WAARVOOR GEVLUCHT?

 

Doodmoe ben ik van Georgis. Een Syrische asielzoeker. Ik heb hem taalles gegeven. Ben bevriend met hem geraakt. Maar dat gaat denk ik niet zo lang meer duren. Hij gaat steeds meer zeiken over moslims. Die deugen volgens hem allemaal niet. Hij lijkt soms Wilders wel. Dat is het niet alleen. Hij communiceert als een blind paard. Hij beantwoordt appjes niet of te laat. Nu ook weer: Ik wil om zes uur gaan fietsen. Het is tien voor zes. Meneer heeft nog niks laten weten. Op het allerlaatste moment appt hij: ik fiets met je mee. Zo irritant.

We gaan samen naar het Arab Film Festival 2025. Naar een Syrische film getiteld: Salma.

 Hij woont in Rotterdam, in zijn uppie, in een afgedankt kamertje van een voormalig verzorgingshuis. Beter wat dan niks, toch? Want tegenwoordig is er niks voor asielzoekers. Zijn ex-vrouw en zijn drie dochters wonen in Alblasserdam.

Georgis gaf in syrië scheikunde aan de universiteit. Doet hij nu niks meer mee. Hij kan alleen in het Arabisch praten over scheikunde. Geen enkele Nederlander die daar wat van snapt.

Hij wil niet meer werken aan zijn Nederlandse taal. Hij is bijna zestig. Hij vindt het wel welletjes zo. Hij is makkelijk. Voor moeilijke dingen vraagt ie mij te hulp: of ik voor hem wil bellen, mailen of appen. En ik ben dan zo’n goedlul, die dat nog doet ook.

 Hij werkt als gratis klusjesman. Bij een vrouw van zevenentachtig heeft hij op Hemelvaartsdag laminaat gelegd. In een buurthuis geeft hij schaakles; daar deelt hij gratis voedsel uit aan mensen die het financieel slecht hebben …. Hoe heet dat ook al weer? … O ja de voedselbank. Dat laatste vindt hij heel goed werk. Als ik bij hem op bezoek ben dan zegt hij soms wel tot drie keer toe dat Nederland  een goed land is … met zoiets als de voedselbank. Op zo’n manier wil hij mij complimenteren met mijn land. Daar zit ik nou niet op te wachten.

 Ik heb liever dat hij eens goed nadenkt waarom hij zo de pest aan moslims heeft. Als ie zo doorgaat kap ik met hem. Ik word die man een beetje zat. De film vond ik drie maal kut. Georgis vond hem prachtig want de hoofdrolspelers zijn twee geweldige acteurs ... lyrisch is hij over ze …  toneelspelers uit de Assad-tijd!!!

 Waar is die man tien jaar terug voor gevlucht?

 

TRAMHAUS.

 

Ik werd vanmorgen gebeld door Ralf, mijn jongste zoon. Hij wilde weten of ik vanavond iets te doen had. Ik had niks. Hij had een kaartje over voor een concert van de Rotterdamse band Tramhaus. Hij had in totaal 7 vrijkaartjes gekregen. Van de andere vijf tickets gingen er vier naar Ralfs voormalige band Face Tomorrow en een naar zijn broer Freek.

Ik was blij. Want ik ben fan. Deze Rotterdamse band, drie jongens (een zanger, drummer en gitarist) en twee meisjes (twee gitaristen) veroveren sinds 2020 Nederland . Europa gaat er zo langzamerhand ook aan geloven.

Het optreden van  vanavond was in de nog niet zo bekende Rotterdamse poptempel Annabel in de Schiestraat vlakbij Centraal. Het was vele malen uitverkocht. In oktober vorig jaar al! Lezers die hun wenkbrauwen fronsen en denken ‘waar heeft dat nu weer voor nodig?’Tramhaus? Die raad ik aan om op You Tube of Spotify eens wat van deze band te gaan beluisteren. Natuurlijk, je moet het even de kans geven. Het is, ik  noem het maar punk-rock. Het komt hard aan. Begin eens te luisteren naar hun ep ‘Rotterdam’. Daar staan vier nummers op. Die nummers zijn exemplarisch voor hun aanpak. Staat het je tegen? Gooi het kind niet gelijk met het badwater weg, probeer :’Ffleur Hari’ eens en dan nog weer eens wat anders. Je gaat het op den duur of meteen leuk vinden.

Het concert werd bezocht door voornamelijk blanke mannen en vrouwen van jong tot oud. Mijn verwachting was dat ik daar als oude knar, ondanks mijn hoofddoekje,  uit de toon zou vallen. Maar dat was dus beslist niet zo. Ik schat dat zeker 20% van de aanwezigen boven de vijftig was. Veel oude punkers waarschijnlijk.

Het optreden duurde ruim een uur. De sfeer zat er al snel in met geraffineerde meeslepende gitaarpartijen en harde resolute percussie. Alleen kijken en luisteren was niet mogelijk. Onwillekeurig kwam het publiek in beweging. De band bracht meesterlijke chill-out composities als opening, die tegen keiharde punk-rock kanonnades aan knalt.

Deze band is niet van de meezingers. Daar bleven  we dus van verschoond. Tramhaus heeft me vanavond meer dan een uur echt verwend!