ZIJNE MAJESTEIT.

Gisteren was de koning in de wijk. Koning Willem Alexander. Hij had toch niks te doen. Hij was samen gekomen met Carola, de burgemeester, die eigenlijk wel wat beters te doen had. Maar zijne koninklijke hoogheid vond het zo eng, in zijn eentje. 

De buurt liep uit. Allemaal een glimpje van zijne majesteit opvangen. De koning was duidelijk in zijn nopjes. Over de cultuur hier, de educatie, de recreatie maar vooral over de restauratie … en dan bedoel ik dus het eten. De grote schaal met smakelijk geserveerde gezonde broodjes was het eerste wat ons staatshoofd opviel. Hij kon er zijn ogen haast niet vanaf houden.

Hij zou, voor de bühne, met drie uitgeprocedeerde asielzoekers (met zwemdiploma A) een paar baantjes zwemmen in het aanleunende zwembad. Maar dat ging op het laatste moment toch niet door. 

'Mijn zwemspullen vergeten,' mompelde zijne majesteit. Maar de waarheid is dat hij niet kan zwemmen ... alleen watertrappelen gaat hem goed af. Carola had trouwens wèl aan haar zwemspulletjes gedacht. Ze had haar bikini vanmorgen met aankleden gelijk al onder haar kleding aangedaan, zei ze. Ze maakte aanstalten om naar de kleedhokjes te lopen maar Willem Alexander hield haar tegen.

Het water liep het staatshoofd zo  langzamerhand uit de mond. Zijne majesteit kon zijn ogen slechts met de grootst mogelijke moeite van al die gezonde broodjes afhouden. 

'Niks geen zwemmen Carola! Zitten en lekker eten!' 

Toen Alex zijn buik nog wat ronder gegeten had, dook hij snel zijn limousine in. Terug naar het paleis. Carola wandelde op haar gemak naar de metro om naar het stadhuis te gaan.

 

Wat hebben we nou helemaal aan zo'n soort leider? Hij eet veel en graag. Hij trappelt water ... en zijn hele familie moet door jou en mij onderhouden worden. 

Wat zou er nou gebeuren als we die hele koning-santekraam eens zouden opdoeken? Dan gaan we sowieso klauwen met geld overhouden. 'Neen,' wordt dan geroepen: 'Een president kost ook veel geld, misschien nog wel meer!'. 

Hoezo dan? Het is toch maar net wat je, als samenleving zijnde, uit wil geven aan zo'n staatshoofd.

We zouden kunnen kiezen voor een jaarlijks roulerend symbolisch leiderschap. Een erefunctie. Meer niet. 

Geen paleis. Geen staatshoofdfamilie. Geen koninklijke paardenstal. Geen koninklijk wagenpark. Ook geen geld verslindende staatsbezoeken meer.

Neen, het staatshoofd blijft voornamelijk functioneren in zijn eigen sociale omgeving. Gewoon thuis dus. En in de vakantietijd:  op de camping. 

Hoe kunnen we aan zo’n staatshoofd komen. Simpel: selecteer 'at random' uit elke Nederlandse provincie één volwassen Nederlander en selecteer wederom 'at random' uit dat twaalftal die man of vrouw die dan de ceremonieel leider wordt van Nederland.

Er zal nog flink wat denk- en regelwerk verricht moeten worden maar dat het instituut 'koning' niet veel toekomst meer heeft, dat moge duidelijk zijn. Onze gedachten zullen, in dit verband, meer in de richting moeten gaan van een soort uitgeklede Prins Carnaval.