EEN HEKEL.

De woensdag begon met donder, bliksem en stortbuien. De buien hielden aan tot ongeveer elf uur. Langzamerhand werd het toen weer bloedheet (30 graden).

De B&B waar ik verblijf tot en met zondagochtend is uitstekend. Kamer, douche, Bed, wc, wifi, niks op aan te merken. Breakfast: meer dan super de luxe. Kost me wel honderd euro per dag! Jaaa!

De hospita of baas van de B&B, Thea, streeft perfectie na en tot nu toe slaagt ze daar in. Soms overdrijft ze, want als ik om één supermarkt vraag, geeft ze me er vier. Drie Appies en een Jumbo en dan tekent ze de vier routes uit om daar te komen. Bovendien vindt ze dat ik die boodschappen het beste op de fiets kan doen: dan pak je gewoon zo’n lege kartonnen doos in de super en daar zet je in wat je gekocht hebt en dat zet je die doos achterop je fiets.
‘Dat is eigenlijk wel het makkelijkste’, zegt ze, terwijl ik zelf gewoon van plan was om eens een keertje lopend boodschappen te gaan doen. Ze is dan wel weer zo behulpzaam, dat ze een boodschappentasje voor me regelt, als ik dan toch lopend ga … en dan doet ze nog even alle manieren voor, hoe ik dat tasje kan dragen. Van dat hele verhaal staat ze dan bijna ook nog na te hijgen. Maar alles goed en wel: ik sta toch weer gauw een kwartier naar haar perfectionistische bedoelingen te luisteren (en te kijken).

Zoëven schreef ik het al: ik heb hier een fiets. Gehuurd. Van de NS. Vijf euro per dag. Kopie! Een fijne fiets. Zonder versnelling. Geen e-bike. Daar heb ik een bloed-Hekel aan. Grappig: mijn B&B heet ‘in den Hekel’, dat kan toch haast geen toeval meer zijn. Het is heel makkelijk zo’n fiets. Bijna alle theaters zijn gemakkelijk te bereiken per fiets. Google-Maps wijst me de weg. Vandaag weigerde Maps opeens. Geen flauw idee hoezo.

Ik wist niet hoe ik zo snel bij die theaterlocatie, een eindje buiten Den Bosch moest komen. Godzijdank is er dan de service van de festivalorganisatie: er rijdt een bus naar de verder afgelegen theaters. Vertrekt een half uur voor aanvang van de voorstelling. Dus ondanks dat kloterige Google Maps was ik gelukkig nog mooi op tijd voor de voorstelling: ‘Binnenste buiten’. Waarover later misschien meer.

OP WEG NAAR DE HEMEL (2)

Als de echtgenoot inderdaad schuldig was (wat dus niet bewezen kan worden)werd dit gedrag nog extra onredelijk door het feit dat mevrouw Foster, afgezien van deze onbeduidende, onbedwingbare zwakte, altijd een goede, bescheidenliefhebbende echtgenote was geweest en dat nog steeds was. Meer dan dertig jaar had ze hem trouw en naar beste kunnen terzijde gestaan. Dat stond vast. Zelfs zij, die toch een zeer bescheiden vrouw was, besefte dit en hoewel ze jarenlang niet had kunnen geloven dat meneer Foster haar ooit expres zou kwellen, waren er de laatste tijd momenten geweest, dat ze zichzelf er op betrapte, dat ze daaraan begon te twijfelen.

Eugene was bijna zeventig jaar oud en woonde met zijn echtgenote in een groot huis van vijf verdiepingen in East Sixty-secondstreet in New York, met vier man personeel. Het was een somber huis en ze kregen weinig bezoek. Maar op deze ochtend in januari was het hele huis tot leven gekomen en heerste er grote bedrijvigheid. Een dienstmeisje legde in alle kamers een stapel stoflakens neer en een ander meisje spreidde die uit over de meubels. De butler bracht koffers naar beneden en zette ze neer in de hal. De kokkin kwam telkens de keuken uitgelopen om een praatje met de butler te maken en mevrouw Foster holde, gekleed in een ouderwetse bontmantel en met een zwarte hoed boven op het hoofd, van de ene kamer naar de andere, en deed alsof ze toezicht hield op deze bezigheden. In werkelijkheid dacht ze er alleen maar aan dat ze het vliegtuig zou missen als haar man niet gauw uit zijn studeerkamer kwam en zich aankleedde.

‘Hoe laat is het, Walker?’ zei ze in het voorbijgaan tegen de butler.

‘Het is tien over negen, mevrouw.’

‘En is de auto er al?’

‘Jawel mevrouw, hij staat voor. Ik ga net de bagage in laden.’

‘Het is een uur rijden naar het vliegveld Idlewild,’ zei ze. ‘Mijn toestel vertrekt om elf uur. Ik moet er een half uur van te voren zijn, vanwege de formaliteiten. Ik haal het niet. Ik weet zeker dat ik het niet haal.’

‘Volgens mij hebt u tijd genoeg mevrouw,’ zei de butler hartelijk. ‘Ik heb meneer Foster gewaarschuwd dat u om kwart over negen weg moet. Dat is pas over vijf minuten’.

‘Ja,  Walker, dat weet ik, dat weet ik maar schiet alsjeblieft op met die bagage’

Ze begon op en neer te lopen in de hal en telkens wanneer de butler langsliep vroeg ze hoe laat het was. Dit vliegtuig, zei ze telkens bij zich zelf, mocht ze niet missen. Het had haar maanden gekost voor ze haar man zover had, dat hij bereid was haar te laten gaan. Als ze het miste kon het heel goed zijn dat hij toch nog besloot dat ze af moest zeggen. En de ellende was, dat hij er op stond mee te gaan naar het vliegveld om haar uitgeleide te doen.

‘Lieve God,’ zei ze hard op. ‘Ik mis het vast’.