ROMMELMARKT.

Wat een leuke dag, koningsdag. Maar zeer zeker ook een dooie-pausdag. Yeah! Ik zag zelenski en trump op twee armzalige biechtstoeltjes, met hun knieën tegen elkaar, babbelen met elkaar. Gaan ze die klootzak van een poetin nu eindelijk eens de nek omdraaien? Wat die man allemaal al voor ellende in Oekraïne heeft aangericht. Ik heb al eens eerder geschreven dat poetin’s dochters ergens in Nederland zitten. Kunnen wij die dames, ter vergelding van de wandaden van paps, ook niet eens wat doen. Al is het alleen maar om die man zich letterlijk dood te laten schrikken.

Dat leuke, lieve, aardige, vooruitstrevende katholieke pausje fascisttiscut  is niet meer. Bij mij heeft hij zich onsterfelijk gemaakt door mensen die abortus faciliteren ‘kille moordenaars’ te noemen. paus kut de zoveelste. Prima gast! Ga maar lekker liggen in je mooie dooie graf. Denk maar niet te veel aan dat verkrachte jonge grut, dat nu zwanger is en dat van jou baren moet …

Zag u ook prins bernhard jr., de semi-criminele neef van onze koning? Taartjes loopt hij uit te delen in Doetinchem aan mensen, die absoluut niet op zijn taartjes zitten te wachten. Hij moet met zijn huizen over de brug komen! Die afzichtelijke neef van willem-alexander bezit in Amsterdam honderden huizen ter waarde van miljarden euro. Hij speculeert met die huizen en verkoopt ze voor tig maal de marktwaarde. Lang zal die bernhard leven?? Neen! Lang zal die bubbelen! In het water van de gracht vlak voor zijn peperdure pandjes. Pas wanneer hij aanstalten maakt zijn pandjes sociaal te verhuren is ie uitgebubbeld.

Persoonlijk heb ik goede zaken gedaan op de vrijmarkt bij mij in de buurt. Het aanbod was overweldigend. Van een kleine gehaakte broche tot een compleet bureau inclusief bureaustoel en pc. Ik liet me door de afgrijselijke teringherrie (Hazes, van der Boom, Froger, Joling, en de Engelbewaarder van Gerard Cox) voortstuwen. Toen ik na drie kwartier verlost was van al te heftige rommelmarktgeluiden, had ik een kookboekje van Jamie Olivier, een ijsmuts, een thermoskan, twee armbandjes en een kettinkje in mijn handen. Hoe ik zulks heb verworven? Please don’t ask me anymore.

Ik kijk halsreikend uit naar volgend jaar. Beetje anders wordt het, verwacht ik: een jarige paus en een dooie willem-alexander. Lijkt me op zich wel geinig?

ZOETJES.

Mijn eerste vermeldenswaardige daad van deze zaterdag, was dat ik van het roeiapparaat in de sportschool afkukelde. Ik slaakt een kreet alsof ik ter plekke zou verzuipen maar realiseerde me bijtijds dat deze roeiboot op het droge stond. Drie sportieve dames om me heen slaakten ook wat ontstelde kreetjes, doch staken geen vinger uit om me  te redden. Een van de drie gymdames veronderstelde, dat ik wel heel blij zou zijn met de aandacht die deze actie voor mij gegenereerd had. 

Ik was zelf nog wèl in staat de gespen om mijn  sportschoen los te trekken.  Sportschoolcoach Bill toonde moed. Stapte kordaat op me af en trok me weer overeind. Bill zag meteen waar de fout zat. Bij mijn handdoek. Die had nooit op zitting van het roeitoestel mogen liggen. Interessant weetje toch wel.

Ik dacht eerste nog, eigen schuld dikke bult, dat ik zo vastgeklonken aan mijn voet, een halve meter lager, met mijn rug op de vloer, onder het roeiapparaat terecht was gekomen. Gelukkig kon ik nu de handdoek de schuld geven van dit taaie ongemak.

Heel iets anders, maar beslist niet minder prettig, was het voorval met  tafeldispenser. Deze tafeldispenser, vol met zoetjes, liet ik uit mijn handen vallen. Onwillekeurig knalde ik er een paar godvers uit. De tafeldispenser (wat een achterlijke naam eigenlijk voor zo’n dingetje)  zat nog zo goed als vol en de zoetjes maakten gelijk misbruik van de situatie: ze verspreidden zich over het gehele keukenoppervlak van de keuken. Echt leuk is dit natuurlijk allerminst. Die zoetjes moeten natuurlijk allemaal ook dat dispensertje weer in. Want ze zijn toch echt te duur (400 stuks voor 3,50 euro), om ze zo maar door de plee te spoelen, als ze slechts één keer, en dan nog maar enkele seconden, op een redelijk schone keukenvloer hebben gelegen. Met een naar mijn maatstaven tamelijk schoon stoffer en blik veegde ik die meer dan driehonderd zoetjes op het blik bij elkaar en liet ze voorzichtig in hun kleine binnenverblijf terug zakken, zodat ze weer aan elkaar konden wennen.

Voor een 100% hygiënisch verantwoord kopje ‘koffie met zoetjes’ kan ik dus helaas niet meer in staan. Anderzijds zal de dood ook niet onmiddellijk intreden na het gebruiken van een van mijn ‘kopjes koffie een zoetje’. Daar ben ik helemaal niet bang voor. Dus, koffie + drinkers kom gerust eens een bakkie bij me doen. Het voordeel is dat zo’n dubieus bakkie de weerstand weer wat vergroot. Zeker de moeite waard, toch?

NIET LEKKER.

De hele dag voelde ik me al niet lekker. Buikgriepje leek het wel. Beetje misselijk. Ik ging mijn verhaaltje schrijven en zo nel mogelijk ‘leggen’. Ik kon de slaap niet vatten en voelde me klote. Tussen drie en half vier lag ik nog wakker. Op een gegeven moment, dacht ik: ’Slaap, bekijk het maar! Ik ga wat doen’.

Binnenkort word ik 75. Al een tijdje denk ik er over om dan iets leuks te organiseren. Een mens wordt tenslotte niet altijd zo oud. Negentien gezellige mensen neem ik mee. Die kunnen gaan genieten van wat ik met mijn misselijke lijf in deze nachtelijke uurtjes bekokstoofd heb. Ik ga op deze plaats niet verklappen wàt we gaan doen. Ik kan wel zeggen dat het me een rib uit mijn lijf kost. Vier duizend  euro. De helft daarvan is al betaald. Over een paar maanden gaan de uitnodigingen de deur uit.

De aandrang om over te geven blijft zich de rest van de dag gevoelen ... tijdens het sporten, winkelen. Op de krant focussen luk me niet. Als ik iets eetbaars zie, begin ik al te kokhalzen.

Vanavond had ik afgesproken met mijn ena oudste zus. We zouden naar cabaret gaan. Zij was ook al zo beroerd geworden! ’Het heerst,’ had mijn zus horen zeggen. Nou, dat bleek! Ze ging dus niet met me mee naar die leuke jonge cabaretier.

Moest ik met mijn misselijke lijf nog iemand vinden die met mij naar het theater wou.  Ik dacht: ‘Doe eens gek. Ik vraag Elisabeth’. Ik gaf mezelf weinig kans. Op de gym hebben we wel lol samen ... dus wie weet. Niet geschoten, altijd mis. Ze zei gelijk  ‘ja, leuk’.

Ik vond die cabaretier matig. Kwam denk ik vooral omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Elisabeth daarentegen was erg enthousiast. ‘Dat  smaak naar mee,’ zei ze.

Pas na afloop van de voorstelling, ergens tussen het theater en de metro, gooide ik alles er uit. Aardbeien waren de boosdoeners. Gisteren had ik (te) veel van die lekkere, kleine winterkoninkjes weggeschrokt. Daar lagen ze, uitgekotst voor onze voeten: een roodachtig, onappetijtelijk papje met een gelig-wit waterig randje.

Na het braken voelde ik me al weer gauw het ventje. Om die ‘dooie-ratten-smaak’ in mijn mond kon ik me niet druk maken. Elisabeth gelukkig ook niet.

 

DE PESTER

Op de sportschool. Mijn pester stapt van zijn handfiets af. Hij ziet me aan komen lopen. ‘Goedemorgen’ mompelt hij … naar de grond kijkend. Ik zeg: 'Hé pestkop, luister eens even  goed. Zolang jij niet je excuus aangeboden heb voor je opmerking dat ik  ruzie heb met de hele ..... ‘

Ik was nog niet uitgesproken .. en  pestkoppie draait zich abrupt om, kijkt me nu wel aan. Hij wil me de hand schudden. Het goed met me maken. Ik aanvaard zijn uitgestoken hand. Nooit had hij de bedoeling gehad mij te pesten, zei hij. Geintjes maken doet hij altijd graag. Maar mij pesten heeft hij nooit gewild. Hij vindt mij een aardige man. Hij mag mij graag. We praten zo af en toe gezellig met elkaar. Dat klopt. Één op één kan je leuk met hem praten. Maar vanuit een groep (mannen) gaat hij eenlingen ‘lopen zieken'. Probeert zo de lachers op zijn hand te krijgen.  

Na het handen schudden sporten we verder. Ondertussen heb ik pestkopje nog niet kunnen confronteren met zijn beschuldiging aan mijn adres, dat ik met iedereen in de hele flat ruzie heb. Als ik hem de andere dag in de gym tegenkom, vraag ik hem er gelijk naar.

‘Ik waardeer en accepteer je excuses van gisteren maar je moet me nu toch eens vertellen,  hoe je er bij komt, dat ik met de hele flat (120 huishoudens) ruzie heb.

Eerst ontkent de pesterd nog dat hij dat gezegd heeft maar die ontkenning slikt hij al gauw in. Hij biedt wederom zijn verontschuldigingen aan. Uiteindelijk wist hij maar een flatbewoner te noemen waarmee ik niet door één deur kon. Een vrouwspersoon, aanhanger van de PVV en die fascist. Deze vrouw staat bekend als een persoon die mensen met een kleurtje liever elders ziet wonen.

‘Toevallig,’ zegt de pester, ‘krijg ik dat PVV-vrouwtje geregeld op de koffie’.

Zij vinden het allebei heerlijk als Wilders aan het schelden is tegen moslims en asielzoekers. Dat is natuurlijk heel verachtelijk, maar … we leven hier gelukkig wel nog steeds in een democratisch land dus ..... 

Ik zelf kon het totaal aantal personen in de flat met wie ik onmin leef nog uitbreiden tot twee. Twee op de 120 dat valt toch reuze mee, nietwaar?

Met het schaamrood op zijn kaken zegt ons pestapie: ‘Ik zal voortaan goed nadenken alvorens wat te zeggen’. 

 

GEEN DEUK IN EEN PAKKIE BOTER.

Niet gekeken naar de Nederlandse voetbal-bekerfinale. Go Ahead Eagles (GAE) uit Deventer tegen AZ uit Alkmaar. AZ is favoriet. Ik hoop op GAE. Sympathiek clubje. Veel inzet. Meestal sportief ook. Daar houd ik van. GAE wint met 0 -0. Na strafschoppen. Ik lees het op teletekst. Als Spartaan zijnde trap ik een balletje met mijn kleinzoon in het Kralingse Bos.

Die finale werd gespeeld in een uitpuilende Kuip. 60.000 mensen. Er waren 20.000  Deventenaren. Onbekend hoeveel er waren van Alkmaar. Misschien wel het zelfde aantal. Maar … wie zaten er dan op die andere 20.000 plaatsen? Rotterdammers? Lijkt me heel erg sterk.

Als je eenmaal voor Sparta of Feyenoord ben, ga je je toch zeker niet rot zitten vervelen bij GAE - AZ. Ik zit vandaag niet voor niks in het bos.

Het zal overigens wel eens tijd worden dat Sparta aan de weg gaat timmeren. Feyenoord begon ooit eens als arbeidersclub. Sparta als rijke-pikken-club. Maar steekt er ooit nog wel eens een rijke-pik iets in Sparta? Dat zou nù juist heel welkom zijn!

Want, de goed-bedoelenden, die nu bij Sparta rondhuppelen, zijn nauwelijks in staat een deuk in een pakkie boter te schoppen. Excusez-moi. Meer dan een 10^e plaats in de landelijke eredivisie zal helaas niet meer haalbaar zijn. Zelfs niet met die tegenwoordig zo olijke voormalige Ajax trainer aan het roer.

Eind vijftiger jaren, ik was negen. Sparta was net zo’n club als vandaag de dag. Er stond toen echter een elftal op het veld, dat de trots werd van Spangen. Sparta werd landskampioen en liet zich in een door paarden voortgetrokken koets in Rotterdam bejubelen. Behalve in zuid natuurlijk.

Ik woonde in  de van Lennepstraat. Daar juichte ik met mijn vriendjes de kampioenen toe. Onvergetelijke mannen.  Ik zie ze zwaaien en lachen in die koets: van Ede, Bosselaar, de Vries, Terlouw, Villerius, Zaal, de Koning, Verhoeven en trainer Dennis Neville.

De Sparta-spelers werden niet rijk van hun gevoetbal. Het waren semi-profs. Jongens die overdag hard werkten voor een baas of een eigen bedrijf hadden. In hun vrije tijd trainden ze.

Een uitstekende wedstrijd speelde Sparta linksbuiten, Tinus Bosselaar, (een international ook!). Hij  pingelde voor een uitverkochte Kuip, vol met Sparta aanhangers, de achterhoede van de Schotse kampioen Glasgow Rangers helemaal dol. Het was de kwartfinale van de Europa Cup. Ik zat daar in die Kuip. In 1959. Genoot met volle teugen. Sparta speelde thuis gelijk. In Glagow verloren ze. Uitgeschakeld.

GAE gaat straks Europa in. Acht wedstrijden! Brengen miljoenen in het laadje.

Wanneer gaat  Sparta weer naar voren!?

 

 

GESTOLDE TIJD.

Op weg naar de Lidl loop ik langs een tuin waar een man hard aan het werk is. Onze blikken kruisen elkaar en we zeggen beiden 'goedemiddag, meneer'. En gaan dan ieder  weer ons weegs. 

Met mijn half volle boodschappentas loop ik dezelfde route van de Lidl weer terug naar huis. Dezelfde persoon tuiniert nog. Vrij impulsief vraag ik hem of hij er plezier in heeft ... en gelijk er achteraan 'doe je dit voor je werk of is dit jouw tuin?' 

Ja, ik woon hier. 

O, dan doet ie het vast voor z'n lol! 't Is wel een zooitje die tuin. Hoogste tijd voor actie. Maar hij zette de hark tegen zijn heg en draaide een zware van de weduwe. Schichtig staat hij te vermijden, dat ik zijn rook binnen krijg. 

'Blaas maar lekker in mijn gezicht hoor. Vind ik heerlijk. Hoe heet je eigenlijk, ik heet Jos'. 

'Arjan.'

We schudden elkaar de hand.

'Als je geen tuinman bent, wat doe je dan voor werk? Of ben je soms al met pensioen,' vraag ik een beetje brutaal. 

Nee, hij is eenenzestig. Heeft nog veel werk liggen ... stapels schrijfopdrachten ... vergaderingen ..., hij wijst in de richting van zijn huis. 't Loopt zo langzamerhand een beetje uit de hand. Maar ja ... vandaag heeft de tuin nu eenmaal prioriteit. 

O, werk je thuis? Ben je ZZP'er?

'Nee, doe allerlei dingen'. 

Hij laat zich blijkbaar niet graag uit over wat ie zoal doet. 

'Zakelijke dingetjes, ja ... af en toe doe ik ook gedichtjes ..... 

Gedichtjes, wauw, wat leuk ...  hij doet gedichtjes?! 

En dan probeert hij me af te leiden door over de idiotie van regerende politici te gaan oreren ... 'een geëngageerde dichter' nog wel. 

Ik vertel dat ik óók schrijf. Beetje simpel. Dat wel. Dagboekachtig. Met een spoortje fictie. Zoals dit stukje bijvoorbeeld. Elke dag een stukje van ca. 400 woorden. Arjan vraagt mijn blog. Dat krijgt hij. 

'Mag ik ook iets van jou lezen, Arjan?'

'Wacht even.' Arjan wipt zijn huis in en komt even later terug met een boekje vol  met zijn gedichten. Uitgegeven in eigen beheer. 'Als je het mooi vindt, mag je het houden. Zo niet, dan gooi je het maar terug in mijn tuin.

Ik heb nu de helft uit van zijn boekje. Prachtig! Mooie observaties van allerlei facetten des levens. Nu eens bitter, dan hilarisch of verdrietig. Nuchter, realistisch. Telkens weer (k)raak helder. 

Arjan zegt in 40 woorden waar ik er 400 voor nodig heb. Hieronder een voorbeeld.

 

 

Afscheid nemen

Handen gevuld met tranen

Een vriend, die met een enkele opmerking

Jullie vriendschap beëindigt

Tot aan de grond toe verpest

En zo valt alles in het water

Je toeverlaat

De persoon die je door en door vertrouwen kon

En nu is dit gevoel in een keer weg.

Uit:    Arjan Doorgeest: Gestolde tijd.

 

NAGEL.

Kom, ik ga eens op het balkon zitten schrijven. Nooit eerder gedaan. 't Is lekker weer en mijn benen krijgen zo een kleurtje. Het zit alleen niet zo comfortabel. De tuinstoel is in feite te smal om m'n laptop fijn te gebruiken. De leuningen van die stoel zitten m'n ellebogen hinderlijk in de weg. Ik heb nu inmiddels een ouderwetse, eettafelstoel zonder leuningen uit de slaapkamer gehaald. Toch nog niet helemaal top. Met deze stoel zit ik wat hoger dan op de tuinstoel. Mijn bovenbenen hellen dan zo'n twintig graden en de laptop op mijn schoot helt dan vanzelf gewoon mee waardoor de bovenste karakterregel van het toetsendeel iets dieper komt te liggen dan de onderste. Snappie?

Voor mijn vakantie naar Edinburgh had ik eerder deze week bij de webshop van Lidl een paar stevige wandelschoenen (maat 45) en een waterdicht jack besteld. Kon mijn bestelling vandaag bij het ophaalpunt afhalen of bij het afhaalpunt ophalen. Tof jackie. Is in Edinburgh, de hoofdstad van Schotland, zeker geen overbodige luxe want het kan daar langdurig plenzen. Die wandelschoenen zien er indrukwekkend uit. De linkerschoen past prima, alleen de rechter schoen zit niet lekker, zeg maar gerust 'klote'. Op die toch al door artrose groter gegroeide grote teen, zit nog eens een driedubbeldikke kalknagel. Dat knelt heftig. 

Met de nagelknipper, scharen van verschillende groottes en de nagelvijl, heb ik impulsief geprobeerd om wat aan de toestand verbeteren. Maar helaas. Er zit in dit geval niks anders op dan een pedicuur in te schakelen.

 

'Verrukkelijk zeg, die paasstol van je', zei An. 

Ik had haar vanmorgen, niet een héle paasstol, maar een stukje gegeven  Ik had het amandelspijs er uit gevist en over dat stukje stol gesmeerd. Zo vind ik het zelf het lekkerst en zij dus blijkbaar ook.

Ik vertelde haar van die schoen en die nagel. An adviseerde me gelijk een pedicuur. Ja, dat had ik zelf ook al gedacht. Weet jij een goeie en betaalbare, An?

Ja. Ik heb iemand en dat is wel een goeie. Dertig euro, weet je alles. Hij komt bij je thuis. Een rustige man. Eens in de zeven weken, laat ik hem komen. Volgende week bel ik hem weer. Zal ik jou gelijk doorgeven? 't Is wel een buitenlander, hoor, Jos.

Geweldig An, die hebben bij mij een streepje voor, dat weet je toch. Als ie maar goed en betaalbaar is.

Volgende keer ga ik toch weer een andere, iets lagere schrijfstoel uitproberen. Schrijven op het balkon is me wel bevallen.