NOOIT MEER DOEN.

Met mijn vriend Ayoub ga ik naar het Arab Film Festival 2025. We kiezen de film: ‘When we’re born’.

Het is een muzikaal drama waarin drie jonge Egyptenaren een persoonlijke en sociale uitdaging aan gaan. Het is een drieluik. De eerste verhaallijn volgt een jonge personal trainer, die pas getrouwd is.Hij droomt van zijn eigen sportschool maar daar heeft hij geen geld voor. De tweede verhaallijn draait om een christelijke vrouw, die verliefd wordt op een moslimman. De derde lijn toont ons een jongeman, die een carrière in de muziek ambieert tegen de wil van zijn autoritaire vader in.

Het klinkt geweldig. Maar ik vond het niks.  Traag, voorspelbaar, matig spel. Met uitzondering van de singer-songwriter uit verhaallijn drie. Met zijn songs scheidt hij de chapters van de film mooi van elkaar. 

Tijdens de film raadpleegt Ayoub regelmatig zijn mobiel. Soms gaat hij zelfs zitten typen. Hinderlijk is dat. Vlak naast me. Storend. Als ik hem vraag waar die mee bezig is, zeg hij, dat hij bij tweede hands winkels kijkt of er iets bij is voor hem. 

Terwijl Ayoub me antwoordt wordt er uit de zaal hard ‘stilte’ geroepen. Ik laat het daar dan maar bij.

Na afloop kom ik er toch nog bij hem op terug.

‘Je kan die  film toch niet goed volgen als je steeds op je mobiel zit?!’

‘Ja. Niet alles belangrijk, in film.’

‘Nou, dat kan ik niet hoor, Ayoub. Maar wil je dat niet meer doen als ik er bij ben. Ik heb er last van.’ ‘Okee dan.’ Heel blij lijkt hij nu niet met mij.

We nemen niks te drinken in de bios. Veel te duur:

twee pils:

‘dat wordt dan zeven euro, meneer’.

Gek  zijn ze geworden met die prijzen.

Bekijk het maar met jullie pils. Ik neem  wel een paar slokken gemeentepils. Op de wc.

 

Enigszins verbolgen komt Ayoub terug van de wc. ‘

Geen ‘M’ en ‘V’ meer op deur wc! Vrouwen boos!’.

‘Zeker moslimvrouwen?’

‘Neen, Nederlandse vrouwen ook’.

‘Nou Ayoub, ik vind het prima dat mannen en vrouwen van de zelfde toiletten-ruimte gebruik mogen maken. Prima’.

Dan zegt Ayoub, dat hij gehoord heeft  dat een man zich op een M-V-toilet openlijk stond af te trekken. Bij een urinoir. Vrouwen zien. Vrouwen boos.

‘Ja, kom nou even Ayoub, aftrekken is sowieso verboden in het openbaar. Als een man het echt niet kan laten moet hij  zich volledig afzonderen.

Ayoub hield zijn mond er verder over dicht.

Onze wegen scheiden zich. Ik loop over de Zwaan naar de overkant van de Maas. Ayoub gaar naar een tweede handszaakje vlakbij het Poortgebouw.

WAARVOOR GEVLUCHT?

 

Doodmoe ben ik van Georgis. Een Syrische asielzoeker. Ik heb hem taalles gegeven. Ben bevriend met hem geraakt. Maar dat gaat denk ik niet zo lang meer duren. Hij gaat steeds meer zeiken over moslims. Die deugen volgens hem allemaal niet. Hij lijkt soms Wilders wel. Dat is het niet alleen. Hij communiceert als een blind paard. Hij beantwoordt appjes niet of te laat. Nu ook weer: Ik wil om zes uur gaan fietsen. Het is tien voor zes. Meneer heeft nog niks laten weten. Op het allerlaatste moment appt hij: ik fiets met je mee. Zo irritant.

We gaan samen naar het Arab Film Festival 2025. Naar een Syrische film getiteld: Salma.

 Hij woont in Rotterdam, in zijn uppie, in een afgedankt kamertje van een voormalig verzorgingshuis. Beter wat dan niks, toch? Want tegenwoordig is er niks voor asielzoekers. Zijn ex-vrouw en zijn drie dochters wonen in Alblasserdam.

Georgis gaf in syrië scheikunde aan de universiteit. Doet hij nu niks meer mee. Hij kan alleen in het Arabisch praten over scheikunde. Geen enkele Nederlander die daar wat van snapt.

Hij wil niet meer werken aan zijn Nederlandse taal. Hij is bijna zestig. Hij vindt het wel welletjes zo. Hij is makkelijk. Voor moeilijke dingen vraagt ie mij te hulp: of ik voor hem wil bellen, mailen of appen. En ik ben dan zo’n goedlul, die dat nog doet ook.

 Hij werkt als gratis klusjesman. Bij een vrouw van zevenentachtig heeft hij op Hemelvaartsdag laminaat gelegd. In een buurthuis geeft hij schaakles; daar deelt hij gratis voedsel uit aan mensen die het financieel slecht hebben …. Hoe heet dat ook al weer? … O ja de voedselbank. Dat laatste vindt hij heel goed werk. Als ik bij hem op bezoek ben dan zegt hij soms wel tot drie keer toe dat Nederland  een goed land is … met zoiets als de voedselbank. Op zo’n manier wil hij mij complimenteren met mijn land. Daar zit ik nou niet op te wachten.

 Ik heb liever dat hij eens goed nadenkt waarom hij zo de pest aan moslims heeft. Als ie zo doorgaat kap ik met hem. Ik word die man een beetje zat. De film vond ik drie maal kut. Georgis vond hem prachtig want de hoofdrolspelers zijn twee geweldige acteurs ... lyrisch is hij over ze …  toneelspelers uit de Assad-tijd!!!

 Waar is die man tien jaar terug voor gevlucht?

 

ZIJ.

Hoop dat zij er staat, op het perron. Haar grote donkere bril draagt ze niet altijd meer. Haar grappige lach is herkenbaar uit duizenden. Als ik met de metro ga, scan ik in een splitsecond het perron. Hoop dat zij er staat te wachten, dat we, bij lekker weer, samen kunnen reizen naar Hoek van Holland Strand … 

Op de vrije plaats naast me wil ze niet zitten. Veel liever blijft ze staan. 

Ben ik haar typje niet … niet knap genoeg? Hartjes op Facebook gaf ze foto’s van mijn gezicht

Hoopvol kijk ik naar de toegang van haar flat. Misschien komt ze naar buiten, zwaait ze naar me. Vraagt ze: ‘loop gezellig met me mee naar het Kralingse of Schollebos?’ Maar dat zal niet gebeuren. Ze is boos op mij. Nu misschien niet meer ... misschien heeft ze me vergeven?

Ik kreeg een ‘onder onsje’ op Facebook, van iemand zoals zij. Dezelfde naam, het zelfde gezicht,  diezelfde grote donkere bril … alleen met een ander geboortedatum … precies vijfentwintig jaar jonger.

‘Wil je Facebook-vriend met me worden?’ ‘Ben jij het echt. Wil je echt weer vrienden met mij worden?’ ‘Ja,’ was het antwoord. Ik wantrouwde het en deed verder niks. Noch van de oude, noch van de jonge, meer wat vernomen.

Ze is ook ‘n What’s app-contact met foto zonder bril. Ook fraai.

Ze las altijd mijn column in Facebook. Ik schrijf nog steeds elke dag. Nu in mijn blog. Direct na publicatie wordt het stukje gelezen. Soms midden in de nacht.

 Is zij dat? ‘Je hebt talent’, zei ze, meer dan eens. Is zij dat? Of een onbekende?

 Als zij het is, dan zal ze zwijgen.

OOIT VERWARD

Eens per maand zit hij bij zijn psych. Hij is een zogenaamd verward persoon. Niet zo erg dat hij in de krant gestaan heeft of zo. Dat hij mensen beroofd heeft, aangerand, misbruikt of zelfs vermoord  Hij is ook niet met een pistool een tv-studio binnengedrongen om een presentatrice de stuipen op het lijf te jagen.

Nee, hij is meer ‘huis- tuin-en keuken’ verward. Hij vergeet van alles; bijvoorbeeld: zijn drol weg te spoelen, zijn gulp dicht te ritsen of hij gaat zonder kunstgebit naar zijn werk.

Hij is des duivels als iemand hem ‘homo’ noemt.  Dan springt hij, op zijn blote voeten, hoog op en komt dan zo hard, op de plavuizen vloer terecht dat zijn beide hielen verbrijzeld zijn.

Op een veel te vol geplande dag scheert hij zijn kop helemaal kaal ... trekt een oud Sparta-shirtje aan en gaat zo naar z’n werk. Daar kust hij impulsief al zijn collega’s (ook de mannen) op de mond, waarna zijn leidinggevende hem adviseert een paar dagen thuis te blijven. Hij was niet helemaal ‘toppie’ volgens zijn bazin.

Dat was hij ook niet toen hij, lang geleden, zijn kinderen op 5 juni (precies een half jaar voor Sinterklaas)naar de Maas stuurde om de Sinterklaas-verkennersboot te gaan bekijken. Hij vertelde zijn kinderen, dat Zwarte Pieten informatie kwamen inwinnen in verband met de te geven cadeaus  op  5 december. Met zijn kinderen ging hij als een speer naar de Maas maar er was natuurlijk geen stoomboot te zien. Een verward verzinsel. De psych schreef wat pillen voor, ...die spoelde hij door de plee, verward als hij was.

Dan valt hij weer om. Breekt zijn schouder en dan schrijft een arts, om zijn pijn te bestrijden, morfine voor. Dat mag hij helemaal niet hebben in combinatie met z’n andere pillen. Het gevolg van die verkeerde pillen-mix is dat hij gaat slaapwandelen’. In zijn pyjama, op zijn blote voeten, in de regen, in de nacht. 

Na een wandeling van een uur staat hij tenslotte weer voor zijn voordeur. Verward. Zonder huissleutels. Het kan niet anders. 

Hij moet nu zijn buurvrouw uit haar bed bellen.

LINKS RECHTS.

 Het is een handicap. Met dansles vond ik het altijd het ergst. ‘Begin met rechts’ zei de dansleraar en prompt stapte ik met mijn linkerbeen naar voren, soms bovenop  het voetje van mijn danspartner. Ik heb nooit leren stijldansen. Ik kon links en rechts nooit zo goed uit elkaar houden. Ook kon ik met dansen, de passen niet onthouden. Op de stijldansvloer voelde ik me een stijve hark. Iedereen om mij heen was vrolijk aan het zwieren en zwaaien en ik, en natuurlijk mijn partner, maar vooral ik stond in verwarring stil langs de kant.

 Stijldansen kon ik dus niet maar ik kon wel degelijk dansen: vrij dansen … dansen, zonder regeltjes, op muziek van Pink Floyd of the Stones. Dan maakte ik op de dansvloer wilde bewegingen met mijn hoofd, mijn armen en mijn benen ….. springen deed ik ook en dan kreeg je het omgekeerde effect: de stijldansers stonden langs de kant beteuterd naar mij te kijken, naar mij, die stijve hark, die ineens wèl bleek te kunnen dansen …. alleen anders.

Behalve wild dansen was er nog een soort dansen dat ik uitstekend beheerste. Dat was ‘slijpen’. Veel regels had je daar niet voor. De belangrijkste voorwaarde was de muziek. De groepen Moody Blues en Procul Harum  maakten lekkere slijpmuziek. De muziek moest in een uiterst slow tempo zijn. En voor het goed slagen van het slijpen moest je het doen met iemand, die dat ook heel graag met jou wilde doen. Je ging zo dicht mogelijk tegen je partner aan dansen, met je handen op haar billen en als het goed is (en je bent niet te lang) dan slaat zij haar armen om je heen ….. en naarmate het muzieknummer vordert, dansen jullie steeds dichter tegen elkaar aan. Ook jullie onderlijven zijn dan inmiddels stevig tegen elkaar aangedrukt. Er worden schurende bewegingen gemaakt.

Wild dansen was eigenlijk het allerleukst maar slijpen was het allerlekkerst op de dansvloer. En het fijne was: links of rechts deed er helemaal niet toe.

 

 

ZO PLAT ALS EEN PANNEKOEK.

 De ekster wipt onder de hortensia’s vandaan het trottoir op. Ik ben op weg naar de pedicure om haar mijn schimmelnagel te laten zien.  Dat kan die ekster natuurlijk niet weten. Dat interesseert hem helemaal niets. Hij weet onderhand dat hij niet bang hoeft te zijn voor zo’n groot mens als ik. Voor grote mensen überhaupt niet. Kinderen is een ander verhaal. Toch werpt de vogel een snelle blik op mij, voor hij weer wegwipt onder de hortensia’s.

 In die splitsecond dat ik de ekster heen en weer zie springen, hangt er iets paniekerig te kronkelen uit zijn snavel. Dat kan niet anders dan een worm zijn. Ik loop te ver weg om te zien waar de ekster precies heen gaat. Eet hij de worm zelf op? Of eten zijn jongen de worm? Ik weet niet of hij jongen heeft. Het zou best kunnen in deze periode. Ik blijf even staan om te horen of er hongerige geluiden van eksterjongen uit het struikgewas opklinken.

 Ja, ik hoor wat. Dat is het geluid van moeder roek, die haar jongen vliegles geeft. Wat een lawaai maken ze. Ik hòòr ze hier alleen. Vanaf mijn balkon op de vijfde zie ik de familie roek vol overgave bezig: klein stukkie vliegen uit de boom ... landen op het gras ... pik-pik wat eten tussen de grassprieten  … weer een klein stukkie vliegen … pik-pik … eten …  en een stukkie moeder achterna … en maar twetteren.

Eksterjongen, die krijsen om een stukkie worm, hoor ik niet. Vader ekster zal zijn worm dan wel zelf verorberd hebben. Of hij heeft de worm gedeeld met zijn vrouwtje, als zij er nu is.

Ik zie iets akeligs  langs de stoeprand. Daar ligt een ekster. Een mannetje? Een vrouwtje? Geen idee. Maar wèl dood! Zeker weten. De vogel is plat. Zo plat als een pannekoek. De platte dode ekster ligt op de plek waar gewoonlijk een autoband staat. Het arme beestje slaapt diep als de auto hem plat walst.

Was deze vogel, zaliger, bevriend met de wipekster van zoëven?  Zijn worm is, nu  zeker en vast, opgegeten. Voldaan wipt ekster nu op het lijkje af. Pikt hier en daar wat eten op voor straks.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                                                                                                                                                

DE STEKKER ERUIT.

Schelden, kwetsen, pesten, straffen, stoppen, tegenhouden, verbieden, terugsturen. Misschien vergeet ik nog iets, dat  Wilders zo vaak en zo graag doet. Verdeeldheid dat is wat hij wil zaaien. Anderen de schuld geven van allerlei problemen. Woningnood, cellentekort, personeelstekort in de zorg, hoge zorgkosten,  hoge huren, migratie. Zijn partij zit nu in de regering maar is onmachtig iets op een behoorlijke manier samen te regelen. Dat ligt natuurlijk nooit aan Wilders, die, en dit terzijde,  dikke maatjes is met oorlogsmisdadiger Poetin en de criminele dwaas Trump, maar àl-tijd ligt de schuld bij anderen. Hetzij bij andere regeringspartijen, hetzij bij migranten en dan met name bij moslims.

Vandaag dreigt Wilders de stekker uit de regeringscoalitie te trekken. Het aan banden leggen van de instroom van migranten schiet niet snel genoeg op, naar meneer zijn zin zin. De PVV heeft via de regering ,inmiddels al meer dan een jaar, de kans gehad om er iets aan te doen. Maar … met die PVV-Fabertjes -aanpak (ik ben beleid!): weinig kans! Extreem-onnozel

Laat die PVV maar lekker uit de regering stappen. Laat trouwens dat hele kneusjes-kabinet Sloof maar op hoepelen. Dat kabinet heeft in meer dan een jaar nul komma nul voor mekaar gekegen. Niks, nada!  Alleen … ach gottegottegot, dat armetierige Fabertje, dat onbedoeld komische nootje in dit kabinet, dat ga ik missen, hoor. Maar over het geheel genomen: opgeruimd staat netjes.

Hoe moet het land dan verder? Wat mij betreft is het absoluut niet nodig om  nieuwe verkiezingen te houden. Met de laatste verkiezingsuitslag, van november 2022, is het mogelijk om een centrum-linkse meerderheidsregering te vormen. Dus met PvdA/Groen links, VVD, CDA, SP, Dierenpartij, en D66. Stuk voor stuk partijen met veel bestuurlijke know how in huis. Die kunnen beleid maken en uitvoeren. Dat hebben we nodig in Nederland.

Weg wezen Wilders, ik kan je missen als kiespijn.