TRAMHAUS.

 

Ik werd vanmorgen gebeld door Ralf, mijn jongste zoon. Hij wilde weten of ik vanavond iets te doen had. Ik had niks. Hij had een kaartje over voor een concert van de Rotterdamse band Tramhaus. Hij had in totaal 7 vrijkaartjes gekregen. Van de andere vijf tickets gingen er vier naar Ralfs voormalige band Face Tomorrow en een naar zijn broer Freek.

Ik was blij. Want ik ben fan. Deze Rotterdamse band, drie jongens (een zanger, drummer en gitarist) en twee meisjes (twee gitaristen) veroveren sinds 2020 Nederland . Europa gaat er zo langzamerhand ook aan geloven.

Het optreden van  vanavond was in de nog niet zo bekende Rotterdamse poptempel Annabel in de Schiestraat vlakbij Centraal. Het was vele malen uitverkocht. In oktober vorig jaar al! Lezers die hun wenkbrauwen fronsen en denken ‘waar heeft dat nu weer voor nodig?’Tramhaus? Die raad ik aan om op You Tube of Spotify eens wat van deze band te gaan beluisteren. Natuurlijk, je moet het even de kans geven. Het is, ik  noem het maar punk-rock. Het komt hard aan. Begin eens te luisteren naar hun ep ‘Rotterdam’. Daar staan vier nummers op. Die nummers zijn exemplarisch voor hun aanpak. Staat het je tegen? Gooi het kind niet gelijk met het badwater weg, probeer :’Ffleur Hari’ eens en dan nog weer eens wat anders. Je gaat het op den duur of meteen leuk vinden.

Het concert werd bezocht door voornamelijk blanke mannen en vrouwen van jong tot oud. Mijn verwachting was dat ik daar als oude knar, ondanks mijn hoofddoekje,  uit de toon zou vallen. Maar dat was dus beslist niet zo. Ik schat dat zeker 20% van de aanwezigen boven de vijftig was. Veel oude punkers waarschijnlijk.

Het optreden duurde ruim een uur. De sfeer zat er al snel in met geraffineerde meeslepende gitaarpartijen en harde resolute percussie. Alleen kijken en luisteren was niet mogelijk. Onwillekeurig kwam het publiek in beweging. De band bracht meesterlijke chill-out composities als opening, die tegen keiharde punk-rock kanonnades aan knalt.

Deze band is niet van de meezingers. Daar bleven  we dus van verschoond. Tramhaus heeft me vanavond meer dan een uur echt verwend!        

 

CONVERSEREN.

Donderdag was ik voor het laatst taalvrijwilliger bij Het Huis van de Wijk. Er restte nog drie gesprekken met drie mannen, die Nederlands willen leren spreken. Luis uit Portugal, Georgis uit Syrië en Ayoub uit Irak. Al enkele jaren praat ik één uur per week uitsluitend Nederlands met hen.

Vijftien jaar geleden ben ik met dit werk begonnen. Met tientallen mensen heb ik in die jaren gepraat. Mannen en vrouwen uit alle uithoeken van de wereld. Turkije, Marokko, Polen, Afghanistan, India, China, Curaçao, Iran, Costa Rica, Rusland. Die laatste heb ik er na een half uurtje ‘uitgegooid’. Ik had geen zin om een Poetin aanhanger Nederlands te leren. Al die mensen waren al een tijdje in Nederland voordat ze bij mij kwamen converseren. Ze spraken een beetje Nederlands maar de durf om ‘los te gaan’ in het Nederlands was er niet. Daarvoor konden ze bij mij komen oefenen. Meestal na anderhalf à twee jaar kon ik ze los laten. Ze durfden.

‘Waar praat je met die mensen over?’ wordt me nogal eens gevraagd. De gespreks- onderwerpen van deze dag, de laatste dag dat ik samenspraak deed, waren exemplarisch.

Ayoub, 50, met Arabisch als moedertaal, vertelde dat zijn zoon (6), gisteren, hard tegen een mevrouw was opgebotst en vervolgens op zijn achterhoofd was gevallen. Er ontstond daar een supergrote bonzende bult. ‘Naar het ziekenhuis’ riep de een, ‘ijsblokjes opleggen’ riep de ander. Ayoub deed het allebei en de eerstehulpverpleger oordeelde: ‘niks aan de hand: houd je even rustig, jongen’.
Het viel niet mee voor Ayoub om dit voorval in het Nederlands te vertellen … zeker met die voor hem zo moeilijk uit te spreken ‘g’s’.

Luis, (56), de Portugees. Het is elke keer weer zwoegen voor hem. Hij ergert zich er aan dat hij woorden met ‘ui-klank’ niet goed kan uitspreken. We spraken vandaag over ‘gezond en lekker eten’ en daar kwamen nogal wat ‘uien’ in voor. Hij gelooft het zelf niet maar heeft het heel goed gedaan.

Georgis (58) uit Syrië, met Arabisch als moedertaal heeft woensdagavond het Nederlands elftal zitten aanmoedigen. Met zijn Nederlandse buren. Oranje speelde tegen England en verloor. Georgis heeft in korte tijd bij mij de grootste progressie gemaakt. Vanaf het moment, een half jaar geleden, dat hij het Nederlands paspoort kreeg, ging hij als een speer

Now it ‘s all over.’ This was the last time.