Mijn eerste vermeldenswaardige daad van deze zaterdag, was dat ik van het roeiapparaat in de sportschool afkukelde. Ik slaakt een kreet alsof ik ter plekke zou verzuipen maar realiseerde me bijtijds dat deze roeiboot op het droge stond. Drie sportieve dames om me heen slaakten ook wat ontstelde kreetjes, doch staken geen vinger uit om me te redden. Een van de drie gymdames veronderstelde, dat ik wel heel blij zou zijn met de aandacht die deze actie voor mij gegenereerd had.
Ik was zelf nog wèl in staat de gespen om mijn sportschoen los te trekken. Sportschoolcoach Bill toonde moed. Stapte kordaat op
me af en trok me weer overeind. Bill zag meteen waar de fout zat. Bij mijn
handdoek. Die had nooit op zitting van het roeitoestel mogen liggen. Interessant
weetje toch wel.
Ik dacht eerste nog, eigen schuld dikke bult, dat ik zo vastgeklonken
aan mijn voet, een halve meter lager, met mijn rug op de vloer, onder het roeiapparaat
terecht was gekomen. Gelukkig kon ik nu de handdoek de schuld geven van dit
taaie ongemak.
Heel iets anders, maar beslist niet minder prettig, was het
voorval met tafeldispenser. Deze tafeldispenser,
vol met zoetjes, liet ik uit mijn handen vallen. Onwillekeurig knalde ik er een
paar godvers uit. De tafeldispenser (wat een achterlijke naam eigenlijk voor zo’n
dingetje) zat nog zo goed als vol en de
zoetjes maakten gelijk misbruik van de situatie: ze verspreidden zich over het
gehele keukenoppervlak van de keuken. Echt leuk is dit natuurlijk allerminst. Die
zoetjes moeten natuurlijk allemaal ook dat dispensertje weer in. Want ze zijn
toch echt te duur (400 stuks voor 3,50 euro), om ze zo maar door de plee te
spoelen, als ze slechts één keer, en dan nog maar enkele seconden, op een
redelijk schone keukenvloer hebben gelegen. Met een naar mijn maatstaven
tamelijk schoon stoffer en blik veegde ik die meer dan driehonderd zoetjes op
het blik bij elkaar en liet ze voorzichtig in hun kleine binnenverblijf terug
zakken, zodat ze weer aan elkaar konden wennen.
Voor een 100% hygiënisch verantwoord kopje ‘koffie met
zoetjes’ kan ik dus helaas niet meer in staan. Anderzijds zal de dood ook niet onmiddellijk
intreden na het gebruiken van een van mijn ‘kopjes koffie een zoetje’. Daar ben
ik helemaal niet bang voor. Dus, koffie + drinkers kom gerust eens een bakkie
bij me doen. Het voordeel is dat zo’n dubieus bakkie de weerstand weer wat vergroot.
Zeker de moeite waard, toch?
