Als ik, bijna tien jaar geleden, hier in de buurt kom wonen,
ben ik nog verdrietig, in mezelf gekeerd en neerslachtig. Ik ben dan nog maar net gescheiden. In deze
omgeving ken ik geen kip. Mijn hele leven heb ik in het Oude Noorden gewoond.
Daar ook heb ik al mijn sociale contacten. In de kroegjes. Bij de theatervereniging.
Hier in de buurt heb ik niks. Ik heb in het begin ook helemaal geen zin om aan iets nieuws te beginnen.
Op de automatische piloot doe ik wat gedaan moet worden. Eten, slapen, wassen, douchen, tandenpoetsen, aankleden, schoomaken, boodschappen, krantenkoppen. Verder word ik tv-verslaafd. Ik keek naar alles. Ook al was er geen reet aan.
Het moet begin september 2015 geweest zijn, dat ik van huis op weg as naar de supermarkt. Met gebogen hoofd en somberende gedachten. Ik schrik uit die donkerte op door het vrolijke stemgeluid van een tamelijk jonge vrouw, die me met een pittige vaart tegemoet fietst:
‘Hallo buurman!’
Ze fietst me te snel voorbij. Geen flauw idee wie ze is.
Enkele dagen later gaat het net zo:
‘Hallo buurman!’
Dan kijkt ze achterom en roept schaterlachend naar me:
Ze heeft helemaal gelijk. Hoe ik ook pieker, ik weet die vrouw niet te plaatsen.
Pas als ik, eind september 2015, uit pure verveling, besluit om om 7.00 uur te
gaan zwemmen, wordt het raadsel opgelost. Zij stapt in het zwembad op me af.
Stelt zich aan me voor als die fietsende vrouw. Ze woont een paar deuren verderop. Da's me duidelijk nu.
Elke ochtend in alle vroegte gaat ze zwemmen. Een echte waterrat, dat is ze. In de wedstrijdbaan zwemt ze iedereen eruit. Ze gaat misschien wel tien keer zo snel als ik.
Net als ik is ze vrijwilliger bij de Prinsenhof. Zij is
receptioniste. Ik gaf daar taalles.
Kort geleden verliest ze haar man. Op haar verzoek ben ik bij zijn begrafenis geweest.
We drinken later zo nu en dan, gezellig een bakje koffie .
Ik mis haar hier de laatste maanden ... en nu is ze er helemaal niet meer.
Wat me heel verdrietig maakt.
Veel liefs Ineke.
