Mijn sportschool is vooral een ‘witte’ sportschool. De voertaal
is Nederlands maar ik hoor ook veel Engels en Spaans. De mens van kleur doet daar natuurlijk wel
mee, maar is ver in de minderheid. Dat geldt zowel voor de leden als de instructeurs.
Doorgaans is dat niet zo’n probleem .. eigenlijk nooit. Want met zo’n gering aantal niet-witten in de club, kan er altijd vrijmoedig gesproken worden over de, ik noem het maar even 'nieuwe Nederlanders'.
Want het moet haast wel een lekker gevoel geven, om in je eigen clubje 'witte'-sporters, die basisschool bij jou in de buurt een Turkenschool te noemen. Er zitten namelijk niet zo veel 'witte' kinderen op die school ... 'en dat ze daar dan ook nog es sinterklaas en kerst gaan vieren', lachen de stoere hollandse sporters hard.
De Marokkaan (?), die naast hen zit te 'leg-pressen' begrijpt niet precies waar die Nederlandse mannen zo'n lol om hebben maar hij voelde wel dat het niet helemaal pluis was.
Ten tijde van de viering van 50 jaar onafhankelijkheid van Suriname wist een sporter van datzelfde clubje te melden dat Suriname er in al die onfhankelijke jaren een teringzootje van hadden gemaakt ... 'een bodemloze put,' zei hij hoofdschuddend.
Ik zag een man, een zwarte man, zijn hoofd om de hoek van de doucheruimte steken en zijn wenkbrauwen fronsen. Hij reageerde verder niet. Net als ik.
'Waar ik echt niet tegen kan', zegt Andries van 'dat clubje', 'dat zijn die zogenaamde asielzoekers, van die lui die hoeven helemaal nergens bang voor te wezen, maar ze komen toch hierheen om asiel aan te vragen: gelukszoekers! Die moeten allemaal terug. Alle 'Dutch boys' beamen dat.
Een sporter, het zou zo maar een Syriër kunnen zijn, zit zijn schoenen in die kleedruimte aan te trekken. Hij zou dit getier best eens kunnen begrijpen.
Die gelukszoekers moeten terug.
Dan roep ik. Hoezo? Hoezo gelukszoekers terug? Zijn wij niet allemaal gelukszoekers. Ja toch, ook jij en ik? Voor mij zijn mensen hier welkom ook al zijn ze niet in paniek om oorlog of heksenjacht.'
Ik loop de kleedkamer in en het bekende clubje 'whites' staat luidruchtig de nostalgische vijftiger jaren hit ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld te zingen’.
Verbouwereerd, een beetje op zijn hoede, staat in diezelfde kleedkamer een Turk (?) zijn trainingsbroekje aan te doen. Hij ziet de lol van die mannen wel maar begrijpt het niet goed.
