schade in dat geval niet zou dekken. ’De gelegenheid maakt de dief’ en ik creëerde  die gelegenheid zelf. Ik ga in dit stukje dan ook beslist niet verklappen wanneer ik op reis ben.

 Ik bedacht me daarentegen, dat ik de meest waardevolle spullen in mijn huis best zo lang bij mijn buren zou kunnen stallen. Bijvoorbeeld de koel-vriescombinatie bij Hilde en mijn wasmachine bij An. De nog zo nieuwe inductieoven mag misschien bij Manuela boven. Ze wil vast ook mijn sapcentrifuge en citruspers even hebben… zij is dol op sapjes.  Elisabeth, van beneden, vraag ik voor mijn drumstel, kan ze gelijk een beetje oefenen. Ik hoop dat Cas m’n gouden Boeddhabeeldjes in huis wil nemen. Tsja, en meer waardevolle spullen heb ik eigenlijk niet. 

Ik denk, dat een beetje inbreker zijn bed niet uit komt voor een waterkoker, een knoflookpers van het Kookpunt, een tweedehands koffiefilterapparaat, een magnetron of een lg-smart-tv … hoewel … die smart tv is ook wel prijzig, daar moet ik nog een buurvrouwtje voor zien te charteren … misschien wil Lucille hem (of haar)wel een paar weken gebruiken of Marijke, zij vindt zoiets ook wel leuk voor eventjes, denk ik zo. 

Later bedacht ik me nog dat het eigenlijk helemaal niet nodig is om m’n wasmachine bij An neer te zetten. Die gaat een simpele ‘uithaler’ bij mij toch never-nooit de deur uit sjouwen. Heb ik dan zo gauw niks voor An? … nou … weetje wat, ik vraag of ik mijn die dure winterjassen bij haar in de klerenkast mag hangen. Vindt ze vast wel goed. An is niet zo moeilijk. En, o, ja, mijn baardtrimmer en twee scheerapparaten, best eitje-kwaliteitje alledrie, die laat ik thuis. Gradus heeft vast wel een plekkie om die apparaten zestien dagen voor me op te slaan. 

Kijk eens aan! Zo heb ik voor dat zielig-beetje waardevolle spullen van me, een veilig plekkie bedacht’. Kan ik 1 augustus met een gerust hart naar Edinburgh vertrekken.

STRAND.

Het is een heel goed plan: de zee opzoeken, de frisse lucht. Fijn wandelen bij een zeebriesje. In mijn Betondorp is het  niet uit te  houden. In mijn appartement is het nu nog 32 graden.

Eerst nog naar de sportschool. Er zijn heel weing liefhebbers. Een stuk of zes in de vrije oefenruimte. Daar lukt het ze ook niet om een redelijke temperatuur vast te houden. Ik moet meer drinken dan normaal. In de groepstrainingsruimte blijft de temperatuur prima. Toch sporten maar 10 mensen mee. Normaal zeker twintig. Als je daar klaar bent met de training, knal je als het ware tegen een muur van warmte aan.

 Ik wil om een uur of één in Hoek van Holland wezen. Moet ik bij mij de metro nemen van 12 uur. ’t Is nu elf  Heb ik nog even de tijd om een lunchje klaar te maken. Vier knekkers neem ik mee met marmite en kaas. Een knalgrote Elstar, een heerlijk zoete appel die momenteel bij mijn veel te dure groenteboer in de aanbieding is. Een appel eet ik altijd vòòr het eten, dat bevordert de spijsvertering.

Om te drinken neem ik een flesje spa rood  en  een halve liter citroensiroop mee, gemaakt met siroop van Teisseire  .. die is echt verrukkelijk.

 Het eerste deel van de metrorit is niet uit te houden. Tot aan Kralingse Zoom knettert de zon op de stampvolle metro. Dan duikt de trein Rotterdam onderdoor, om bij het Marconiplein weer boven water te komen. Godzijdank kon ik aan de schaduwzijde van het voertuig zitten tot Hoek van Holland Strand.

Meteen, met de allereerste stap al, is het volop genieten op het strand. Wat een weldadige windje. Een briesje dat de zon hier aangenaam doet zijn. Hier vlakbij zee kan ik opeens mijn pas versnellen. De zee lokt. Halverwege het strand ligt een betonnen bankje. Daar doe ik mijn kousen en  schoenen uit en loop smachtend naar verkoeling naar de branding, naar het pootje baden in het koele zeewater. Ik liep daar voor mijn gevoel alleen te genieten. Hoorde alleen geluiden. Het ruisen der golven. Die krijsende teringmeeuwen. Spelende  kinderen. Hier op het strand spelen ze weer wel. Thuis op straat nooit.

 

Helemaal opgefrist keer ik terug naar huis. In de metro raak ik aan de praat met een aardige Koerdische vrouw. Van een jaar of zestig. Ze woont in Schiedam, mijn geboorteplaats. Ze heeft net ook genoten op het strand.

We zijn allebei alleenstaand.

‘Ik ben opa’, verklap ik en steek twee vingers op.

‘Ik ook’, zegt ze: ‘Eén’.

Haar Nederlands is niet slecht. Maar ook nog niet heel goed.

NACHTWANDELEN.

 Veel drinken en thuisblijven. Dat is wat me, als oude man,  te doen staat op tropische dagen.Dat heb ik netjes gedaan. Overdag tenminste. ’s Nachts ga ik er op uit. Echt lekker was het toen nog niet maar het scheelde wel een jas. met overdag. Dat ’veel drinken-advies’ heb ik me terdege ter harte genomen. Om vijf voor acht gisterochtend stond ik bij de Jumbo voor de deur. Om een kratje bier te scoren.

 Tegen  middernacht, ik was inmiddels behoorlijk kachel, dronk ik nog een laatste biertje voor ik ging nachtwandelen. Ik was van plan met de metro naar de Voorschoterlaan te gaan en vandaar door het Kralingse Bos weer naar huis te lopen, zwalken kan ik beter zeggen.

In Kralingen zit, tegen half een, een stel jonge gasten, studenten denk ik, druk te praten onder het genot van jointjes zo te ruiken. Ze zeiden me vriendelijk gedag. Mijn openbare dronkenschap werd even later vriendelijk bejegend: een dame van in de vijftig, die haar hondje uit liet, wenste me goedenavond.

 Luid kwakend begeleidden tientallen, misschien wel honderden kikkers me op weg naar het bos. Ik was lang niet de enige daar.  Er werd nog gemusiceerd en gezongen. Verschillende groepjes vrolijke Spaanse studenten, liepen mij , tegen een uur of een, tegemoet.

 Op een bankje langs het voetpad, vlakbij het naaktstrandje, lagen er een paar wellustig te ketsen. Althans, zo te horen. Zij hadden niet eens in de gaten dat ik langsliep. ‘t Was ook pikdonker daar.

 Ik moest piesen. Nam de eerste de beste boom. Zo te voelen stond ik op mijn schoenen te piesen.

 Op een verlaten parkeerterrein  in het bos stond een malloot keihard Elvis-nummers af te spelen.

‘Jaill house rock’ ook. Het geluid knalde uit een walgelijk grote auto. Wel tien meter lang. Een schaars gekleed stel zat op de motorkap mee te swingen en te brullen. Blikjes Heineken in de aanslag. Jammer dat er geen valse honden meer in het Bos los lopen.

 Ik ben al bijna weer thuis. Half twee. Zoals altijd moet ik aan haar denken, kijken naar haar huisje, als ik bij haar langs loop.

 Vooral met die hitte.