Met mijn vriend Ayoub ga ik naar het Arab Film Festival 2025. We kiezen de film: ‘When we’re born’.
Het is een muzikaal drama waarin drie jonge Egyptenaren een persoonlijke en sociale uitdaging aan gaan. Het is een drieluik. De eerste verhaallijn volgt een jonge personal trainer, die pas getrouwd is.Hij droomt van zijn eigen sportschool maar daar heeft hij geen geld voor. De tweede verhaallijn draait om een christelijke vrouw, die verliefd wordt op een moslimman. De derde lijn toont ons een jongeman, die een carrière in de muziek ambieert tegen de wil van zijn autoritaire vader in.
Het klinkt geweldig. Maar ik vond het niks. Traag, voorspelbaar, matig spel. Met uitzondering van de singer-songwriter uit verhaallijn drie. Met zijn songs scheidt hij de chapters van de film mooi van elkaar.
Tijdens de film raadpleegt Ayoub regelmatig zijn mobiel. Soms gaat hij zelfs zitten typen. Hinderlijk is dat. Vlak naast me. Storend. Als ik hem vraag waar die mee bezig is, zeg hij, dat hij bij tweede hands winkels kijkt of er iets bij is voor hem.
Terwijl Ayoub me antwoordt wordt er uit de
zaal hard ‘stilte’ geroepen. Ik laat het daar dan maar bij.
Na afloop kom ik er toch nog bij hem op terug.
‘Je kan die film toch
niet goed volgen als je steeds op je mobiel zit?!’
‘Ja. Niet alles belangrijk, in film.’
‘Nou, dat kan ik niet hoor, Ayoub. Maar wil je dat niet meer
doen als ik er bij ben. Ik heb er last van.’ ‘Okee dan.’ Heel blij lijkt hij nu
niet met mij.
We nemen niks te drinken in de bios. Veel te duur:
twee pils:
‘dat wordt dan zeven euro, meneer’.
Gek zijn ze geworden
met die prijzen.
Bekijk het maar met jullie pils. Ik neem wel een paar slokken gemeentepils. Op de wc.
Enigszins verbolgen komt Ayoub terug van de wc. ‘
Geen ‘M’ en ‘V’ meer op deur wc! Vrouwen boos!’.
‘Zeker moslimvrouwen?’
‘Neen, Nederlandse vrouwen ook’.
‘Nou Ayoub, ik vind het prima dat mannen en vrouwen van de zelfde
toiletten-ruimte gebruik mogen maken. Prima’.
Dan zegt Ayoub, dat hij gehoord heeft dat een man zich op een M-V-toilet openlijk
stond af te trekken. Bij een urinoir. Vrouwen zien. Vrouwen boos.
‘Ja, kom nou even Ayoub, aftrekken is sowieso verboden in
het openbaar. Als een man het echt niet kan laten moet hij zich volledig afzonderen.
Ayoub hield zijn mond er verder over dicht.
Onze wegen scheiden zich. Ik loop over de Zwaan naar de overkant van de Maas. Ayoub gaar naar een tweede handszaakje vlakbij het Poortgebouw.
