VLEUGJE

 

12 juli is het. Ik ben morgen jarig! Ik word 75. Het verjaardagsgevoel hèb ik al een beetje. Dat komt omdat ik vandaag een appeltaart heb gebakken en stokbroden en fruit heb gekocht. Allemaal om samen met mijn visite lekker op te peuzelen. Stokbroden waar die lekkere kaasjes op gaan en fruit voor een heerlijk frisse bowl.

Mijn vriendin vindt het niet leuk om alléén naar het winkelcentrum te gaan, dus vraagt ze mij om mee te gaan om mijn eigen verjaardagskadootjes te kopen. Ik heb haar twee boeken gevraagd: het laatste boek van mijn favoriete schrijver de Noor  Karl Ove Knausgärd getiteld: het Derde Rijk en een boek met gedichten van Willem Wilmink. 

Het wordt morgen bijna tropisch. Het is meer dan ‘korte broekenweer’. Voor mij is het al ‘korte broekenweer’ vanaf half april. Ik wilde graag weer eens, net als toen ik kind was, bruine benen hebben. Dat is gelukt! Ze zijn weliswaar niet poepbruin maar ze hebben een gezellig bruine tintje. 

Bij de Hema mag ik natuurlijk ook niet mee naar binnen van haar. Ook weer op een bankje zitten. Ik heb geluk. Vlak achter dat bankje is een reclame-actie van Campina bezig. Koele pakjes drinkyoghurt, met een vleugje perzik, worden uitgedeeld. Heerlijk spul. Het zal waarschijnlijk in de winkel komen onder de merknaam: ‘Vleugje’.

Vlak voor mijn neus staat een toonbank met ijsbakken èn een hele rij mensen die ijs willen kopen. Naast mijn bankje heeft een mevrouw haar boodschappenkarretje neergezet en gaat in de rij staan voor ijs. Wat zij niet gezien heeft is dat er een stuk gevulde koek op  het vrije stukje bank ligt. Ik had haar nog willen waarschuwen maar voordat ik er erg in heb is ze al terug met haar ijsje en ploft ze bovenop die koek. Ze heeft het gewoon over het hoofd gezien. Even later, als ze likkend aan haar ijsje opstaat zie ik, dat de koek ter hoogte van haar rechterbil zit. Ik vind dan domweg zo snel de woorden niet om haar daarop attent te maken, … laat haar gewoon een beetje voor schut lopen met dat bekoekte jurkje.

Ondertussen heeft mijn vriendin bij de Hema een kadootje voor me bedacht en gekocht. Geen flauw idee wat het is maar dat hòòrt eigenlijk ook zo met verjaardagskado's. De zware tas moet ik dragen … wel tien keer verbiedt zij mij om stiekem in die tas te kijken.

Ze neemt me nog wel mee terug naar de Hema. Daar trakteert ze me op een heerlijke lunch. Mijn eerste verjaardagskado.

EEN GOEDWEERMENS.

Vrijgezel Alex is een echt goedweermens. Het moet ‘s zomers wel heel erg slecht weer zijn wil hij niet in zijn korte broek en met ontbloot bovenlijf in de buurt rondlopen. Het is overduidelijk dat hij trots is  op zijn grote (1.80 m), slanke lichaam en … eerlijk is eerlijk … hij ziet er voor een zestiger nog best goed uit. De zon hoeft maar één lentedagje goed te schijnen of hij is alweer poepbruin … trouwens … ’s winters ziet hij er ook niet echt uit als een Hollandse bleekscheet …  hij heeft altijd wel ‘een tintje’, waarschijnlijk geërfd van voorouders uit (sub)tropische gebieden.

Op zomerse dagen speelt Alex de onbezoldigde beheerder van het ruime binnenterrein van ons wooncomplex. In zijn blote, bruine body, met zijn zonnebril en zijn vrolijk gekleurde bermuda, ‘schrijdt’ hij  voort over het binnenterrein … borst vooruit, kin omhoog, zijn armen  zó langs zijn lijf, alsof het lijkt dat hij onder beide oksels een wc-rol vastgeklemd houdt.

Met een door hemzelf aangeschaft grijpertje ontdoet hij het binnenterrein van het aangewaaide en achteloos weggeworpen zwerfvuil.  Ook verzorgt hij het groen: hij knipt dorre takjes weg en verwijdert uitgebloeide bloemen. Dat doet hij op zijn hurken of gebukt, zijn bermuda zakt daarbij flink af, waardoor omwonenden een uniek uitzicht geboden wordt op  Alex’ welgevormde bouwvakkersdecolleté.     

’s Zomers lijkt hij haast wel alomtegenwoordig te zijn in de buurt. Vanaf zijn balkonnetje becommentarieert hij op een vrolijke manier de activiteiten van degenen die zich op het binnenterrein bevinden.

In de richting van een stel babbelende buurtvrouwen davert hij:

‘Genoeg geluld nou, hè, dames ... als jullie niks anders te doen weten kom je je handen maar effe bij mijn thuis laten wapperen, hahahaha … genoeg te doen hier.’  

 Waarop de vrouwen gekscherend reageren met:

‘Begin jij zelf maar vast, Alex,  wij komen er zo aan.’

Onhoorbaar voor hem voegen ze er aan toe dat ze niet graag aan die klus bij hem thuis zouden beginnen … er wordt gekletst, dat het bij Alex een waar mannenhuishouden is …vergeelde gordijnen …  onderlangs alle wanden staat een grote verzameling (lege) bier- en wijnflessen opgesteld en van zijn wc kan je maar beter wegblijven. Tja, Alex, zo ga je dan over de tong nadat je eens een keer wat buren op je verjaardagsfeestje te gast hebt gehad!

Met de kinderen is ie ’s zomers vaak leuk bezig. Vooral de jongens trekken naar hem toe. Of hij voetbalt als een ouwe hond met ze mee òf wanneer er al voldoende voetballertjes zijn, speelt is hij de scheidsrechter. Ook zit hij vaak zomaar een beetje te kletsen en te lachen met de jongelui op een van de bankjes. Hij is een soort vriendelijke extra opa voor ze. Een van de weinige volwassenen, die tijd voor ze heeft.

’s Winters  zie je Alex zelden of nooit. Ook in deze kille lente van 2023 heeft hij zich nog nauwelijks op straat vertoond.  Wat ie thuis allemaal uitvoert? Wie het weet mag het zeggen …. volgens een van de gasten op zijn al eerder gememoreerde verjaardagsfeestje  is zijn huis volgestouwd met video’s en boeken, dus zal hij de tijd ook binnen wel zinvol weten door te komen.