Doodmoe ben ik van Georgis. Een Syrische asielzoeker. Ik heb
hem taalles gegeven. Ben bevriend met hem geraakt. Maar dat gaat denk ik niet
zo lang meer duren. Hij gaat steeds meer zeiken over moslims. Die deugen
volgens hem allemaal niet. Hij lijkt soms Wilders wel. Dat is het niet alleen.
Hij communiceert als een blind paard. Hij beantwoordt appjes niet of te laat. Nu
ook weer: Ik wil om zes uur gaan fietsen. Het is tien voor zes. Meneer heeft nog
niks laten weten. Op het allerlaatste moment appt hij: ik fiets met je mee. Zo
irritant.
We gaan samen naar het Arab Film Festival 2025. Naar een Syrische
film getiteld: Salma.
Hij woont in Rotterdam, in zijn uppie, in een afgedankt kamertje van een voormalig verzorgingshuis. Beter wat dan niks, toch? Want tegenwoordig is er niks voor asielzoekers. Zijn ex-vrouw en zijn drie dochters wonen in Alblasserdam.
Georgis gaf in syriƫ scheikunde aan de universiteit. Doet hij nu niks
meer mee. Hij kan alleen in het Arabisch praten over scheikunde. Geen enkele
Nederlander die daar wat van snapt.
Hij wil niet meer werken aan zijn Nederlandse taal. Hij is bijna zestig. Hij vindt het wel welletjes zo. Hij is makkelijk. Voor moeilijke dingen vraagt ie mij te hulp: of ik voor hem wil bellen, mailen of appen. En ik ben dan zo’n goedlul, die dat nog doet ook.
Ik heb liever dat hij
eens goed nadenkt waarom hij zo de pest aan moslims heeft. Als ie zo doorgaat
kap ik met hem. Ik word die man een beetje zat. De film vond ik drie maal kut.
Georgis vond hem prachtig want de hoofdrolspelers zijn twee geweldige acteurs ... lyrisch is hij over ze …
toneelspelers uit de Assad-tijd!!!