Van haar 19e tot nu toe was ze zelden of nooit ziek. Energie had en heeft ze altijd volop gehad!' Inderdaad: zelden zo’n energieke vrouw gezien als Tanja (58).
Haar eerste en enige huwelijk is al vroeg op de klippen gelopen. Er waren toen al wel twee kinderen. De derde, Theo, is 15. Nu, na al die vijftien jaren weet nog geen enkele buur wie hem verwekt heeft. Tanja babbelt in de buurt met Jan en Alleman over van alles en nog wat, maar over het hoe, waar en waarom van Theo rept ze met geen woord. Met niemand niet.
Maakt mij op zich niks uit. Ik zal er echt niet over gaan schrijven. Voor
elke leek is het zonneklaar dat de vader iemand moet zijn met van die kleine
smalle Aziatische oogjes. Chinees, Japans, Vietnamees, Koreaans. Theo heeft
namelijk óók dat soort grappige oogjes en
…, de bouw van een Sumo worstelaar. Tanja daarentegen heeft een
Hollands koppie, met grote blauwe kijkers.
Een van de buurtbewoners heb ik wel eens horen zeggen, of het waar is weet
ik niet, dat zo in de tijd dat Theo zich aankondigde er vlak tegenover de
woning van Tanja, een Chinees-Indisch restaurant gevestigd was. Tanja kluste
daar zo af en toe wat bij. Die eigenaar
moet een knappe, charmante man geweest zijn. Er werd daar in de buurt van dat
restaurant niet voor niets in die periode veel meer Chinees gegeten dan anders.
Maar dat kwam warempel niet alleen omdat die eigenaar zo’n leuke vent was. Zijn
eten was ook hemels. Met name de gado-gado. Verrukkelijk! Daar likte je je
vingers bij af! Zo’n simpele, uitermate gezonde maaltijd, zo voordelig en zo
onvergelijkbaar lekker. Maar wat Tanja, die Chinees en Theo met elkaar gemeen
hebben vertelt dit hele verhaal ook weer niet ... en is dat dan per sé noodzakelijk? Welnee toch!?
Tanja’s oudsten van 37 en 39 zijn al lang de deur uit. Allebei getrouwd. Hebben allebei een kind. Tanja is oppas-oma bij hun. Zij haalt de kids uit school en houdt ze bezig tot paps en mams ze tussen vijf en zes komen ophalen.
Meneer Ho ziet oma Tanja op het Cruijff-veldje voor zijn deur als een jonge meid voetballen met haar kleinkinderen en nog wat kinderen uit de buurt. Hij krijgt er kriebeltjes van, voetbalkriebeltjes wel te verstaan. Hij gaat naar buiten en zegt (iets te) stoer:
‘Ik doe ook mee, jongens!’ Niemand roept enthousiast:‘Jaaaaa, leuk meneer! Logisch. De jongens kennen meneer Ho niet eens..
Oma Tanja's reactie is positief:
‘Ja, leuk!. Deze meneer kan heel goed keepen. Let maar op, jongens. Kom
maar bij ons in de goal, meneer Ho’.
