Ria is
niet meer de jongste (73). Maar wel vitaal. Nog geen half uurtje terug stond ze
onder de douche te swingen op 'Good golly miss Molly' van Little Richard. Ja,
dat doet ze gewoon.
Ria
zit met haar voeten op de salontafel thee te drinken. Schoteltje in haar
rechterhand, kopje in haar linker. In trance heeft ze het over secondhandhops. ‘Ze
gaan achteruit en worden ook alsmaar duurder.’
Peter
zit ook om die salontafel. Tegen hem praat ze niet. Hij is vol
ongeduld. Kan toch niet luisteren. Peter is haar mantelzorger, een 19 jarige slungel,
met een puistenkop.
Hoe
dan ook, Ria wipt wat met haar bibs omhoog en trekt haar slipje uit,
gooit dat zowat in het gezicht van die jongen, spreidt dan haar benen nog iets wijder uit op die
tafel en zegt tegen Peter: ‘Beffen!’. Met frisse tegenzin beweegt de
jongeman zijn lange bovenlichaam over het salontafeltje, gooit Ria's jurk
over zijn hoofd en gaat aan de slag.
Doch weldra moppert Rita: 'Stoppen, dat wordt niks' en ze duwt Peters hoofd ruw
weg.
‘Wandelen nu! Ria houdt van nachtelijke wandelingen door onverlichte stadsparken. Dreiging is daar altijd aanwezig: van vereenzaamde daklozen, drugsverslaafden en potenrammers, die altijd wel iets vinden om te rammen. Pot of geen pot. Dat windt Ria op. 'Peter, meekomen!'
.Peter woont nog thuis bij zijn moeder en die vindt het maar niks dat hij bij die oude vrouw mantelt. Ze waarschuwt hem voor de rare kuren die ze soms ineens kan heeft.
Peter
zelf durft geen ‘neen’ te zeggen tegen Ria. Hij rookt in het donker veel meer dan
anders. Zijn eigen saffies zijn al op. Ria geeft hem wat van haar eigen
rokertjes, die hem kalmeren maar tegelijk ook bedwelmen.
Op deze ijzige herfstavond begeeft het stel zich naar het meer. Peter laat zich door haar naar het nabije water
leiden, water, dat héél vaag door de maan wordt verlicht. Zij wijst
hem waar ze heen gaan … naar het kleine
onbewoonde eiland daar midden op het meer. Ria gaat met haar kano. 'Zwemmen!' commandeert Ria, die onbekend is met Peters chronische zwemarmoede.
Na vele meters waden door het ijzige water, zuigt het drijfzand de onderkoelde Peter naar onpeilbare diepten. Zijn akelige, nog door water gesmoorde kreet, is in de wijde omtrek hoorbaar: ‘Aaaahgwww' .
Het ging ook Ria, nog maar net aangekomen op het eilandje, door merg en been.
