MEEUWENPRET

Al weken wordt mijn woonbuurt dag en nacht geteisterd door het gekerm en gekrijs van jonge meeuwen die hier vliegles krijgen van paps en mams. Wat een oorpijniging! Die kloterige lawaaiapparaten waar die tuinmannen hier in de buurt mee moeten werken (met oordoppen!)  zijn daar nog heilig bij en … dat is tenminste alleen maar overdag. Die jonge meeuwen maken dan niet alleen een pestherrie; ook leren ze intimideren.

Toen ik eens mijn lege potten pindakaas en wijnflessen extra hard in de glasbak stond te mieteren kwam er zo’n leerling-meeuw zó laag over me heen krijsen, dat mijn toch echt niet zo weelderige bos haar er van in de war raakte. Zoiets gebeurde een paar keer en steeds als ik iets in mijn handen had. Mijn boodschappenkarretje bijvoorbeeld of de papierbak. Steeds weer kwam d’r zo’n kutbeest aanvliegen, liet zich vallen, scheerde vlak over mijn kop en klom razendsnel weer omhoog.

Een vriend van me, Ruud, is er van overtuigd dat meeuwen doelbewust mensen sarren. Tijdens een van onze fietstochtjes, maakte Ruud het ’fietsers-stopgebaar’. Het was hem namelijk opgevallen dat er al geruime tijd een meeuw boven ons bleef rond cirkelen. Hij vertrouwde het niet. Verwachtte een kwak gore meeuwenschijt op zijn of mijn kop.

‘Dat jong daarboven is zijn vizier aan het scherp stellen,’ zo formuleerde Ruud het. Zolang wij stil stonden, pauzeerde onze gevederde vijand kennelijk óók. Hij is in ieder geval in geen velden of wegen meer te bekennen.

Nog geen splitsecond stonden we weer op de pedalen of  daar hing onze volger, biddend op grote hoogte. Horen konden we hem toen niet.

 Niet veel later, geheel onverwachts sjplasjte een handwarme lading kakkederrie half op mijn helm, half op mijn schedel uiteen. De vogel begeleidde zijn voltreffer met een misselijk makende -lachsalvo.  Ik zag nog wel dat Ruud schielijk zijn hoofd van me weg draaide. Hij kon zijn lachen niet bedwingen. De klootzak.

De meeuw had me bescheten en daarna een hoge vlucht genomen. Het was precies wat Ruud bedoelde met dat doelbewust sarren.

Nog nooit eerder had ik zoiets ervaren. Héél ontnuchterend, vernederend bijna. Maar wàt heb ik daarentegen genoten, hardop gelachen zelfs, wanneer een meeuw, in volle vlucht, op een leuk terrasje, het kroketje weg snaaide vlak voor het wijdgeopende hapmondje van een oud baasje met lekkere  trek. Niet alleen ik had vreselijke lol … die meeuw was als een kind zo blij ... nog geen twee meter verderop .. zat tie te smullen van z'n kroket.

LEUKE MEIDEN

Wederzijds koesteren wij warme gevoelens voor elkaar maar verliefd zijn we niet. We vinden elkaar gewoon leuk. Ondernemen graag ‘dingen’ met elkaar. Vier leuke meiden en ik.  Hannah, Els, Andrea en Marieke.  

Hanna is het sportieve type. Fijn om langeeuthanasie, wandelingen mee te maken, te fietsen, spelletjes mee te doen. Hele gesprekken hebben we onderweg met elkaar. Onder andere over euthanasie, feminisme, Oekraïne. Meestal wel behoorlijk serieus. Hannah is getrouwd. Haar man Rob vindt het prima wat we samen doen. Soms wandelt hij ook mee maar alleen als het lekker weer is. Leuke goser, echt waar. Hij is net als ik supporter van Sparta.

Met Els begint het wat moeilijker. Hij mag mij niet, haar kater. Als ik eens bij haar op de thee ben krabt hij, zomaar ineens mijn hand open, tot bloedens toe, dat kutbeest. Ik deed helemaal niks!  Els heeft de krabbel kundig verzorgt. Daar is ze goed in. Wij drinken afwisselend, nu eens bij mij, dan eens bij haar, een kopje thee (met wat lekkers). Maar dat ‘bij haar’ hebben we moeten cancelen, vanwege kater. Bij mij thuis is het geen probleem. De enige huisdieren die ik heb zijn een paar doodkalme goudvissen in een kom. Die doen geen vlieg kwaad. Eindeloos gezellig is het  met Elsje te ‘theeën’ en te babbelen over onze gezamenlijke idolen: U2 en Beirut, over Schiedam, ons nostalgische geboorteplaatsje en over onze dochters en kleinkinderen.  

Met Andrea is het steevast een feest met heel veel (soms sterke) verhalen. Zij kan vijf kwartier in een uur lullen en dan kan ik op den duur ook niet meer achterblijven.  Borreltje, wijntje erbij.  Wat ons bindt is, dat we alle twee een ‘Oude Noorden verleden’ hebben. Zij is daar geboren op het Noordplein en heeft er tot haar twintigste, tot haar trouwen toe, gewoond. Ik ben er op mijn twintigste op het Zwaanshals komen wonen. Heb daar tot mijn vijfenzestigste gewoond. Andrea is inmiddels al weer een tijdje van haar man af. Hij was gokverslaafd. Tsja, dat was wel wat! Ze werd aan alle kanten bedonderd door die slapjanus en dan moest ze ook nog zien rond te komen van een bijstandsuitkering. Ze had beter verdiend. Heel leuke meid. Creatief, artistiek ook.

Marieke zit ook in mijn relax-zone. Leuk wijf. Altijd  kleurrijk gekleed. Ik zie haar de laatste tijd veel te veel bij Verhage, onze buurtpatatboer zitten. Zij dijt behoorlijk uit. Ik ben daar nóóit zo veel in de buurt  maar als ik daar toevallig rondloop, hoor ik iemand enthousiast mijn naam roepen, hoi Jee, ze zwaait ... zit weer te patatten-mèt  … zou ze maar een beetje sporten ... maar dat zit er gewoon niet in bij haar. Regelmatig eten we bij elkaar. Marieke kookt heerlijk. Door háár maaltijden heb ik de vegetarische keuken leren waarderen. Mijn  oudhollandse maaltijden, die ik haar voorschotel: boerenkool met gebakken spekjes en worst, spruitjes met sukadelapjes en  bietjes met een bal, kunnen daar niet aan tippen.

Ik mag mag wel zeggen dat ik een gelukkig mens ben met  zulke vriendinnen om me heen.