‘Niet alleen door dat vele te laat komen, maar ook … ehhh … die handen van hem, hè?! Kijk, jullie ouvreuses worden regelmatig gecontroleerd op schone handen en nagels. Als ze eens een keertje niet schoon genoeg waren, mocht je ze nog gaan wassen. Bij een tweede keer kon je gelijk ophoepelen en hoefde je nooit meer terug te komen. Voor jou een ander. Maar dan Gerrit … goed … hij kan er niks aan doen ... heb je Gerrits handen wel eens goed bekeken, Petra? Misvormde vingers met geel uitgeslagen nagels; opgezwollen, schilferige, opengesprongen huid van zijn handpalmen. Het is een wonder dat hij hier nog mag werken. Ik heb beslist geen hekel aan die man maar ik word misselijk als ik zijn handen zie. Soms glimmen zijn handen van het vocht dat uit de opengesprongen wondjes op zijn handen komt. Ik zorg er wel voor dat hij me niet aanraakt. Je weet nooit of het besmettelijk is, toch? Maar als bioscoopbezoeker kan je dat niet altijd voorkomen … als bezoeker moet je je kaartje toch aan hem afgeven en het controlestrookje door hem laten afscheuren … en als je dan het kaartje van hem terugkrijgt, ziet die bezoeker zijn handen pas goed. Jasses! Eigenlijk zou hij met handschoenen aan moeten werken. Maar er is niemand die hem dat durft te zeggen. Het is een schat van een man. Sinds zijn vrouw Ada bij hem is weg gegaan, staat hij er nog eens helemaal alleen voor ook.’
‘O’,
zegt Petra, ‘dat wist ik niet.’
‘Ja,
die is er, een jaar geleden alweer bijna, vandoor gegaan met Bernd, de
operateur, de voorganger van Martin. Ada
en Bernd leerden elkaar kennen op een personeelsavondje in Wienerwald. Het was
gelijk dik aan en het is nooit meer uitgegaan tussen die twee. Arme Gerrit.
Typisch… zóveel stelletjes hebben elkaar leren kennen door het wèrk … zoveel
stelletjes zijn uit elkaar gegaan en ook
weer hertrouwd binnen het welhaast incestueuze bios-wereldje’.
Marja,
de kassière schudt meewarig haar hoofd.
Morgen:
Deel 4: Een soepel lijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten