NAAR DE KAPPER

In het komend weekend wil ik chili con carne gaan maken. Ik verklap geen geheim als ik hier opsom dat je voor die maaltijd minimaal wat boter of olie, gehakt, uien, paprika’s, tomaten, bruine bonen en Spaanse pepers nodig hebt. Alle ingrediënten voor dat gerecht heb ik inmiddels bij de Turkse groentekraam op de markt gekocht. Alleen die Spaanse pepers, (de ‘chili’ in de naam van het gerecht) heb ik nog niet gescoord. Die Turk had alleen maar Turkse pepers. Heel lekker. Ik ga er alleen scheermesjes van schijten.  Koop een toch half pondje. Voor de zekerheid.

Ik ga nu naar een Hollandse groentekraam. Ik koop daar altijd fruit, van prima kwaliteit. Alleen veel te duur. Maar dat ligt ook aan mezelf, want ik ben altijd vroeg en op de markt is het: hoe vroeger hoe duurder. Vorige week kocht ik om kwart voor vier een kilo aardbeien voor 1,50 euro. Vandaag betaal ik  daar om half tien vijf euro voor.   

Naast mij staat een dame van naar schatting 73 jaar haar zojuist gekochte mandarijnen in haar al veel te volle tasje te proppen. Dat tasje hangt aan het stuur van het wandelwagentje, waar haar bejaarde Jack Russel zit te bibberen alsof zijn laatste uurtje geslagen heeft. 

'Aanstelleritis!' zegt zijn vrouwtje.

Ik vraag nog aan haar of ie niet koud kan hebben, want het vachtje van de Jack Russels met die kleine dunne haartjes, geeft toch niet echt veel warmte.

'Rudolf is gewoon een aansteller! Hier op de markt brengt hij zijn diep meelij wekkende biberitis-show. Zodra we straks thuis zijn is hij ineens weer de grote meneer die mijn lieve kleine cypertje alle hoeken van de kamer laat zien. 

'Klaar Rudolf!! Ik ben helemaal klaar met je!

Rudolf kruipt gedwee onder het afdekzeiltje van de wandelwagen. 

'Zohoo, je mag onderhand wel eens naar de kapper gaan'. 

Wij voelen ons alle twee aangesproken door een achter langs passerende kerel. Na zijn woorden beende hij strak door. 

De dame naast me is verbolgen. Waar bemoeit die lul zich mee? 'Ik bepaal zelf wel òf en wanneer ik naar de kapper ga'. 

De man die de kapper-uitspraak deed is Cas, mijn buurman. Hij vindt het leuk om verwarring te stichten maar ik weet: hij doelde op mij en mijn iets te lange grijze lokken.

IK MAG DAAR BIJNA ALLES ... ... ...

Er gaan jaren voorbij dat ze me daar niet zien. Maar deze dagen ben ik er weer kind aan huis. Het IJsselland-ziekenhuis. Waarom? Zonneschade!

Ik ga het nu niet hebben over de medische behandeling. Dat deed ik eergisteren al. Nee, mij gaat het nu om de ultieme tolerantie van het IJsselland jegens de patiënt..

    Ik mag mijn fiets, om te beginnen in de fietsenstalling plaatsen.

-        Ik mag mijn identiteitsbewijs in de afsprakenautomaat deponeren.

-        Ik mag plaats nemen in de wachtkamer.

-        Ik mag, als ik een seintje krijg de behandelkamer in.

-        Ik mag de deur van de behandelkamer achter me dicht doen.

Ik mag (geheel onverwachts) al mijn kleren uit doen behalve mijn onderbroek. Als ik geweten had dat dat moest, dan had ik een lekker luchie op gedaan en schone sokken aangetrokken,. Die ik moet uittrekken stinken een uur in de wind. Ik ben meteen zò de kluts kwijt dat ik toch, mijn ook niet bepaald okselfrisse onderbroek uittrek. Dan komt de dokter binnen. Zij schrikt zich een hoedje van mijn algehele blootheid.

-        Ik mag van haar mijn onderbroek weer aandoen.

-        Ik mag dan plaats nemen op de behandeltafel.

-        Ik mag de komende vier weken een zalfje smeren.

-        Ik mag over vier maanden terugkomen.

-        Ik mag me weer gaan aankleden.

-        Ik mag de deur achter me dichtdoen als weg ga.

-        Ik mag weer op mijn fiets stappen.

-        Ik mag bij de apotheek mijn zalf ophalen.

 

Het is een hele verademing die dat tolerante. Het is alleen zo in tegenspraak met hoe het bij mij thuis gaat. Zodra ik een voet in mijn huis zet moet ik van alles. Mijn innerlijke stem zet mij daartoe aan. 

               Doe de afwas

               Was de ramen.

               Zuig de kamer,

               Ga nu dweilen

-                   Snoei de planten

-                   Schil de aardappels.

               Zet het afval buiten.

               Maak je bed op.

-                   Was je sokken

               Ga je douchen

 

Hier in mijn eigen omgeving heb ik geen keus. Mij wordt afgebeuld en opgejaagd in de schaarse tijd die resteert na mijn arbeidsintensieve hobby’s.

Neen, wat een warm bad, is daarmee vergeleken het tolerante gedogen in mijn IJsselland.

MELANOMEN.

Toen ik tien jaar geleden grote paarsrode vlekken kreeg op mijn hoofd (schedel en gezicht), vond ik dat lastig maar meer ook niet Een zalfje smeren en hupsakee, weg ermee. Mensen in mijn omgeving, familie, buren, die me er mee zagen lopen, reageerden echter zonder uitzondering zorgelijk. Die mensen wisten toen blijkbaar al meer dan ik.

De huidarts stelde de diagnose: ‘melanomen’ en dat was kanker, huidkanker. Toen begreep ik ook waarom mijn huidarts me probeerde gerust te stellen met de woorden ‘het is niet zo erg hoor, bij u’. 'Nou, dat valt dan weer mee,' dacht ik een paar dagen later. 'Kanker die wel mee valt, dat is nog eens een meevallertje. 

De huidarts gaf me tube mee naar huis met zalf die ik op die plekken moest smeren, vier weken lang.  Vervolgens liet ze me foto’s van mensenhoofden zien, die die zalf een, twee, drie en vier weken gebruikt hadden. Het was niet om aan te zien. Het waren stuk voor stuk en in toenemende mate schurftige korstenkoppen. Naast mensen met zulke koppen wil je niet zitten, liggen, lopen, zwemmen kortom niet gesignaleerd worden.

‘Maar’… zei de huidarts: ’na vier weken is het gedaan met het smeren. Dan vallen de korsten er af en is het foetsie met de jeuk en de branderigheid en wordt u langzamerhand weer de oude. Dat klopte ook. Het heelde allemaal keurig. 

Inmiddels zijn we tien jaar verder en ben ik alweer 14 dagen aan het smeren. De verschijnselen zijn precies het zelfde. Zowel de kwaal als de remedie. Ik loop nu weer met een misselijkmakende kop rond. Vergeleken met tien jaar terug is de malheur nog groter. Destijds liep ik constant met een gladde kale kop rond. Nu heb ik haar waaronder die aangetaste huid zit. Scheren durf ik die huid niet. Smeren moet daar natuurlijk wel twee keer per dag. Niet alleen de plekken worden plakkerig moddervetvet, ook die plukken haar. Twee keer per dag moeten ook de klitten weer uit mijn haar worden gekamd. Vette grijze dotten haar met mijn hand uit het kammetje schuiven en in het afvalbakje laten dwarrelen.

‘Waarom zet je geen pet op? vraagt een buurvrouw, alsof ze het tegen een vies beest heeft.

‘Mijn hoofd mag nooit bedekt worden, buurvrouw, behalve als de zon schijnt. U zult het een paar weken met dit onsmakelijke koppie moeten doen of een andere kant op moeten kijken.’

Gelukkig voel ik me niet zo terminaal als tien jaar terug. Ik had melanomen en dat was kanker. Okee. Weliswaar niet zo erg. Maar toch. Nu heeft dit alles helemaal niks meer met kanker te maken. Het zijn geen melanomen meer, het is geen huidkanker. Neen, het klinkt tegenwoordig een stuk vrolijker, het voelt ook iets beter. De huidarts gaf me diagnose 'zonneschade'!

RATTEN.

Het is al bijna winter maar de herfst heeft nog niet rigoureus huisgehouden in de plantenwereld op het schoolplein waar ik op uitkijk. Een uitgebreid palet van bladerenkleuren maakt het nog onmogelijk om de voedingsbodem van de struiken waar te nemen. Het (on)gedierte dat daar woont of zo af en toe eens gezellig rondwipt, racet  of landt, ter bevrediging van de eetlust, kan onbespied zijn gang gaan.

Vanuit mijn keukenraam zie ik ze de struiken invliegen: de roeken (altijd met zijn tweeën), de kraaien, de merels , de leeuweriken, de roodborstjes, de winterkoninkjes, de spreeuwen, de mussen, de vinken, en nog veel meer. Ik zag kort geleden nog een spechten echtpaar Maar dat stel bleef hoog op een dunne boomstam met uitzicht op het struikgewas zitten roffelen. En die meeuwen, die vreselijke meeuwen. Ze cirkelen in een klein groepje rond boven de struiken. Zo af en toe maken ze een duikvlucht en vlak boven de struiken vliegen ze weer opwaarts. Tenzij een meeuw een vuilnisbakzak met visafval de struiken in gesleurd heeft. Dan duiken die meeuwen dieper door, praktisch tot op de bodem. Een van hen scoort in de viszak, vliegt met zijn vangst, vliegensvlug weg, terwijl zijn stikjaloers kreisende maatjes hem zijn vangst ‘afbekkig’ proberen te maken. Binnen de kortste tijd zijn de vechtersbazen uit zicht; hun gekreis is nog even hoorbaar.

 

ik kan me niet herinneren dat ik ooit een merel zonder een dikke worm in zijn bek uit het gebladerte heb zien opvliegen. De wormenpopulatie daar in die bodem moet wel in de miljarden lopen. Merels hoeven niet bang te zijn van de honger om te komen.

In de tijd dat ik een volkstuin had, verzamelde ik gft-afval in een compostbak. Eens per jaar gebuikte ik het gecomposteerd afval als mest voor de tuin. De eerste keer dat ik dat deed verbaasde ik me enorm over de gigantische hoeveelheid wormen in die compostbak. Een verrijking van de grond en heerlijk eten voor vrijwel alle vogels.

 

Maar ach, arme wormen. Zouden ze pijn hebben? ls doorgeknipt worden door  een hard en meedogenloos hakkende snavel pijnlijk voor de worm? 

Het voetpad langs de bosjes leidt naar de basisschool. Menigmaal lozen kinderen daar de inhoud van hun lunchpakketjes. Toedeledokie. Dat is spekkie voor hun bekkie. Voor die ratten bedoel ik. Vanuit hun observatiecentrum onder een geparkeerde personenauto, zien die ratten wat voor lekkers  hun daar voorgeschoteld wordt. Zodra de kinderen weg zijn, racen de ratten onder de auto vandaan over het trottoir om hun 12-uurje op te peuzelen.

Dan flitst op topsnelheid een zwartwit gevlekte kat onder de struiken vandaan met een grote bruine rat in zijn bek. Het was me ontgaan dat die kat onder de struiken gekropen was … of misschien zat hij daar al lange tijd zijn kans af te wachten.. 

DIERBAREN.

Zaterdag 29 november was een onvergetelijke dag voor mij. Ik vierde met mijn ‘dierbaren’ mijn 75^e verjaardag. We lunchten in Hotel New York en we genoten in het Nieuwe Luxortheater van de musical West Side Story. Het geheel speelde zich af zo tussen half twaalf en half zes. In de middaguurtjes dus vooral.

De genodigden waren mijn zonen Freek en Ralf, schoondochter Sarah, mijn ex Winny, Vriend Kees, Vriend Carlos, Vriendin Manuela, Zussen Lidy en Manda, broers Herman, Ron en Marco, zwager Joop, schoonzussen Loes, Nel en Petra.

Deze dag begon al vroeg, Ik moest mijn jongste broertje Marco (55) ophalen. Marco is een mongooltje. Half twaalf zou hij door de taxi worden afgezet vòòr Hotel New York, was de afspraak die ik maakte met de verzorging van Marco in Zwammerdam. Ik wilde voorkomen dat mijn broertje, die nauwelijks zelfredzaam is, alléén voor de deur van Hotel New York zou komen te staan. Toen ik daar tegen half twaalf aankwam lopen zag ik dat mijn oudste broer Herman (62)  en zijn vrouw Petra (?) zich al ontfermd hadden over Marco. Ontspannen kuierden ze gedrieën over de nabij gelegen cruiseterminal. Herman dacht er kennelijk niet op te kunnen vertrouwen, dat ik tijdig aanwezig zou zijn om ons broertje  op te vangen.

 Voor de terugreis van Marco (van Rotterdam naar zijn huis Zwammerdam) had ik ook, in overleg met zijn verzorging, een taxi geregeld, om 5 uur, meteen na afloop van de voorstelling. Doch toen puntje bij paaltje kwam vernam ik van Herman (en Petra) dat zij Marco zouden meenemen naar hun huis in Westmaas. Ik nam toen gelijk maar aan dat de taxi naar Zwammerdam gecancelled was.

 Ik neem mijn petje af voor de goede zorgen van Herman en Petra voor Marco, deze middag.

 Ik vind het alleen niet zo zorgvuldig, dat ik van de veranderde afspraken met betrekking tot Marco’s vervoer naar Rotterdam en weer terug naar Zwammerdam, niet tijdig op de hoogte ben gesteld. Noch door ‘Zwammerdam’ noch door ‘Westmaas’.

 Verder eigenlijk alleen maar positief. De lunch in Hotel New York was heerlijk. ‘Er zijn er twee jarig’ werd gezongen en ik kreeg veel geld cadeau: bijna 300 euro! Met dat geld ga ik tickets kopen voor de ‘Doe maar’-musical in Leusden..

Over de West Side Story heb ik alleen maar enthousiaste geluiden gehoord. Dat deed mij deugd!

Het was ook fijn om iedereen weer eens te zien.

Voor herhaling vatbaar … op mijn tachtigste.

MAG DAT?

 Ach ja, mooie vrouwen. Ik ben geen twintig meer. Het is tijd om me koest te houden. Lezen, televisie kijken, wandelen en … zoals ik hier en nu doe: letters aaneen rijgen.

Schrijven mag ik over:

hoe ik geniet van een mooie opera, waarin prachtige aria’s worden gezongen door internationaal gerenommeerde sopranen en tenoren. Hoe het publiek op de stoeltjes gaat staan juichen en om meer vraagt.

Over de hoge snelheden die  jong en oud op hun elektrische fietsen proberen te scoren. Ik zet er wat over op papier. Waarom niet? De dertiger die met zijn fat-bike vijftig rijdt en de tachtiger die net zo makkelijk de veertig haalt. Veel te hard en al heel vaak dodelijk. Mag ik toch noteren? Nietwaar?

Over de papegaai als huisdier. Kan ik, mag ik rustig rapporteren dat dat moeilijkheden geven zal. Deze vogel is een groepsdier en wordt lawaaierig als hij alleen in een  kooi zit.. Kan een hele dag hinderlijk kreisen, zelfs al wordt hij in een kartonnen doos gestopt. Ook uw buren kunnen dan niet zonder gehoorbeschermers.

Dat ik allergisch ben voor ultra-rechts, die vermaledijde PVV, daar wil ik over schrijven en dat mag ook allemaal en dat doe ik ook. Die fascisten, rascisten, die willen dat Nederlanders voor de Nederlanders blijft. Als je als buitenlander honger hebt of met de dood wordt bedreigt, laten ze je gewoon stikken.

Ik mag beschrijven hoe heerlijk het in mijn keuken ruikt als ik balletjes gehakt met knoflook en ui aan het braden ben. En hoe de buurvrouw verrukt op mijn keukenraam tikt en zegt hoe lekker ze mijn ballen vindt ruiken. (Sic)

Ik weet er niet veel vanaf. Toch zal ik er zo af en toe wat over schrijven. Klimaatverandering. Insecten, planten, dieren sterven uit. Het wordt steeds droger hier. Het ijs op de polen smelt. Hoe lang kan ik nog op 4^e wonen?

Maar wat ik als 74 jarige man beslist niet in mijn hoofd moet halen is stukjes schrijven over mijn intiemste verlangens, over liefde, warmte, tederheid. Maar ook over botte geilheid, lust, wilde masturbatie-fantasieën. Niemand hoeft het te lezen. Niemand zal het willen lezen. Ik schijf het alleen maar voor mezelf .

Een stukje schrijf ik met het woord ‘beffen’: Niemand wil het lezen. Het aantal lezers daalt meteen van 969 naar 0.

Ik ben blij dat ik morgen 75 ben.

SPREKEND SONJA.

Ik mocht één verhaal voorlezen ´Een dagje aan het strand.´ Daarna bleven mijn broer Herman en ik aan een tafeltje de biertjes op staan drinken die ik voor het  voorlezen had gekregen. Herman kende in die soos veel mensen. Ik niemand. Was daar voor het eerst.

Behalve Lucy, dan, de presentatrice van de voorleesavond. Ze kwam  na mijn voorlezen nog even naar me toe. Lucy was twee druppels water Sonja, de vrouw op wie ik heimelijk verliefd was. Nog steeds eigenlijk, ondanks haar extreem rechtse sympathieën … tsja … onbegrijpelijk, eigenlijk ...

´Mooi verhaal dat je voorlas,’ zei ze. Ze droeg ivm de naderende verkiezingen een D66 shirt. Dus dat zat wel goed.

‘, Ja, ik word tegenwoordig steeds meer gevraagd, leuk hoor.´ zei ik.

Lucy glimlachte.

‘Wil je haar aan me voorstellen?’ vroeg Herman

‘Lucy, dit is mijn broer Herman, Herman dit is Lucy de presentatrice van vanavond.

Ze gaven elkaar een hand, Herman glimlachte en keek haar in de ogen toen hij haar vroeg of ze studeerde.

Ze stonden een tijdje met elkaar te praten. Zij hadden meer met elkaar gemeen dan zij en ik, vond ik.

Lucy liep snel terug naar haar vriendinnengroepje. Herman nam een grote slok, zette het glas op tafel en zei dat ze verdomd mooi was, die Lucy.

´Jaha.´

Ik keek haar kant op, ze stond met iemand te praten, maar keek net op dat moment op, ze keek me aan en glimlachte.

Herman had het over allerlei baantjes waar hij op gesolliciteerd had en hoe moeilijk het was om ergens binnen te komen als je geen contacten had, misschien, dacht hij, had hij een fout gemaakt door eerst zijn studie af te maken en dan pas werk te gaan zoeken.

´Dat heb jij wel gedaan´, zei Herman en je hebt nu een goede baan bij de media.

Nou, goed, goed, veel levert het niet op hoor,´ zei ik.

Mijn blik kruiste die van Lucy weer. Ze glimlachte van de andere kant van de zaal naar me en ik glimlachte terug. Herman merkte er niks van.

Als jij zo doorgaat heb je binnenkort een superbaan!´ zei Herman.

´Het komt wel goed,´ zei ik glimlachend, ik voelde me zo licht. Elke keer als ik in haar richting keek, had ik de kriebels in mijn buik. Het leek wel of ze een zesde zintuig had, want hoe druk ze ook in een gesprek verwikkeld was, ze keek telkens op als ik haar kant op keek. De mensen met wie we praatten, merkten er niets van. Ook Herman merkte niets. Het was alsof we samen een geheim deelden.

Waar zit je om te lachen,´ vroeg Herman.

´Niks bijzonders´, zei ik. ´Ben gewoon in een goede bui. Het ging toch lekker met voorlezen?´