LAUWE PILS.

Ik sta in de keuken mijn weekendboodschappen op te ruimen. M’n tafelmodel koelkastje is veel te klein. In dat lullige vriesvak past nauwelijks anderhalve pizza. Plaats voor kliekjes en ijsjes is er haast niet. Twee pakken halfvolle melk moet ik tussen de andijvie, de bleekselderij en de ijsbergsla in de groentenla proppen. Pfff … nou gaat de deur van die koelkast ook al niet meer dicht. Het bier moet er dan maar uit: op het aanrecht: ‘lekker’ lauwe pils. ‘D’r moet echt een andere koelkast komen’, mopper ik binnensmonds. Aan een koel-vriescombinatie denk ik en dan gelijk een goeie ook. Een A-merk. Een duurzame Siemens of een Bosch. Dat ding zal de helft van de tijd niet helemaal vol zitten. Ik ben tenslotte ‘maar’ alleen. Als ik me bedenk wat ik allemaal in een groter vriesvak kwijt kan, wordt ik een beetje blij.

Nu kook ik nog op gas. Een oven heb ik sinds ik hier alleen woon, nooit gehad … nou ja … een air-fryer heb ik, maar daar kan ik net een kroket, een halve frikandel een paar frietjes in bakken. Dat was gewoon een miskoop. Te klein gekocht. Ik ben de laatste maanden weer mijn ‘eigen’ brood gaan bakken. Jammer genoeg kan ik dus alleen maar kleine broodjes bakken. Voor het bakken van een normaal heel brood, pizza’s, lekkere taartjes, quiches en maaltijden wil ik een inductie oven kopen. Dat is voordeliger en schijnt ook veiliger te zijn dan koken op gas. Ik heb begrepen dat inductie stopt als de pan van de plaat gehaald wordt. Prima voor mij! Dat vergat ik nogal eens: het gas uit zetten als ik klaar was met koken.

Een vriendin van me met wie ik over deze keukenwensen heb zitten praten, lacht me een beetje uit en vraagt: ‘Hoe oud ben je nou, Jos?’ (Dat weet ze heus wel!)

’Vierenzeventig,’ zeg ik.

‘Moet je dan nu echt nog van die dure A-merken gaan aanschaffen? Zo ontzettend lang zal je nu ook niet meer leven, toch? En niemand geeft er dan nog een euro voor. Dan staan die peperdure A-merken straks bij het grof vuil.’

‘Tsja? Nu denk ik: ‘Maakt me niet uit. Al zou ik er maar drie maanden van kunnen genieten. Drie maanden elke dag een koud pilsie. Heerlijk.’

BLOTEBILLENBROEK (bewerkt)

Deze (natte) zomer duikt ie weer op: de blotebillenbroek. Ton Voet uit Hoogzuur (Dr) loopt er in het voorjaar, ‘s zomers en op mooie herfstdagen, nog steeds in. Op z’n werk, thuis, buiten, in de super, enz. Ruim vijftien jaar geleden zetten Amerikaanse speerwerpers een trend, die, zij het heel voorzichtig, ook in Nederland aansloeg.

Op z’n werk werd Ton verrassend snel geaccepteerd in die provocerende outfit, op voorwaarde dat hij de gebruikelijke hygiënische voorschriften in acht zou nemen.
Heel speciaal is, dat die broek eigenlijk alleen in Hoogzuur en nabije omgeving voet aan de grond kreeg ... en dan nog uitsluitend bij de mannelijke bevolking. Thea Voet, Ton’s echtgenote, was er afkerig van maar gedoogde het.

Voor wie met zo’n broekje aan wil gaan lopen zijn in Hoogzuur en omgeving speciale wandelpaden aangelegd (www.blotebillenbroek.pad). Er is daar ook een parkje, ook toegankelijk voor hen. Vorige maand officieel geopend. Er zijn daar toen zelfs goed bezochte workshops en dansfeesten georganiseerd.

‘Het allerlekkerste’, volgens Ton, ’is een regenbui op een tropische dag. Het warme water tikt dan zo lekker op de billen … opwindend bijna .. een sensatie, die op zo’n moment jammerlijk voorbij gaat aan de drager van de reguliere pantalon’.
Veel aandacht trekt Ton met zijn bijzondere broek, uit de homowereld. Goed voorstelbaar. Vindt hij ook helemaal geen probleem. Hoewel hij zich niet tot mannen aangetrokken voelt. Thea is zijn allessie.

‘Een man’, zo stelt Ton, ‘is niet gemaakt voor een normale broek. Die vervormt onze billen. Zeker de èxtra strakke broek resulteert in luie, slappe billen. Ton voelt dat zijn billen in de loop der jaren steeds steviger zijn geworden.
Zijn normale broeken draagt hij niet meer. Die hangen te verpieteren in zijn klerenkast. Gaan binnenkort naar het Leger des Heils.
Ton weet zich, maatschappelijk gezien, nog niet voor honderd procent geaccepteerd. Hij ontwijkt de afkeurende blikken, die hij toegeworpen krijgt: ’Je ziet mensen in de vreemdste gewaden lopen, met kapsels in alle kleuren van de regenboog, maar als je er, heel simpel, bijloopt, zoals ik, in een blotebillenbroek, dan ben je kennelijk een kermisattractie.

DOLLE PRET.

Er moeten meer vrouwen ’aan de macht’ komen. Vinden feministen. Daar ben ik als man òòk voor. Maar een vrouw als Fleur Agema: never, nooit niet! Sinds die oliedomme PVV’ster, minister van Volksgezondheid is, zijn de kosten van de zorg enorm de pan uit gerezen. Alleen al het aantal door huisartsen uitgeschreven verwijsbriefjes naar de psycho-sociale zorg is sinds Agema’s aantreden meer dan verviervoudigd. De vraag naar psycho sociale zorg overtreft het aanbod vele malen. De Nederlanders maken zich grote zorgen over hun geestelijke gezondheid nu de toekomst daarvan in handen is van iemand die nog te stom is om voor de duvel te dansen … nou … daar zou ze misschien nog net toe in staat zijn.

Die Agema is door haar baas Wilders ook nog eens naar voren geschoven als vice-premier. Wat zullen de buitenlandse staatshoofden, die door Agema, moeten worden ontvangen, voor indruk krijgen van Nederland als er zo’n onderontwikkeld huppelkutje op die functie zit. Dat wordt echt dolle pret voor Koning Charles, President Macron, Trump of Harris, Zelenski, Van der Leijden, enz. Die kunnen hun oren niet geloven. Hoeveel tolken zal ze wel niet nodig hebben?!

Ook zullen die buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders hun ogen niet geloven. Niet iedereen kan natuurlijk moeders mooiste zijn maar die Agema, is wel heel erg ogen pijnigend. En haar kledingsmaak: herinner je je nog die oranje-autohoes die ze tijdens de bordesscene over haar veel te vette lijf had gedrapeerd? ’t Is te hopen dat Poetin haar eens bij daglicht tegenkomt, die schrikt zich hartstikke dood. Dat zou dan een pluspuntje zijn voor Fleur.

Vanaf juni 2024, sinds Agema, minister van is, is er in Holland een ware jacht op rustgevende medicijnen ontstaan. De pharmaceutische industrie spint er volop garen bij maar kan de vraag nog nauwelijks bijbenen. De staatskas raakt in sneltreinvaart leeg terwijl er door wanhopige Hollanders woekerprijzen moeten worden betaald voor oxazepam, maagzuurremmers, pijnstillers, betablokkers, quetiapine en calciumblokkers.
Ziekenhuizen en klinieken raken overvol. In tweeëneenhalve maand is het aantal drugsverslaafden enorm toegenomen. Vooral onder blanke autochtonen. Ze worden zich er nu pas van bewust dat Nederland onder leiding van oliedomme, rascistische, fascistische PVV-bewindsvrouwen naar de verdommenis wordt geholpen.

GROOT.

Theo, de boekhouder van Huize ‘Hoopvol’, loopt een dagje mee met een collega (verpleegkundige), die haar cliënten thuis opzoekt en behandelt. Theo wordt vandaag begeleid door Romana. Zij is een jonge vrouw van kleur, halverwege de twintig. Ze komt uit Haïti. Geadopteerd door Nederlandse mensen. Romana is erg groot. Dat gebeurt niet zo vaak dat een vrouw groter is als Theo. Ze is zeker 1.90. Ze gaan met haar auto de wijk in. Vijftien cliënten hebben ze. Vòòr drieën moeten ze klaar zijn.

Romana zegt Theo dat ze eerst naar mevrouw Laatmaar gaan, een Surinaamse van vierentachtig. Ze gaan haar het bed uit helpen, douchen, aankleden en aan het tafeltje bij het raam zetten. Theo droogt mevrouw van top tot teen af. Romana doet de rest.

Theo zegt tegen mevrouw Laatmaar, dat hij een dagje met ‘hem’ meeloopt. Per abuis zegt Theo ‘hem’ in plaats van ‘haar’. Dat komt waarschijnlijk door Romana’s lage stem. Normaal houdt Theo daar wel van, van vrouwen met een lage stem. Aan vrouwen met een hoog stemmetje kan Theo zich snel ergeren. Daar heeft hij bij Romana dus geen last van.

Ze gaan naar meneer Van Rooyen. Een begin tachtiger. Mijnheer van Rooyen heeft de uitstraling van een havenarbeider. Overhemd met korte mouwen, waarin robuuste bovenarmen. In het borstzakje zware Van Nelle. De wijs- en middelvinger van zijn rechterhand zijn geheel nicotinebruin. De foto’s van zijn kinderen en kleinkinderen vallen zowat van de wanden af bij zijn angstwekkende hoestbuien.

Hij spreekt plat Rotterdams en gebruikt in elke zin een pittig vloekwoord. Dat de gelovige Romana zich daaraan stoort vindt van Rooyen alleen maar leuk.

‘Nou, nou, moet dat nou zo,’ zegt Romana, als meneer zich weer eens erg ruw uitdrukt, ’gaat u maar gauw uw mond spoelen, meneer van Rooyen.’ Hij is suikerpatiënt; zij zijn hier om hem een spuitje te geven. Dat is zo gebeurd. Theo hoef daar niks aan te doen. Als ze vertrekken bromt van Rooyen richting Romana: ’doe de groeten aan je man….,’ hij geeft Theo een vette knipoog en schudt tegelijk van ‘nee’. Pas bij meneer van Rooyen valt Theo op dat Romana erg zangerig praat, zoals sommige homo’s ook wel plegen te doen.

‘Meneer van Rooyen … u weet onderhand best wel dat ik niet getrouwd ben.’
‘O ja, dat is waar ook, Theo, hij ìs helemaal niet getrouwd.’ Van Rooyen zegt dus ook al ‘hij’ als hij het over Romana heeft. En zij corrigeert hem niet!

VERLEKKERD.

 Ik zette een cd van de Rolling Stones op in de hoop daaruit wat inspiratie voor dit stukje te kunnen opdoen. Het eerste nummer van de cd (Black and Blue) was Hot Stuff. Het deed me meteen denken aan mijn eerste en enige drugservaring. Ik studeerde aan de Academie voor Expressie door Woord en Gebaar in Utrecht. In die stad kon ik geen kamer vinden. Daarom woonde ik enige tijd in Hilversum bij een tante van me: tante Elly. Niet echt honderd procent een tante. Ze was een ex-schoonzus van tante Lenie, een zus van mijn moeder. Het was heel aardig van haar dat ze mij een kamer aanbood in haar grote huis. Tante Elly (35) zat nog steeds in het verwerkingsproces van haar echtscheiding. Uit haar klaagzangen bleek dat ze nog steeds niet kon begrijpen, waarom hij, Ton, haar van de ene op de andere dag verlaten had … hij was toch zo’n rustige, lieve man, die twee lieve kinderen bij haar had verwekt.

Op een dag stemde ze er mee in dat, John, mijn beste vriend uit Rotterdam, een weekendje mocht overkomen en blijven slapen. Het was 1970. Twintigers waren John en ik. De tijd van seks, drugs en rock and roll: John en ik gingen allereerst op zoek naar ‘shit’ . Die was gauw gevonden. Allebei hadden we een portie ingeslagen, waar we het hele weekend veel lol van zouden gaan beleven ... dachten we tenminste. Tot tante Elly onze voorraad ontdekte, in de lade van mijn nachtkastje.

‘Ik had er al zo’n vies vermoeden van’ zei ze, ‘jullie stellen me hevig teleur, weet je dat? Wat denk je dat je moeder hiervan zou vinden, Jos? Eigenlijk zou ik jullie op de trein naar Rotterdam moeten zetten. Ik voel me echt in de maling genomen. Kom maar op met dat spul. Ik spoel het door de wc. Dan heb je er geen lol van en doet het jullie ook geen kwaad … kom zo naar beneden. Het eten is klaar’.

We aten erwtensoep. Het was helemaal geen erwtensoepweer. Tante Elly deed wel meer rare dingen. John en ik vonden het ook vreemd dat drie glazen wijn volgeschonken werden bij de erwtensoep. Alsof alcohol geen drug is.

Hanny en Rob, haar kinderen, aten braaf hun bordjes leeg en vroegen of ze op hun kamer naar de televisie mochten gaan kijken. Tante Elly hoefde niet eens te weten waar ze naar gingen kijken. ‘Ga maar en zet het geluid niet te hard.’

Na het eten dronken we met zijn drieën de eerste en ook de tweede fles wijn nog leeg. Tante Elly was aangeschoten. Ze kon duidelijk niet tegen alcohol. Steeds luider ging ze praten en lachen. Steeds langduriger gingen het over haar favoriete onderwerp: seks.

Ze zat daarbij zowel John als mij om beurten verlekkerd aan te kijken. Toen ze, later op de avond, tussen mij en John in op de bank kwam zitten vonden we het welletjes en gingen we snel naar onze kamer, tante Elly verbouwereerd achterlatend.
Zo’n lekker wijf was zij nou ook weer niet.

HEUPTASJE LEEG.

 Heuptasje leeg.

Helemaal honderd procent zeker ben ik er niet van. Maar ik denk, dat ik in de nacht van maandag 12 op dinsdag 13 augustus geslaapwandeld heb. Ik ben, totaal onbewust, uit mijn bed gestapt. Waarom? Geen flauw idee. Waarschijnlijk om te plassen. Ik weet het echt niet. In ieder geval ben ik naar buiten gelopen. In mijn zwarte voetbalbroekje en mijn zwarte t-shirt. Mijn nachtkleding, de straat op gegaan. Daar word ik opeens wakker. Maar wáár ik precies ben weet ik niet. Na een paar stappen heen en weer zie ik in de ruit van de flat, het woord ‘Rodariflat’ staan. Daar woon ik. Dat weet ik zeker. Tegelijk realiseer ik me, dat ik een heuptasje bij me heb met m’n reservesleutels. Ik kan de flat dus gewoon weer in. Ik weet in de hal de lift te vinden. Zonder m’n bril kost het me wel wat moeite om in de lift de ‘vier’ te zien. Want daar moet ik heen: naar de vierde. Daar woon ik.
Vanuit de lift loop ik naar mijn voordeur. Die staat wijd open. Het licht in mijn halletje is aan. Ik ga naar binnen, sluit de voordeur en kruip weer snel mijn bed in. Geen idee hoe laat het is. ‘t Is nog wel donker.

Vanochtend doe ik mijn heuptasje af. Het is leeg. Mijn reservesleutels horen daarin te zitten. Waar zijn die nu dan? Ik bedenk me dat ik die sleutels vannacht, na de slaapwandeling aan het sleutelrek heb gehangen. Dat klopt. Daar hangen ze. Dat is voor mij de bevestiging, dat ik vannacht naar buiten ben gewandeld.

Ik zal mezelf ’s nachts veiligheidshalve beter moeten opsluiten in mijn eigen huis. Raar maar waar.

KWELDUIVELTJE.

 Kwelduiveltje.

Stel je nou eens voor dat je een kwelduivel hebt. Een geniepig treiterkoppie. Iemand die je zó dwars zit, dat je die heel graag om zeep zou willen helpen.

Je bent zo bedonderd, vernederd, uitgelachen, hypocriet behandeld. Er is zo gelogen. Je bent voor schut gezet. In de maling genomen. Monddood gemaakt. Geblokkeerd. Jouw belangrijke informatie is geniepig achter gehouden. Met jouw veren is achterbaks gepronkt. Jij organiseerde een eventeenNiet jij, maar alle anderen werden daarvoor bedankt. Je hebt een half uur voor lul op de trap zitten wachten. Je wordt kinderachtig genoemd als je een afspraak wilt handhaven. Je wordt moeilijk genoemd. Neen, je bènt moeilijk! Je moet zwijgen. Praten mag/kan niet meer. Einde discussie. Dan kan ik niet anders dan stoppen. Maar het blijft schuren. Dàt moet ook afgelopen zijn.

Maar hoe? Doe je het zelf? Dwing je het stiekeme kwelduiveltje het zelf te doen? Huur ik één of mèèrdere anderen in? Wáár ga je het doen? Waarméé gebeurt het?

Met een mes, geweer, touw, water, handen? Van grote hoogte laten vallen, spijkeren aan het kruis (hihi), op de rails, op de snelweg? Met elektriciteit, gas, vuur, vergif, kou, hitte, het middel ‘X’, gevaarlijke hongerige dieren? Levend begraven? Een overdosis pillen, drugs? Vierendelen? (Nee, te ouderwets). Je wilt geen geweld gebruiken. Daarom verkies je uit mededogen de pijnloze weg.

Je laat een lieve vriendin een ‘look a like’ voodoo-pop maken van je leugenachtige kwelduiveltje. Doorboor die voodoo-pop met een speld in de hartstreek, wat einde verhaal betekent voor je akelige kwelgeest ...

‘Ach, lieve ..… , wees nou maar niet bang. Het doet geen pijn. Het zal in een vloek en een zucht gebeurd zijn. Wanneer precies? Alles op zijn tijd, kankertrut!’

VROLIJKER.

Een dag of tien geleden bereidde ik me voor op mijn bezoek aan het theaterfestival: de acts inlezen, tickets kopen, koffer pakken en op 9292 de treintijden opzoeken. Achteraf geef ik toe: veel zin had ik er niet in. In dat hele festival. Ik wilde daar vòòraf niks over schrijven. Wilde niet verder het moeras in zakken. Ik kon het tegenover mezelf niet maken om thuis te blijven. Ik had in maart al veel geld neergeteld voor mijn verblijf daar. ‘Zonde van het geld’, zou dat zijn. Dus ik ben toch maar gegaan.

Dag één, dag twee en dag drie voelde ik me daar elke dag toch een beetje beter, losser. En … wie schetst mijn verbazing? Vanaf dag vier werd Den Bosch voor mij een feest. Alles. De B&B, de optredens, de andere toeschouwers, het weer, de parken, de vrouwen, de fiets, het eten, de standbeelden, het boottochtje, de spacecake, de oubliehoorns met bolletjes ijs.

Normaal gesproken zou ik zeggen: dit is een manie. Maar dat kon absoluut niet het geval zijn, want ik had trouw mijn pillen geslikt. Mij kon niks gebeuren.

De theatervoorstellingen waren altijd ’s middags. ’s Ochtends fietste ik naar leuke stadjes in de omgeving van Den Bosch: Hedel, Vught, Sint Michelsgestel en Rosmalen. Maar op de laatste ochtend ging ik niet fietsen.

Ik besloot mijn ziektekostenverzekering te mailen dat dit festival mij bijzonder heeft opgevrolijkt. Voorafgaand aan het festival was ik, zoals ik al schreef, somber gestemd. Bijna had ik mijn huisarts gevraagd om me antidepressiva voor te schrijven. Peperdure medicatie.

Al vanaf de eerste festivaldag verbeterde mijn stemming en dat nam eigenlijk steeds meer toe. Ik kan wel stellen dat ik me aan het eind van het festival, op dag zeven, in een bijna euforische staat bevond.

Gezien de zeer positieve beleving van dit theaterfestival mailde ik mijn ziektekostenverzekering te overwegen om dit festival in de toekomst ruimhartig te sponsoren. Alle voorstellingen kunnen dan gratis toegankelijk worden. Iedereen wordt gewoon vrolijker van dit festival. Uiteindelijk ook de ziektekostenverzekering, want per saldo vermindert dus de kostenpost ‘uitgaven depressie’.

Van mijn ziektekostenverzekering heb ik nog niks vernomen. Wel kreeg ik vanmorgen een mailtje van B&B Den Bosch ‘of ik niks miste?' Met stofzuigen onder mijn bed waren ze een potje pillen van mij tegen gekomen’.

BILLEN KNIJPEN.

Vandaag heb ik iets gedaan waar ik liever niet over schrijf om het niet erger of echter te maken. Voordat ik op vakantie ging had ik mijn koelkast, op wat flesjes Spa Rood na, leeg gegeten en gedronken. Vandaag, ik ben net weer terug, heb ik aardappelen, groenten, bier, melk, yoghurt en nog wat spul nodig. Ga naar de Jumbo. Heb een boodschappenbriefje gemaakt. Dat ligt nu nog thuis op het aanrecht.

Mijn boodschappenwagentje, groen met witte balletjes, is in een mum van tijd vol. Vijfenveertig euro! Een scanmeisje … (waarom zijn het altijd meisjes?) … moet van een computer tien boodschappen uit mijn tas halen en controleren of die wel gescand zijn. Ik weet zeker dat ik de geitenkaas niet gescand heb. Die vindt ze niet in mijn tas. Kassa! Vier euro!

Als beloning, mag ik, als brave scanner, aan een draaischijf draaien. Zo kan ik een prijsje winnen. Als de rode pijl bij een banaantje stopt dan win ik een banaantje. Stopt de rode pijl op een rol toiletpapier dan win ik een rol pleepapier.
Ik zeg tegen het scanmeisje: ’Ik ben vierenzeventig jaar. Ik hoef niet zo nodig aan die schijf te draaien. Draai jij maar en neem die prijs mee naar huis!’

Thuis kom ik er achter dat ik wat fruit ben vergeten te kopen. Bananen, kiwi, appels en aardbeien. Opeens bekruipt me het urgente gevoel dat Jumbo me vandaag wel genoeg uitgewrongen heeft. Vijfenveertig euro. That’s the limit.

Met grote koeienletters staat er bij ingang van de super: honderd eenentachtig euro boete bij diefstal. Die baas van de Jumbo, die Frits van Eerd, is zelf een vuile dief: miljoenen heeft hij van de staat gejat door ongebreideld Jumbo-winsten wit te wassen.

De bananen en de kiwi’s weeg ik af. Maar scan ze niet. Het andere fruit leg ik daaronder. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik adem te snel. ’t Is billen knijpen. Ik scan niks. Ik loop door de scanruimte, vlak achter een mevrouw met een overvol boodschappenwagentje. Ze heeft een scanbon. Daarmee opent ze het uit-hekje . Ook voor mij. Geen paniek! Niet wegrennen. Ontspannen loop ik naar buiten. Vanuit de winkel komt geen enkele reactie. Ik loop relaxed de straat uit. Verorber een ‘een gewonnen banaantje’. Smaakt echt lekkerder als anders.

FINITO.

Zondag ben ik weer thuis. Normaal gesproken betekent dat: huis schoonmaken, fietsen of wandelen, op bezoek bij iemand, naar de bios en met het bord op schoot naar Studio Voetbal kijken en niet te vergeten ‘VPRO-Zomergasten’. Deze zondag in ieder geval geen huishoudelijk werk. Waar moet het huis vuil van geworden zijn? Alleen mijn buurvrouw is in mijn huis geweest om de planten water te geven. Zij is iemand die zich over het algemeen netjes gedraagt.

Op de laatste dag van mijn bezoek aan het theaterfestival Boulevard, heb ik de voorstelling ‘Beyond the Edge gezien. Acht jonge acrobaten proberen hogerop te raken door middel van een levensgrote installatie van ladders. Ze steunen daarvoor ook op elkaar. De hoogte is duidelijk spannend voor ze. Het in balans blijven net zo. Ze verkennen hun uitersten en testen hoe ver ze elkaar kunnen brengen. Fysiek zijn ze in de voorstelling honderd procent van elkaar afhankelijk. Het gaat deze middag allemaal adembenemend goed. Mooi om te zien.

Ik fietste vandaag ook nog even naar de ‘andere kant’ van Den Bosch. Die andere kant ligt achter het Centraal Station. Ik was die paar dagen in het drukke, feestelijke, toeristische, sfeervolle, warme Den Bosch geweest. Vòòr het Centraal Station dus. Maar àchter het Station ligt het Pendrecht, Overschie, Kreekhuizen, Lombardijen, Bloemhof van Den Bosch. Het is er grauw, stil, somber, verlaten, sfeerloos. Het lijkt bijna of er een lock-down is. De weinige mensen die zich op straat vertonen zijn ‘van kleur’. Elke redelijk grote stad kent dat soort wijken. De eethuisjes zijn voornamelijk Turks. Mijn laatste Bossche avondmaal genoot ik daar. Ik was daar toch. Ik at een zeer goed binnen te houden Turkse pizza (voor slechts 18 euro).

Daarna leverde ik mijn NS huurfiets in. Daarmee was voor mij Den Bosch voorbij.

UITGESERVEERD

 Ik heb een Bossche Bol op. Iedereen die hoorde dat ik naar Den Bosch ging moest mij, behalve aan ‘zoete lieve Gerritje,’ herinneren aan die smakelijke Bossche Bollen. Smakelijk maar moeilijk binnen te krijgen. Er landt nogal eens een klodder slagroom op de kleding, kin of neus. Echter, de Bossche Bol die ik kreeg was makkelijk te verorberen.. Hij was gehalveerd en lag op een groot bord te midden van aardbeien, kersen, schijfjes kiwi stukjes meloen en sporen honing. Heerlijk. Deze halve bol was het dessert van een uitstekend drie gangen menu. De eerste gang was carpaccio, de tweede baars, met onder andere truffels en frietjes.

Ik kwam op een druk moment in dat restaurant. Alle tafeltjes op het terras waren bezet. Binnen was nog wel plaats … met airco. Ik was alleen, dus in plaats van babbelen ging ik een tijdschrift zitten lezen. Ik zat daar nog maar twee tellen of er stond al een glas bier voor mijn neus. Na een half uur lezen had zich nog niemand bij me gemeld. ‘Wanneer kom je mijn bestelling eens een keertje opnemen, ober?’ Zei ik ,vrij bot.

Ik zat er inmiddels een uur toen had ik mijn carpaccio ‘al’. Het was half acht en om kwart over acht moest ik in het theater zijn. Met een dreigende blik zei ik tegen de bediende dat ik hier uiterlijk acht uur weg moest en dat ze dus het hoofdgerecht en het dessert ruim voor die tijd moesten uitserveren.

Ik nam me voor om zonder af te rekenen het restaurant te verlaten als ze daarin niet zouden slagen. Dan zouden ze zonder twijfel wel razendsnel in actie komen om me in de kraag te grijpen. Maar tot mijn grote verbazing kon de bediening tempo maken. Om tien voor acht stond ik buiten. Vijfenvijftig euro lichter.

Ik was ruimschoots op tijd voor de ultra dynamische wervelende zang en dans-show DEEP/END van Club Gewalt en de Dansers.

SENSITIEF.

Opmerkelijk vind ik het dat er in het theaterfestival van deze jaargang nogal wat aanbod is op het sensitieve vlak. Zo kan je gedurende vijf minuten met een enorme kracht koud water op je laten spuiten, als je dat wil èn als je er acht euro voor wil betalen. Je moet je kousen en schoenen dan uitdoen en je krijgt een poncho aan. Dat heb ik dus gedaan. Ik schreeuwde het uit van angst … ik vergat helemaal dat het na vijf minuten al weer afgelopen zou zijn. Alleen mijn voeten en mijn gezicht (bril) waren nat worden. Verschillende mensen (volwassenen vooral) die achter mij in de rij stonden voor het waterkanon, waren na mijn ijselijke kreten bangelijk afgehaakt.

Een andere sensatie was het vacuüm zuigen. Je wordt ingepakt in een vacuüm afzuigbare zak. Van tevoren moet je je kettinkje, bril, armband, pet, tas, horloge, mobiel in een kluisje deponeren. Die vacuümzak wordt afgesloten door een medewerker van de act: die doet een soort halsband zo strak mogelijk bij je om. De vacuümzuiger kan dan zijn werk beginnen. Daar heb ik dus ook aan meegedaan. Voor twaalf euro. ‘Binnenste Buiten’ heette dat.
Ik voelde de zuigkracht steeds op en neer gaan. Ieder minuut werd de zuigkracht wat groter en nam die ook weer even wat af. Tot de kracht op zijn hoogst was. Toen drukte een paar minuten een supergrote kracht vooral op de ribben. Ik dacht even dat ik zou stikken maar gelukkig stelde de medewerker van de act de zuiger wat lager af. Tsja en dat werd drie keer zo herhaald. Op het laatst was ik niet meer zo angstig, omdat ik wist dat ik op de medewerker van de act kon rekenen. Ik vond die derde keer met die heel hoge zuigkracht eigenlijk wel lekker. Jammer dat het weer zo gauw voorbij was … en fijn dat al mijn spulletjes nog in het kluisje lagen.

En dan is er nog een experiment met ‘luisteren’. Voor tien euro mocht ik er aan mee doen. Ik ‘moest’ vragen beantwoorden over horen en luisteren. Schrijf alle geluiden eens op die op dit moment hoort. Da’s een hele lijst! Maar ook: luister es naar dingen die je normaal niet hoort: wrijven over je oorlelletje, het strelen over je rug, in je handen wrijven.

Weinig theater eigenlijk wel maar toch wel intérèssante.

EEN HEKEL.

De woensdag begon met donder, bliksem en stortbuien. De buien hielden aan tot ongeveer elf uur. Langzamerhand werd het toen weer bloedheet (30 graden).

De B&B waar ik verblijf tot en met zondagochtend is uitstekend. Kamer, douche, Bed, wc, wifi, niks op aan te merken. Breakfast: meer dan super de luxe. Kost me wel honderd euro per dag! Jaaa!

De hospita of baas van de B&B, Thea, streeft perfectie na en tot nu toe slaagt ze daar in. Soms overdrijft ze, want als ik om één supermarkt vraag, geeft ze me er vier. Drie Appies en een Jumbo en dan tekent ze de vier routes uit om daar te komen. Bovendien vindt ze dat ik die boodschappen het beste op de fiets kan doen: dan pak je gewoon zo’n lege kartonnen doos in de super en daar zet je in wat je gekocht hebt en dat zet je die doos achterop je fiets.
‘Dat is eigenlijk wel het makkelijkste’, zegt ze, terwijl ik zelf gewoon van plan was om eens een keertje lopend boodschappen te gaan doen. Ze is dan wel weer zo behulpzaam, dat ze een boodschappentasje voor me regelt, als ik dan toch lopend ga … en dan doet ze nog even alle manieren voor, hoe ik dat tasje kan dragen. Van dat hele verhaal staat ze dan bijna ook nog na te hijgen. Maar alles goed en wel: ik sta toch weer gauw een kwartier naar haar perfectionistische bedoelingen te luisteren (en te kijken).

Zoëven schreef ik het al: ik heb hier een fiets. Gehuurd. Van de NS. Vijf euro per dag. Kopie! Een fijne fiets. Zonder versnelling. Geen e-bike. Daar heb ik een bloed-Hekel aan. Grappig: mijn B&B heet ‘in den Hekel’, dat kan toch haast geen toeval meer zijn. Het is heel makkelijk zo’n fiets. Bijna alle theaters zijn gemakkelijk te bereiken per fiets. Google-Maps wijst me de weg. Vandaag weigerde Maps opeens. Geen flauw idee hoezo.

Ik wist niet hoe ik zo snel bij die theaterlocatie, een eindje buiten Den Bosch moest komen. Godzijdank is er dan de service van de festivalorganisatie: er rijdt een bus naar de verder afgelegen theaters. Vertrekt een half uur voor aanvang van de voorstelling. Dus ondanks dat kloterige Google Maps was ik gelukkig nog mooi op tijd voor de voorstelling: ‘Binnenste buiten’. Waarover later misschien meer.

SHOPLIFTING.

In het kader van sightseeing Den Bosch maakte ik vandaag een boottochtje op het riviertje de Duizel onder het bebouwde Den Bosch door. Het was een welkome koele activiteit in de bloedhitte van vandaag.

Van de voorstellingen die ik vandaag zag was Tartot de leukste. Het ging over 'wetenschappelijk onderzoek' naar kabouters. In een bosrijke locatie in Den Bosch was een kaboutergemeenschap gesignaleerd en die werd nauwlettend geobserveerd. Als toeschouwers zagen wij het ‘much ado about nothing’-leven van de puntmutsjes. Voor mij opvallend was dat deze kaboutergemeenschap voornamelijk uit vrouwtjes bestond. In de verhalen, die ik tot op heden las of hoorde waren kabouters altijd mannetjes of onzijdigjes. Wat deze voorstelling iets extra’s gaf was dat op één na àlle kabouterrollen (geweldig) gespeeld werden door mongolen! Helaas mocht ik geen foto’s maken daar.

De voorstelling ‘Alles moet weg’ van Dries Verhoeven provoceerde de toeschouwer om minder terughoudend te zijn met ‘shoplifting’ oftewel in goed Nederlands ‘winkeldiefstal’:

’Als je betaalt voor al je producten, ben je een beetje een sukkel toch?’

‘De supers adverteren hysterisch ‘twee voor de prijs van één. Ik denk dan: mooi niet dus … twee voor de prijs van nul.’

‘Ik word er geil van als ik spullen in de super jat.’

‘Laatst had ik een bakje garnalen vast en ik dacht … wie heeft deze garnalen gepeld? Waarom delen die vrouwen daar in Marokko of ik weet niet waar, niet in de winst? Waarom krijgen die eigenlijk geen Albert Heijn aandelen?

En zo volgen nog een paar honderd teksten, die je ongemakkelijk doen voelen.

Ik ben erg braaf. Vergat wel eens koffie te scannen. Daar kwam ik thuis pas achter. Ik voelde me schuldig. Moest van mezelf terug naar de Jumbo met excuses. Ik ben achteraf blij dat ik niet zo stom geweest ben.

Ook vandaag in Den Bosch heb ik al mijn boodschappen weer keurig netjes betaald. Ik speel nu wel eens met de gedachte om in een druk restaurant lekker te gaan eten en te proberen om daar zonder te betalen weg te lopen. Ik zoek nog iemand om dat samen mee te doen. Lijkt me leuker om samen te doen.

KWALITEIT.

 Ik zit nu in ’s Hertogenbosch. Op (?) mijn B&B achter (!) mijn laptop. Het is half tien in de avond.

Tot mijn grote vreugde blijk ik, geheel onbewust, een langer verblijf hier geboekt te hebben. Ik kom ‘pas’ weer naar Rotterdam op zondag 11 augustus. Vandaag is het een beetje gelopen zoals het de komende dagen ook wel zal gaan: sightseeing Den Bosch en omgeving en een paar theatervoorstellingen bekijken.

Erg veel indruk maakte de show van woordkunstenaar Manu van Kersbergen. Hij voorziet indrukwekkend strakke hiphop- en jazzklanken van een duizelingwekkende soundscape. Die gebruikt hij om door middel van rap en spoken word zijn liefde voor èn worsteling met de taal tot uiting te brengen. Jammer wel dat hij in zijn gedrevenheid soms onverstaanbaar goed is.

Voor die show, komt er een man van in de zestig naar me toe: ’Hallo Jan.’ zegt ie tegen me.
‘Bijna goed,’ zeg ik. 'Ik ben Jos'.
‘Nu ik je hoor praten, weet ik dat je Jan niet bent, Jan is van Brabant en jij bent een Rotterdammer, dat hoor ik gelijk aan je ‘ij’.’
‘Hoe heet jij?’
‘Ik heb ook al zo’n korte naam: Ton … had je vroeger veel hè, korte namen’.

Vanmiddag en vanavond heb ik nog twee vrouwen in het theater aan het werk gezien. De ene vrouw, Kaatje Kooij, die zich stand-up comedian noemt is te gênant voor woorden.
De andere vrouw is een weergaloze zangeres met een ultra groot bereik: Nienke Naserian. Zij deed in de tuin van de Sint Janskathedraal de one-woman ‘zelfhulp-opera’ Rise. Ze spitte daartoe talloze zelfhelpboeken uit.

De kwaliteit van de voorstellingen loopt nogal uiteen.

Op de kwaliteit van het ijs is hier niets aan te merken. Heerlijk! De prijs is er wel naar. Nog nooit had ik zo’n duur ijsje: een oublie-hoorn met drie bolletjes voor 6 euro.

UITGESTAPT.

De geveltuinen voor ‘mijn’ flat dreigden te verdwijnen omdat de beheerders waren verhuisd. Een aantal bewoners, waaronder ik, wilde de tuintjes graag behouden en vormde een tuingroep. De groep ging enthousiast aan het werk. De wijktuinman zorgde voor wat gereedschap en van Opzoomer Mee kreeg de groep een klein tuinbudget. De twee geveltuinen knapten zienderoog op. Er werd onkruid gewied, gesnoeid en er werden nieuwe kleurrijke plantjes geplaatst.

De medebewoners reageerden zonder uitzondering enthousiast op het fraaie resultaat. Dat stimuleerde mij, om er samen met de anderen in de groep flink wat energie in te steken.
Ik ben zelf meer iemand van het ‘domme werk’: onkruid wieden, sjouwen, water geven, straat aanvegen enzo. Wèlke plantjes op wèlke plek moeten komen, weet ik niet zo goed. Daar zijn een paar andere groepsleden weer heel goed in.

Een paar weken terug appte een van de groepsleden me dat de tuingroep ook ‘probeert excessen en overlast tegen te gaan’. Dat klinkt wel goed maar ik ben daar niet zo blij mee. Ik heb me bij de groep aangemeld om te tuinieren. ‘Excessen en overlast tegengaan’ is voor mij geen tuinieren meer. Daarom ben ik uit de tuingroep gestapt. Ik heb zeker een paar maanden met plezier getuinierd . De groep wens ik veel succes verder.

VAKANTIE ... DUS.

 

Vandaag 3 augustus, had ik dus al op vakantie moeten wezen. Dat zit al een half jaar in mijn hoofd: ‘van 1 tot en met 12 augustus ben je weg’. Je gaat dan dus naar het Festival Boulevard in Den Bosch. Een theaterfestival. Je kan het een beetje vergelijken met de parade in Rotterdam, maar dan iets sjieker. In den Bosch wordt dus ook gespeeld in een groot theater: de Parade..

Ik had die periode wel willen gaan maar er was dus van 1 tot en met 4 augustus geen redelijke overnachting in Den Bosch meer mogelijk. Stom, ik was dus veel te laat. Ze adviseerden me om voortaan in januari te boeken dan is er dus nog wèl wat vrij. 

Vorige week moest ik dus een ander plannetje uitdokteren. Uiteindelijk scheelde het niet veel. Ik ben nu op 1 augustus jl. dus al met de trein heen en weer gereisd (naar Den Busch natuurlijk).Daar heb ik de officiële opening van het festival meegemaakt met een saaie babbel en een kunstige acrobatische act, waarvan ik per ongeluk al te vroeg de foto’s naar facebook gestuurd heb. Dus dat is geen verrassing meer. Van 5 tot en met 9 augustus heb ik toch nog een  B&B gevonden.

Maar … en nu komt het … 3 augustus, vandaag dus (als ik dit zit te tikken) ben ik in Rotterdam, dus kan ik gewoon naar de open dag van mijn geliefde voetbalclub Sparta. Ik ben daar dus ff gewéést. Vanaf het doelpunt van NAC tot een kwartier voor het einde van Sparta – NAC. Toen stond het dus nog gelijk.

Een fietser (59 ?) met een Sparta-shirtje, staat naast mij voor een stoplicht bij de Erasmusbrug te wachten (ik ben dus ook op de fiets). ‘En?’ vraag ik hem, ‘Is het één - één gebleven?’

‘Neen. Twee - één’.

‘Voor Sparta?’

‘Ja, het was zo’n raar doelpunt: eerst ging de bal tegen de linkerpaal, toen tegen de rechterpaal en toen wilde die NAC-keeper de bal weer het veld in schieten, toen schoot hij hem dus in zijn eigen doel … absurd!’ Het stoplicht sprong op groen en weg was hij.

Persoonlijk vond ik Sparta vandaag niet om aan te gluren. Ben blij dat ik niet gegaan ben.

DIE PAAR LULLIGE PLANTJES!

 ‘Hier!’ schreeuwt ze en ze geeft Mehmed een flinke pets in zijn gezicht. Die pets was het slotstuk van een korte maar hevige burenruzie. Ma Troost is het type volksvrouw van in de vijftig. Peter (28) haar debiele zoon. Peter heeft plantjes gejat uit Mehmed’s tuin. Wrijvend over zijn wang loopt Mehmed naar zijn huis aan de overkant. Woedend wijst hij zijn buren naar de kuiltjes in zijn tuin.

Ma Troost geniet daar van: ‘Kijk die zielenpoten nou eens … allemaal natuurlijk meejanken met die kankerturk.’
‘Peter … hier komen!’ Dit bevel zijn moeder is voor hem genoeg om onder zijn bed vandaan te kruipen. Met zijn handen tegen zijn hoofd schuifelt hij naar zijn moeder:
‘Daar zitten en weg met die klauwen,’ bijt ze hem toe.

“Ikke niettuh doen plantuh…”

“Kop dicht, mispunt!”

Heerlijk vindt ze die verongelijkte koppen aan de overkant. Van achter haar keukenraam steekt ze een middelvinger naar hen op.
Mehmed is er bij gaan zitten.
Natuurlijk, Peter weet niet beter maar het is wel lastig zo’n figuur in je buurt. Het zijn niet alleen die plantjes. Peter laat de hond op de stoep poepen, hij steelt fietsen, valt kinderen lastig en verlekkert zich aan vrouwen die in hun tuin liggen te zonnen.
Daar mag je dus van ma Troost allemaal niks van zeggen.

Ma Troost ziet dat Mehmed een mobieltje in zijn handen geduwd krijgt.
‘O, nou gaan we het krijgen, ons Turrukkie kan het weer niet alleen af. Hij moet de kit er weer bij halen, hoor.’

In een flits draait ze zich om naar Peter en geeft hem een paar stevige tikken op zijn hoofd: ‘Blijf Met Je Poten Van De Planten Van De Buren,’ timmert ze er ritmisch bij Peter in. Hij raakt buiten westen.

De politiewagen is er. Één agent loopt naar Mehmed. De andere agent gaat naar ma Troost.

De agent ziet haar naast de bewusteloze zoon zitten. Ze streelt hem over zijn hoofd: ‘Mijn zoon ging helemaal uit zijn dak van de leugens van die Turk; toen ging hij van zijn stokkie. Om hem bij kennis te brengen heb ik hem een paar tikkies in zijn gezicht gegeven'.

Peter, nog steeds groggy, wordt de ambulance in geschoven. Als ma Troost, de politiewagen wordt in geduwd schreeuwt ze naar de overkant:

‘Heb je nou je zin, teringturk ... en dat voor die paar lullige tuinplantjes!’

HOOPVOL (2)

Werken als ‘levend standbeeld’, dat lijkt me nou echt iets voor jou, Carry … doe ik met je mee, hoor, … ik zie ons al staan: jij doet dan Sonja, je weet wel die valse bewoonster van de afdeling Hupsakee (incontinent, geniepig, uitgemergeld, altijd maar liegen, een grijs rimpelkoppie, denkt nog steeds dat ze twintig is) … Dan word ik 'levend standbeeld' Robbie, die is er geestelijk nog veel erger aan toe als Sonja. Je kent Robbie toch wel? Sonja' meelopertje, die met zijn schaapachtige lachje op zijn plofkop zijn afgezaagde grapjes, hij weet altijd overal de weg zegt ie ….. maar voorlopig zit hij in een geïsoleerd kamertje bij Sonja op de afdeling Hupsakee. O jee, zouden we hier geen last mee krijgen, Carry?

Hupsakee … dat woord doet me denken aan het verhaal over de lapjeskat Sakee. Deelnemer aan de snelweg-oversteek-wedstrijd voor katten, gesponsord door Kitekat. Sakee durft niet over te steken … logisch … drie katten zijn haar voorgegaan en geplet.
‘Vreselijk toch, hé Carry? Het publiek langs de snelweg is laaiend enthousiast en moedigt Sakee aan: 'Hup Sakee,’ Hup Sakee’, klinkt het vanuit de opgewonden mensenmenigte. Het poesje is als de dood … maar uiteindelijk zet ze door....ze sluipt tot de vluchtstrook en dan versnelt ze zoals alleen een kat dat kun … maar de kolossale truck van de Aldi kan ze onmogelijk ontwijken … ook met Sakee is het dus helaas niet goed afgelopen. Het uitzinnige publiek komt niet meer bij; het staat enthousiast te springen op de banken.

Dit moest toch eigenlijk niet meer mogen, vind je ook niet Carry?
Mevrouw Hagemans van de begane grond en de heer Lopez van de eerste zijn vandaag overleden … ja … hij was inderdaad een heel leuke man… ja …gestruikeld over een kleedje … ja …
‘Moet ie zijn poten maar beter optillen, wat jij Carry?! .. Neen hoor, grapje, ach die arme neer Lopez, helemaal uit Chili vandaan..
Verder kan je een speld horen vallen in Hoopvol. Er wordt gewerkt aan een afvloeiingslijst.
Nou, Carry, ik weet nu niks meer dus laat ik hier ‘effe’ bij. Houd je haaks, meid.

Groetjes,
Je collega (nog wel) Wim.

P.S. voor het oefenen met die ’levende standbeelden bellen we nog?

HOOPVOL.

Als je er bij Huize Hoopvol uitgegooid wordt, dan ga je op markt staan, zo mail je me. Meen je dat nou? Waarmee dan? Mutsen en sjaals in de winter? Paraplu’s in de herfst en in de lente? T-shirts in de zomer … het hele jaar door keihard werken. Je bent nu al acht jaar mijn naaste collega maar dat lijkt me nou echt helemaal niks voor jou.

Ik heb gisteren even op de markt rondgekeken. Meest opvallend: vijfenzeventig procent (75%) van de marktgangers hier is duidelijk herkenbaar moslim. Hoofddoekjes, sjaaltjes, takchita’s , burka’s, cafta’s en couscous verkopen … is dat wat voor jou misschien, Carry? Of een partij korans tegen wegwerpprijzen op de markt brengen … wegwerpkorans zogezegd ... (niet gelijk gaan haatmailen, mensen, ’t is maar een grapje).

Ik denk dat jij het eerder zou moeten hebben van nieuwigheidjes. Bijvoorbeeld een normaal elk uur koekoekende koekoeksklok. Mooi beschilderd: een weiland met koekoeken, dartel wippend rond een vredig herkauwende koe. Om de twaalf uur loeit die klok … gekker moet het toch niet worden, hè? Tuurlijk, als je zelf zo’n klok hebt hangen, is de lol er snel vanaf, maar voor bezoek, zeker bezoek dat niet zo vaak bij je over de vloer komt … en niet te vergeten voor jonge kinderen, blijft zo'n onverwachts geloei uit een koekoeksklok toch grappig … lijkt me … denk ik, tenminste … Wat vind jij d’r van Carry?

Voor mij geen markt- of andere plannen om geld te verdienen. Ik ga straks liever een tijdje niks doen, de w.w. of de bijstand in. Veel geld heb ik niet nodig. Zo nu en dan ga ik wat voor de samenleving doen … vrijwilligerswerk ofzo … ik weet nog niet precies wat … iets waar ik zelf ook een beetje lol in heb ... iets met tieners in een buurthuis, dansen bijvoorbeeld, dat lijkt mij persoonlijk wel wat.

Maar ja....als fatsoenlijk burger is het zo simpel nog niet om in de bijstand te geraken. Dus zit er voor mij niet veel anders op dan zo lang mogelijk door te ploeteren, in de penetrante spertigeur van Huize Hoopvol.

Tot mails …
Hartelijke groet van
Je collega Wim.