TANJA (2)

 Van haar 19^e tot nu toe was ze zelden of nooit ziek. Energie had  en heeft ze altijd volop  gehad!' Inderdaad: zelden zo’n energieke vrouw gezien als Tanja (58). 

Haar eerste en enige huwelijk is al vroeg op de klippen gelopen. Er waren toen al wel twee kinderen. De derde, Theo, is 15. Nu, na al die vijftien jaren weet nog geen enkele buur wie hem verwekt heeft. Tanja babbelt in de buurt met Jan en Alleman over van alles en nog wat, maar over het hoe, waar en waarom van Theo rept ze met geen woord. Met niemand niet.  

Maakt mij op zich niks uit. Ik zal er echt niet over gaan schrijven. Voor elke leek is het zonneklaar dat de vader iemand moet zijn met van die kleine smalle Aziatische oogjes. Chinees, Japans, Vietnamees, Koreaans. Theo heeft namelijk óók dat soort grappige oogjes en  …, de bouw van een Sumo worstelaar. Tanja daarentegen heeft  een Hollands koppie, met grote blauwe kijkers.

Een van de buurtbewoners heb ik wel eens horen zeggen, of het waar is weet ik niet, dat zo in de tijd dat Theo zich aankondigde er vlak tegenover de woning van Tanja, een Chinees-Indisch restaurant gevestigd was. Tanja kluste daar zo af en toe wat bij.  Die eigenaar moet een knappe, charmante man geweest zijn. Er werd daar in de buurt van dat restaurant niet voor niets in die periode veel meer Chinees gegeten dan anders. Maar dat kwam warempel niet alleen omdat die eigenaar zo’n leuke vent was. Zijn eten was ook hemels. Met name de gado-gado. Verrukkelijk! Daar likte je je vingers bij af! Zo’n simpele, uitermate gezonde maaltijd, zo voordelig en zo onvergelijkbaar lekker. Maar wat Tanja, die Chinees en Theo met elkaar gemeen hebben vertelt dit hele verhaal ook weer niet ... en is dat dan per sé noodzakelijk? Welnee toch!?

Tanja’s oudsten van 37 en 39 zijn al lang de deur uit.  Allebei getrouwd. Hebben allebei een kind. Tanja is oppas-oma bij hun. Zij haalt de kids uit school en houdt ze bezig tot paps en mams ze tussen vijf en zes komen ophalen. 

Meneer Ho ziet oma Tanja op het Cruijff-veldje voor zijn deur als een jonge meid voetballen met haar kleinkinderen en nog wat kinderen uit de buurt. Hij krijgt er kriebeltjes van, voetbalkriebeltjes wel te verstaan. Hij gaat naar buiten en zegt (iets te) stoer:

‘Ik doe ook mee, jongens!’ Niemand roept enthousiast:‘Jaaaaa, leuk meneer! Logisch. De jongens kennen meneer Ho niet eens..

Oma Tanja's reactie is positief:

‘Ja, leuk!. Deze meneer kan heel goed keepen. Let maar op, jongens. Kom maar bij ons in de goal, meneer Ho’.

TANJA (1)

Tanja is een bijzondere en ook bijzonder spraakzame buurvrouw. Ze staat altijd voor iedereen klaar. Althans voor iedereen, die om een praatje verlegen zit. Dat zijn er nog verbazingwekkend veel. Voor háár gaat nou het gezegde op: ‘ze is van alle markten thuis’.  Je kan het zo gek niet bedenken: van incest tot biologische aardappelteelt of van postnatale depressie tot het diervriendelijk vervoeren van kistkalveren.  Je moet alleen wel je tijd in de gaten houden, want voor je het weet zijn je Ben & Jerries in je tas gesmolten of heeft je hond zijn behoefte in het gangetje gedaan. Ik noem maar wat.  Zij houdt de tijd niet voor jou in de gaten; dat doet ze alleen voor zichzelf en dan nog niet eens zo superprecies. Want een babbeltje maken vindt ze eigenlijk leuker dan dingetjes op tijd doen.

 Dat is nou juist een van die leuke dingen van Tanja. Dingen moeten nooit op tijd te gaan. Zoals eten bijvoorbeeld. Ikzelf  moet altijd zo rond acht uur ’s morgens, twaalf uur ’s middags en zes uur ’s avonds wat eten. Zielig eigenlijk, maar het is niet anders. Zij eet alleen wanneer ze honger heeft en haar zoon Theo (15), weet, dat hij wanneer hij trek heeft, hij wat uit de kast kan pakken.

 ‘Wacht maar niet op mij hoor, Theo!’ roept Tanja tegen zoonlief, ‘ er ligt nog  een pakje Tuc in de voorraadkast en een Bounty.  Maar als je nou echt gezond wil doen, Theo,  en ook je eetlust niet wilt bederven, dan ligt er ook nog wel een appel of een banaan op de fruitschaal.’ En ze voegt er lachend aan toe, dat ze zich die laatste opmerking net zo goed had kunnen besparen. 

'De jeugd van tegenwoordig heeft fruitangst geloof ik, een ooftfobie. Die zoete snoeptroep, ja, die wel, die gaat er in als koek. Daar genieten ze van met glimmende ogen ....en het is nota bene nog verslavend ook.’

Tanja zelf weegt geen grammetje te veel. Ze snoept wel. Gedroogd fruit: pruimen abrikozen, rozijnen. Eens in de zoveel tijd trakteert ze zichzelf op een Magnum, je weet wel, dat populaire ijskoude pakje boter met een dun laagje chocola eromheen en een houtje d'r in, om het goed beet te kunnen houden.

Een keukenprinses is Tanja niet en zal ze ook nooit worden. Vindt ze zelf ook. Ze kookt op laag blo-niveau:‘spruitjes, aardappeltjes, balletje gehakt en een bakje yoghurt met roosvicee toe. Daar ben ik goed in èn in variaties daarop. Maar dat kan iedere boerentrien toch. Van mijn 19e tot nu toe heb ik het zo gedaan. Ziek was ik zelden of nooit. Energie had en heb ik altijd volop gehad!'

 

Morgen: Tanja (2)

DOOF.

Eens in de drie jaar krijg ik van mijn zorgverzekering een fooitje voor de kosten van brillenglazen en montuur. Ik koos vandaag uit de allergoedkoopste serie monturen het allergoedkoopste model: 90 euro. Als zevenjarig jongetje droeg ik ook al zo’n goedkopie. Dat werd toen een ziekenfondsbrilletje genoemd. Ik vermoed dat dat brilletje destijds helemaal door de zorgverzekeraar werd vergoed.

Bij Specsaver moet ik vandaag in totaal 190 euro neertellen. Behalve die 90 voor het montuur kosten die dunne, krasvrije, varilux multifvocale glazen ook nog eens 300 euro. Snappie?

 Ik heb er de laatste maanden continu afwijzend tegenover gestaan. Tegenover hints vanuit mijn directe omgeving dat ik me eens moet laten testen door een audiciën.

Je vraagt herhaaldelijk: ‘Wat zeggie’ …'Als je valt dan leggie’krijg ik dan te horen of ... nogal gênant: 'van masturberen wordt je doof’,   en … 'je praat onnodig hard' hoezo?. Het schijnen alleemaal symptomen te zijn, die wijzen op hardhorendheid.

Nu ik toevallig toch bij Specsaver zit en die firma ook iets met hardhorendheid doet, kan ik me hier  laten testen. Dan kan ik mijn omgeving met de testresultaten om de oren slaan. Want ik weet natuurlijk zelf heus wel of ik wel of niet doof ben.

Alsof de duvel er mee speelt belt mijn buurvrouw vanavond bij mij aan: ‘Jos, wil je eens komen luisteren bij mij. Het is net alsof er iemand continu met een naaimachine zit te werken: ‘brrr…brrr…brrr brrr…’ en dan weer ‘brrr brrr  brrr brrr … ‘hoor je dat ook?  Mijn buurvrouw heeft haar oortjes in.  Ik hoor niks bijzonders. Ik leg mijn oor te luisteren tegen de wand van de andere buur … ook niks. Ik ga naar buiten. Ja, verdomd, ik hoor wat … een licht gebrom , het wordt steeds iets luider…maar dat is de helikopter die aan komt vliegen. Misschien komt het van de benedenburen. Ik ga op grond liggen en druk mijn oor tegen haar parkiet oh sorry, parket maar ook daar geen gebrom. Het geluid zou ook van boven kunnen komen maar het valt niet mee om mijn oor tegen het plafond te drukken. Bovendien het heeft geen zin. Die buren zitten al ruim drie maanden in Torremolinos.

 Ik ben nu een beetje brutaal en vraag of ik de oortjes van de buurvrouw even in mag.

‘Dat vindt ze prima.

 Ik heb ze nu in. Hoor niks..

Wacht, ze staan nog niet aan, Jos.

Ja, buurvrouw! Weet u wat ik hoor? ’Brrr … brrr … brrrr ...’.

 Nou, dat was het dus! Probleem opgelost! 

OPEN & BLOOT.

Mijn reisje is  vandaag  een stuk concreter geworden. De luchtvaartmaatschappij Easy Jet stuurt me de boarding tickets. Ik vlieg vanaf Schiphol. Een vriendin waarschuwt me om niet zo open en bloot over mijn vakantie te schrijven ‘Het dievengilde leest mee! Pas op, Jos!'

Een schoonzus van me, een nogal wantrouwig typetje, dacht dat ik door mijn openheid, misschien wel eens heel aardige mensen op een idee zou kunnen brengen. Allebei de dames  waren er van overtuigd, dat de verzekering de schade in dat geval niet zou dekken. ’De gelegenheid maakt de dief’ en ik creëerde  die gelegenheid zelf. Ik ga in dit stukje dan ook beslist niet verklappen wanneer ik op reis ben.

 Ik bedacht me daarentegen, dat ik de meest waardevolle spullen in mijn huis best zo lang bij mijn buren zou kunnen stallen. Bijvoorbeeld de koel-vriescombinatie bij Hilde en mijn wasmachine bij An. De nog zo nieuwe inductieoven mag misschien bij Manuela boven. Ze wil vast ook mijn sapcentrifuge en citruspers even hebben… zij is dol op sapjes.  Elisabeth, van beneden, vraag ik voor mijn drumstel, kan ze gelijk een beetje oefenen. Ik hoop dat Cas m’n gouden Boeddhabeeldjes in huis wil nemen. Tsja, en meer waardevolle spullen heb ik eigenlijk niet. 

Ik denk, dat een beetje inbreker zijn bed niet uit komt voor een waterkoker, een knoflookpers van het Kookpunt, een tweedehands koffiefilterapparaat, een magnetron of een lg-smart-tv … hoewel … die smart tv is ook wel prijzig, daar moet ik nog een buurvrouwtje voor zien te charteren … misschien wil Lucille hem (of haar)wel een paar weken gebruiken of Marijke, zij vindt zoiets ook wel leuk voor eventjes, denk ik zo. 

Later bedacht ik me nog dat het eigenlijk helemaal niet nodig is om m’n wasmachine bij An neer te zetten. Die gaat een simpele ‘uithaler’ bij mij toch never-nooit de deur uit sjouwen. Heb ik dan zo gauw niks voor An? … nou … weetje wat, ik vraag of ik mijn die dure winterjassen bij haar in de klerenkast mag hangen. Vindt ze vast wel goed. An is niet zo moeilijk. En, o, ja, mijn baardtrimmer en twee scheerapparaten, best eitje-kwaliteitje alledrie, die laat ik thuis. Gradus heeft vast wel een plekkie om die apparaten zestien dagen voor me op te slaan. 

Kijk eens aan! Zo heb ik voor dat zielig-beetje waardevolle spullen van me, een veilig plekkie bedacht’. Kan ik 1 augustus met een gerust hart naar Edinburgh vertrekken.

STRAND.

Het is een heel goed plan: de zee opzoeken, de frisse lucht. Fijn wandelen bij een zeebriesje. In mijn Betondorp is het  niet uit te  houden. In mijn appartement is het nu nog 32 graden.

Eerst nog naar de sportschool. Er zijn heel weing liefhebbers. Een stuk of zes in de vrije oefenruimte. Daar lukt het ze ook niet om een redelijke temperatuur vast te houden. Ik moet meer drinken dan normaal. In de groepstrainingsruimte blijft de temperatuur prima. Toch sporten maar 10 mensen mee. Normaal zeker twintig. Als je daar klaar bent met de training, knal je als het ware tegen een muur van warmte aan.

 Ik wil om een uur of één in Hoek van Holland wezen. Moet ik bij mij de metro nemen van 12 uur. ’t Is nu elf  Heb ik nog even de tijd om een lunchje klaar te maken. Vier knekkers neem ik mee met marmite en kaas. Een knalgrote Elstar, een heerlijk zoete appel die momenteel bij mijn veel te dure groenteboer in de aanbieding is. Een appel eet ik altijd vòòr het eten, dat bevordert de spijsvertering.

Om te drinken neem ik een flesje spa rood  en  een halve liter citroensiroop mee, gemaakt met siroop van Teisseire  .. die is echt verrukkelijk.

 Het eerste deel van de metrorit is niet uit te houden. Tot aan Kralingse Zoom knettert de zon op de stampvolle metro. Dan duikt de trein Rotterdam onderdoor, om bij het Marconiplein weer boven water te komen. Godzijdank kon ik aan de schaduwzijde van het voertuig zitten tot Hoek van Holland Strand.

Meteen, met de allereerste stap al, is het volop genieten op het strand. Wat een weldadige windje. Een briesje dat de zon hier aangenaam doet zijn. Hier vlakbij zee kan ik opeens mijn pas versnellen. De zee lokt. Halverwege het strand ligt een betonnen bankje. Daar doe ik mijn kousen en  schoenen uit en loop smachtend naar verkoeling naar de branding, naar het pootje baden in het koele zeewater. Ik liep daar voor mijn gevoel alleen te genieten. Hoorde alleen geluiden. Het ruisen der golven. Die krijsende teringmeeuwen. Spelende  kinderen. Hier op het strand spelen ze weer wel. Thuis op straat nooit.

 

Helemaal opgefrist keer ik terug naar huis. In de metro raak ik aan de praat met een aardige Koerdische vrouw. Van een jaar of zestig. Ze woont in Schiedam, mijn geboorteplaats. Ze heeft net ook genoten op het strand.

We zijn allebei alleenstaand.

‘Ik ben opa’, verklap ik en steek twee vingers op.

‘Ik ook’, zegt ze: ‘Eén’.

Haar Nederlands is niet slecht. Maar ook nog niet heel goed.

NACHTWANDELEN.

 Veel drinken en thuisblijven. Dat is wat me, als oude man,  te doen staat op tropische dagen.Dat heb ik netjes gedaan. Overdag tenminste. ’s Nachts ga ik er op uit. Echt lekker was het toen nog niet maar het scheelde wel een jas. met overdag. Dat ’veel drinken-advies’ heb ik me terdege ter harte genomen. Om vijf voor acht gisterochtend stond ik bij de Jumbo voor de deur. Om een kratje bier te scoren.

 Tegen  middernacht, ik was inmiddels behoorlijk kachel, dronk ik nog een laatste biertje voor ik ging nachtwandelen. Ik was van plan met de metro naar de Voorschoterlaan te gaan en vandaar door het Kralingse Bos weer naar huis te lopen, zwalken kan ik beter zeggen.

In Kralingen zit, tegen half een, een stel jonge gasten, studenten denk ik, druk te praten onder het genot van jointjes zo te ruiken. Ze zeiden me vriendelijk gedag. Mijn openbare dronkenschap werd even later vriendelijk bejegend: een dame van in de vijftig, die haar hondje uit liet, wenste me goedenavond.

 Luid kwakend begeleidden tientallen, misschien wel honderden kikkers me op weg naar het bos. Ik was lang niet de enige daar.  Er werd nog gemusiceerd en gezongen. Verschillende groepjes vrolijke Spaanse studenten, liepen mij , tegen een uur of een, tegemoet.

 Op een bankje langs het voetpad, vlakbij het naaktstrandje, lagen er een paar wellustig te ketsen. Althans, zo te horen. Zij hadden niet eens in de gaten dat ik langsliep. ‘t Was ook pikdonker daar.

 Ik moest piesen. Nam de eerste de beste boom. Zo te voelen stond ik op mijn schoenen te piesen.

 Op een verlaten parkeerterrein  in het bos stond een malloot keihard Elvis-nummers af te spelen.

‘Jaill house rock’ ook. Het geluid knalde uit een walgelijk grote auto. Wel tien meter lang. Een schaars gekleed stel zat op de motorkap mee te swingen en te brullen. Blikjes Heineken in de aanslag. Jammer dat er geen valse honden meer in het Bos los lopen.

 Ik ben al bijna weer thuis. Half twee. Zoals altijd moet ik aan haar denken, kijken naar haar huisje, als ik bij haar langs loop.

 Vooral met die hitte.

DOOR HET STOF.

 Gisteren was ik in Enschedé. Wat was het heet! Ik had nog een ‘keuzevrije dag’ bij de NS. Dat betekent gratis reizen van Rotterdam naar Enschedé en weer terug. Normaal kost dat meer dan 60 euro. Dat scheelt nogal wat! Ik ging daar heen voor een goed toneelstuk. Alleen in Enschedé te zien.

Ik had gekozen voor de middagvoorstelling. Die begon om drie uur.

 Paniek op station Almelo! Een invalide (twee handen met elk drie vingers en slechts één been ) Marokkaan (zo te zien). Hij zou hulp krijgen bij het uitstappen. Maar er was in de verste verten geen hulp te zien.  Hij moest hier overstappen op een trein naar Duitsland. Onze trein was inmiddels al op weg naar het eindpunt Enschedé. Dáár stond de hulp voor die paniekzaaier klaar. Paniek gezaaid voor niks. Hij moest er dus pas hier uit. Dit was al een aardige toneelstukje op zich. Maar daar kwam ik niet voor.

De voorstelling: ‘Door het stof’ heet die, is in het Willem Wilminktheater. Toen ik eenmaal wist waar dat theater was ben ik hier even rond gaan kijken. Er viel niet zo veel te zien hier. Het lijkt een beetje op Schiedam, met iets meer nieuwbow in het centrum. Overduidelijk is dat Willem Wilmink hier een soort heilige is. Er is een theater, een straat en  een plein naar hem vernoemd. In deze streek is hij een populaire dichter. Landelijk is hij meer bekend van de grappige liedjes die hij schreef voor kinderprogramma’s op tv.

Maar goed, ik kwam niet voor Willem Wilmink maar voor dat toneelstuk. Dat stuk speelt zich af in het verleden van Twente. Het stuk laat de harde wereld van de textielindustrie zien. Daar bemiddelt een jonge katholieke priester tussen rijke baronnen en arme arbeiders. ‘Door het stof’ is een verzonnen verhaal, geïnspireerd op zijn tijd en idealen. Thema’s zijn sociale ongelijkheid, religie en arbeidersstrijd. Geen letterlijk geschiedenis maar een eigentijdse interpretatie van een bewogen tijdperk.

Het stuk was zeer de moeite waard. Heel speciaal was de verdeling van de voorstelling over twee zalen. Het leven van de bourgeoisie werd verbeeld in het Willem WIlmink-theater. Voor het leven van de arme arbeiders moest het publiek verhuizen naar een ander (nabij gelegen) theater.

De hitte had me lui gemaakt. ‘Lazy on a Sunday afternoon.’(the Kinks)

In de trein terug viel ik in slaap. Moe maar voldaan kwam ik in Rotterdam aan.

Een klein toepasselijk rijmpje van Willem Wilmink

 

Ik ben lekker lui vanavond

Ik heb een slome bui vanavond

Denk maar niet dat ik nog iets doe.

Ik ben liever lui dan moe.

 

Lekker liggen op mijn bed

met geen mens die op mij let

Alles wat ik anders móét

Gaat vanavond niet door, net goed.

 

Een klein toepasselijk rijmpje van Willem Wilmink

 

Ik ben lekker lui vanavond

Ik heb een slome bui vanavond

Denk maar niet dat ik nog iets doe.

Ik ben liever lui dan moe.

 

Lekker liggen op mijn bed

met geen mens die op mij let

Alles wat ik anders móét

Gaat vanavond niet door, net goed.

EEN HETE DAG.

Het eerste uur dat ze wakker zijn, zeggen ze vrijwel niets. Het is ook niet normaal om op dit tijdstip van de dag veel te zeggen. Heel even kijken ze elkaar aan ... ‘lekker bakkie’ … was het enige dat ze tot nog toe gezegd hadden, na het kopje koffie, dat ze was aangeboden door de organisatie.

Het is half zes in de ochtend. Het lijkt klaarlichte dag. De zon is bijna op. Het wordt een hete dag. Nu al is het warm. Twee anderen zijn een half uur eerder vertrokken. Toen was het ook al licht, zij het iets minder.  De rest van de groep mag pas weg rond zeven uur. Die zijn niet te benijden. De rest van de groep wandelaars is veel rapper dan de vier, die eerder mochten vertrekken. Weldra zullen die worden ingehaald door de rest, net als zij binnenkort die twee vòòr hen zullen inhalen. Toch gaat het hen er niet om voorop te lopen. Winnen is geen doel, voor geen van de wandelaars trouwens. Meedoen is belangrijker dan winnen.

Gisteravond laat hoorde hij dat zijn dochter Helma over tien dagen naar huis mag. Ze is zo blij als een klein kind. Eindelijk weer ‘eigen baas’ na een ziekenhuisopname van bijna vier weken. Na een val van haar fiets, ze viel op haar hoofd, wordt ze erg depressief. Na enige dagen menen haar psychiaters verschijnselen te herkennen, die duiden op een postnatale depressie. Zeer tegen haar zin, maar voor haar eigen bestwil en dat van haar tien dagen oude Marieke, moet ze worden opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis Sancta Immaculata in Oegstgeest. Marieke moet ze thuis laten. Woedend gooit ze een stoel door de ruit van haar kamertje. Net voor ze met de losgekomen glasscherven haar pols door kan snijden wordt ze ‘gered’ door de verpleging.

Zijn zus loopt lekker rustig, glimlachend. Haar gedachten zullen bij het aanstaande huwelijk van haar zoon Leo zijn. Moeders trots, die Leo. Hij woont alweer een aantal jaar in Nieuw-Zeeland. Ze mist hem erg. Over drie weken stapt hij in het huwelijksbootje met de superschone Iraanse jongedame Parvanan, wat vlinder betekent.

Het allermooiste is dat zij er samen met haar Dien bij kan zijn, daar in Wellington. Wat verheugt ze zich op die bruiloft en wat is ze blij met Dien, die toch maar mooi haar vliegangst gaat overwinnen.

De twee die vòòr hen liepen hebben ze inmiddels ingehaald. Als ze achterom kijken, zien ze de grote restgroep met rasse schreden naderen.

OPVLIEGER.

Onderweg naar het popkoor kom ik Els tegen. Een van de vele zangeressen.  Ze zit op een bankje langs de Alexanderlaan. Ik zeg niks en plof naast haar neer.

‘Wat mot je?’ vraagt ze.

‘Waarom zit jij hier te zitten?’

Ze haalt haar schouders op: ’Gewoon’, zegt ze.

‘Je vindt het toch zeker niet erg dat ik naast je kom zitten?’

 Begint ze ineens te hinniken, een ‘stom soort van lachen’. Ik buig voorover zodat ik haar beter kan aankijken.

‘Je zit me toch niet uit te lachen hé, Els?’  

‘Neen, joh’, hinnikt ze nog na. Ik ben hier ff gaan zitten omdat ik overvallen werd door een opvlieger. Ik kon geen stap  meer zetten’. En weer begon ze te lachen nu meer te ginnegappen.  ‘

‘Ik ben d’r nog steeds niet aan gewend. Duurt nu al tien jaar. Nou ja bijna dan’.

Els heeft me al eens verklapt dat ze 55 is. Dus vanaf haar 45^e loopt ze al te etteren.

 ‘Ik had het kunnen weten, Jos. Geen zin om op te staan. Eigenlijk moet ik helemaal niet zingen. Mijn lijf zegt: neen. Maar ik luister niet. Ik blijf over mijn grenzen heen gaan. Een collega van me, ook in de overgang, belt. Ze  heeft slecht geslapen en … ‘ik duik er nog maar even in, hoor’ Els. Dan sta ik er weer mooi alleen voor met mijn opvliegerlijf’.

‘Ja, net zoals je nú hier zit. Je had beter thuis kunnen blijven.’

‘Thuis had ik in mijn eentje gezeten. Van het zingen straks krijg ik weer energie.

‘Okee, Els, zo ervaar ik dat ook, dat klinkt positief. Mijn ex, heeft nooit last van de overgang gehad. Wel van haar menstruatie (zij noemde het ‘opoe’). Voor ons alletwee waren dat telkens weer zware dagen. Veel chagrijn, hoofdpijn, misselijkheid, meisje lacht meisje huilt, moe, kotsen, de dunne, ruzie maken, passief en super eigenwijs.  Met de overgang hebben we nooit geen last gehad. Zij slikte hormoonpillen daardoor verliep die periode voor ons opvliegerloos. Ze stopte met die pillen toen bekend werd dat het kankerverwekkers waren’.

‘Daarom ben ik er nooit aan begonnen, Jos. Toen jouw ex met die hormoonpillen begon was het gevaar van kanker nog niet bekend. Ik moest die shit absoluut niet in mijn lijf hebben

 … oooh, godverdomme, daar komt er weer een, Jos .. dsjiezus!’ 

Dancing Queen (Reprise)

 

Dancing Queen.

In een huis, aan de overkant, danst een vrouw in haar lingerie. ‘t Is half twaalf in de avond. Haar bewegingen zijn sierlijk, groot en slow. Tot halverwege haar bovenbenen kan ik haar zien. Vuurrode lingerie heeft ze aan. Ze heeft donker haar … een blanke huid. Haar voeten stevig op de grond. Haar bovenlijf en heupen swingen op de muziek … àls er al muziek is, daar in dat huis. Misschien zingt ze zelf. Of ze beweegt op de muziek in haar hoofd. In haar verbeelding swingt ze met haar geliefde ... iets van Pink Floyd of Enigma hoort ze. Ze danst met haar rug naar me toe. Haar glanzende haar valt tot halverwege haar rug.

De vrouw gaat helemaal los. Ze springt ritmisch op en neer, haar armen zijn  één met de muziek ... àls daar tenminste muziek is. Soepel draait ze met haar heupen naar rechts, naar links, in ’t rond.

Ze  zal zo tussen de dertig en de veertig zijn. Dichter bij de dertig dan de veertig. Waarom? Ja, die super soepele bewegingen, hè … en zeker ook dat afgetrainde lijf. Ze zal één meter tweeënzeventig zijn. Geen buikje èn van deze afstand géén zwembandjes te zien … ook geen rimpels of grijze haren.  Haar borsten en billen lijken stevig ... hard bijna. Dat zegt natuurlijk niks, want ook haar knalrode lingerie kan corrigerend werken.

Eerlijk gezegd, sta ik me een beetje op te geilen, hier, in mijn eigen woonkamer. ‘Zou ik nou echt de enige van de buren zijn, die hier getuige van is?’ Kan me haast niet voorstellen.

Àls die ‘dancing queen’ muziek op heeft staan, dan gaat ze nu uit haar ‘plaat’ bij de swingende klanken van  the Police, Led Zeppelin of de Stones. Ik ben nieuwsgierig naar haar gezichtje. Op zo’n afstand krijg je daar niks van mee.

Uit mijn verzameling vakantiespullen, heb ik  de verrekijker opgediept. Eindelijk komt die thuis ook es een keertje van pas!

De dame voelt nu héél dichtbij. Ze danst wild, met haar rug naar het raam. In een flits draait ze zich om en trekt met één beweging haar pruik af. Op haar kin, dat ik nu héél scherp in het vizier heb, groeit een grijs ringbaardje.

‘Verrek! Het is een kerel …’ Hij zwaait lachend naar me. Gegeneerd zwiep ik de overgordijnen dicht.

 

RAUWE PAPRIKA EN UI.

M’n oudste zoon komt vandaag langs. Direct uit zijn werk komt hij naar me toe. Hij werkt hier vlak bij. Naast station Alexander. Zo eens per maand zien we elkaar. Hij eet dan mee van het lekkers dat ik maak. We praten over voetbal, politiek, stand-up-comedy, muziek, zijn broer (mijn jongste zoon),  zijn moeder (mijn ex) en wat verder nog ter tafel komt.

Hij komt ook eens in de maand langs om mijn financiële administratie te doen. Misschien wel stom eigenlijk, want zelf heb ik daar lange tijd mijn brood mee verdiend. Maar nu ben ik blij dat ik het aan hem kan over laten. Hij is van alle financiën up-to-date op de hoogte. Doet nog dagelijks cursussen, terwijl ik het boekhouden al een halve eeuw achter me heb gelaten. Ik werd toentertijd ook heel moe van vijf dagen in de week, acht uur per dag in de boekhouding staan. Mijn zoon heeft daar geen moeite mee.

Ik  ben meer de creatieve toer op gegaan. Met alleen maar theater, schrijven, cinema, sporten, koken (en eten) kom ik elke dag al een uur te kort. Dus, ook al zou ik er qua kennis, goed toe in staat zijn, dan zou ik domweg nog geen tijd hebben om te gaan zitten boekhouden.

Vanmiddag heb ik met een vriend afgesproken in Het Loo. Daarom begin ik al vroeg in de ochtend met het vervaardigen van een smakelijke pizza voor mijn zoon en mij. Een bakplaatpizza nog wel! Geïnspireerd door de bekende dierenarts dokter Oetker. Die dokter levert de spullen voor de pizzabodem. Ik bedenk, verzamel en snij de rijkelijke vulling: bleekselderij, tomaat, ui, knoflook, groene en rode paprika, champignons, basilicum, mozarella en salami.

Om twee uur had ik met mijn vriend Louis afgesproken bij Het Loo. Alleen ...Het Loo is om twee uur nog dicht. Ze gaan op donderdag pas om drie uur open. Dus heb ik Louis meegesleept naar mijn huis, alwaar we mijn laatste twee pilsjes hebben opgezopen.Om vier uur verlieten we mijn huis om boodschappen te gaan doen. Louis bij Albert Heijn. Ik bij Jumbo. Voor wat spaatjes.

Terwijl de pizza gebakken wordt, arriveert mijn zoon. Ik maak nog gauw twee frisse salades, rasp wat oude kaas, deponeer tien olijven (allemaal met pit!) op een schoteltje. Ik zet twee flesjes spa rood en twee glazen erbij op de salontafel.

Om zes uur gaan mijn zoon en ik ‘aan tafel’. ‘Lekkere pizza’, zo oordelen wij beiden, ‘ondanks de rauwe paprika en ui’. 

VAN BRIENENOORD.

Elke dag wil ik iets bijzonders doen. Iets anders dan alleen maar ontbijten, krantje lezen, koffie drinken, sporten, boodschappen doen, koken en wèèr koffie drinken. Soms moet ik daar diep over nadenken en dan kom ik op het idee om een toneelstuk te gaan bekijken in Enschedé. Soms weet ik in een flits, dat ik een nachtwandeling ga maken in het Kralingse Bos.

 Vandaag hoef ik niet zo lang na te denken over wat ik ga doen. Dat komt zo. Ik doe vrijwilligerswerk bij de Stichting Corridor: elke dinsdagmiddag ga ik met een autistische man op stap. Ik krijg daar een kleine geldelijke vergoeding voor èn de Rotterdampas. Eens in de paar weken organiseert die stichting een excursie voor zijn vrijwilligers. Deze keer gaan we met zijn achten naar het Eiland Van Brienenoord

.’t Is inderdaad een eiland in de Maas. Onder de kolossale van Brienenoordbrug. Miljoenen auto’s scheuren daar dagelijks met veel lawaai overheen. Merkwaardig genoeg waan ik me in een mooi park. Slaag ik er soms zelfs in me wijs te maken, dat ik het helse gedender boven me niet hoor. Met name op de momenten dat de loslopende Schotse Hooglanders bescheiden om aandacht vragen. En wanneer het moeilijk is om het Jacob Kruiskruid en de orchideetjes niet te plukken. Maar zeker ook als ik  gegrepen word  door de gave street-art op de betonnen ondersteuning van de brug. 

De smartelijke, monotone gospelzang van de vrouw van kleur, die God zo vergeving lijkt te vragen voor haar zonden. Het geluid van de vrouw gaat me door merg en been en overstemt het geraas van boven.

Ik schrijf wat in m'n kleine schriftje.

 ‘Wat schrijf je?’ vraagt Enida.

‘Woorden. Woorden voor een stukje. Misschien schrel wat over jou,’ zeg ik haar’.

‘Ik ben uitgeschreven’, zegt ze. ‘Ik heb één keer een héél schrift volgeschreven. Alles wat ik tegen mijn ex wilde zeggen. Hij wilde niet praten. Was ontzettend jaloers.

 ’O Jos, kijk een zandoogje!’

Ze fotografeert vandaag alleen vlindertjes die ze nog nooit heeft gefotografeerd.

‘Toen ik alles van me afgeschreven had, verscheurde ik het schriftje en stak het, samen met die duizenden woorden, in de fik. Mijn hoofd was toen leeg. Geen probleem meer met mijn ex’’.

 Ze slikte en wees tegelijk naar een aan-fladderende vlinder.

‘Kijk Jos, een Atalanta! Die heb ik al lang, hoor. Zie je vaak hier’

BIER DRINKEN.

Meestal is het niet omdat ik zo’n dorst heb, maar zo af en toe ga ik toch naar Het Loo mijn vaste kroeg. Òf ik schiet willekeurig een cafeetje in. Voor een pilsje en de sociale contacten.

In Het Loo ga ik meestal met mijn vrienden zitten zuipen. Niet met allemaal tegelijk. Nu eens met Louis, dan weer met Jan, Joep, George of Loe. Dat ‘zuipen’ klinkt nogal ruig, maar meer dan een liter pils per middag krijg ik niet weg. Die anderen ook niet trouwens. Financieel gezien is mijn limit: 14 euro voor een liter bijpraten!

Ik ga zo naar de bios maar eerst drink ik even wat in het KINO-Café . Groot lokaal. Muziek van The Band op de achtergrond. Uitvergrote foto’s van Prince en Adèle, zie ik in de gauwigheid. Uit mijn rechter ooghoek, zie ik een vrij tafeltje. Daarnaast staat een tafel met twee laptops erop.

Ga daar eerst even rustig zitten. ‘De kat uit de boom kijken’.

‘Oooooh!! Verzucht de jonge dame aan het tafeltje schuin links voor me. Drie studentikoze types zitten daar te ‘mens erger je nieten’… en bier te drinken.

Aan veel tafeltjes hier zitten mensen met boeken of laptops, te werken, studeren.

Er is hier ook een keuken. Fris en gezond ogende broodjes (sla, tomaat, ei) worden daar verkocht. Ik krijg trek. Ga een broodje kopen. Neem een Westmalle Tripel mee, veel te duur eigenlijk (5,50 euro) maar voor één keertje zo lekker ….

Als ik terug kom met mijn brood en bier, zit aan het tafeltje naast me een jongedame op een laptop te tikken. Ze is geheel in het zwart gekleed. Net als ik. Het verschil is dat zij haar hoofd ook bedekt heeft. Het enige dat ik van haar zie is haar vriendelijke en oogverblindend mooie gezichtje. Ik ga niet te dicht bij haar zitten met mijn biertje en mijn broodje.

‘Ik ben hier met mijn zus’, zegt ze spontaan in foutloos, enigszins bekakt Nederlands, ‘ze is nu even shoppen’

‘Ga je zo ook naar de film? vraag ik.

‘Nee, ik ben hier aan het studeren. Ben met mijn scriptie bezig’.

‘HBO of Universiteit?’

'Universiteit’

 ‘Kan je je hier wel goed focussen? Het is best wel druk’.

 ‘Moeilijk soms. Maar samen met mijn zus gaat het altijd perfect. ’

 ‘Waar gaat je werkstuk over?’

 ‘Over ‘de ideale werkplek,’ lacht ze.

 ‘Succes!’

 ‘Naar welke film ga je?’

 'Perla’.

 ‘Nou, veel plezier!’

 ‘Dank je’

 Ik heb mijn biertje nog niet op. Dat neem ik mee de bios in. 

NIET TOEVALLIG?

Vanavond ben ik op de Parade. Het jaarlijkse vrolijke theaterfeestje op het Museumplein in Rotterdam. Het is nog tot en met 29 juni en dan verhuist de Parade naar Den Haag.

Wanneer ik aan iemand vertel, dat  ik naar theater ga, krijg ik daarop onmiddellijk de vraag: ‘Met wie ga je dan?’ Meestal zeg ik dan: ‘ met Jantje, Pietje of Marietje’. Maar ik ga ook vaak alleen. Ik zeg er dan meteen achteraan, dat er daar genoeg andere mensen zijn om te leren kennen. Òf ik loop daar een bekende tegen het lijf òf een bekende mij. 

Dat laatste gebeurt toevallig vanavond. Nou ja, het is eigenlijk niet eens toevallig meer te noemen. Bij culturele evenementen kom ik de laatste tijd steeds Loes tegen. Bij dans, theater, museum en nu dus bij de Parade.  Als ik ergens aankom sta ik als het ware al om me heen te kijken of Loes er ook is. Vanavond dus weer. Ik ken haar van Academie voor Expressie. Ze zat een klas lager dan ik. Ze was net met een groepje vriendinnen in de gekmakende draaimolen geweest. Dol in d’r hoofd is ze er nog van. Ik was op weg naar de wc als ze me roept. We maken even kort een praatje want ik moet erg plassen.

Loes en haar vriendinnen gaan net als ik naar Elfie Tromp, die een ‘Adèle Bloemendaal’-act  (Wat heb je gedaan Daan? etc)opvoert. Heel hilarisch. Het was maar een half uurtje. Elfie Tromp komt in september met een show van anderhalf uur. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Loes ook trouwens.

 Na Elfie Tromp bied ik Loes wat te drinken aan. Daar heeft ze wel zin in. Ze neemt afscheid van haar groepje en we gaan op het terrasje nabij Elfie Tromp’s theatertent zitten.

Gelijk bij onze ontmoeting zie ik al aan Loes d’r ogen, dat ze verrukt is om me te zien. Ik moet ook toegeven: ik zie er prima uit! Onderweg al, van huis naar de Parade, krijg ik complimentjes. Ik ben zoals altijd gekleed in het zwart. Maar het bijzondere van vanavond is: een sjiek colbertje en een toffe hoed. Beide in het zwart natuurlijk.

Met mij alles goed hoor! Dat je lekker in je vel zit, daar gaat het om. Dat ziet iedereen in één oogopslag. Loes dus ook We drinken gezellig een biertje en maken er verder een gezellige avond van. 

KWIJT.

Zaterdag was een heel relaxte dag. Het was snikheet maar ik had er geen moment last van. De dikke Volkskrant zitten lezen. Gedoucht. Uitgebreid geluncht voor ik naar Den Haag ging. Daar schreef ik gisteren al wat over.

Ik was er halverwege de middag. Ik wilde namelijk precies weten waar dat theater was. Ik kan er niet tegen, als ik, vlak voor de voorstelling begint, nog moet gaan  lopen zoeken naar waar ik moet wezen. Dat wist ik dus al  om vier uur en die voorstelling begint pas om half acht. Ik ben toen naar het Malieveld gewandeld. Heb daar een prachtige grote oude boom uitgezocht, die mij heerlijk verkoeling bood. Ik vond het verbazingwekkend dat er maar zo weinig mensen in dat prachtige hogebomenpark de schaduw op kwamen zoeken. Ik bleef daar tot het tijd was om naar de schouwburg te gaan. Een kwartiertje lopen is het. ‘Only the lonely’ begint om half acht. 

Ik lees even in het boek ‘Lente’ van mijn favoriete Noorse schrijver Ove Lars Knausgärd. Ga nog heel even op mijn rug liggen en beantwoord nog wat appjes. Toen was het al zowat bij zevenen. Tijd om naar het theater te gaan. Mijn oog viel op een tientallen meters lange rij mensen voor een bestelbus. Dichterbij gekomen lees ik ‘Soepbus’. Kennelijk een voorziening van de Gemeente Den Haag, voor hen die het nodig hebben.

Dat 'Only the lonely' prachtig was heb ik gisteren al geschreven.

Ik was laat in Rotterdam. Moest nog wat schrijven. Eer ik in bed lag was het half drie.  Erg lang had ik nog niet geslapen of ‘nature called’: Ik moest plassen. Ga mijn bed uit, en …  hóé ik ook zoek, Ik kan mijn eigen wc niet vinden. Ik herken een kastje, de eettafel, het behang op de  muur, de voordeur, planten, een kiepraampje. Ik verlies nu urine en ben mijn wc nog steeds kwijt.  Voordat ik het helemaal niet meer kan houden, pak ik een dikke Volkskrant en loop daar helemaal op leeg. Ik gooi mijn natte pyjamabroek in de wasbak. De zeiknatte krant gaat in de vuilnisbak en ik schiet gauw in mijn blote kont m’n bed weer in en slaap verder.

Dit lijkt het begin van het eind.

Als ik zondagochtend om negen uur wakker word, moet ik zoals gewoonlijk gelijk naar de wc. Die weet ik dan probleemloos te vinden.

ONLY THE LONELY

Vandaag ben ik voor de tweede keer deze week in Den Haag. Zondag demonstreerde ik met 150.000 anderen tegen het genocidale Israel. Daar schreef ik al over. Vandaag kom ik daar voor theater.

Het stuk heet ‘only the lonely’ met in de hoofdrol een kolossaal al jaren leegstaand kantoorgebouw tegenover het Binnenhof. Voor de avonden dat dit stuk speelt wordt dit gebouw het Lonely Hearts.Hotel genoemd.

De bezoekers checken in en maken vervolgens in kleine groepen, in twee uur een wonderlijke reis,

door een droomlandschap waarin het thema eenzaamheid centraal staat.

Het eigenaardige hotelpersoneel wil ons graag van onze eenzaamheid afhelpen door middel van deze gezamenlijke ervaring, met aansluitend een eenvoudige maaltijd. Only the Lonely is een ambitieus project, dankzij de vele scènes, spelers (waaronder een koor) en vooral  de ontiegelijke grootte van het unheimisch lege kantoorgebouw en ook door de vele en prachtige decorstukken.

In zo'n caleidoscopische voorstelling zijn er altijd elementen die beter werken dan andere. Sommige scènes zijn wat voorspelbaar. Zoals  een gesprek met een stugge Chatbox over gevoelens en een oppervlakkig monoloogje van een ruimtevaarder in een ruimtestation.

Maar hoe absurdistischer hoe beter. Er dwaalt een man met een konijnenhoofd door het pand, zonder uitleg over wat of wie hij is.

Een schoonmaker voert intieme ’healings’ uit achter glazen muren. Een hotelmanager duikt op onverwachte momenten op om haar eigen eenzaamheid te verbeelden in vervreemdende performances of met elektropop liedjes.

Een vanzelfsprekende hoofdrol is weggelegd voor het gebouw zelf, dat fenomenaal is aangekleed. De vergaderzitjes, achterkamertjes, en opslaghokken, zijn stuk voor stuk kamers van eenzaamheid geworden. Zodat de reis tussen alle scènes door minstens even theatraal is Het is moeilijk geworden om onberoerd te blijven in deze schaduwwereld.

 Soms eenzaam maar nooit alleen.

---

 

PRIJZEN.

Dolly Parton heeft een Amerikaanse prijs, een award gewonnen, Het zal wel iets te maken hebben met de omvang van haar borsten, nietwaar? Waarmee anders?

 Peter, een medewerker van ons buurthuis heeft van de koning een lintje gekregen. Een flink aantal actieve buurbewoners heeft de koning een brief geschreven waarin hij op de hoogte werd gesteld van hoe’n fijn mens de Peter wel niet is.

Toevallig loop ik Peter dezer dagen tegen het lijf. Ik moet die man feliciteren met zijn lintje. Ja, het is toch geen kattenpis als de koning je zo waardeert. Als het de koning  behaagt, zoals het vaak gezegd wordt.

Peter was in zijn nopjes met mijn welgemeende proficiat. Hij vertrouwde mij toe dat alles en iedereen in zijn omgeving gezwegen had over het  koninklijk eerbetoon. Hij was met een smoesje naar zijn werkplek gelokt: zijn broer zou in ondertrouw gaan. Kostelijk. Hoe kom je d’r op. Zijn broer van 59. Dat was natuurlijk helemaal niet waar. Peter was totaal verrast. Blij verrast.

Aan alles was te zien dat Peter door de hele lintjesregen een blijer mens was geworden. Lange tijd oogde hij niet happy. Hij was zwaar ziek geweest. Dat maakte hem wat neerslachtig.

Maar de Peter van nu, laat ik hem de ‘lintjes Peter’ noemen, die is vele malen gelukkiger, vrolijker, energieker. Eerlijk gezegd is dat een grote zegen voor onze hele buurt. De Peter van nu is zomaar een regelrechte verbinder tussen het buurtleven en het buurthuiswezen. Wat willen we dan nog meer? Dan hebben we niks meer te wensen, toch?

Persoonlijk heb ik nog nooit een prijs mogen ontvangen … en …dat maakt me geen mallemoer uit. De dingen die ik doe, doe ik niet voor prijsjes.

Als ik de ‘Lees-toch-trofee’ zou winnen voor mijn grappige stukjes, zou ik zeggen: ‘stop hem maar in je reet’. Ik kan daar niks mee. Zelfs als er een groot bedrag aan de prijs vastzit:  bedankt! Ik schrijf puur voor mijn eigen lol.

Die Lieke Marsman, een jonge gedichten schrijfster, heeft een prijs gekregen voor haar hele oeuvre. Ze is pas in de dertig en nu al een prijs voor haar hele oeuvre. Ik weet wel waarom. Omdat ze kanker heeft en niet meer zo lang zal leven. Dan heeft ze die prijs alvast. Daar kan ik wel inkomen.

Het heeft verder helemaal niks met haar kanker te maken maar Ik wil wel even kwijt dat ik geen jota begrijp van wat ze schrijft, geen ene moer … en als mensen zeggen dat het prachtig is, dan liegen ze! Want Lieke’s werk is onbegrijpelijk. Lees maar:

 

Angst zonder gedachten, de geest
loopt als een pakezel
de verschroeide aarde op – niets
valt er te overpeinzen nu.
Voldongen feiten om ons heen.

Hoop is een alchemist: de dichtste steen
ontzegelt het. Als uit een ei: klein
verenpakketje, bebloed nog, onooglijk.
Het eerste verzet wordt het luidste protest.
Er is een nieuwe wereld mogelijk.

Snappie?

En van mij mag die Lieke een lintje krijgen, hoor. Al is het alleen maar omdat ze zoveel mensen laat ja-knikken boven haar abacadabra. Maar mij niet! Hartelijk dank.

BEVOOROORDEELD

Bij de spoorbomen van metrostation Prinsenlaan zitten drie agenten gehurkt bij een mens? Een dier? Vanaf het perron richting centrum, kan ik het niet zien. 

Het zou mij niet verbazen als het een man was. Een verwarde man. Want er hangt al een tijdje zo iemand rond bij mijn metrostation. Ik noem Prinsenlaan ‘mijn’ metrostation, omdat al mijn uitstapjes en reisjes beginnen op dàt station. Tenzij ik ga fietsen of lopen natuurlijk.

Het is nogal lekker bevooroordeeld om te denken dat het die verwarde is die daar bij die spoorbomen zit. Maar goed, het zou me niet verbazen.

Een jaar terug was hij ook al op onze perrons maar toen was hij nog niet zo verward als de laatste paar maanden. Toen kwam hij nog gedwee op reizigers af en vroeg (bedelde) om een paar muntjes, om zijn slaapgelegenheid te kunnen betalen. Van mij kreeg hij nooit  wat want ik had nooit cash op zak. Hij kon toen nog goed luisteren naar èn een beetje lachen om mijn suggestie een pinapparaat aan te schaffen. Destijds bedelde hij ook niet constant. Hij kon minutenlang sjekkies zitten draaien en roken. Ook ging hij zo af en toe nog de metrowagons in om zijn hand op te houden.

Onverzorgd heeft hij er altijd uitgezien. Lange vette zwarte haren, ongeschoren, vuil, tot op de draad versleten kleding, veelal spijkerstof. Alleen het timide, het gedweeë is hij kwijt. De blik in zijn ogen is razend. Hij kan in mijn woonbuurt rondlopen alsof hij op weg is iemand een pak slaag te geven. Niet dat ik hem dat ooit heb zien doen of gehoord heb dat hij  zoiets gedaan heeft. Dat niet. En soms, terwijl hij zo getergd rondloopt begint hij woorden, zinnen te schreeuwen, die door merg en been gaan. Terwijl hij vloekt, schreeuwt en scheldt blijft hij als door de duivel bezeten door de wijk denderen. Hij heeft het tegen niemand persoonlijk. Hij kijkt niemand aan. Het is wel schrikken als je hem zo bezig hoort en hij komt je tegemoet of loopt langs je heen. Hij ziet je niet eens.

Het is een klein kereltje. Net een verdwaalde, eenzame, verlaten en vervuilde, wanhopig, schreeuwende kleuter. Al maanden nu is hij de weg kwijt. Schreeuwen blijft doen hij tot hij er dood bij neervalt.

Maar hij was het niet, daar bij die slagbomen. Het bleken ganzen te zijn. Een dood. Een gewond. Jammer. Maar daar hebben we d’r al genoeg van. Toch?

WONDERKUSSEN.

 

Een wonderkussen heb ik besteld via de web-shop Derila. Dit kussen belooft mij een diepe langdurige en vooral snurkloze slaap. Zonder gesnurk word ik niet wakker van een droge mond. Voor de prijs hoef ik het niet te laten. Vijftig euro. Binnen twee weken in huis.

Een dag nadat ik dat kussen bestelde, biedt Derila mij een speciaal voor dat wonderkussen vervaardigde wonderkussensloop. Deze sloop zou het kussen het koel doen aanvoelen. Een tientje voor die wondersloop. Maar daar beginnen we nog maar niet aan. Nòg niet althans. Eerst maar ff kijken wat het kussen doet.

Tja en, ongelogen, wèèr een dag later, maakt Derila me attent op weer een ander artikel: de anti-snurk-pleister. Niet voor op de bovenarm of op de rug. Neen, gewoon op de mond. Die pleisters bedekken de gehele mond zodat via de mond geen snurkgeluid naar buiten kan. Zo’n pleister moet daar ook de hele nacht blijven zitten. Ik vraag me af of ik dat kan hebben en, eerder nog: hoe krijg ik die pleister vastgeplakt, want ik zit natuurlijk al met die snor en dat baardje m mijn mond. Of moeten die er van Derila allebei af? Allemaal vragen. Weg er mee!

Eerst maar eens dat mirakelse kussen ervaren. En dat gaat vanavond gebeuren. Want vanmiddag is het bezorgd.

Ik zit, rond een uur of half vier, op een heerlijk beschaduwd plekje in het Kralingse Bos te lezen, als ik hoor dat ik een mailtje heb. De pakketbezorger heeft het pakket voor mijn deur neergezet. Dan kan iedereen die langs loopt het dus grateloos meenemen. Dat wonderkussen ter waarde van vijf tientjes.

Dat kan een pakketbezorger toch niet maken, hè?! Zo’n pakje onbeheerd voor een deur zetten. Ik natuurlijk gelijk naar huis. Het is maar een kwartiertje met de fiets. Kom ik bij mijn huis: geen pakket!  Ik hoop stiekem dat één van mijn buren het pakket voor mijn deur heeft weggehaald. Dan komen ze straks bij wel mij bellen. Zo ging het ook. Rond half acht belde buurvrouw An bij mij aan met het pakketje onder haar arm. Ze had mijn pakketje veilig gesteld.

Vannacht ga ik het dus uitproberen dat wonderkussen..

Bij die pakketdienst ga ik een klacht indienen.

BELLE.

Aan het begin van deze mooie juni-avond zit ik te genieten van de try-out van de musical ‘Belle en het Beest’. De voorstellig wordt gespeeld door 35 leerlingen van basisscholen in onze buurt.

Aangenaam wordt ik verrast door de aanwezigheid van enkele van mijn naaste  buurvrouwen. Ik verras hèn weer met mijn aanwezigheid hier. Opvallend is de samenstelling van het publiek: van de circa dertig aanwezigen, zijn er slechts twee man. Hoezo? Vraag ik u af.

Een begeleidster vertelde vooraf dat er veel animo was om mee te doen. Met meer dan honderd kinderen werd het ‘Belle-project’ gestart. Na enkele weken van spelen en oefenen met elkaar, ontstond er een vaste kern die het stuk op de planken gaat brengen. Deze groep is ruim een half jaar intensief begeleid (geregisseerd) door medewerkers van het Jeugdtheater Hofplein. Die trainingen vonden plaats in Prinsenhof. Daar wordt nu ook de try-out gespeeld. Het verhaal is simpel:

Belle, een slimme jonge vrouw wordt verliefd op een beestachtig wezen. Belle en het Beest draait om de kracht van liefde en het belang van innerlijke schoonheid boven alles. Belle en het Beest is inspirerend omdat de film een ander beeld laat zien van de liefde.

 Het enthousiasme spat er van af. Een en al dynamiek en spelplezier. Een uitstekende vondst is het om elk personage (behalve Belle) te laten spelen door vier spelertjes. Elk groepje wint zo duidelijk aan creativiteit.

Voor de ojectieve toechouwer steken twee spelertjes met kop en schouders boven de anderen uit. Natuurtalenten. Het meisje dat Belle speelt heeft alles in huis. Een natuurlijke , relaxte présence, een fijne stem (zang en spraak), mooie soepele bewegingen. Alles is bij haar vanzelf raak.

 Een van de speelstertjes van het strijdbare viertal (klein, bol hoofdje en klein paardenstaartje) viert haar rol met alle expressieviteit die ze in huis heeft. En dat is nog al wat. Ze peakt met al haar acts. Haar aanstekelijk enthousiasme, haar expressieve, inmiddels rood aangelopen, bolle gezichtje en haar dansende paardenstaartje blijven op het netvlies staan van menig toeschouwer.

Niet alleen deze twee spelertjes verdienen schouderklopjes. De hele groep, bestaande uit 27 nationaliteiten verdient een groot compliment.

Het  is voor mij een zeer grote weldaad deze kinderen met zulk een diverse achtergrond hier bezig te zien. Te ervaren hoe groots ze zijn op wat ze met elkaar wilden maken.

Waar een wil is, blijkt een weg te zijn. 

VISSPULLEN.

Hij mag graag vissen. Had ik geen idee van. Ik ken hem al jaren. Nooit met een hengel gezien. Ik heb het over m’n broertje!

Mijn broertje en ik hebben het  over vissen en hengels. Dat komt zo omdat mijn buurman Theo me vroeg of ik iemand wist voor zijn visspulletjes. Vissen was bijna zijn alles geweest. Maar nu is het over. Alle hengels doet hij nu weg. Hij hoeft er niet de hoofdprijs voor te hebben.

Toen ik het daar zo met Theo over had, wist ik nog niet dat m’n broertje graag een hengeltje uitgooit. Hij is meteen enthousiast. Dat merk ik aan zijn gestotter. Altijd als hij enthousiast is gaat hij erger stotteren … ook als ie zit te liegen trouwens.

Begin juni was m’n broertje bij me. We gaan samen, in zijn auto, naar een verjaardag. Onderweg wil m’n broertje weten of ik het er nog met de buurman over gehad heb. Over die hengels.

Nee, waarom zou ik. Ik heb zelf helemaal geen interesse in die visspullen. Ik houd ook helemaal niet van dat vissen met die haakjes. Ik hèb ooit in mijn even wel eens gevist. Met een schepnetje. Daarmee ving ik stekelbaarsjes en boerenlulletjes.

Maar … ik begreep hem verkeerd. Hij had zelf wel belangstelling voor die spulletjes.

Ik heb Theo en m’n broertje met elkaar in contact gebracht.  Ze hebben afgesproken dat m’n broertje op maandagmorgen 16 juni, tussen 10 en 12 uur naar Theo komt. Om die hele vishandel van Theo over te nemen. Ze moeten nog een prijsje afspreken maar daar komen ze wel uit. Theo is al lang blij want er komt wat plek vrij in zijn berging. Ook zijn vrouw Jeannette verheugt zich daar op.

Theo en Jeannette hebben vanmorgen van tien tot twaalf zitten wachten op hem. Tevergeefs. Om kwart over twaalf: stuurt m’n broertje een app. Naar Theo en ook naar mij:

‘Ik heb pech met mijn auto. Ben gisteren weggesleept. Mijn auto wacht een dure reparatie. Ik heb mijn geld nu hard nodig voor m’n auto. Kan het niet uitgeven aan hengels’.

Zelfs door het appje van m’n broertje heen hoor ik hem erger stotteren dan anders.

Ik schaam me rot voor Theo en Jeannette. 

ROOD.

Vier weken geleden was ik ook al in Den  Haag. Ik stond daar met , met 99.999 anderen in een rode lijn. Toch blijft de Nederlandse overheid ‘Israël’ de hand boven het hoofd houden en is Nederland medeplichtig aan de volkerenmoord (genocide) in de Gaza.

Vandaag ben ik dus weer gegaan, nu met 149.999 anderen, om de druk op de Nederlandse overheid op te voeren. Ik heb niet de illusie, dat na twee van die grote demonstraties, de overheid om zal gaan.

Het kan ook helpen om bedrijven te boycotten, die medeplichtig zijn aan de genocide in de  Gaza: HP, Siemens, Chevron, Caltex, Texaco, Google, Barclays, Disney, MacDonald, Pizza hut, Domino’s Pizza en Burger King.

De organisatie heeft de demonstranten wederom verzocht iets roods aan te trekken om de onderlinge eenheid te symboliseren. Maar net als vier weken terug ben ik in het zwart. Ik hèb niks anders! Althans, dat dacht ik. Want als ik bijna in Den Haag ben, realiseer ik me dat ik wel degelijk iets roods in huis heb. Namelijk: mijn Sparta-petje. Volgende keer beter. Dan ga ik voor G.A.Z.A.!

De demonstranten vormen een dwarsdoorsnede van de Nederlandse samenleving.  Dat vind ik prachtig.  Dat geeft ook aan hoe breed dit protest gedragen wordt.

Onderweg worden voornamelijk Engelstalige leuzes gescandeerd. Eerlijk gezegd houd ik daar niet van. Nederlandstalige leuzes heb ik liever. Maar goed, het past ook weer wèl bij de internationale deelname aan deze demonstratie.

-        Holocaust is no excuse for genocide

-        Every time the media lies! Another child in Gaza dies.

Met een surveillerende politieagente praat ik even terloops. Ze moet meelopen, opletten en snel doorseinen als er iets mis dreigt te gaan.

Enige tijd later ging het opeens goed mis. Ik loop tegen een Amsterdammertje aan, zo’n paaltje in het trottoir weetjewel en val plat op mijn bek. Met bloedrode knieën, ellenbogen en handen als gevolg … zo voldoe ik dan onbedoeld toch nog aan het verzoek van de organisatie.

Klein leed natuurlijk in vergelijking met … . Met zo veel hulptroepen om me heen, die gelijk op zoek gaan naar pleisters en desinfecterende middelen. Maar dat is niet nodig, want ik viel vlakbij een EHBO-post.

Ik loop de demonstratie moeiteloos uit. Geen centje pijn.

Ja, nu ik dit zit te schrijven, au … overal pijn.

‘Geen aanstelleritis!’

Het goede gevoel van deze middag stilt die pijntjes gewoon!

FILMFEESTJE.

FILMFEESTJE

Vandaag  wordt de vijfenzestigste verjaardag gevierd van bioscoop Cinerama. De organisatie trakteert mij en de andere bioscoopliefhebbers op lekkere hapjes en drankjes. Maar veel belangrijker is dat Cinerama trakteert op een eenmalige herhaling van succesfilms uit het verleden. Daar heb ik er vier uitgepikt:

-        The big Lebowski

-        You ‘ve got mail

-        Grand Hotel Budapest

-        Een documentaire over Jules Deelder

 The Big Lebowski.

The Big Lebowski wordt beschouwd als een van de meesterwerken van de gebroeders Joel en Ethan Coen. De film, die talloze bizarre wendingen heeft, draait om een ultiem relaxt figuur, Jeff “The Dude” Lebowski , die per abuis wordt aangezien voor een miljonair met dezelfde naam, wiens vrouw nogal wat schulden heeft gemaakt. Als ‘The Dude’ thuis wordt overvallen door een stel gangsters die zijn vloerkleed bezoedelen, besluit hij op zoek te gaan naar zijn steenrijke naamgenoot om een schadevergoeding te vragen. Hij wordt daarbij vergezeld door zijn bowlingvriend Walter Sobchak , een Vietnamveteraan met overduidelijke tekenen van PTSS.

De persoonsverwisseling zet een keten van bizarre gebeurtenissen in gang. The Dude en Walter raken verstrikt in een web van afpersing, ontvoering, verduistering, avantgarde-kunst en de gekste intriges. Zelf heb ik zo nu en dan geen idee waar ik naar zit te kijken … vermakelijk is het zeer zeker.

Grand Hotel Budapest.

Monsieur Gustave, de zwierige conciërge van vijfsterrenhotel Grand Budapest probeert in 1932 samen met piccolo Zero uit handen van de fascisten te blijven. Voor het eerst schemert er in Andersons jongensboekwereld iets van de boze buitenwereld door. Wat nog niet wil zeggen dat The Grand Budapest Hotel niet meer herkenbaar is als een Wes Anderson-film. De malle personages, bonte kleuren en hyperrealistische omgeving zijn gebleven. Net als de droogkomische humor, de tomeloze energie en de bijzondere aandacht voor vorm en aankleding.

You ‘ve got mail.

Twee tegenpolen in het dagelijks leven ontdekken elkaar via een anoniem e-mail contact. De eerste ontmoeting, is leuk om te zien gelardeerd met een spervuur van beledigingen. Een Romcom dus over virtueel kennismaken en grootstedelijke beslommeringen. Dragend voor deze film is de natuurlijke wijze waarop Meg Ryan haar rol invult. Wat een heerlijke actrice.

Deelder

Leuk om een heel jonge Deelder te zien met lag haar en baardje, bij een van zijn eerste optredens.

Als vader draagt hij, met zijn dochter Ari op zijn arm een gedicht over haar voor.

Later in de documentaire zien we dochter Ari als manager van haar vader; ze corrigeert hem dan op enkele uitspraken die Jules doet in een radio-interview.

Grappig is de zin die Deelder uitspreekt over zijn bezoek aan Columbia: ‘Er is waarschijnlijk nooit zo veel drugs Colombia binnengesmokkeld als op de dag dat ik voet op Colombiaanse bodem zette’. Hilarisch is Deelders gedicht waarin hij wel honderden  verschillende woorden voor kut(je) achter elkaar opzegt: ‘O, kutje, o, spleetje, o, poesje, o, gleufje  … enz (dit zijn er nog maar vier) In de documentaire werkt het erg op de lachspieren als een Colombiaanse dichter hetzelfde gedicht doet het Spaans.

  

't Was een mooie dag. Waanzinnig druk in Cinerama. Nog een paar ouwe bekenden gesproken.

Van de films viel me achteraf Grand Hotel Budpest wat tegen. Van die andere drie heb ik wederom genoten.

NESSELANDE

Op deze snikhete vrijdag heb ik wat te weinig bewogen naar mijn zin. Ik besluit deze avond een uurtje lekker relaxed te gaan wandelen in de richting van Nesselande. Echt super wandelweer is het niet. Dertig graden en makkelijk ademen? ….Nou nee!

 Ik ben er bijna. Na een uur en een kwartier lopen. Bezweet. Ik ben wel toe aan een kwartiertje rust. In de richting van het Nesselandstrandje loop ik. Het gaat tegen half  negen. Veel strandgangers geven er de brui aan. Ik loop tegen de grote stroom strandverlaters in. Het zijn er zeker honderden en als ik dichterbij het standje kom zie ik dat er daar nog eens honderden actief zijn. Evenals op de boulevard.

 Ik vind zowaar een leeg bankje.  Drink hier rustig mijn bidon met citroensiroop leeg. Geniet van de flanerende mannen en vrouwen, die mooi lopen te zijn.

 Als ik genoeg gezien en gedronken heb ga ik terug naar het metrostation. Daar staat een aantal politiewagens. De agenten, een tiental, staat opgesteld langs de route naar het station. Op de twee perrons staat twee treinstellen klaar. De treinen kunnen niet niet vertrekken omdat ze te vol zitten. Niet iedereen past in de wagons.

 Er ontstaat een soort ballet. Wanneer de ene trein lijkt te kunnen vertrekken rennen passagiers van de andere trein naar die vertrekkende trein, waardoor die trein weer niet weg kan. En dat gebeurde zo  een aantal malen. Tot grote hilariteit van de ‘dansers’.

  Pas als de politieagenten zich er mee gaan bemoeien gaat het werkelijk lukken. Ze controleren of alle deuren dicht zijn en houden passagiers tegen die toch nog mee willen.Als dat gebeurd is kan er vertrokken worden.

 Ik zeg het niet graag zo . Maar het is nu eenmaal zo. Dan hoef ik het toch niet in te slikken, toch? Dat treinstel waarin ik stond was voor 100% met de donker gekleurde medemens gevuld. Op mij na dan. Ik ben echt de enige bleekscheet in die metro.Zij van kleur: dik en  dun, met en zonder petje, met en .zonder grote, dikke billen, met en  zonder kroes, en met die populaire, diep in de bilnaat verdwijnende maillots.

 Tsja, en dan was het strand en de boulevard dus nog steeds overvol. Dat ballet op het metroperron zal zich later op de avond weer herhalen. De metro kan de Nesselade-strand drukte niet aan.

CINERAMA 65 JAAR.

In 2025 bestaat mijn favoriete bioscoop en tweede huiskamer Cinerama precies 65 jaar, en dat gaat gevierd  worden! Op zaterdag 14 juni presenteert het filmtheater daarom een hele dag en nacht met klassiekers, waaronder Do the Right Thing , Dr. Strangelove, Grand Budapest Hotel en The Big Lebowski, om maar een paar hoogtepunten te noemen.

En er is meer: een gratis toegankelijk Rotterdams programma, karaoke én ‘Heel Cinerama Danst’ met DJ’s tot diep in de nacht.

Klasssiekers.

Vanaf 11.00 uur kan je voor 6,50 euro genieten van een klassieker op het witte doek. Er is zelfs een Rotterdam-zaal met films over onze stad, die je gratis kunt bekijken. En een verjaardag is niet compleet zonder…? Taart! Bezoekers die er zelf een bakken en meenemen om te delen, krijgen een filmticket cadeau.

Avondprogramma en raad de plaat

Om 13.00 uur wordt er geproost op Cinerama. Wie wil, kan daarna nog de hele dag (en nacht) door. Met livemuziek, dj’s en karaoke duurt het feest tot in de late uurtjes, Het filmtheater blijft tot 4.00 uur open.

Een historisch pand

Het pand aan de Westblaak is in 1956 ontworpen door de architecten B. Hoogstraten en G.E. Lette. In 1957 opende bioscoop Scala de deuren met Charlie Chaplins A King in New York als eerste film. Drie jaar later veranderde Scala in Cinerama, dat recent werd uitgeroepen tot ‘Echt Rotterdams Erfgoed’. Toch is de toekomst van het filmtheater onzeker, omdat het huurcontract van Kinepolis in 2025 afloopt.

Er zijn vanuit het bedrijf en Rotterdammers die de bioscoop graag bezoeken grote zorgen of het pand en de culturele functie blijven. De actiegroep Cinerama moet blijven zet zich in voor duurzaam behoud van het filmtheater. Hiervoor verzamelden ze meer dan 27.000 handtekeningen, die de actiegroep overhandigde aan de wethouders van bouw en cultuur.

Meer informatie en tickets vind je op de website van Cinerama.

VERDOSE.

 

 

 

  

TE HOOG.

Met mijn fietshelm nog op ga ik om vijf voor half vier, op een bankje naast Hotel New York zitten. Ik ga mijn twaalfuurtje verorberen. Ik verwen mezelf met een krentenbol, een Elstar en een bidon gevuld met citroensiroop.

Ik zit net even in het verlengde van Rijnhavenbrug. Een gids vertelt aan haar groepje de historie van dit stukje Rotterdam. Ze ontkomt er dus niet aan te vertellen over de voormalige hoerenbuurt Katendrecht aan de overkant. De oorspronkelijke naam van deze brug, ‘de Rijnhavenbrug’ wordt in de volksmond al snel ‘de Hoerenloper’. Het tuttige Duitse damesclubje moet er enigszins besmuikt om lachen.

Inmiddels zit een dame naast me. Op het andere puntje van de bank. Mooie vrouw. Jaar of 45.  Ze heeft op mijn bakje een nieuwe tijdelijke werkplek gevonden. Een werkplek bovendien, waar ze mag roken, want af en toe zuigt ze aan een -e-sigaret. Het is een fijn zonnig plekje.  Ik kan hier alleen mijn mobiel maar raadplegen als ik met mijn rug naar het zonnetje ga zitten. 

De dame naast me is bezig een appartement te verkopen. Een appartement in het giga flatgebouw ‘de Rotterdam’ vierenveertig verdiepingen hoog op de Wilhelminakade.  Het appartement dat ze verkoopt is op de 34^e etage en is verbouwd van drie- tot tweekamerwoning. Er zit een nieuwe keuken in en de badkamer is opnieuw betegeld met de crèmekleurige tegels 'die jij wilde'.

'Nou, dan zien we elkaar morgen op de vierendertigste. Ik zal in de deuropening staan. Okee, tot morgen Marina'. Einde gesprek.

Ik heb intussen mijn twaalfuurtje op en maak aanstalten om naar huis te fietsen.

De dame naast me zit nog druk aantekeningen te maken op haar mobiel. Ik bedenk me, om straks, als ze uitgewerkt is, tegen haar te zeggen: ’Zohoo, hebt u even een fijn werkplekje gevonden, mevrouw.’

Maar zij is me vòòr en zegt: ’Ik jaag u toch niet weg, hè meneer , met mijn gerook en gebabbel?’

 'Oh, nee,  zeker niet ... ik wou u net zeggen, dat maar boft met zo'n lekker werkplekkie in de zon ... dus eh ...  Marina gaat dat appartement op de 34^e  verdieping kopen voor 750.000 euro?

‘Ja waarschijnlijk wel’.

’Het geld heb ik wel liggen. Maar 34 hoog? Ik zou niet durven.’

Het is vier uur. Relaxed fiets ik terug naar mijn huisje. Vier hoog. Hoog genoeg.