Er gaan jaren voorbij dat ze me daar niet zien. Maar deze dagen ben ik er weer kind aan huis. Het IJsselland-ziekenhuis. Waarom? Zonneschade!
Ik ga het nu niet hebben over de medische behandeling. Dat
deed ik eergisteren al. Nee, mij gaat het nu om de ultieme tolerantie van het
IJsselland jegens de patiënt..
-
Ik mag mijn identiteitsbewijs in de afsprakenautomaat
deponeren.
-
Ik mag plaats nemen in de wachtkamer.
-
Ik mag, als ik een seintje krijg de
behandelkamer in.
-
Ik mag de deur van de behandelkamer achter me
dicht doen.
Ik mag (geheel onverwachts) al mijn kleren uit doen behalve mijn onderbroek. Als ik geweten had dat dat moest, dan had ik een lekker luchie op gedaan en schone sokken aangetrokken,. Die ik moet uittrekken stinken een uur in de wind. Ik ben meteen zò de kluts kwijt dat ik toch, mijn ook niet bepaald okselfrisse onderbroek uittrek. Dan komt de dokter binnen. Zij schrikt zich een hoedje van mijn algehele blootheid.
-
Ik mag van haar mijn onderbroek weer aandoen.
-
Ik mag dan plaats nemen op de behandeltafel.
-
Ik mag de komende vier weken een zalfje smeren.
-
Ik mag over vier maanden terugkomen.
-
Ik mag me weer gaan aankleden.
-
Ik mag de deur achter me dichtdoen als weg ga.
-
Ik mag weer op mijn fiets stappen.
-
Ik mag bij de apotheek mijn zalf ophalen.
Het is een hele verademing die dat tolerante. Het is alleen zo in tegenspraak met hoe het bij mij thuis gaat. Zodra ik een voet in mijn huis zet moet ik van alles. Mijn innerlijke stem zet mij daartoe aan.
Doe de
afwas
Was de
ramen.
Zuig de
kamer,
Ga nu
dweilen
- Snoei de planten
- Schil de aardappels.
Zet het afval buiten.
Maak je
bed op.
- Was je sokken
Ga je douchen
Hier in mijn eigen omgeving heb ik geen keus. Mij wordt afgebeuld en opgejaagd in de schaarse tijd die resteert na mijn arbeidsintensieve
hobby’s.
Neen, wat een warm bad, is daarmee vergeleken het tolerante gedogen
in mijn IJsselland.
