Misschien best leuk om es naar Blijdorp te gaan. Kost geen drol met de Rotterdampas.Ik ga niet alleen. Met Dea, denk ik. Al een tijdje niks met haar gedaan. Ze is dol op dieren. Of ze een Rotterdampas heeft weet ik niet. Wordt wel een dure grap als ze die niet heeft. Betaalt ze de hoofdprijs. Begint ze niet aan. Zo breed heeft ze nou ook weer niet. Ik ga haar bellen.
Ze heeft die pas niet. Bovendien
vindt ze ‘dat hele Blijdorp’ zwaar kut. Al die gefrustreerde beesten in
kooien en bezopen lullige buitenruimtes. Neen, dan gaat ze veel liever ‘op safari’
in de Beekse Bergen: met een auto langs de loslopende dieren
rijden.
Dát vind ik juist eng! Fijn in Blijdorp, die afstand tot de dieren door prikkeldraad, hekwerk, agressief groen,
een brede sloot of zoals bij die haaien in dat superaquarium, door dat dikke glaswerk.
Maar, ze heeft er gewoon geen
zin in. Dat merk ik al gelijk aan haar reactie. Nee, het is niet Blijdorp of safari. Ze heeft
er absoluut geen zin in om met mij, waar dan ook maar naar toe te gaan.
’t Wordt uiteindelijk brunchen op de Witte de With. Op zich lekker en gezellig. Vond ik. Maar op een gegeven moment norst Dea: ’Ken je nou niet es even ophouwen met dat gezeik over die exen van je?!'
Daar heeft ze wel een punt. Ik draafde maar door. Mijn eerste ex had ik zoëven tè lang en tè hoog, op zitten hemelen:
‘Ze was zó goed in tekenen, in schilderen, in zingen en in viool spelen ... echt héél goed in alles.
Over mijn tweede ex heb
ik eigenlijk alleen maar verteld hoe ongelooflijk ze kon liegen. Ze kon liegen
alsof het gedrukt stond. Na een best wel gezellig potje neuken vroeg ik haar, een beetje
lomp, dat geef ik grif toe, wat voor kleur schaamhaar ze had, toen ze nog een jonge meid was.
Nu grijs, dat zag ik zo wel naturlijk.
‘Dat weet ik echt niet
meer, hoor’, loog ze. Jaren later onder de douche versprak ze zich. Met enige
trots, of was het ijdelheid (?), wees ze: ‘Daar
had ik vroeger een flinke bos zwart schaamhaar.’ Maar vervolgens toegeven, dat ze
eerst had zitten liegen tegen me? Welnee!! Zoiets vergeet je toch zeker niet: de kleur van je schaamhaar?! Dat maak je mij
niet wijs.
Het heeft gesmaakt. Ik
vraag de rekening en één cappuccino. Dea zit vol.
‘Oké Dea. Geen
woord meer over mijn exen. Van de drie vrouwen in mijn leven ben jij veruit het
lekkerst in bed … maar, eh, ja eh, het maakt op zich natuurlijk helemaal niks uit en …..ik durf het
je ook bijna niet te vragen maar eh … wie heeft jou eigenlijk ontmaagd?’
Ik vermoed, dat Dea mij daarom al een tijdje op afstand houdt.
