ZONDER WOORDEN.

Met Liesbeth, een vriendin van me, heb ik zaterdagavond lekker zitten eten bij ‘Soif’. Leuk restaurantje in Delfshaven. Met je Rotterdampas scoor je daar een driegangen diner voor de halve prijs. Super. En … een ‘Dame Blanche’ toe! Wow!

Maar ... om dat eten gaat het deze avond helemaal niet. We hebben kaartjes voor ‘aCORdo’. Straks om half acht treden vier Braziliaanse performers (dansers/acrobaten) op in de Krijn Boon zaal van het Theater Rotterdam. Hun act is: ‘aCORdo’ wat Portugees is voor ‘gescheiden op kleur’. Het viertal gaat ons het leven laten zien in de favella’s in Rio de Janeiro. Zonder theaterlicht, zonder geluidboxen en zonder rekwisieten (alhoewel, op het laatst toch wel met rekwisieten) verbeelden ze het leven in de favella’s in Brazilië. Zonder woorden ook.

Ze liggen op straat tegen een muur te slapen op, naast en tegen elkaar. Ze zijn lief, zorgen goed voor elkaar ... maar tegelijk zijn ze ook alert. Er wordt geflaneerd, versierd, gevrijd, lol gemaakt … en als het noodlot toeslaat, dragen ze zelf hun eigen makkers ten grave.

Er vallen nogal wat slachtoffers in die favella’s. De performers verbéélden dat niet alleen. Ze sleuren òns, kijkers, ook fysíék Rio in. We worden flink te grazen genomen. In de favella worden we beroofd van onze kostbaarheden: mobieltjes, gouden kettingen, armbanden, ringen, paspoorten, tasjes, horloges, hoedjes, parfums en nog veel meer. Als makke schapen laten we ons strippen.

Uiteindelijk kunnen we onze spullen toch weer komen terughalen. Hoe? Dat verklap ik niet! Pittig in ieder geval! Als je de kans krijgt om ‘aCORdo’ nog te gaan zien? Zeker doen!

De vriendin met wie ik daar was, verbaasde zich er over, dat er kijkers waren, die vonden dat er wat te lachen viel. Misschien had ze het niet gehoord: ik was één van die lachers. Háár focus lag duidelijk op de raciale, sociale en territoriale ongelijkheid. Dat had haar ook bijzonder geraakt. Natuurlijk dààr ging het ook om. Dat greep me ook aan. Daarnaast hebben ik en mijn medelachers enorm genoten van de virtuoze, vaak hilarische wijze waarop de dansers hun aanwezigheid in de sloppenwijk aan ons showden.

De voorstelling was kort en zeer krachtig, drie kwartier. We hadden nog een hele avond voor ons. Op weg naar de Beurs kwamen we langs ijssalon Capri. Liesbeth had daar nog een gratis-Rotterdampasijsje met twee bolletjes tegoed. Die kans liet ze niet voorbij gaan. Ze is zò gek op ijs! Ik niet. Maar neem net als zij een oubliehoorn met twee amorette-bolletjes. Ze ziet dat ik het goed binnen kan houden. Zonder woorden.

VAKANTIE ... DUS.

 

Vandaag 3 augustus, had ik dus al op vakantie moeten wezen. Dat zit al een half jaar in mijn hoofd: ‘van 1 tot en met 12 augustus ben je weg’. Je gaat dan dus naar het Festival Boulevard in Den Bosch. Een theaterfestival. Je kan het een beetje vergelijken met de parade in Rotterdam, maar dan iets sjieker. In den Bosch wordt dus ook gespeeld in een groot theater: de Parade..

Ik had die periode wel willen gaan maar er was dus van 1 tot en met 4 augustus geen redelijke overnachting in Den Bosch meer mogelijk. Stom, ik was dus veel te laat. Ze adviseerden me om voortaan in januari te boeken dan is er dus nog wèl wat vrij. 

Vorige week moest ik dus een ander plannetje uitdokteren. Uiteindelijk scheelde het niet veel. Ik ben nu op 1 augustus jl. dus al met de trein heen en weer gereisd (naar Den Busch natuurlijk).Daar heb ik de officiële opening van het festival meegemaakt met een saaie babbel en een kunstige acrobatische act, waarvan ik per ongeluk al te vroeg de foto’s naar facebook gestuurd heb. Dus dat is geen verrassing meer. Van 5 tot en met 9 augustus heb ik toch nog een  B&B gevonden.

Maar … en nu komt het … 3 augustus, vandaag dus (als ik dit zit te tikken) ben ik in Rotterdam, dus kan ik gewoon naar de open dag van mijn geliefde voetbalclub Sparta. Ik ben daar dus ff gewéést. Vanaf het doelpunt van NAC tot een kwartier voor het einde van Sparta – NAC. Toen stond het dus nog gelijk.

Een fietser (59 ?) met een Sparta-shirtje, staat naast mij voor een stoplicht bij de Erasmusbrug te wachten (ik ben dus ook op de fiets). ‘En?’ vraag ik hem, ‘Is het één - één gebleven?’

‘Neen. Twee - één’.

‘Voor Sparta?’

‘Ja, het was zo’n raar doelpunt: eerst ging de bal tegen de linkerpaal, toen tegen de rechterpaal en toen wilde die NAC-keeper de bal weer het veld in schieten, toen schoot hij hem dus in zijn eigen doel … absurd!’ Het stoplicht sprong op groen en weg was hij.

Persoonlijk vond ik Sparta vandaag niet om aan te gluren. Ben blij dat ik niet gegaan ben.

EEN BEETJE BLIJ.

 

‘En, ben je nou blij, Jee?’vraagt buurman Rinus. 

‘Blij ... blij is toch wat te veel gezegd ... nou, vooruit Rinus: ik ben een béétje blij.’

Amateurtoneelspeler ben ik dezer dagen. Bij een theatergroep in Rotterdam Noord.

Tot nu toe is ons toneelstuk vier keer gespeeld en volgens het publiek is het vier keer: grote klasse. De enige wanklanken die mij bereiken komen van mijn geliefde zonen. Zelf ben ik trouwens ook niet zo tevreden, hoor. Van mijn zonen verwacht ik wel wat kritiek. Voor hen is dit toneelstuk, met een rolletje voor paps, een verplicht nummer. 

Zij moeten al vanaf hun achtste jaar niets meer van theater hebben. Overvoerd vrees ik door papa 'theaterfreak'. Ze vinden het vertoonde overigens niet over de hele linie ‘kut met peren’: ‘soms is het wel leuk ... die liedjes.....’ Ik krijg verder van mijn jongste zoon de feedback, dat ik voortaan hèle zinnen duidelijk moet uitspreken en niet alleen maar de eerste twee woorden daarvan. Prima toch, zulke opbouwende kritiek! Daar kan ik in de laatste voorstellingen mijn voordeel mee doen.

 ‘Geweldig’,’hartstikke goed’,  ‘puik’, ‘prima’ ‘fantastisch’, om ons heen zingen na afloop van onze act vele lovende woorden. Mooi om te horen die enthousiaste reacties van het publiek. Om me heen, trotse, lachende, huilende, juichende, elkaar omhelzende medespelers. Ook dat is mooi. Natuurlijk neem ik ook de loftuitingen in ontvangst en natuurlijk tuit ik ook lof terug. Lof, die dan wel wat groter is dan ik het voel. Niet dat ik het niet mooi of niet goed vind ... dat is het niet ... ik vind de reactie echt wel mooi ... alleen een beet je tè, een beetje tè overdreven.

Eigenlijk besef ik nu pas goed, dat ik het héle creatieve proces zo positief ervaren heb. Over de weg naar de voorstelling toe, ben ik minstens zo enthousiast als over stuk zelf. Ik genoot van de repetities, improvisaties en allerlei oefeningen op de maandagavonden. Ook thuis, achter de pc of in de boekenkast, op zoek naar materiaal voor de voorstelling doe ik graag. Het schrijven van scènes. Ook leuk! Al moet soms wel weer 75% geschrapt worden van de veel te lange lappen tekst, die ik lever. Geen probleem vind ik. Heel leerzaam! Ik weet nu, dat niet de woorden het moeten doen maar de verbeelding!

 ‘Geen woorden maar daden,’ heet het stuk. Tuurlijk gaat het over Feyenoord: de eerste Nederlandse winnaar van de Europacup in 1971 in Milaan. Feyenoord,  de club van Rotterdam Zuid grootgemaakt door jongens van Het Oude Noorden zoals Coentje Moulijn en de onlangs overleden Wimpie Jansen.

 Ik speel in dat stuk een 59-jarige Feyenoord hooligan, zo eentje van de harde kern, met een stadionverbod aan z’n kont. Iemand die, zo oud als hij is,  absoluut niet komt voor het ‘foebele’ maar voor de sensatie bùìten het veld. Echt heel mooi om te doen in het wordingsproces: het  vorm geven aan die ouwe hooligan, zoeken naar passende muziek (‘Hand in Hand de kameraden’ en ’Walk On’) kleding (het rood-witte shirt, de sjaal, een lange zwarte trainingsbroek en zwarte handschoenen) en speciale hooligan-attributen (grote stenen, vuurwerk en aanstekers.)

  ‘En, Jee, ben je nou een beetje blij, jongen?’ vraagt Rinus:

'Je weet nu dus, Rinus, dat voor mij deelnemen belangrijker is dat winnen. En dan bedoel ik dus deelnemen aan het héle proces, vanaf de eerste brainstormsessies tot en met de evaluatie dat vind ik leuk. Dus het antwoord op je vraag, Rinus is:

Ja, ik ben een beetje blij. Nèt zo blij, als toen ik en halfjaar terug met dit stuk begon.'