MELANOMEN.

Toen ik tien jaar geleden grote paarsrode vlekken kreeg op mijn hoofd (schedel en gezicht), vond ik dat lastig maar meer ook niet Een zalfje smeren en hupsakee, weg ermee. Mensen in mijn omgeving, familie, buren, die me er mee zagen lopen, reageerden echter zonder uitzondering zorgelijk. Die mensen wisten toen blijkbaar al meer dan ik.

De huidarts stelde de diagnose: ‘melanomen’ en dat was kanker, huidkanker. Toen begreep ik ook waarom mijn huidarts me probeerde gerust te stellen met de woorden ‘het is niet zo erg hoor, bij u’. 'Nou, dat valt dan weer mee,' dacht ik een paar dagen later. 'Kanker die wel mee valt, dat is nog eens een meevallertje. 

De huidarts gaf me tube mee naar huis met zalf die ik op die plekken moest smeren, vier weken lang.  Vervolgens liet ze me foto’s van mensenhoofden zien, die die zalf een, twee, drie en vier weken gebruikt hadden. Het was niet om aan te zien. Het waren stuk voor stuk en in toenemende mate schurftige korstenkoppen. Naast mensen met zulke koppen wil je niet zitten, liggen, lopen, zwemmen kortom niet gesignaleerd worden.

‘Maar’… zei de huidarts: ’na vier weken is het gedaan met het smeren. Dan vallen de korsten er af en is het foetsie met de jeuk en de branderigheid en wordt u langzamerhand weer de oude. Dat klopte ook. Het heelde allemaal keurig. 

Inmiddels zijn we tien jaar verder en ben ik alweer 14 dagen aan het smeren. De verschijnselen zijn precies het zelfde. Zowel de kwaal als de remedie. Ik loop nu weer met een misselijkmakende kop rond. Vergeleken met tien jaar terug is de malheur nog groter. Destijds liep ik constant met een gladde kale kop rond. Nu heb ik haar waaronder die aangetaste huid zit. Scheren durf ik die huid niet. Smeren moet daar natuurlijk wel twee keer per dag. Niet alleen de plekken worden plakkerig moddervetvet, ook die plukken haar. Twee keer per dag moeten ook de klitten weer uit mijn haar worden gekamd. Vette grijze dotten haar met mijn hand uit het kammetje schuiven en in het afvalbakje laten dwarrelen.

‘Waarom zet je geen pet op? vraagt een buurvrouw, alsof ze het tegen een vies beest heeft.

‘Mijn hoofd mag nooit bedekt worden, buurvrouw, behalve als de zon schijnt. U zult het een paar weken met dit onsmakelijke koppie moeten doen of een andere kant op moeten kijken.’

Gelukkig voel ik me niet zo terminaal als tien jaar terug. Ik had melanomen en dat was kanker. Okee. Weliswaar niet zo erg. Maar toch. Nu heeft dit alles helemaal niks meer met kanker te maken. Het zijn geen melanomen meer, het is geen huidkanker. Neen, het klinkt tegenwoordig een stuk vrolijker, het voelt ook iets beter. De huidarts gaf me diagnose 'zonneschade'!

TEGENVALLER.

Rosa is te druk. Emmy heeft er geen zin om de hele avond met Jos de Jankerd, zoals ze me altijd noemt, opgescheept te zitten. Toch hoef ik niet in m’n uppie naar het theater , want m’n ex Willy wil het er wel weer eens op wagen.

Het toneelstuk ‘the Basement’, neemt je mee de trap af naar de donkere diepten in jezelf. In de loop van de tijd is daar ingesleten, wat het mannenlijf en wat het vrouwenlijf is. Het lijf dat soms botst met de eigen genderidentiteit.
Willy, die nogal klein is, heeft de pech achter een klerenkast te staan. Het lukt maar niet om een goeie plek te vinden, maar ik ga toch echt niet voorstellen om haar op te tillen. Dat heb ik één keer gedaan bij een kleine vrouw. Ik kreeg toen gelijk het bijtende verwijt vrouwonvriendelijk te zijn. Daar pas ik voor.

De solodans start dynamisch doch afstandelijk. Het publiek is rauw en moe na de woordeloze, woedende en soms wanhopige proloog. ‘I want to cry’, krijst de performer herhaaldelijk, ‘but I’ve forgotten how’. Hij gaat dan op zoek wààr in zijn lichaam het huilen zit. Het geschreeuw waarmee dat gepaard gaat, doet pijn in mijn eigen keel, borst en buik. De klerenkast vòòr Willy kan dat lawaai kennelijk niet aan, want hij krast op richting uitgang.

Wat wordt nu verwacht van een mannenlijf? Wat van een vrouwenlijf? En wiens verwachtingen tellen het zwaarst? Die van dat lijf zelf of die van de mensen, om dat lijf heen?

Ik merk aan Willy, dat als ze geweten had dat het zo’n soort stuk zou zijn, ze me vriendelijk doch beslist bedankt zou hebben. Ze zit zich nu duidelijk te vervelen op haar mobiel. Mij valt het ook tegen. Had liever foebele gekeken op tv: Nederland - Bosnïë. Ondanks Wout Weghorst. Daar staan we dan voor die 28,00 euro, inclusief Rotterdampaskorting.

Van bovenaf daalt een regen van ‘scherpe’ stenen neer op het kwetsbare vel van de performer. Het is een strijd, eerst met zichzelf, dan met de wereld.

Het is (te) veel, wat de performance van de toeschouwer vraagt. Juist doordat het stuk je aan het wankelen zet, zindert de nabijheid in alle rauwheid nog lang na. Het duurt verdomd lang eer ik de slaap kan vatten. Van Willy weet ik dat niet, want die wou persé in haar eigen bed slapen. Tsja …