IEJHANG-IEJHANG-IEJHANG.

Mijn aandacht wordt getrokken door de aanvraag voor een vrijwilliger bij  Verpleeghuis  de Boei.  In het huis loopt al weer enige tijd het project ‘de moeilijke oudere eter’. Een project voor een groep mensen, die qua eetgedrag heel dicht tegen de groep ‘moeilijk etende kinderen’ zit. Zeker bij de afdeling geriatrie komt het nogal eens voor dat kinderen en kleinkinderen precies dat zien gebeuren, wat oma  of opoe talloze malen vertelde namelijk: dat ze als kind spruitjes verafschuwde en dat ze er mee ging knikkeren over de eettafel. In het verpleeghuis speelt opa, oftewel meneer IJzenga, weer net zo met spruitjes en tot wanhoop van de verzorging, nu ook met krootjes. In de woonkamer, waar meneer IJzenga vaak vertoeft is al menig spruitje platgetrapt.  Bóven zijn plek aan de eettafel heeft meneer IJzenga inmiddels een unieke plafondschildering gecreëerd, in diverse tinten rood op wit, ontstaan door een combinatie van haar afkeer van krootjes en haar humoristische inslag: groentekunst.  Vrolijk lachend gooit hij wat handjes rooie krootjes omhoog. Bij elk bezoek in zijn woonkamer, of dat nu voor hem komt of niet , wijst hij lachend naar het plafond.

Het verzorgingshuis is er al jaren geleden mee gestopt om het plafond van meneer IJzenga na elke kwak krootjes te witten. Na tien keer witten in het eerste jaar dat meneer IJzenga  er zat, zijn ze daarmee gestopt. Ze konden wel aan de gang blijven. Toen is besloten daar nog  maar één keer per jaar te witten.   

Ze zoeken daar dus een vrijwilliger om te assisteren bij de moeilijke eters. De visie van de leiding op dit eetprobleem is, dat het hier in hoge mate een vorm van aanstelleritis is. Van de vrijwilliger wordt, zo begrijp ik, verwacht dat hij tijdens het voeren, ja, ik noem het beestje maar bij de naam, de patiënt enigszins vermaakt. Denk bijvoorbeeld eens aan hoe moeder of vader bij hun peuter of kleuter een hapje eten naar binnen probeert te wurmen op een creatieve, geestige wijze.

Zoals met de alom bekende en telkens weer opduikende vliegtuigact:

Degeen die eten geeft, schept een hapje eten op de vork. Deze wordt vervolgens veel te hoog opgetild en daarbij wordt, het ‘iejhang-iejhang-iejhang-iejhahhahhahhanng’-geluid gemaakt. Dit om het opstijgen van dit vorkvliegtuigje geloofwaardig te maken. Geluiden maken is heel essentieel tijdens deze taak! Twee à drie keer wordt daar in de hoogte rondgecirkeld. Heel even is er oogcontact tussen etertje en voeder.  Dan begint de vork aan een snelle duiklanding, eindigend in de mond van de eter. Soms ook eindigt de vork in een wangetje, kinnetje, lipje of …  héél luguber: een oogje. Dat komt trouwens vrijwel niet meer voor, sinds een veiligheidsbrilletje verplicht is tijdens het voeden.

 

Deze ‘iejhang’-truc blijkt ook bij ouderen aan te slaan. In het begin gebeurt het nog al eens dat, met name de patiënt met gevoel voor humor, de mond op het allerlaatste moment toch weer sluit. De ‘die hard’ houdt altijd de kaken al stijf op elkaar. Dat is alleen in het begin, want na vijf van deze weigeringen (al dan niet humoristisch), mogen de eethulpen wat harder met de vork landen op het gezicht van de patiënt. Bij sommige patiënten gaat de mond dan gelijk daarna al open. Bij anderen zullen nog wat hardere noodlandingen nodig zijn. Hoe dan ook: uiteindelijk worden alle probleem-etertjes hier normale etertjes.

Klachten over geweld komen hier nooit binnen. Kinderen, die deze methode voor hun bejaarde ouders kiezen, worden hierover goed geïnformeerd. Er ligt hier een bewuste keuze aan ten grondslag. Zij willen vader en moeder zo lang mogelijk in leven houden. Dus willen ze dat hun ouders voldoende eten naar binnen krijgen. Hoe dan ook.

 

Kijk: voor zo’n instelling ga ik nou graag aan de slag als vrijwilliger. Zeker weten.

EEN BEETJE BLIJ.

 

‘En, ben je nou blij, Jee?’vraagt buurman Rinus. 

‘Blij ... blij is toch wat te veel gezegd ... nou, vooruit Rinus: ik ben een béétje blij.’

Amateurtoneelspeler ben ik dezer dagen. Bij een theatergroep in Rotterdam Noord.

Tot nu toe is ons toneelstuk vier keer gespeeld en volgens het publiek is het vier keer: grote klasse. De enige wanklanken die mij bereiken komen van mijn geliefde zonen. Zelf ben ik trouwens ook niet zo tevreden, hoor. Van mijn zonen verwacht ik wel wat kritiek. Voor hen is dit toneelstuk, met een rolletje voor paps, een verplicht nummer. 

Zij moeten al vanaf hun achtste jaar niets meer van theater hebben. Overvoerd vrees ik door papa 'theaterfreak'. Ze vinden het vertoonde overigens niet over de hele linie ‘kut met peren’: ‘soms is het wel leuk ... die liedjes.....’ Ik krijg verder van mijn jongste zoon de feedback, dat ik voortaan hèle zinnen duidelijk moet uitspreken en niet alleen maar de eerste twee woorden daarvan. Prima toch, zulke opbouwende kritiek! Daar kan ik in de laatste voorstellingen mijn voordeel mee doen.

 ‘Geweldig’,’hartstikke goed’,  ‘puik’, ‘prima’ ‘fantastisch’, om ons heen zingen na afloop van onze act vele lovende woorden. Mooi om te horen die enthousiaste reacties van het publiek. Om me heen, trotse, lachende, huilende, juichende, elkaar omhelzende medespelers. Ook dat is mooi. Natuurlijk neem ik ook de loftuitingen in ontvangst en natuurlijk tuit ik ook lof terug. Lof, die dan wel wat groter is dan ik het voel. Niet dat ik het niet mooi of niet goed vind ... dat is het niet ... ik vind de reactie echt wel mooi ... alleen een beet je tè, een beetje tè overdreven.

Eigenlijk besef ik nu pas goed, dat ik het héle creatieve proces zo positief ervaren heb. Over de weg naar de voorstelling toe, ben ik minstens zo enthousiast als over stuk zelf. Ik genoot van de repetities, improvisaties en allerlei oefeningen op de maandagavonden. Ook thuis, achter de pc of in de boekenkast, op zoek naar materiaal voor de voorstelling doe ik graag. Het schrijven van scènes. Ook leuk! Al moet soms wel weer 75% geschrapt worden van de veel te lange lappen tekst, die ik lever. Geen probleem vind ik. Heel leerzaam! Ik weet nu, dat niet de woorden het moeten doen maar de verbeelding!

 ‘Geen woorden maar daden,’ heet het stuk. Tuurlijk gaat het over Feyenoord: de eerste Nederlandse winnaar van de Europacup in 1971 in Milaan. Feyenoord,  de club van Rotterdam Zuid grootgemaakt door jongens van Het Oude Noorden zoals Coentje Moulijn en de onlangs overleden Wimpie Jansen.

 Ik speel in dat stuk een 59-jarige Feyenoord hooligan, zo eentje van de harde kern, met een stadionverbod aan z’n kont. Iemand die, zo oud als hij is,  absoluut niet komt voor het ‘foebele’ maar voor de sensatie bùìten het veld. Echt heel mooi om te doen in het wordingsproces: het  vorm geven aan die ouwe hooligan, zoeken naar passende muziek (‘Hand in Hand de kameraden’ en ’Walk On’) kleding (het rood-witte shirt, de sjaal, een lange zwarte trainingsbroek en zwarte handschoenen) en speciale hooligan-attributen (grote stenen, vuurwerk en aanstekers.)

  ‘En, Jee, ben je nou een beetje blij, jongen?’ vraagt Rinus:

'Je weet nu dus, Rinus, dat voor mij deelnemen belangrijker is dat winnen. En dan bedoel ik dus deelnemen aan het héle proces, vanaf de eerste brainstormsessies tot en met de evaluatie dat vind ik leuk. Dus het antwoord op je vraag, Rinus is:

Ja, ik ben een beetje blij. Nèt zo blij, als toen ik en halfjaar terug met dit stuk begon.'

ALLESBEHALVE SEXY.

 

Ze zijn al weer tegen de zeventig, Koos en Riek. Hun vijftigjarige bruiloft nadert. Toen Koos haar ontmoette was ze echt een stuk. Mooi gezichtje en lang zwarte haar. Hij was op slag verliefd op Riek. Zij ook op Koos, want hij was óók een stuk! Onbeschrijfelijk mooi.

Prima mens, die Riek: moedig, krachtig, veel doorzettingsvermogen. Intelligent en creatief ook. Een trouwe, zorgzame echtgenote voor Koos. Voor haar kinderen gaat ze door het vuur. Ze zit in de gemeenteraad, gekozen met voorkeurstemmen. Een charismatische vrouw.

Koos is trots op haar. Een mooi gezichtje heeft ze nog steeds, weliswaar wat getekend door de leeftijd, maar toch! Haar figuurtje is ze kwijt, dat wel! Ze is nu zelfs dikker dan ze tijdens haar zwangerschappen was. Hoeveel ze nu weegt? Koos weet het echt niet. In ieder geval veel te zwaar voor het mooie. Jammer, nee, meer dan jammer want Koos vindt haar als ze zo dik is niet aantrekkelijk.

Riek vindt hem trouwens ook niet meer ‘zó’ bijzonder. Zijn prachtige lange blonde haar (opwindend wapperend in de wind) is er niet meer. Wat rest is slechts een kale kop met van achteren een schuchter kransje haar. Zijn gezicht is doorgroefd met rimpels. Stevig gespierde benen zijn verworden tot dichtbehaarde spierwitte spillepootjes en tsja …  met dat lullige beetje schaamhaar …  kan Riek hem allesbehalve sexy vinden. Het ergste vindt ze nog dat hij zo veel is gaan drinken.

Daarbij komt dan ook nog eens dat Koos, althans voor haar, een moeilijke man is: grillig, wispelturig, onberekenbaar, driftig, eigenwijs, egoïstisch en veeleisend. Tsja … erg veel redenen om warm te lopen voor Koos heeft ze duidelijk niet meer.

Nou, vooruit dan: hij is hulpvaardig, plichtsgetrouw, praktisch en zorgzaam.

Voor iets als seks, loopt Riek niet meer warm; eigenlijk heeft ze daar nooit warm voor gelopen. Koos daarentegen des te meer.

Zij hoefde ook niet zo nodig met andere mannen. Neen! Koos óók liever niet natuurlijk! Maar zo héél af en toe een andere vrouw, daar gaat hij niet moeilijk over doen. Riek heeft daar trouwens nooit moeite mee gehad:

‘Je doet maar wat je niet laten kunt, jongen!’

Riek oordeelt hard over seks; enkele van door haar geponeerde stellingen:

‘Seks is drie keer niks.’ 

‘Seks wordt vreselijk opgeblazen’

‘Seks is om je voort te planten.’

Dat laatste heeft Riek goed gezien: zonder seks waren hun vijf kinderen er niet geweest.

 

Koos heeft aan de alcohol een leuk maatje. De ene dag een kratje Heineken, de andere dag een kratje Grolsch. Vierentwintig pijpjes bier per dag. Keurig over de dag verdeeld. De eerste als hij opstaat. De laatste vlak voor het slapen gaan. Soms neemt hij bij het laatste pilsje nog een jonge borrel: een kopstootje. Daar droomt ie lekker op. Dik word ie er niet van. Wel vrolijk. Beetje chaotisch. Riek gaat daar heel goed mee om. Maar het moet ook weer niet tè worden, hè?!.

 

LIEFDE ZONDER LUST.

 Liefde zonder lust.

Puur op het niveau van: ik vind je leuk, aardig, heel aardig, daar zitten de meeste mensen min of meer waar ik mee om ga. De groep mensen, die ik liefheb, is niet zo groot.  Vàn die groep, is er één die ik liefheb mèt lust. De anderen heb ik, min of meer,  lief zònder lust.

Zonder lust kan ik natuurlijk ook van mannen houden: vader, opa’s, broers en vrienden. Vrijwel meteen gaan nu mijn gedachten naar mijn vader. Mijn vader heb ik helaas nooit kunnen liefhebben. Hij mij ook niet. Als hij dat wel gedaan zou hebben, dan heeft hij dat altijd heel goed voor me verborgen kunnen houden. Niet dat we elkaar haatten, dat beslist niet ... maar er wàs gewoon nooit wat. Niks. Leeg. Jammer.

Ik hield zielsveel van meester Trooi. De meester, van de derde klas van de lagere school. Nog steeds houd ik van die man. Voor hem deed ik altijd goed mijn best, haalde mooie cijfers. Door Meester Trooi voelde ik me trots. Hij zei bijvoorbeeld: 'Als je zo doorgaat Jee, heb ik straks niet genoeg punten meer!' .

Hij stelde mij met mijn inzet en goede prestaties  ten voorbeeld aan de klas.  Ook liet hij me klasgenoten helpen die niet zo goed mee konden. Zoals die jongens uit Chili, de een, Fernando, uit Santiago, was tien jaar en de ander Filippo, kwam uit San Antonio en die  was al bijna twaalf. Ouder dus dan de normale derdeklasser, want die is negen. Ik mocht de gebroeders Nederlandse les geven; ze spraken uitsluitend Spaans. Koud twee dagen waren ze in Holland. Hun vaders kenden elkaar niet vanuit Chili. De vader van Fernando was een verdienstelijk gitarist, maar daar was in Santiago geen droog brood mee verdienen. Filippo zijn vader bakte zoete broodjes  in San Antonio en die raakte hij daar aan de straatstenen nog niet kwijt. Dus konden ze hun geluk niet op toen ze bij de Koninklijke Augurken Fabriek (Anno 1854) in Almelo konden komen werken. 

Spelenderwijs bouwde ik samen met die Spaanse boys aan de verrijking van hun Nederlandse woordenschat: al na twee dagen hoor ik ze probleemloos zeggen: goal, corner, voetbal, klootzak, penalty, free kick, godverdomme  …

Meester Trooi straalt echt uit dat hij lol heeft in zijn werk met ons. Hij komt lachend, handen wrijvend de klas in en vertelt ons dan welke leuke lessen hij ons die dag gaat geven.

Vertellen over de bijbel. Zelfs al is het een flutverhaal, bij meester Trooi zitten we met rooie oortjes te luisteren.  Hij hangt dan een plaat voor het schoolbord. Op die plaat zien we het paradijs.  God staat er naakt op, met baard maar zonder onderlichaam. Wij konden toen dus niet checken of God een man of een vrouw was. Adam en Eva, hadden net op een ‘toevallig’  zoekgeraakte plaat, waarschijnlijk lekkere seks gehad en dat was precies  wat hen door God verboden was.  Op de volgende plaat verbant God het geheel ontklede duo uit het ‘mooiweer’ paradijs,  naar het land der koude kikkers: Nederland. Een gebied, waar het vaak regent, waait, kil is en de zon weinig schijnt. Jaaaaa, God weet heel goed naar welke gebieden hij ondeugende, ongehoorzame  mensen moet verbannen.

Meester Trooi weet precies hoe hij een groep negen jarigen moet boeien: voorlezen uit een spannend en leerzaam boek: Fulco de Minstreel. Geschreven door C.J. Kievit. Het boek werd uitgebracht in 1892! In 1959 wordt dit verhaal me voorgelezen. Tot op de dag van vandaag, vierenzestig  jaar later fascineert het me nog steeds.  Absoluut de verdienste van de onvergetelijke voorleesmeester van de derde klas van de lagere school.

Meester Trooi ik houd van U!

DAT WAS HEFTIG!

Dat was heftig!

 

Lul maar gewoon tegen me aan. Ik luister wel.

Jij vindt het toch fijn als ik naar je luister.

Je geniet als je ziet dat ik je verhalen verzwelg.

Als ik zelf eens iets vertel kan je zo met van die stralende ogen kijken.

Je luistert even naar me en gaat dan weer verder met jouw kralensnoer van anekdotes.

 

Janwillem zit te snurken in zijn schommelstoel.

‘Ja, ik slik nog maar een pil per dag; dat zal ik mijn hele leven moeten doen.’ 

‘Hé, Janwillem!’

Ze geeft een schop tegen de schommelstoel, Janwillem schrikt zich te pletter. (Gerda lacht gemeen). ‘Hé Janwillem,  jij hebt toch ook een cliënt die bipolair is?

‘Hoeveel pillen slikt die per dag?’

‘Tweeëneenhalf?’

‘Zuipt tie ook zo veel?  Dat mag toch helemaal niet, hè?’ 

‘Is ie nu manisch of depressief?’

‘Ach, dat kan jij helemaal niet weten, Janwillempie, schatje van me  ... want daar is een heuse psychiater voor nodig hè, troelewoepie?' zegt Gerda.

‘Wat hebben Janwillem en  Gerda elkaar nou eigenlijk nog te bieden?’ vraag ik.

Stilte.

Gerda wéét het antwoord wel maar ze geeft het me niet.

Het antwoord is  namelijk: 'Geen klote.'

Als ze nu met hem praat is ze cynisch; de warmte in haar woorden is verdwenen.

Haar koele  zinnen komen niet door Janwillems Muur.

Mensen die van elkaar houden, intens veel van elkaar houden,

voelen, juist wanneer ze níét bij elkaar zijn, die liefde intenser.

 

Zegt Ernie (met zijn bekende nasale stemmetje) tegen Bert:

‘Hé Bert, hoe kan je in Godsnaam van een ander houden,

als je verdikkeme niet eens van jezelf houdt?’

 

‘Ik voelde me gisteren stabiel; totaal onverwachts maakte ik een wip met Gerda. Dat fijne gevoel verdween abrupt toen Janwillem mij plotseling anaal penetreerde. Zomaar, pats, zonder me te waarschuwen ... ineens beng! Gelukkig had ie de zijne goed ingesmeerd, dat dan weer wel ... maar ik ben helemaal niet gewend aan dat soort dingen ... dus dat kwam heel heftig aan ... en omdat Janwillem er na twee keer normaal vragen niet uitging, moest ik hem wel een flinke por met mijn elleboog in zijn ribbenkast verkopen ... ja, toen was het zo gepiept ... nee, ik vond het afschuwelijk!’

 

Als ik mezelf accepteer zoals ik ben,

kan ik ook anderen accepteren zoals ze zijn.

Niets hoeft geforceerd.

 

 Gerda pakt me weer vast en drukt me

 tegen haar (te) dikke warme blote lijf

 Daar zeg ik geen nee tegen: ‘Geen nee’.

 

Aardige jongen, die Janwillem,

Loopt maar te zeiken,

Maar ik weiger hem beslist

die blowjob!

Mijn anus staat nog altijd in de fik.

Janwillem ...  rot op! 

EEN SLAAPWANDELING.

Een slaapwandeling.

Ik maak nooit wat mee maar een half jaartje terug stond ik opeens buiten in de nacht.  Alle huizen waren duister.  Kousen en schoenen, die heb ik niet aan. Koude, natte voeten. Geluiden? Neen,  geluiden hoor ik niet. Geen auto, geen vogel,  geen vliegtuig en de bomen ruisen niet. Het is windstil.

Dwalend in mijn zeiknatte pyjama. Mijn rechter schouder herstellend van een breuk. Elk stapje doet me pijn. Wat doe ik hier? Waar ben ik dan?  Wie bracht mij hier naar toe?  Hoe ben ik hier gekomen? De weg hierheen ken ik niet.

Ik draaide me, ter oriëntatie, om mijn as. Vaag meende ik het huis van een oude vriend te ontwaren. Zie een fietspad, roze, als alle fietspaden hier. Een brede sloot, belicht door wat lantaarnpalen. Zwijgzaam kabbelende zwanen. Meerkoetjes, ganzen en eenden in de sloot.

Ik woon hier pas. Herken nog geen straat, geen gebouw, geen boom, geen struik. Dit hier, een school? Ik kan de letters niet goed lezen. Mijn leesbril is thuis.

Het miezert. Daar word je het natst van. Geluid ...  Achter me komt een auto aan. Geen idee waar ik ben. Maak het ‘liftgebaar’. Misschien neemt  ie me mee. Mijn adres weet ik: Omniumakker 195, Rotterdam. Misschien weet die bestuurder, beter dan ik, waar dat adres te vinden is. Maar hij rijdt loeihard langs me heen.  Dwars door een grote plas. ’t Water spat tegen me op. Dat kan er ook nog wel bij. De automobilist toetert, twee keer.

Hoe laat zou het zijn? Zo te zien slaapt iedereen nog. Nergens brandt licht. Maar slapen ze nog maar net? Of gaat de wekker al bijna af? Zon, maan en sterren, zie ik niet. Daarvoor is het te bewolkt.

Deze wandeling kent zijn weg niet hier naar toe.

Ik woon hier pas. De naam van deze straat is met witte letters te lezen op een blauw bord: Brederodestraat. Mijn straat komt hier op uit. Met mijn grote blote voeten voel ik scherpe, harde, weke, vieze  dingetjes op de stoep. Mijn mond is droog van ’t in mezelf praten. Ik les mijn dorst; lopend, met open mond. De regen is zout.

Dan herken ik de straat. Met mijn flatgebouw.  Alleen … ik kan er niet in. M’n lichaam is met niets op pad gegaan. Zich nergens van bewust. De deur sluit. M’n geest sliep.  Liet mijn lichaam met morphine begaan.

Mijn slaapdronken geest vult mijn natte, koude lichaam en leidt me terug. Tot hier voor de deur. Ik bel aan bij buurbrouw An. Nors klinkt ze door de intercom: ‘Ja, Wàt!?’

‘Ik ben het, Jos. Mijn sleutels vergeten, An’.  Wilt je open doen?’

‘Weet je wel hoe laat het is??’ krijst  An.

‘Nee!’ Geen idee.

‘Half vier!’ en ze doet open.

Door haar huis. Via haar balkon klim ik (met de gebroken schouder)naar mijn balkon. De achterdeur  goddank niet op slot. Nu zie ik ook: mijn eigen voordeur staat nog wagenwijd open.

Een warme douche en dan is er de angst voor het weer slapen gaan, want ….

En nu nog even een gedicht. Het gaat natuurlijk over slaapwandelen. Slaapwandelen is een alom bekende wandeling die iemand maakt in zijn slaap, waarbij zijn lichaam zich zonder zijn geest uit bed beweegt.

Maar een slaapwandeling kan ook gelezen worden als een wandeling die je met iemand maakt in je droom, zoals in het gedicht van Gerrit Achterberg..

 

Slaapwandeling

 

Ik heb vannacht met u gewandeld

In de doove lanen van de slaap,

En nu het morgen is geworden

Is er niets veranderd,

Dan dat die twee, die in de nacht tesaam,

Volkomen bij elkander waren,

Mij weer alleen gelaten hebben in de morgen,

En samen verder zijn gegaan.

EEN EX-PROF.

Ik woon hier al jaren maar vandaag zie ik hem voor het eerst. Peter Broere, onmiskenbaar. Keurig rechtop lopend, schouders naar achteren, mooi kort geknipt wit koppie en nog zo slank als de gemiddelde marathonloper. Kom daar tegenwoordig maar eens om bij een willekeurige 65-plusser.

Hij laat zijn hondje, een vuilnisbakkie, uit in de honden-uitlaatzone. Het verbaast me wel dàt hij hier zo rondloopt. Ik kan me haast niet voorstellen dat hij hier woont in Crooswijk. Toch iets beneden zijn stand.

Destijds woonde hij in een dure buurt:  in de Burgemeester Knappertlaan, de Schiedamse rijke-pikken-laan.  Mensen als (Prins) Pieter van Vollenhoven woonden daar. Broere liet graag en veelvuldig aan iedereen in zijn omgeving weten, dat híj daar woonde.

Op de voetbalclub hoor ik, dat Peter sinds kort in Crooswijk is komen wonen. In het goedkoopste van het goedkoopste. Via de schuldsanering. Alles is hij met gokken kwijtgeraakt. Letterlijk alles:  zijn vorstelijke villa in Schiedam, zijn prachtige vrouw, zijn leuke zonen, zijn chique auto’s … alles … alleen zijn hondje heeft hij nog.

 ‘Rustig, Kelly, rustig,’ hoor ik  Peter zeggen tegen het beestje, dat net niet met zijn snuffert bij het boompje met al die lekkere luchtjes kan komen. 

Ik spreek hem dan nog niet aan.

Later, als ik een iets te zware vuilniszak (met nat kattengrind) naar de vuilcontainer sjouw, loop ik hem tegen het lijf. 

‘Hé,’ zeg ik, ‘als dat Peter niet is, … Peter Broere!!  Dat bèn jij toch?’

‘Ehhhh…….ja, ja, dat ben ik, ja.’

‘Jahaaaaa, we kennen elkaar van Sparta,’ zeg ik, ‘weet je nog: daar speelden je zoon Sander en die van mij, Benny,  zéker zes jaar samen in één team. Van de D-tjes tot en met de B-tjes. '

‘Kelly!!!  af!!!, verdomme!!!’ schreeuwt Peter tegen zijn hondje. Het beestje is net lekker bezig een kliekje gekookte aardappelen, vette jus en prinsessenboontjes naar binnen te schrokken.

Langzaam begint het hem te dagen, zo lijkt het. Blijkbaar hebben zowel ik als mijn zoon weinig indruk op hem gemaakt. Logisch ook wel want als voetbalvader heeft hij een veel grotere staat van dienst als ik. Naar Peter wordt geluisterd!  Hij heeft zelf een paar jaar betaald voetbal gespeeld bij ADO-Den Haag! Als ik zijn verhalen moet geloven was hij een sluwe middenvelder, die een tackle op de benen van de tegenstander niet schuwde. Ik heb het nooit verder geschopt dan keeper van de B3 van een onderbondclubje.

Peter spreekt in drukke voetbalkantines vaak over zijn glorietijd, zijn voetbaljeugd  en de jeugd van tegenwoordig. De meeste andere voetbalvaders hangen aan zijn lippen en kunnen hartelijk lachen om zijn smakelijke verhalen na afloop van de wedstrijd. Het bier vloeit dan rijkelijk.  Zoon Sander, daar was hij van overtuigd,  zou zeker een nòg betere voetballer worden dan hij zelf was.

Kelly, de  hond van Peter ziet een jonge bouvier snel naderen en gaat angstig bevend zo dicht mogelijk tegen zijn baasje aan zitten piepen.

‘Jee eh ja, nu je het zegt, jij bent Jee, de vader van Benny.  Jij ging toch altijd op de fiets naar alle uitwedstrijdjes en toernooitjes? Antwerpen, Venlo, Parijs, Bielefeld, Luik. Je mag nou gerust weten dat wij, zeg maar alle voetbalouders, je destijds allemaal voor knettergek verklaarden. Maar eerlijk is eerlijk: je bent er niet slechter van geworden. Je ziet er nog patent uit, Jee,  voor een zestiger.’

Ik vertel Peter, dat mijn zoon Rob al ruim twaalf jaar voetbalt bij Sint Job in 't Goor, in de Belgische tweede klas. Als zijn contract over tweeëneenhalf jaar afloopt, is hij 35 en zou hij, in theorie althans, met zijn armen over mekaar kunnen gaan zitten.

‘En hoe is Sander gevaren?’

'Sander is al snel met voetballen gestopt, na zijn Sparta-tijd. Hij gaat nu nog wèl regelmatig bowlen met zijn vrienden.

Kelly is onrustig, trekt zijn riem zo strak dat Peter bijna zijn evenwicht verliest. ‘Je ziet het Jee, meneer wil alweer naar huis. See you!

EEN ROZE LEPELREK.

 Mijn naam is Pieter. Drieënzestig. Drie keer getrouwd. Drie keer gescheiden. Woon nu samen met mijn oudere zus,  Caroline. Ik heb drie kinderen (42, 41 en een nakomertje van alweer 22). Drie kleinkinderen. 

Pieter,  gaat de kleinkinderen van school halen. Een gezellige, beetje excentrieke man, die graag en veel met de moeders op het schoolplein praat. Met Pieter kan je lachen en hij kan overal over meepraten: lekkere receptjes, afgeprijsde groenten, hoe je de ramen weer spic en span krijgt en een hagelwitte was ’. Echt van die fijne damesonderwerpen. Heerlijk vindt hij dat. Glunderend staat hij dat soort gesprekken te voeren en niet zelden heeft hij zelf het hoogste woord. Er is wel eens gekscherend over hem gezegd: ‘Iedereen hier in de buurt weet dat Pieter homoseksueel  is, alleen weet hij zelf nog niet.’

Over andere echte vrouwendingen als ongesteldheid,  make-up, watergolfje, permanentje, de poes  of de bh, heeft hij niet zoveel te zeggen. Als dit soort onderwerpen en seks ook, ter sprake komt, klapt Pieter dicht en is hij snel vertrokken. Daar ligt voor hem duidelijk een grens. 

Een piep klein beetje zwangerschap, beleefde hij, zoals hij zelf zegt, toen hij met Lenie, zijn vrouw, zwangerschapsyoga deed.  Ademhalingsoefeningen, bewust in en uitademen en samen ’puffen’. Zwangerschapyoga, ja, daar praat hij dan wel weer graag over en hij ziet aan de dames om hem heen dat ze het kunnen waarderen dat hij dat samen met zijn vrouw heeft gedaan.

Ja, Pieter is populair bij de ‘moeders’ op het schoolplein. Hij heeft een leuke kop, glad geschoren, halflang blond haar, lieve ogen en kleedt zich leuk. Draagt wijde-pijpen-broeken en fleurige overhemden. Het is een leuke, slanke vent, die ook nog goed is met de kinderen ... let wel ... op de goeie manier goed dan … ja … ….dat wordt er dan tegenwoordig altijd gelijk achteraan gezegd.

Nu moeten  ze alleen nog op de rommelmarkt een roze lepelrek zien te scoren.. Ze wil alles in haar keuken roze hebben.   

‘Hé, Pieter, moet je eens kijken wat een gaaf roze lepelrek daar staat. Laat ik daar nou net naar op zoek zijn’’, zegt zijn zus.’. Hoeveel? Vijf euro? Kom nou, ben niet achterlijk … drie kan je krijgen … ach, vent, stik d’r in!’

‘Kom maar met dat rekje. Hier heb je drie.’ zegt Pieter tegen de verkoopster.

Hij geeft het rekje aan zijn zus, die al een stukje is doorgelopen.

‘Hómooo!!’ zegt Caroline pesterig tegen haar broer  … drie euro, dat is veel te veel geld voor zo'n rekje! Zo verpest je de markt, man … nou, In ieder geval bedankt, broertje.’

Ze kust hem op zijn wang, geeft hem een arm en zo ze lopen samen de markt af.

BALKONNETJE.

Mijn woning heeft een klein balkon. Hooguit vier  vierkante meter. ’s Zomers kunnen er niet meer dan twee tuinstoelen naast elkaar staan. Met de benen languit op die heerlijke stoelen zitten is dan helaas niet mogelijk. De rest van de ruimte op de balkonvloer bezet is door plantenbakken met kleurrijke veelal eenjarige planten. Op het aan de balkonreling bevestigde balkontafeltje, is ruimte vrij gehouden voor eten, drinken, rookwaar en leesvoer.

Het balkonnetje biedt uitzicht op het verrassend groene binnenterrein, dat omzoomd wordt door tuinen van de bewoners van benedenhuizen. Op het binnenterrein staan wat fraaie bomen, struikpartijen, banken voor moeders met jonge kinderen en enkele fraai uitgevoerde speelwerktuigen. Ook aankomende softdrugsgebruikertjes voelen zich op ons binnenterrein uitermate veilig en gaan regelmatig ongestoord hun gang onder het genot van opzwepende techno-beats.

De speelwerktuigen zouden volgens het buurtopbouwwerk, door de jeugd zelf zijn uitgekozen. Uit een boekje zijn door de opbouwwerker drie foto’s van speelobjecten geknipt waaruit de jeugd vervolgens een keuze mag maken. De keus valt op de levensgrote giraf van hout, die nu door de jeugd vaker wordt gemòld dan dat er op gespeeld wordt.

Maar niet alleen kinderen gedragen zich hier vreemd. Het binnenterrein is verboden voor honden. Logisch, want wie is er nou dol op hondenpoep? Eén bewoner doet ’s ochtends in alle vroegte haar tuinhekje open en laat oogluikend toe dat haar hond een kwartiertje zijn achterpootje strekt, een plasje doet en poept. Als ze daarop wordt aangesproken vraagt ze steevast met een quasi verontwaardigde blik: 'Is die dondersteen dan potverdorie alweer weggelopen?’

Een ander, een corpulente veertiger met een vlassig baardje en een paardenstaart tussen zijn schouderbladen,  is gewoon aso: hij laat zijn tekkel zonder blikken of blozen drie keer per dag op het binnenterrein uit. Buren, die er wat van zeggen lacht of scheldt hij uit.

’s Winters is het een heel ander balkon. De plantenbakken zijn dan leeggemaakt en in de kelder opgeslagen. Uit de bakken van de balkonreling zijn de verwelkte planten verwijderd en op de aarde die er nog inzit leg ik stukjes brood en zaadjes voor hongerige vogels. Vooral duiven en merels komen hierop af.  Vanaf november staat prominent op het balkon de al vijf jaar geleden afgedankte kunstkerstboom, nu volgehangen met vetballen en zakjes noten en zaden; koolmeesjes en roodborstjes wippen meestal rond het middaguur van tak naar tak in de kerstboom. Druk kwetterend, eten ze van de vetballen.

Spreeuwen komen in grote getale langs op de dag nadat ik zuurkool of boerenkool gegeten heb. In die maaltijden doe ik wat spekjes en  het uitgekookte vet  daarvan. Wat over is gaat het balkon op voor de spreeuwen. Wat zijn die spreeuwen trouwens etterbakken, zeg! Elkaar om de haverklap wegduwen, in de kop pikken en maar vals schreeuwen. Ze gunnen elkaar helemaal niks. Het lijken verdorie net mensen.

Kater Thijs ontwikkelt zich de laatste jaren ook als een groot vogelliefhebber. Zeer geconcentreerd volgt hij de duif, die over de balkonrand paradeert, spreeuwen die elkaar de tent uitvechten en het druk-druk-druk gedoe van de koolmeesjes. Ademloos luistert Thijs naar het kwetter-, koer-, en tsjilpconcert waaraan hij zelf soms ook een bijdrage levert met z’n krakerig gemekker. Met name  de duif bekoort hem zeer. Zichtbaar gedreven door lekkere trek springt Thijs richting duif.  Helaas onbreekt bij Thijs het besef van de aanwezigheid van een glazen deur tussen hem en zijn gevederde vriendin.  Duif is gevlogen; Thijs even out.  

Tsja, het is toch zó leuk dit balkonnetje met die duiven, koolmeesjes, roodborstjes en spreeuwen en ontluikende plantjes,  op deze zaterdag 8 april 2023. Volop leven achter glas.

Het is alleen jammer dat het kunstgrasperkje op het balkon: één grote  glibberige massa vogelstront is geworden.

DIE IS GEK!

Tijdens een wandeling door de wijk repeteer ik de tekst voor de rol, die ik in een toneelstuk ga spelen. Het stuk heeft de vage titel: ‘Luchtwortels’ en het gaat over ‘vrijheid en meningsuiting’. Wij, de spelers, hebben het stuk zelf gemaakt uit improvisaties. In mei gaan we voor publiek spelen.

Het leren van de tekst doe ik in stilte, in mijn hoofd. Natuurlijk begin ik met lezen. Dan bij stukjes en beetjes (scènes) uit mijn hoofd leren. Dat doe ik ook terwijl ik in huis loop te ijsberen.

Tijdens wandelingen of fietstochten smeed ik die scènes tot een geheel. Het toneelstuk bestaat uit vijf scènes en na tien fiets- of wandeltochten ken ik de hele tekst wel uit mijn hoofd. Daarna is het dagelijks bijhouden tot en met de laatste dag van de voorstelling. 

De vraag die bij de lezer hier zal opkomen is: ‘Waarom schrijf je dit nu allemaal in dit blog, Jee? Heb je  misschien het idee dat er lezers zijn die dit echt interessant vinden?’

Echt super interessant is dit natuurlijk allemaal niet maar dat is ook een beetje wat er aan de hand is met dit soort stukjes. Nu eens is een stukje grappig, dan weer eens wat minder.  Bovendien: niemand is verplicht om een letter hiervan te lezen, toch?.

Wanneer ik tijdens een wandeling of fietstocht mijn tekst 'in mezelf' repeteer, komt het wel eens voor, dat er ineens een stuk tekst hardop mijn hoofd uit vliegt.

Eergisteren nog fietste ik langs de Rotte. Mooi gebied, groen, rustig. Rijd langs een bejaard stel dat lekker ontspannen langs het riviertje zit te picknicken. Paps schenkt uit de thermoskan een bakkie koffie in voor mams.

Uitgerekend op de plek waar die oudjes zitten, knal ik mijn tekst er uit: ‘Nee!!! Trut dat je er bent! Niet alléén Joden!’

Uit mijn linker ooghoek zie ik dan nog net de tuinstoel van paps omver kieperen. De thermoskan, die hij van schrik loslaat, verdwijnt met een fraaie boog in de Rotte.

Vanmorgen nog: schaterend van het lachen loop ik, met mijn handen diep in mijn zak, over de Noordsingel, langs een groep basisschoolleerlingen en luidkeels roep ik over straat:

‘Hahaha. Jajajaja. Fout. Hartstikke Fout. Hahaha!!’

De kinderen zien er de lol wel van in; ze stoten elkaar lachend aan, zo van: ‘Die is gek!’

‘Doorlopen, jongens,’  zegt de onderwijzer tegen ‘zijn’  kinderen, ‘en sta die meneer niet zo stom aan te gapen! Kom, doorlopen!’

Op sommige teksten zijn de reacties wat heftiger. Kan ik me ook goed voorstellen!

Met een volle boodschappentas wandel ik van de super naar huis. Loop langs een auto met Pools kenteken. Twee Polen er in. De een zit op de bestuurdersplaats van de al wat oudere Mercedes: zijn maat zit op de achter bank. Allebei de portieren staan open. Ze zitten dwars op hun stoel. Benen bungelend buitenboord. Ze roken een tamelijk lange sigaret met filter.

Ik repeteer mijn tekst. Mij ontglipt dan: ‘Aussteigen schmutzige Schweinhunde! Und schnell, ja!!’

Ik heb het nog niet gezegd of het is me duidelijk: deze Polen verstaan Duits.  Woedend zijn ze,  boos en heel sterk.

‘Ja, sorry heren, zei ik het Duits, ‘maar ik oefen alleen maar mijn tekst voor een toneelstuk, weet u…’ Toen draaide de grootste van de twee Polen mijn arm nog net iets steviger om. Uiteindelijk wilden ze mijn verhaal godzijdank wel geloven … dat ze die tekst niet persoonlijk moesten opvatten.

Alles bij elkaar kostten die stomme Polen me wel mooi een half uur van mijn kostbare tijd  èn een volle boodschappentas.

PAS OVER DRIE WEKEN.

Het toekomstperspectief van Karin en Jef  is van de ene op de andere dag behoorlijk veranderd. Karin gaat met haar man Jef naar het ziekenhuis, eigenlijk gewoon voor een controlebezoekje maar omdat ze de laatste tijd wat last heeft van wat pijnlijke plekjes op haar linkerborst meldt ze het maar. De rechterborst is rond en gezond. De  arts voelt al meteen, dat de pijntjes waarmee Karin binnenkwam, geen kwaad kunnen.

Op foto’s van de linkerborst zijn echter andere  vlekjes te zien, die best wel eens kwaadaardig zouden kunnen. Ze neemt wat stukjes huid af voor de kweek. Over een paar dagen , na het weekend, mogen Karin en Jef terug komen voor de uitslag.

Het blijkt dat het voor Karin goed mis is: borstkanker op links met uitzaaiingen naar de lymfeklieren.  Dreun! Allerlei zaken passeren dan de revue. In eerste instantie termen van de arts: borstbesparende operatie, chemokuur, bestralen enz.  Karin  en Jef, moeten zich daar maar eens goed in verdiepen. Ze krijgen daartoe ook een pakketje folders mee. Kiezen voor een bepaalde behandeling kunnen ze nu nog niet want in het ziekenhuis weten ze ook nog niet precies wat het beste is  voor Karin.  

Jef heeft meteen al zo zijn bedenkingen:

‘Waarom moet dat godverdomme allemaal zo lang duren? Drie weken. Drie weken waarin het ‘kwaad’ zich onbelemmerd kan uitzaaien. Zou Maxima als ze hetzelfde had ook zo lang moeten wachten op de werkelijke behandeling? Karin, Jef maar ook de artsen hebben nog geen flauw idee van wat de beste aanpak is.  Jef kan nu wel roepen, dat ze gegarandeerd eerder aan de beurt zouden komen ‘als ze maar geld op tafel zouden leggen’  maar zo’n kreet kan hij absoluut niet hard maken.  

Wat Karin en Jef wel gelijk doen, is bij mensen langsgaan, die zoiets al eens hebben meegemaakt; kort of lang geleden. Elke situatie is natuurlijk weer anders maar het is goed om kennis te nemen van de ervaringen van hen die er goed uit zijn gekomen.

Karin heeft contact gezocht met een vriendin van haar koor. Kort geleden is zij voor hetzelfde behandeld en ze functioneert nu weer prima: ze zingt nu ook al weer uit volle borst mee! 

Een  inmiddels hoogbejaarde tante van Karin is ruim vijftien jaar geleden behandeld aan de borstkanker links met uitzaaiingen naar de lymfeklieren. Ruim vijftien jaar geleden! De dame is nu achtentachtig en nog bijzonder monter.   Doemscenario’s zijn dus niet bij voorbaat noodzakelijk!

Nogal wat zaken zullen anders dan anders gaan. Karin heeft een baan. Ze is nooit de kleinzerigste geweest; eerder gaat ze door haar grenzen heen, dan dat ze zich snel ziek meldt. Straks kàn ze niet anders dan zich ziek melden. Hoelang? Een, twee, drie maanden? Een half jaar? En…..hoe 

gaat ze terugkomen? Slechter dan nu ? Hoeft  natuurlijk niét persé…. 

Karin en Jef hebben eind vorig jaar al een  tien-daagse fietsvakantie in Frankrijk gepland: ’Fietsen langs de Loire’ voor straks, eind april. Moet die vakantie geannuleerd worden?

Jef heeft geen rijbewijs en Karin, zijn vaste chauffeur, is een flinke tijd uitgeschakeld.

Kunnen ze dan nog wel naar hun zomerhuisje in Chaam (NB) waar ze normaal gesproken van maart tot en met september overzomeren. Karin zal zeker voor controles en (na)behandelingen  regelmatig in het ziekenhuis moeten zijn. 

Hoe dat allemaal zal gaan???

Jef slaat zijn armen om Karin heen en zegt, met omfloerste ogen: ‘Het is vreselijk klote, Karin, het moet blijkbaar zo zijn maar mijn gevoel zegt me, dat wij hier samen stèrker uit gaan komen.’  

DE RATELENDE FIETSER

Vandaag  wordt het mooi weer; tamelijk windstil. Is er beter fietsweer? Ik besluit, na de weerman te hebben aangehoord, om mijn wielerklassieker Rotterdam – Hoek van Holland - Rotterdam  te gaan rijden. In mijn eentje, zoals gewoonlijk. Dat doe ik het liefst eigenlijk … geen  gezeik als ‘rij es beetje door ,hé!’ of ‘kan het niet wat rustiger?’ En dan belt zomaar ineens mijn ex-collega Petra. Ze vertelt enthousiast over haar ritje afgelopen zondag;  met de metro helemaal naar het Hoekse strand. Ik vertel haar wat ik vandaag van plan ben.

‘Oh, Jee, dan wil ik met je mee.

‘Nee, hè,’ denk ik. Dus ik zeg: ‘Ja, goed idee!

We zitten om precies tien over tien op de fiets. We fietsen over de Westzeedijk, via de Schiedamse wijk ‘de Gorzen’ naar Vlaardingen en  daar zo snel mogelijk naar het prachtige fietspad langs de Nieuwe Waterweg: één rechte weg naar Hoek van Holland.

Nog geen maand geleden gaf ik in het Rotterdamse deel van deze fietstocht de Argentijnse Juliëta, een kennis van het filmfestival, een lesje ‘Rotterdam voor beginners’. Nú mag ik Petra, die nog maar kort in Rotterdam woont, het een en ander vertellen over onze mooie stad. Bij Juliëta was de grote handicap, dat ik het in Engels moest doen. Haar moedertaal, Spaans, spreek ik niet. Dáár heb ik bij Petra dus geen last van. Een geslaagd  Rotterdams woordgrapje gaat over ons (oude) belastingkantoor, dat gevestigd is in de Puntegaalstraat. Juliëtta zou er niets van begrijpen als ik zou vertellen dat de Rotterdammers zeggen dat het belastingkantoor in de ‘Pluk-je-kaal-straat’ staat. Petra schiet in de lach. De poging zoiets te vertalen in het Engels, ontaardt zonder twijfel in een slap cabaretnummer.

Petra wordt, net als Juliëta destijds, helemaal lyrisch als ze, en dan nog wel van een flinke afstand, Rotterdams toeristische attractie nummer, één Delfshaven ziet liggen. Het haventje, met oude schepen, de kades met oude, keurig gerestaureerde gevels.

‘Ja, zegt Petra, ‘ik heb gehoord dat er zo veel leuke winkeltjes zijn in Delfshaven.’

Ik zeg haar dat er nauwelijks leuke winkeltjes zijn: wel leuke vreettentjes, de historische Pilgrimfatherskerk met het fraai klinkende carillon, het museumpje genaamd ‘Dubbelde Palmboom en niet te vergeten de 18e eeuwse, gerestaureerde molen ‘de Klapwiek.’ 

Bij die molen heb ik zelf nog enige tijd als vrijwilliger gewerkt. Erg leuk. Ik haal er nog steeds het kilootje volkorenmeel voor het zuurdesembrood dat ik wekelijks bak.

‘Waarom werk je er dan niet meer?’ vraagt Petra.

‘De molenaar halveert plotsklaps, zonder dat hij het er ooit met me over heeft gehad,  de vrijwilligersvergoeding. Die was altijd een kilo meel per week. Hij zegt dat hij mensen zat kan krijgen voor dat werk. Voor een pond, een half pond of nòg minder meel. Zelfs zijn er, die geld mee willen nemen om hier vrijwilliger te mogen zijn. En eigenlijk alleen maar omdat die zo mooi is! Tsja……..'Die mooie molen. Dat is toch ook een liedje ….?'

Ach ja, als de zaken er zo voor staan, dan stop ik er maar mee. Gaat hij toch lekker met die lui in zee die het voor niks willen doen. Voor mij hoeft het niet meer. Het meel is daar echter van puike kwaliteit en niet zo duur; dus kom ik  nog altijd in die molen voor mijn broodjes.

Met dit weer is fietsen volop genieten. Over vrijwel alle leuke plaatsen waar we langs fietsen in het Rotterdamse weet ik Petra wel wat te vertellen.

‘Want o,o,o,o,o wat weet ik toch vreselijk veel!?’ Over  de moeilijke wijk Schiemond (drugs, wapenhandel), waar ik bijna tien jaar naast woonde. Over de prachtige monumenten Diepenveen (1929) en het HAKA-gebouw (1914),  Petra lijkt het allemaal schitterend te vinden om te horen. Over de wijk Spangen. Het prachtige wooncomplex Justus van Effen. Mijn ouwe lagere school: de Sint Nicolaasschool. Over mijn favoriete voetbalclub Sparta  en  Schiedam, de stad waar ik geboren ben,  de Schiedamse scheepswerf Gusto en de fraaie Liduinakerk daar, genoemd naar Liduina die haar heup…’

‘Sorry hoor Jee,’ onderbreekt Petra mijn verhaal abrupt, ’ja, eh, sorry dat ik je onderbreek, Jee, ik word nu toch wel een beetje moe van je onophoudelijke geratel.  Ik wil graag veel zien van en horen over Rotterdam en omstreken maar niet alles tegelijk in één uur. Begrijp je wat ik bedoel?'

‘Ja, Petra, dat begrijp ik wel hoor,’ zeg ik enigszins beteuterd.  Vanaf Vlaardingen hebben we een stilte-fietstocht.  Over het mooie fietspad langs de Nieuwe Waterweg richting Hoek van Holland.  Na aankomst in Hoek van Holland luisteren we nog even naar het ruisen van de Noordzee, het krijsen van de meeuwen en een laag overvliegende traumaheli, die hier nu zo te zien helemaal niks te zoeken heeft.  

Deze eerste echte lentedag kan, nu, om half twee in de middag, niet meer stuk. Het wordt zelfs nog leuker voor mij als Petra zegt dat ze met de fiets in de metro terug gaat. Joepie! Dan kan ik lekker in mijn eigen tempo, met een lekker windje mee, terug naar huis racen.

Petra belt me om kwart voor vier dat ze al thuis is. Ik ben heerlijk aan het fietsen, in m’n uppie. Ik moet nu nog wel een uur!

UITGEDROOGD.

Extra lang verhaal.

 Uitgedroogd.

Co, een neef van me uit Zwammerdam,  ligt met een zware longontsteking in het ziekenhuis. Op een zonnige zaterdagmiddag in mei ga ik bij hem op bezoek, samen met mijn driejarige zoon Theun. Het ziekenhuis is in Alphen aan de Rijn. Ik ga met de auto. Het is een half uurtje rijden van Rotterdam.  Bij aankomst in Alphen is Theun, in diepe slaap. Pech voor hem … hij zal toch echt die auto uit moeten.  Bijna vergeet ik de rode dirkvanderbroektas met het kado voor Co.

Eenmaal in het ziekenhuis wordt mij gelijk duidelijk gemaakt dat Theun niet mee mag naar Co. Het besmettingsgevaar is te groot. Ik zet Theun in de speelhoek van de wachtruimte. Vraag de receptioniste een oogje in het zeil te houden. Theun kijkt toevallig even van zijn kleurwerkje op als ik de lift in stap naar de achtste. Ik zwaai naar hem. Hij zwaait terug. 

Mijn oudste broer JoHans, de vader van Co en mijn zus Teha zitten zorgelijk kijkend aan weerskanten van de patiënt. Co ligt helemaal van pampus aan het infuus.  Totaal uitgedroogd.

‘In zijn geval  is er eigenlijk niks beters dan zo’n infuus, Jeetje,’ zegt mijn broer. 

Uit de rode dirkvanderbroektas pak ik de tros bananen die ik voor Co heb meegenomen. Ik leg het fruit aan zijn voeteneind. Of hij er blij mee is kan ik niet goed aan hem zien. Voor iemand die zoveel vocht heeft verloren zijn die bananen op zich prima!

Het uitzicht vanuit de kamer op de negende, ja, ik dacht eigenlijk dat hij op de achtste lag maar goed, het uitzicht hier, vanaf de negende is echt gran-di-oos. Dit ziekenhuis ligt op een unieke plek, waar de Rijn een bocht noordwaarts maakt. Tussen dit gebouw en de Rijn ligt een fraai langgerekt park met fiets- en wandelpaden en volop recreatiemogelijkheden. Aan de overkant van de rivier: uitgestrekte landerijen en de grote verkeersweg. Rechts het Alphense industrieterrein. Links de futuristische  Alphense brug een ontwerp van Rem Haaskool (1965-1998) van het fameuze Architectenbureau OPA.  Ook de grillige Rotterdamse Zwanenhal (1995) is een ontwerp van OPA.

Hé, begint mijn maag opeens te rommelen! Honger dus … op de automatische piloot, knak ik een banaan van de zojuist door mij aan Co gegeven  tros. Hij stelt het kado toch mèèr op prijs dan ik dacht. Zijn ogen spuwen nu vuur. Ik laat mij het banaantje er niet minder om smaken.

Hèt familienieuwtje van deze middag komt van mijn zus Teha (40): ‘Ik krijgt er weer een kleintje bij, Jee. Tsja, ’t is wel een ongelukkie, hoor,  maar dat was die eerste ook, en daar is toch helemaal niks mis mee?’ Wat ze gelijk heeft. Haar oudste was ongewenst èn is uitgegroeid tot een fijne knul. 14 jaar is hij nu. Voor die jongen is het leuk dat hij er een broer of zus bij krijgt.

'Weet je wie de vader is Teha?' vraag ik.

'Helemaal zeker ben ik er niet van, Jee maar ik dacht dat het de keeper van Alphense Boys was. Het was ook zó alle-jezus druk op dat kampioensfeest, hahaha.'

Mijn zus krijgt er straks een bij dus maar ik ben er nu een kwijt.

Theun zit in ieder geval niet dààr, waar ik hem met zijn kleurboek heb achter gelaten.

De receptioniste, die een oogje in het zeil zou houden, zit er trouwens ook niet meer.

Het zweet breekt me gelijk aan alle kanten uit.

‘Nee meneer, die mevrouw werkt hier maar tot drie uur. Ze is een kwartiertje geleden naar huis gegaan. Tegen mij heeft ze  helemaal niks gezegd over een jongetje.’

‘Nee, ook niet dat een vader aan haar gevraagd had, om even zijn kind in de gaten te houden.'

‘Ja, ze is helemaal alleen weggegaan.’

‘Nee, er liep geen driejarig jongetje aan haar hand mee naar buiten, meneer, nee.’

‘Wat zegt u nu Zou ze op hem letten? Ja, maar meneer … we zijn hier geen  oppascentrale. Dat had ze u nooit mogen toezeggen.’

Gek word ik van deze reacties.

Bonzend hoofd. Knalrood ook, voel ik.

‘Zal ik hem even voor u omroepen met de intercom hier?’

‘Als u dat doen wilt héél graag.’

‘Attentie!

Dit is een oproep aan alle aanwezigen in het Alphenland Hospitaal.

U wordt vriendelijk verzocht uit te kijken naar een kleuter van bijna drie jaar met halflang blond haar. Hij is gekleed in een blauw t-shirt, zwart voetbalbroekje, bruine sandaaltjes en gele sokken. Hij luistert naar de naam Theun. Theun loopt zonder begeleiding door het ziekenhuis. Waarschijnlijk is hij op zoek naar zijn vader. U wordt vriendelijk verzocht om, wanneer u een los lopende kleuter ziet, die voldoet aan het gegeven signalement, hem snel naar de receptie te brengen of met de receptie contact op te nemen (telefoon 555).

Dank u.’

Ik heb die oproep natuurlijk niet afgewacht en loop nu 'als een gek' met grote passen en ongecontroleerd om me heen kijkend, in de nabije omgeving van het ziekenhuis. Ik zie van alles en iedereen maar geen Theun. Rechts van mij mijn angstbeeld: een gillende en spartelende Theun, in die woeste krachtige Rijn.

Weer terug in het ziekenhuis, bij de receptie: geen enkele reactie op de intercom-oproep. Wel zie ik twee, mij totaal onbekende ventjes, hysterisch om hun moeder staan brullen.

‘Belt u de politie alsjeblieft even,’ vraag ik de receptioniste

‘Kunt u denk ik beter zelf even doen, meneer.’

‘Natuurlijk kan ik dat beter zelf doen, dat weet ik ook wel, alleen nú even niet. Nú moet ik eerst andere mogelijkheden uitsluiten!’

‘Alstublieft, mevrouw...’

Met nauwelijks verholen tegenzin draait ze het alarmnummer. Als ik hoor dat ze contact heeft ga ik weer buiten zoeken.

Knal bijna uit elkaar van de spanning.

Ik ren de dijk op langs de Rijn.  Wanhopig word ik van de aanblik van die snelstromende waterpartij … als Theun daarin terechtkomen is ….

Van gericht zoeken is geen sprake meer.

Vanaf de dijk met mijn rug naar de rivier, zie ik links een woonwijkje. Eengezinswoningen.

Ik krijg een ingeving … misschien is Theun wel terug naar de auto gelopen. Dat deed Sita, onze hond ook altijd als ik hem tijdens een strandwandeling kwijt was geraakt. Ik trof Sita dan vaak als een dood vogeltje naast de auto aan. Stom eigenlijk,  dat ik niet eerder aan die mogelijkheid heb gedacht … geeft me wel wat ontspanning … het is maar voor even, want Theun is níét bij de auto.

Tergende koppijn, zeiknat van het zweet en dan brandt die zon verdomme ook nog eens op mijn kop.

Ik ren nu naar het woonwijkje, dat ik net zag. Straatje in, straatje uit, niks, nog een straatje in straatje uit, weer niks. Nog een straatje verder … hé , daar aan het eind van die straat loopt iemand, een mevrouw … een mevrouw,  helemaal in het wit … ze loopt de straat uit richting ziekenhuis … met een kind aan  haar hand …. een kind met een blauw truitje en halflang blond haar … ik  zet het op een rennen. ‘Mevrouw! … Theun! … Mevrouw!…Theun! … Dag mevrouw .. dat is mijn zoontje … Theun…’ 

Ik ben helemaal gesloopt.

‘Oh, heet jij Theun, mannetje?’

‘Ja, Theun, met een ‘h’ ‘, antwoord ik.

Goh, wat een leuke naam.’

Ik neem Theun op mijn arm. Hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder. Ik streel hem over zijn rug. Wat ben ik blij!!!!!!

‘Ja, meneer, Theun staat zomaar ineens bij mij in de keuken … met grote ogen kijkt hij me aan … ’drinken’ zegt hij … droge lipjes heeft hij … achter mekaar drinkt hij twee bekertjes water … hij is zowat uitgedroogd.’

‘Jaha, wat had jij een dorst, hè?! zegt de vrouw lachend tegen Theun, terwijl ze hem lief  over zijn bol aait.

‘Ik had dat ventje hier nog niet eerder gezien. Ik dacht, die is hier vast ergens op bezoek.  Dus ik vraag aan hem:  ‘waar is je pappa … je mama?’ … en toen wees hij in de richting van het ziekenhuis …’ nou, dan breng ik je daar toch naar toe.'

'Ach, het is toch zo’n lief ventje!’ Ze geeft Theun een paar zachte lieve tikkies op zijn kontje.

Ik vertel haar hoe dit naar mijn idee zo heeft kunnen gebeuren. Hij is waarschijnlijk weggelopen uit het ziekenhuis toen hij dorst kreeg. Ben zo blij dat ik Theun weer in mijn armen heb. Bedank de mevrouw uitbundig.

Vòòr het ziekenhuis staat een politieauto. Met Theun op m’n arm loop ik daar naar toe en meld de agente in de auto, dat ik m’n zoon gevonden heb. Ze is blij voor mij, feliciteert me en ze zegt dat ze het zal doorgeven aan de receptioniste van het ziekenhuis.

Ik zet Theun in de auto en stap zelf in. De deur van de auto is nog maar net dicht of ik barst uit in een onbedaarlijke huilbui.

DE KINDERVRIEND.

 Hallo. Toch maar wel?

OP DE KAAP.

Mijn vriend, René en ik zijn zeventien jaar en hebben een leuk vakantiebaantje in de kantine bij de Volksbond. Vuile borden en kopjes ophalen, afwassen en afdrogen.  Afwasmachines waren er nog niet halverwege de zestiger jaren (vorige eeuw dus). Die kantine was ‘op de Kaap’, de Rotterdamse hoerenbuurt. Na een dag hard werken kunnen René en ik flink geil worden van die wijven. Sommigen staan op hun stoepje voor de deur (ook tegen mij en René zeggen ze ‘ga je mee, schat’), anderen zitten binnen en tikken op hun raam om onze aandacht te trekken.

We spreken af om een keer naar de hoeren te gaan. Als we voldoende verdiend hebben. Tot die tijd gaan we rustig kijken met wie we het gaan doen. René weet het nu al. Hij neemt die donkere, Spaanse met lang, stijl zwart haar. Vlak naast sigarenmagazijn ’t Hart’ staat ze meestal. Ze is niet meer zo jong, veertig denken we maar haar grote borsten maken voor René veel goed. Hij hoopt dat ze niet zo duur is omdat al aardig op leeftijd is.

Ik heb mijn keuze vandaag pas gemaakt, de dag, dat we ook echt gaan! Ik val op blonde, niet zo grote, slanke vrouwen met stevige billen en benen. Haar tietjes hoeven voor mij niet zo super groot te wezen. En … ziedaar: aan de overkant  naast dat Chinees restaurant staat ze. Helemaal mijn type. 

René is al met zijn Spaanse schone naar binnen.

Ik loop naar de overkant.

Best eng om naar die vrouw toe te gaan en haar te vragen:

‘Hoeveel, mevrouw?’

Ja, ik vraag het gewoon netjes. Waarom ook niet?

‘Fünfundzwanzig,’ zegt ze.

‘Das ist nicht so teuer,’ denk ik en dan ‘oh, ze is een Duitse ….’

‘Gut,’ zeg ik in mijn beste Duits.

De sappige Duitse vrouw pakt een grote bos sleutels uit haar vest, opent de voordeur en loopt voor me uit een trap op. Ik kan me haast niet beheersen. 

Een smal eenpersoonsbed in een piepkleine kamer. Zouden we het echt hierop moeten doen?

‘Setz dich nur, Jung  und Hose aus bitte.’

‘Komm mal hier,’ beveelt ze. Ze staat bij een fonteintje en gaat mijn piemel staan wassen met een ingezeept koud washandje. Gelukkig droogt ze hem ook nog even af.

‘Setz dich mal wieder aufs Bett, Jung, ich komm sofort.’

Lekker voel ik me niet echt, op dat kraakbed,  in mijn t-shirt, spijkerjasje met daaronderuit  mijn blote kont en blote benen. Zelden was mijn piemel zieliger dan ‘jetzt’. Zij komt naast me zitten, doet zwaar zuchtend haar truitje uit en wipt verveeld haar borsten uit haar beha. Ze wenkt me: ik mag met haar borsten spelen. Het effect op mijn piemel is vooralsnog nihil. Ook haar plichtmatige massage heeft geen enkel effect. Ik vraag haar of ze zich alsjeblieft (bitte) helemáál wil uitkleden.

‘Dat zal me gewiss wóhl aufregen,’ zeg ik tegen haar.

‘Gut, … aber das kostet wohl etwas,’ zegt ze …’wie veel habst du sie eigentlich bei dir, Jung?

‘Wie meinen Sie dass …. Sie sagte doch fünfundzwanzig?’

‘Um an zu fangen, ja … aber ganz nackt … : gib mir noch mal fünfundzwanzig, Jung.’

‘Tering wijf,’ dacht ik, ‘dan ben ik godverdomme bijna blut en misschien wil ze dan nòg wel meer van me aftroggelen.

Haar geheel blote lijf kan me gelukkig wel wat opwinden. In ieder geval heb ik nu (al zeg ik het zelf)een joekel van een erectie. Het probleem dat zich nu voordoet is dat haar poes, door de aard van haar werk, drie keer zo wijd is als mijn piemel dik. Dus ìn haar klaarkomen gaat van geen kanten lukken.

Als zij dat ook beseft gooit ze me van zich af. Gaat  naast me op bed zetten en trekt me dan nog even vlug-vlug af voor die vijf tientjes. Hooguit tien minuten ben ik binnen geweest.

René baalt helemaal als een stekker. Die is ook zijn vijftig piek kwijt en niet eens klaargekomen. Die Spaanse hoer heeft hem flink belazerd. De vrouw blijkt een stuk ouder dan veertig. Ze weigert haar beha uit te doen en bovendien: dat mooie zwarte haar is een pruik, die van haar hoofd kukelt als ze op d’r bed neerploft. Ook René stond binnen tien minuten weer op straat. 

 

DE KORTROKS (SLOT) KIK IS EEN WOESTE.

Dan is er ook nog broer Kik. Kik is een jaar ouder dan ik. Deze jongen is totalemento ditorbiato dell completemento falicantissimo victoria in excelsis pro deo … geestelijk gestoord dus …  eten, drinken gaan bij hem meer dan goed en tevens in razend hoog tempo. Zijn motoriek is matig te noemen. Horen doet hij goed. Zien heel slecht. Zwijgen kan hij helemaal niet. Kik functioneert tot zijn dood op het niveau van een peuter van anderhalf jaar. Vrolijk, onbekommerd en onbeheerst gaat hij door het leven.

Kik is een woeste. Mam vertelt me dat hij het presteerde, om mij, ik was drie,(nota bene één jaar ouder dan Kik, een zwieper te geven tegen onze kokendhete  potkachel aan.  Nog altijd is op mijn scheenbeen het litteken van de derdegraads brandwond te zien; een souvenir uit een periode waarvan ik me god-zij-dank he-le-maal niets meer kan herinneren.

Al snel wordt duidelijk dat Kik een gevaar is voor zichzelf en zijn omgeving. Als hij twee is wordt hij opgenomen in een tehuis voor geestelijk gehandicapten bij de Witte Nonnetjes ver weg in Zuid-Limburg. Eens in de paar jaar bezoeken mam en pap hem. Hij vervreemdt van zijn broer en zussen.

Het is nù zó gelopen dat Kik Kik is en ik Onno ben … maar … even zo goed had het zo kunnen zijn dat ik Kik was en Kik Onno. Dan was me wel een heleboel ellende bespaard gebleven. Werkelijk, dat realiseer ik me nu pas, want voor Kik is het immers elke dag lekker makkelijk.

‘Hallo Kik, lekker geslapen Kik?’

‘Ontbijtje Kik? Wat wil je op je boterhammetje?’

‘Zullen we even samen aankleden Kik? Want we gaan dadelijk naar de dierentuin, zwembad, wandelen in het park, kijken naar een voetbalwedstrijd of paardrijden enz.  enz. ….Kiks leven is keuzenloos genieten

Zijn eten wordt dag in dag uit, gekozen, klaargemaakt en voor zijn neus gezet. Hup, lekker eten Kik. Gaat hij ergens heen dan wordt hij door een busje voor zijn huisdeur opgehaald en afgezet voor de deur waar hij moet wezen. Lezen of schrijven kan hij niet dus dat wordt voor hem gedaan. Af en toe een beetje wandelen en  in ’t rond kijken ... en ga zo maar door … een luizenleventje.

Met zijn verjaardag krijgt hij bezoek en zijn standaard verjaardagskado’s zijn grote kralen om kettingen mee te rijgen, daar krijgt hij, ook na tientallen jaren rijgen, nog geen genoeg van. Hij probeert op zo’n verjaardag ook altijd de tas van een van de gasten af te pikken … tsja, als Kik dat soort dingen gaat doen wordt hij door de begeleiding naar zijn kamer gebracht.

Op haar sterfbed vraagt mam mij of ik Kik zo nu en dan wil bezoeken. Dat heb ik gedaan. Het eerste wat ik deed was hem van Zuid-Limburg naar Rotterdam verhuizen. Dan kon ik hem makkelijker bezoeken en kreeg ik toch nog een beetje een band met hem. Hij leefde nog zes jaar hier in de buurt. Op 65 jarige leeftijd stierf Kik.

DE KORTROKS 5. HIJ HEEFT HET ZWAAR GEHAD.

 Niet zonder een flinke dosis gêne, erken ik, dat ik me nauwelijks bemoeit heb met mijn broertje Tet, ons mongooltje.  Mam, mijn zussen, broers en ook pap zijn veel meer bij Tet betrokken geweest, dan ik.  Twintig jaar ben ik, als hij geboren word. Tet en Ik hebben in feite nooit als broers onder één dak gewoond.

Vlak voor Tet ter wereld komt leer ik haar kennen. Tijdenlang kan ik aan niemand anders denken dan aan Carola, mijn grote liefde … alles draait dan alleen nog maar om haar.

Drie weken na Tets geboorte ga ik ‘op kamers wonen’. Van het knetterdrukke Kortrok-huis, naar de  beklemmende, eenzaamheid van de kleine, veel te dure zolderkamer in Utrecht.  Voor journalist ga ik daar leren.

Nieuw in huize Kortrok is de aanwezigheid van pap. Pap vaart niet meer! Hij doet nog precies hetzelfde werk (afwassen)  maar zijn werkplek is nu geen stralend, decadent cruiseschip meer op de oceanen maar de gaarkeuken van een de adem benemend-christelijk bejaardentehuis in Barendrecht.

Het is natuurlijk niet voor niks, dat die man ruim twintig jaar op zee gezeten heeft. Hij is liever weg of onderweg, dan thuis bij vrouw en kinders. Ook als hij vrij dichtbij huis werkt, is hij niet veel thuis. Òf hij werkt over, òf hij klaverjast, biljart of bingoot met de ouwetjes in zijn ouden-van-dagen-huis. Met de jongelui thuis weet hij niet zo veel raad. Thuis is hij de boebaas, op zijn werk de toffe peer.

Pap heeft er zelf nooit zo veel over verteld, maar hij moet het zwaar hebben gehad in zijn jeugd. Hij woont in Nederlands-Indië als de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. Op negenjarige leeftijd wordt hij gevangen gezet in een concentratiekamp, een Jappenkamp. In het plaatsje Tjimahi zit hij met zijn moeder en twee oudere  zussen en nog een stel Duitse vrouwen in een voormalige kazerne van de KNIL (het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger). Twee oudere broers en paps vader verdwijnen dan in zijn beleving, van de ene op de andere dag. Ze zijn zomaar ineens van de aardbodem verdwenen. Zijn vader en broers moeten aan die beruchte Birma-spoorlijn werken. De spoorlijn, die zo bekend wordt door de gruwelijke verhalen van de cabaretier Wim Kan. Eten en drinken krijgen de Hollandse gevangenen niet. In de tropische hitte moeten ze heel, heel hard werken aan die spoorlijn, werken en hun eigen reserves opgebruiken … tot ze er uitgemergeld, dood bij neervallen. Het is een hel  en het kost vele levens … maar niet die van mijn opa en de broers van pap … ook de cabaretier Wim Kan,  brengt het er levend van af.  Gelukkig maar, want hoe waren we anders die schokkende verhalen te weten gekomen?!

Als pap in het Jappenkamp vastgezet wordt, is hij negen jaar en zit hij in de derde klas van de lagere school. Pap zal nooit meer in welk schoolklasje, waar  dan ook zitten.

Soekarno, de president van Indonesië, schopt rond 1949 alle Hollanders zo’n beetje zijn land uit. In 1949 komt pap met het passagiersschip de Willem Ruys aan in Nederland. Om precies te zijn in Rotterdam, dat vier jaar na de Duitse bezetting, nog opgescheept zit met de puinhopen van de nazi terreur.

Pap laat zich daar niet door van zijn stuk brengen. Hij ontmoet mam, ze worden verliefd. Spoedig maken zij hun eerste kind en gaan dan trouwen (in die volgorde). Het gezin Kortrok is gesticht.

DE KORTROKS 4. EEN MONGOOLTJE.

 Bijna zou ik mijn eigen diepe ellende, als kind, in de tweede helft van de vorige eeuw, hierdoor vergeten … een van mijn geliefde jankonderwerpen: het grote gezin. Ja, je spoort in feite toch niet als ouderpaar als je dertien kinderen neemt wanneer je er hooguit één misschien twee kan onderhouden. Nu heb ik nog niet eens verteld, dat van die dertien kinderen er twee geestelijk gestoord zijn. De een nog erger dan de ander.

De jongste is een mongooltje. (Aan het Syndroom van Down doe ik niet). Nota bene geboren in een periode dat alle bladen, van de Margriet tot de Donald Duck met schreeuwende koppen publiceerden: vrouwen opgelet!  Als je boven de 38 jaar zwanger wordt,  is de kans wel héééééééeéél erg groot, dat je een mongooltje baart!!!! Maar mam leest dat niet of ze wil het gewoon niet weten of het kan haar geen ene moer schelen. Mam maakt het inderdaad helemaal niks uit: ze is 43, houdt van zwanger zijn en van alle mogelijke kleine baby’tjes. Terwijl ik net in het tijdschrift ‘Ouders van Nu’ een ongeloofwaardig  artikel lees over pril ouder geluk in combinatie met een meervoudig gehandicapte kind, baart mam, haar dertiende en laatste kind. Mijn jongste broer: Tet (met een t). Op kraamvisite zegt iedereen: ‘wat een leuk ventje’ … ja, ja, zeg dat wel....maar ik zie het gelijk al. Tet, dat leuke ventje, is dus een mongooltje. Dat zie ik zo. Mij hoeven ze niks wijs te maken. Ik ben niet gek. Een mongooltje uit het boekje: oogplooitjes; breed neusje, huidplooitje op de handpalm en ga zo maar door. Ik heb het net allemaal zitten lezen in Ouders van Nu.

‘Dat heb je d'r nou van, mam' zeg ik, 'daar zit je tot je dood aan vast.' Als een soort troost vertel ik haar, dat mongooltjes nooit zo erg oud worden vijftig hooguit zestig jaar. Mam reageert nauwelijks verheugd. Ze lijkt wel geïrriteerd door wat ik zeg … ’zo lang ik kan, zorg ik voor Tet,’ zegt ze berustend, ‘al word ik  honderd … wie dan leeft, wie dan zorgt’.

In 1970 zijn er nog geen testen die kunnen aantonen dat er een mongooltje groeit in de buik van de zwangere vrouw. Als die er wel waren geweest had ie tenminste al in een vroeg stadium geaborteerd kunnen worden. Dan hadden we geen Tet gehad.

Ik vraag me af of mam dan besloten zou hebben om Tet te laten afdrijven … nee, ik vraag het me niet af ook … ik weet heel erg zeker dat ze dat  nóóóít, nooit van haar leven gedaan zou hebben. En … eerlijk is eerlijk:  Tet is een lieverd, een heel kwetsbare lieverd. Hij is gevoelig, lief, vriendelijk en grappig. Kortom: Tet is een schat, fijn dat hij er is.

DE KORTROKS 3. MOEDERS WIL IS WET.

 Wij zijn het gezin Kortrok. In 1957 bestaat die uit mam, pap, twee jongens (Onno en Bob) en drie meisjes (Anna, Ada en Beb). In 1970 is de familie bijna uitgegroeid tot  een klein kindertehuis. Dan bestaan wij  uit pap,  mam, vijf meisjes en acht jongens.

Het bijzondere van dit grote gezin is dat er nauwelijks centjes worden ingebracht door pap, de kostwinner … niet omdat pap dat niet wil … of omdat pap het geld verbrast maar … omdat pap domweg te weinig kennis, te weinig diploma’s en te weinig flair in huis heeft om een goed betaalde baan te krijgen.  Desondanks is hij, op zijn zachtst gezegd, zo onnadenkend om mijn moeder onophoudelijk ‘vol met jong te stoppen’. Als verzachtende omstandigheid geldt voor hem, dat mam in dergelijke zaken wel heel erg dominant is … als mam ‘n kind wil dan komt dat er gewoon … pap kan dan op zijn kop gaan staan … maar dan gaat het gezegde op: ’moeders wil is wet’ … mam heeft me wel eens verklapt, dat ze ontzettend blij is met haar zwangerschap, als excuus om pap negen maanden bij haar uit de buurt te houden … (nou ja, zoiets zeg je toch niet tegen je zoon,  een jongen van dertien, nota bene?!). Mam is overigens altijd best positief. Ze ziet er niet tegenop een mondje meer te moeten voeden:  ‘komt tijd, komt raad’,  zegt ze altijd … raad die overigens verdomd weinig buikjes voedt.

Ik vind het belachelijk, hoor. Met zo'n hongerloontje als dat van pap moet je niet meer dan twee kinderen nemen. Zelfs dan zal het nog niet meevallen om rond te komen. Jaar in jaar uit liggen we aan de geeuwhonger maar eerlijk is eerlijk: dood gaan we er ook weer niet van. Dat dan ook weer niet.

Jezus Christus nog an toe!  Wat is dìt nu weer?! Zit ik net een beetje lekker te schrijven … Gaat die klote buurman Kok, van hier beneden op een radiator staan te beuken, terwijl ik hier rustig (maar toch diep) in mijn geheugen zit te graven over mijn in en in zielige leven in de vorige eeuw. Die tering-alcoholist. Tachtig keer is hij al opgenomen in de Hannah-kliniek, de plaatselijke  afkickkliniek voor verslavingszorg. Meneer loopt daar doodleuk weg en is vervolgens zijn buren wekenlang tot hemeltergende overlast. Reken er maar niet op dat die lamzakken van de Hannah hem weer als de donder komen oppakken. Het lijkt haast wel of ze daar blij zijn dat ie is opgerot. Zondagochtend om half elf staat Kok, weer eens  volkomen lam, met zijn gore onderbroek op zijn knieën, voor mijn deur.

’Ik heb toch een dorst, Onno’, (dat ben ik) ‘heb je misschien wat voor me liggen?’ De klootzak. Hij bedoelt natuurlijk te zeggen dat ie smacht naar een neut. Wat hij van mij kan krijgen en dat moet hij nu toch onder hand wel weten,  is een emmer koud water in zijn smoel en als hij met dit soort ‘grappen’ bij me blijft aan komen, dan krijgt hij een emmer kokend heet water over zijn kop. Die lul! Dan kan hij op het brandwondencentrum een paar weken afkicken. Weglopen is dan onmogelijk zolang de brandblaren voor zijn ogen zitten. Zo!!

DE KORTROKS 2. OP DE POF.

 Eén hele auto staat te glimmen in onze straat. Voor de deur van de winkel.  Daar staat de witte Peugeot (net een racecar) van de krenterige kristelijke kruimelkrimineel, tevens kruidenier  Henk de Porte. Potlood achter zijn oor; vetknobbel op zijn kin, vlakbij zijn oor. De vrouw van onze kruidenier is een wandelende vetknobbel, net als haar dochter Tanja.    Geen wonder, want moeder en Tanja stoppen met veel te grote regelmaat, etenswaren uit hun eigen winkel in het gapende gat onder hun neus. ’Mááááááá, mag ik wat pakken?’ zingt Tanja. Bij  menig klant van de Porte staat die vraag in het geheugen gegrift, met name de lijzige, lamlendige en tegelijk dwingende wijze waarop Tanja de vraag stelt.

Wij (Kortrok) moeten poffen bij de Porte. Poffen? Ja, poffen! Nú kopen en (veel) later betalen. Ik sta in die winkel. De Porte tilt zijn hoofd met een kort knikje iets omhoog … kijkt me vuil aan … zegt niets … wat hij, zonder woorden vraagt  is:

‘Wat mot je, jong, je zal wel weer geen geld bij je hebben? ’

‘Mijn moeder vraagt of u mij een kilo suiker en een pak koffie wilt meegeven … en … eh … wilt u het in het boekje opschrijven? 't Is voor Kortrok, meneer.’

'Kortrok’. De  Porte draait zich om. Zegt verder niks. Weegt de suiker af en pakt de koffie. ‘Zeg maar tegen je moeder, dat ik deze zaterdag een betaling van haar verwacht.’

Ik krimp ineen en zeg: ‘Ja, meneer, ik zal het tegen me moeder zeggen’.

Bij het afrekenen, drie maanden later overigens pas, blijkt de kilo suiker in het boekje van meneer de Porte anderhalve kilo te zijn geworden. Dat ene, destijds meegenomen pak koffie zijn er zomaar ineens  twee geworden. De fijn-katholieke meneer de Porte, lid van het kerkbestuur, heeft in de kerk blijkbaar ook een beetje leren toveren … tsja … ga drie maanden nadien nog maar eens twisten over een beetje suiker en wat koffie … bovendien kunnen we verder poffen bij hem dan wel schudden.  Zo  is die de Porte dan ook wel weer.

Tanja, is de vriendin van mijn  magere sprietzus Anna. Mam wil niet hebben dat ik Anna ‘magere spriet’ noem. Ze wil ook niet dat ik Anna ‘pissebed’ noem, hoewel ze toch wel mooi elke nacht haar bed nat zeikt.  Maar  het is niet alleen mijn magere spriet-pissebedzus Anna; ook mijn stoere zussie Ada … zo  ... die kan me ook flink in d'r nest zeiken, hoor,  on-ge-lo-fe-lijk. Als ze daarmee wat had kunnen winnen, was ze nou mooi binnen geweest.  En … gotte gotte God, wat stinkt het bij ons in huis. Met dank aan de zeikende zusters Kortrok, die zich overigens, geloof het of niet, hebben ontwikkeld tot de mooiste meiden van de straat! Tsja … het kan raar lopen. 

O ja, ik moet eigenlijk nog even uitleggen wie wij (de Kortroks) zijn; dat doe ik volgende keer dan wel.

Wordt vervolgd.