Dancing Queen (Reprise)

 

Dancing Queen.

In een huis, aan de overkant, danst een vrouw in haar lingerie. ‘t Is half twaalf in de avond. Haar bewegingen zijn sierlijk, groot en slow. Tot halverwege haar bovenbenen kan ik haar zien. Vuurrode lingerie heeft ze aan. Ze heeft donker haar … een blanke huid. Haar voeten stevig op de grond. Haar bovenlijf en heupen swingen op de muziek … àls er al muziek is, daar in dat huis. Misschien zingt ze zelf. Of ze beweegt op de muziek in haar hoofd. In haar verbeelding swingt ze met haar geliefde ... iets van Pink Floyd of Enigma hoort ze. Ze danst met haar rug naar me toe. Haar glanzende haar valt tot halverwege haar rug.

De vrouw gaat helemaal los. Ze springt ritmisch op en neer, haar armen zijn  één met de muziek ... àls daar tenminste muziek is. Soepel draait ze met haar heupen naar rechts, naar links, in ’t rond.

Ze  zal zo tussen de dertig en de veertig zijn. Dichter bij de dertig dan de veertig. Waarom? Ja, die super soepele bewegingen, hè … en zeker ook dat afgetrainde lijf. Ze zal één meter tweeënzeventig zijn. Geen buikje èn van deze afstand géén zwembandjes te zien … ook geen rimpels of grijze haren.  Haar borsten en billen lijken stevig ... hard bijna. Dat zegt natuurlijk niks, want ook haar knalrode lingerie kan corrigerend werken.

Eerlijk gezegd, sta ik me een beetje op te geilen, hier, in mijn eigen woonkamer. ‘Zou ik nou echt de enige van de buren zijn, die hier getuige van is?’ Kan me haast niet voorstellen.

Àls die ‘dancing queen’ muziek op heeft staan, dan gaat ze nu uit haar ‘plaat’ bij de swingende klanken van  the Police, Led Zeppelin of de Stones. Ik ben nieuwsgierig naar haar gezichtje. Op zo’n afstand krijg je daar niks van mee.

Uit mijn verzameling vakantiespullen, heb ik  de verrekijker opgediept. Eindelijk komt die thuis ook es een keertje van pas!

De dame voelt nu héél dichtbij. Ze danst wild, met haar rug naar het raam. In een flits draait ze zich om en trekt met één beweging haar pruik af. Op haar kin, dat ik nu héél scherp in het vizier heb, groeit een grijs ringbaardje.

‘Verrek! Het is een kerel …’ Hij zwaait lachend naar me. Gegeneerd zwiep ik de overgordijnen dicht.

 

ONTBIJT.

Er is een tijd geweest dat ik ’s ochtends in de keuken een paar boterhammen klaar maakte, een potje thee zette en het daarna op het dienblad mee naar de woonkamer nam. Ik liep dan vlug even naar de brievenbus voor de krant en ging in m’n makkelijk stoel zitten lezen en ontbijten. Dat doe ik dus niet meer. Ik eet mijn ontbijtje leunend tegen het aanrecht en kijk door het keukenraam naar buiten. Ik sta daar meestal tussen 8 en 9 uur.

Ik woon vlakbij de lift. Op mijn galerij zijn nog negen andere woningen. En als ik daar in de keuken sta te eten, zie ik iedereen voorbij komen. Ik heb geen gordijnen ofzo. Alles en iedereen kan mij dus ook zien staan. De ene buur zwaait vriendelijk, de ander doet net of tie me niet ziet, weer een ander wenst me smakelijk-eten en anderen zijn vòòr achten al op pad of komen hun huis pas uit ná negenen.

In dat uurtje zie enkele honderden kinderen door hun ouders naar de basisschool, waar ik op uitkijk, gebracht worden. Het verbaast me hoeveel kinderen (ook de oudsten) nog door hun ouders met de auto voor het schoolplein worden afgezet. Niet alleen als het koud, nat of mistig is maar ook als de mussen bijna dood van het  dak vallen. Wanneer ik die kids dan naar school zie lopen, merk ik dat ze toch allemaal prima functionerende beentjes hebben. Dus wat zou er op tegen zijn ze lekker van huis naar school te laten lopen. Het verkeer wordt dan niet hinderlijk opgehouden en de straat krijgt minder uitlaatgas te verwerken.  

Op de fiets en lopend worden ook veel kinderen naar school gebracht. Daar ben ik wat milder over. Schoner voor het milieu. En ja, op een gegeven moment is een kind groot en wijs  genoeg om zelfstandig naar school te lopen of te fietsen. Verstandige ouders geven hun kind  ook dat vertrouwen.

Overigens ben ik heel blij met die school. Volop geniet ik een paar maal per dag van de vrolijke levendigheid en de uitbundig kolkende zee van geluiden voor mijn bejaardentehuis.