Eigenlijk hoort een stukje als dit een beetje leuk te wezen. Maar vandaag gaat het dat niet worden. Houd dus maar gewoon op met lezen, want er is niks aan. Dat komt omdat alles wat ik deze dag doe waardeloos is. Het begon al met de nacht. Ik geloof dat ik deze nacht bij elkaar drie uurtjes geslapen heb. Dan had ik dorst, dan moest ik plassen, dan ging de wekker per ongeluk af, dan lag mijn vriendin te snurken. Het kon vannacht niet op.
Vervolgens kom ik er rond half acht achter
dat ik gisteravond mijn ontbijtje niet had klaar gemaakt. Muesli. Altijd een
heel karwei; zeker zoals ik het doe, met rozijnen, geprakte banaan,
olienootjes, rozijnen yoghurt en een beetje vloeibare suiker. Klaar maken en
opeten duurt al gauw twintig minuten, waardoor ik een kwartier te laat op de
sportschool ben. Te laat om te wegen. Godzijdank wil de sportinstructeur me nog
wel wegen, als ik mijn kousen en schoenen wil uitdoen. Bij wegen in onze
sportschool moeten we altijd onze sokken en schoenen uitdoen. Ik
woog deze keer een kilo minder dan de vorige keer namelijk 76,6 kilo. Dat is
voor mij een goed gewicht, bij mijn lengte van 1.83. Toch zou ik liever 75 kilo
wegen, dat heb ik namelijk mijn hele volwassen leven gewogen. Nu dus alweer een
tijdje niet meer. Niet dat ik veel eet. Integendeel. Ik eet zelfs weinig. Daarom
denk ik dat ik de komende tijd wel weer wat
zal afvallen. Verder doe ik gewoon de oefeningen die ik elke drie dagen
per week doe. Ik vind het zo jammer dat er zoveel sporters zijn die
eigenlijk alleen maar komen om te babbelen met elkaar. Sociaal
sporten heet dat.
Na de sportieve bezigheid moet ik nog naar mijn vriendin. Mijn spullen ophalen. Die liggen bij daar. Bij haar heb ik een paar dagen geslapen. Normaal slaap ik bij haar van zaterdag tot en met dinsdag Deze week tot en met maandag. Dat komt omdat ik op dinsdag in het ziekenhuis opgenomen wordt voor m’n prostaat en blaas. Om 9 uur ’s ochtends moet ik dan nuchter in het ziekenhuis zijn. Eerst bloed prikken en dan naar de afdeling waar de ingreep plaats zal vinden. Het is een ingreep van niks, heb ik me laten vertellen. Vergelijk het maar met het trekken van een kies. Die dinsdagavond slaap ik gewoon in mijn eigen bedje.
