DIERBAREN.

Zaterdag 29 november was een onvergetelijke dag voor mij. Ik vierde met mijn ‘dierbaren’ mijn 75^e verjaardag. We lunchten in Hotel New York en we genoten in het Nieuwe Luxortheater van de musical West Side Story. Het geheel speelde zich af zo tussen half twaalf en half zes. In de middaguurtjes dus vooral.

De genodigden waren mijn zonen Freek en Ralf, schoondochter Sarah, mijn ex Winny, Vriend Kees, Vriend Carlos, Vriendin Manuela, Zussen Lidy en Manda, broers Herman, Ron en Marco, zwager Joop, schoonzussen Loes, Nel en Petra.

Deze dag begon al vroeg, Ik moest mijn jongste broertje Marco (55) ophalen. Marco is een mongooltje. Half twaalf zou hij door de taxi worden afgezet vòòr Hotel New York, was de afspraak die ik maakte met de verzorging van Marco in Zwammerdam. Ik wilde voorkomen dat mijn broertje, die nauwelijks zelfredzaam is, alléén voor de deur van Hotel New York zou komen te staan. Toen ik daar tegen half twaalf aankwam lopen zag ik dat mijn oudste broer Herman (62)  en zijn vrouw Petra (?) zich al ontfermd hadden over Marco. Ontspannen kuierden ze gedrieën over de nabij gelegen cruiseterminal. Herman dacht er kennelijk niet op te kunnen vertrouwen, dat ik tijdig aanwezig zou zijn om ons broertje  op te vangen.

 Voor de terugreis van Marco (van Rotterdam naar zijn huis Zwammerdam) had ik ook, in overleg met zijn verzorging, een taxi geregeld, om 5 uur, meteen na afloop van de voorstelling. Doch toen puntje bij paaltje kwam vernam ik van Herman (en Petra) dat zij Marco zouden meenemen naar hun huis in Westmaas. Ik nam toen gelijk maar aan dat de taxi naar Zwammerdam gecancelled was.

 Ik neem mijn petje af voor de goede zorgen van Herman en Petra voor Marco, deze middag.

 Ik vind het alleen niet zo zorgvuldig, dat ik van de veranderde afspraken met betrekking tot Marco’s vervoer naar Rotterdam en weer terug naar Zwammerdam, niet tijdig op de hoogte ben gesteld. Noch door ‘Zwammerdam’ noch door ‘Westmaas’.

 Verder eigenlijk alleen maar positief. De lunch in Hotel New York was heerlijk. ‘Er zijn er twee jarig’ werd gezongen en ik kreeg veel geld cadeau: bijna 300 euro! Met dat geld ga ik tickets kopen voor de ‘Doe maar’-musical in Leusden..

Over de West Side Story heb ik alleen maar enthousiaste geluiden gehoord. Dat deed mij deugd!

Het was ook fijn om iedereen weer eens te zien.

Voor herhaling vatbaar … op mijn tachtigste.

EEN BAKKIE DOEN.

Vandaag komt Georgis een bakkie doen. Ik heb appeltaart gebakken. We hebben om half elf afgesproken maar omdat hij er dan nog niet is kijk ik even naar beneden vanaf de galerij. Daar zie ik hem in gesprek met buurman Ruijter. Hij doet de deur voor Georgis open. Hij weet niet op welk nummer ik woon. Hij belt me, maar mijn mobiel staat op ‘stil’. Niet zo slim Die buurman, die hem binnen laat, kent mij en zegt Georgis op welk nummer ik woon. Ruijter is pas nog tv bij me wezen kijken, Champions League foebele. Hij heeft zelf geen Ziggo en hij vond het wel zo gezellig ook, omdat hij anders maar alleen zat, want zijn vrouw was ruim een week eerder plotseling overleden.

Zitten Georgis en ik nog net voor elven aan de koffie met veel lekkers, want behalve mijn appeltaart is er ook Syrische ‘custart-chocolade taart’, die Georgis zelf gemaakt heeft. Ik appte hem nog dat ik zelf voor iets lekkers bij de koffie zou zorgen maar dat heeft hij kennelijk niet begrepen. Kan gebeuren. Toch?

Nog voordat we aan de koffie beginnen, wappert hij met een formulier dat ingevuld moet worden. Een formulier waarmee Rotterdamse minima 120 euro kunnen aanvragen. Ik zeg: ‘Ja! Dat doen we zo wel, eerst even koffie’. Ik schrik zelf van mijn harde toon. Zo hard bedoel ik het niet.

Georgis knijpt zijn ogen dicht. De zon schijnt precies in zijn gezicht. Maar voor hem hoef ik de zonwering niet omlaag te doen. Daar ben ik wel blij om. Het is bijna december en het is hier in huis, alleen door de zon, 23,5 graad. Heerlijk en goedkoop.

We spreken af om volgende week maandag te gaan ‘zwemmen’. Hij kan wel niet zwemmen maar dat maakt mij niks uit. Gaan we gewoon samen in het warme water van het doelgroepenbad heen en weer ‘baantjes lopen’. Dat is ook prima voor de spieren.

Binnenkort gaat hij ook op zwemles speciaal voor zestigplussers. Heel voordelig: 2 euro per week. Jammer genoeg is er een lange wachtlijst.

Hij moet om half twaalf al weer weg. Afspraak bij de opticiën. Hebben we helaas geen tijd meer voor dat 120-euro-formulier. Hij kent nog wel iemand. Als hij de woonkamer uitstapt wijst hij naar een geschilderd portret:

’Mooi! Vincent van Gogh?’

‘Neen. Ik.’