ONTBIJT.

Er is een tijd geweest dat ik ’s ochtends in de keuken een paar boterhammen klaar maakte, een potje thee zette en het daarna op het dienblad mee naar de woonkamer nam. Ik liep dan vlug even naar de brievenbus voor de krant en ging in m’n makkelijk stoel zitten lezen en ontbijten. Dat doe ik dus niet meer. Ik eet mijn ontbijtje leunend tegen het aanrecht en kijk door het keukenraam naar buiten. Ik sta daar meestal tussen 8 en 9 uur.

Ik woon vlakbij de lift. Op mijn galerij zijn nog negen andere woningen. En als ik daar in de keuken sta te eten, zie ik iedereen voorbij komen. Ik heb geen gordijnen ofzo. Alles en iedereen kan mij dus ook zien staan. De ene buur zwaait vriendelijk, de ander doet net of tie me niet ziet, weer een ander wenst me smakelijk-eten en anderen zijn vòòr achten al op pad of komen hun huis pas uit ná negenen.

In dat uurtje zie enkele honderden kinderen door hun ouders naar de basisschool, waar ik op uitkijk, gebracht worden. Het verbaast me hoeveel kinderen (ook de oudsten) nog door hun ouders met de auto voor het schoolplein worden afgezet. Niet alleen als het koud, nat of mistig is maar ook als de mussen bijna dood van het  dak vallen. Wanneer ik die kids dan naar school zie lopen, merk ik dat ze toch allemaal prima functionerende beentjes hebben. Dus wat zou er op tegen zijn ze lekker van huis naar school te laten lopen. Het verkeer wordt dan niet hinderlijk opgehouden en de straat krijgt minder uitlaatgas te verwerken.  

Op de fiets en lopend worden ook veel kinderen naar school gebracht. Daar ben ik wat milder over. Schoner voor het milieu. En ja, op een gegeven moment is een kind groot en wijs  genoeg om zelfstandig naar school te lopen of te fietsen. Verstandige ouders geven hun kind  ook dat vertrouwen.

Overigens ben ik heel blij met die school. Volop geniet ik een paar maal per dag van de vrolijke levendigheid en de uitbundig kolkende zee van geluiden voor mijn bejaardentehuis. 

BILLEN KNIJPEN.

Vandaag heb ik iets gedaan waar ik liever niet over schrijf om het niet erger of echter te maken. Voordat ik op vakantie ging had ik mijn koelkast, op wat flesjes Spa Rood na, leeg gegeten en gedronken. Vandaag, ik ben net weer terug, heb ik aardappelen, groenten, bier, melk, yoghurt en nog wat spul nodig. Ga naar de Jumbo. Heb een boodschappenbriefje gemaakt. Dat ligt nu nog thuis op het aanrecht.

Mijn boodschappenwagentje, groen met witte balletjes, is in een mum van tijd vol. Vijfenveertig euro! Een scanmeisje … (waarom zijn het altijd meisjes?) … moet van een computer tien boodschappen uit mijn tas halen en controleren of die wel gescand zijn. Ik weet zeker dat ik de geitenkaas niet gescand heb. Die vindt ze niet in mijn tas. Kassa! Vier euro!

Als beloning, mag ik, als brave scanner, aan een draaischijf draaien. Zo kan ik een prijsje winnen. Als de rode pijl bij een banaantje stopt dan win ik een banaantje. Stopt de rode pijl op een rol toiletpapier dan win ik een rol pleepapier.
Ik zeg tegen het scanmeisje: ’Ik ben vierenzeventig jaar. Ik hoef niet zo nodig aan die schijf te draaien. Draai jij maar en neem die prijs mee naar huis!’

Thuis kom ik er achter dat ik wat fruit ben vergeten te kopen. Bananen, kiwi, appels en aardbeien. Opeens bekruipt me het urgente gevoel dat Jumbo me vandaag wel genoeg uitgewrongen heeft. Vijfenveertig euro. That’s the limit.

Met grote koeienletters staat er bij ingang van de super: honderd eenentachtig euro boete bij diefstal. Die baas van de Jumbo, die Frits van Eerd, is zelf een vuile dief: miljoenen heeft hij van de staat gejat door ongebreideld Jumbo-winsten wit te wassen.

De bananen en de kiwi’s weeg ik af. Maar scan ze niet. Het andere fruit leg ik daaronder. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik adem te snel. ’t Is billen knijpen. Ik scan niks. Ik loop door de scanruimte, vlak achter een mevrouw met een overvol boodschappenwagentje. Ze heeft een scanbon. Daarmee opent ze het uit-hekje . Ook voor mij. Geen paniek! Niet wegrennen. Ontspannen loop ik naar buiten. Vanuit de winkel komt geen enkele reactie. Ik loop relaxed de straat uit. Verorber een ‘een gewonnen banaantje’. Smaakt echt lekkerder als anders.