KWALITEIT.

 Ik zit nu in ’s Hertogenbosch. Op (?) mijn B&B achter (!) mijn laptop. Het is half tien in de avond.

Tot mijn grote vreugde blijk ik, geheel onbewust, een langer verblijf hier geboekt te hebben. Ik kom ‘pas’ weer naar Rotterdam op zondag 11 augustus. Vandaag is het een beetje gelopen zoals het de komende dagen ook wel zal gaan: sightseeing Den Bosch en omgeving en een paar theatervoorstellingen bekijken.

Erg veel indruk maakte de show van woordkunstenaar Manu van Kersbergen. Hij voorziet indrukwekkend strakke hiphop- en jazzklanken van een duizelingwekkende soundscape. Die gebruikt hij om door middel van rap en spoken word zijn liefde voor èn worsteling met de taal tot uiting te brengen. Jammer wel dat hij in zijn gedrevenheid soms onverstaanbaar goed is.

Voor die show, komt er een man van in de zestig naar me toe: ’Hallo Jan.’ zegt ie tegen me.
‘Bijna goed,’ zeg ik. 'Ik ben Jos'.
‘Nu ik je hoor praten, weet ik dat je Jan niet bent, Jan is van Brabant en jij bent een Rotterdammer, dat hoor ik gelijk aan je ‘ij’.’
‘Hoe heet jij?’
‘Ik heb ook al zo’n korte naam: Ton … had je vroeger veel hè, korte namen’.

Vanmiddag en vanavond heb ik nog twee vrouwen in het theater aan het werk gezien. De ene vrouw, Kaatje Kooij, die zich stand-up comedian noemt is te gênant voor woorden.
De andere vrouw is een weergaloze zangeres met een ultra groot bereik: Nienke Naserian. Zij deed in de tuin van de Sint Janskathedraal de one-woman ‘zelfhulp-opera’ Rise. Ze spitte daartoe talloze zelfhelpboeken uit.

De kwaliteit van de voorstellingen loopt nogal uiteen.

Op de kwaliteit van het ijs is hier niets aan te merken. Heerlijk! De prijs is er wel naar. Nog nooit had ik zo’n duur ijsje: een oublie-hoorn met drie bolletjes voor 6 euro.