Op weg naar de Lidl loop ik langs een tuin waar een man hard aan het werk is. Onze blikken kruisen elkaar en we zeggen beiden 'goedemiddag, meneer'. En gaan dan ieder weer ons weegs.
Met mijn half volle
boodschappentas loop ik dezelfde route van de Lidl weer terug naar huis.
Dezelfde persoon tuiniert nog. Vrij impulsief vraag ik hem of hij er plezier in
heeft ... en gelijk er achteraan 'doe je dit voor je werk of is dit jouw
tuin?'
Ja, ik woon hier.
O, dan doet ie het vast voor
z'n lol! 't Is wel een zooitje die tuin. Hoogste tijd voor actie. Maar hij
zette de hark tegen zijn heg en draaide een zware van de weduwe. Schichtig staat
hij te vermijden, dat ik zijn rook binnen krijg.
'Blaas maar lekker in mijn
gezicht hoor. Vind ik heerlijk. Hoe heet je eigenlijk, ik heet Jos'.
'Arjan.'
We schudden elkaar de hand.
'Als je geen tuinman bent, wat
doe je dan voor werk? Of ben je soms al met pensioen,' vraag ik een beetje brutaal.
Nee, hij is eenenzestig. Heeft
nog veel werk liggen ... stapels schrijfopdrachten ... vergaderingen ..., hij
wijst in de richting van zijn huis. 't Loopt zo langzamerhand een beetje uit de
hand. Maar ja ... vandaag heeft de tuin nu eenmaal prioriteit.
O, werk je thuis? Ben je
ZZP'er?
'Nee, doe allerlei
dingen'.
Hij laat zich blijkbaar niet
graag uit over wat ie zoal doet.
'Zakelijke dingetjes, ja ... af
en toe doe ik ook gedichtjes .....
Gedichtjes, wauw, wat leuk
... hij doet gedichtjes?!
En dan probeert hij me af te
leiden door over de idiotie van regerende politici te gaan oreren ... 'een
geëngageerde dichter' nog wel.
Ik vertel dat ik óók schrijf.
Beetje simpel. Dat wel. Dagboekachtig. Met een spoortje fictie. Zoals dit
stukje bijvoorbeeld. Elke dag een stukje van ca. 400 woorden. Arjan vraagt mijn
blog. Dat krijgt hij.
'Mag ik ook iets van jou lezen,
Arjan?'
'Wacht even.' Arjan wipt zijn
huis in en komt even later terug met een boekje vol met zijn gedichten.
Uitgegeven in eigen beheer. 'Als je het mooi vindt, mag je het houden. Zo niet,
dan gooi je het maar terug in mijn tuin.
Ik heb nu de helft uit van zijn
boekje. Prachtig! Mooie observaties van allerlei facetten des levens. Nu eens
bitter, dan hilarisch of verdrietig. Nuchter, realistisch. Telkens weer (k)raak
helder.
Arjan zegt in 40 woorden waar
ik er 400 voor nodig heb. Hieronder een voorbeeld.
Afscheid nemen
Handen gevuld met tranen
Een vriend, die met een
enkele opmerking
Jullie vriendschap beëindigt
Tot aan de grond toe verpest
En zo valt alles in het
water
Je toeverlaat
De persoon die je door en
door vertrouwen kon
En nu is dit gevoel in een
keer weg.
Uit: Arjan
Doorgeest: Gestolde tijd.
