HONDSDOLHEID.

Het gaat geen moer uitmaken of een nieuwe regering straks een verstandiger, beter asielbeleid gaat uitvoeren.

Als het zogenaamd ‘immense' probleem 'asiel' uit het zicht verdwijnt, als het leven van alle dag een beetje beter wordt, dan wordt de gewone man daar níét beter van. Hij is dan niet genezen van zijn extreem-rechtse hondsdolheid.

Verreweg de meeste kiezers zijn niet arm! Ze wónen niet een verloederde multiculturele achterbuurt, ook wel 'zwarte buurt' genaamd. Nieuwe apparatuur, zoals een energie zuinige oven, wasmachine, -droger of koelkast, is géén medicijn tegen blinde buitenlanderhaat.

Rechtsextremisme is een irrationele woede, die gaat over gevoelens, met spook- en vijandbeelden, die worden aangepraat.

In de grote steden moet het natuurlijk verbeteren maar voor het overige staat die opwinding over asiel in geen verhouding tot de ernst en omvang van die problematiek. De opwinding over bestaanszekerheid stond in geen verhouding tot de ernst en omvang van de bestaanszekerheid.

Het ging er voor deze verkiezingen niet één keer over, maar ons grootste probleem is de opwinding an sich.

Het grootste probleem is de opgewondenheid op zich. De alsmaar toenemende consumptie van steeds onbetrouwbaardere media, die onze democratie naar de klote helpt. Zolang de volgevreten meute in haar opwinding blijft hangen - Nederland is kapot!! - komen we tot niets meer. 

Bovendien, de goede luisteraar, weet het al lang: het gaat niet alléén meer om asiel. Het gaat om etniciteit, omvolking en remigratie, het deporteren van mensen, die hier geboren zijn. 

Als je een fascist zijn zondebok afpakt komt hij gewoon met een nieuwe. Is het migratieprobleem zo goed als opgelost dan zijn de nieuwe mogelijke zondebokken gauw gevonden: 'links, transgenders, zigeuners, Joden, lhbti'ers en Nederlandse moslims'. Keus genoeg.

Niemand ontkent nog, dat verstandig en realistisch asielbeleid, waarbij de lasten eerlijk verdeeld worden, broodnodig is. Het is werkelijk naïef om te denken dat welke asielmaatregel dan ook, zou leiden tot het einde van de extreem-rechtse hondsdolheid. 

Hartstikke belangrijk is het, dat het politieke midden (VVD, GLPvdA, D66, CDA) gaat samenwerken en verregaande maatregelen neemt tegen de online verspreiding van fascisme en de rampzalige invloed van buitenlandse algoritmes. 

De Verenigde Staten laten zien dat het zomaar eens de laatste kans kan zijn.

DE KORTROKS 4. EEN MONGOOLTJE.

 Bijna zou ik mijn eigen diepe ellende, als kind, in de tweede helft van de vorige eeuw, hierdoor vergeten … een van mijn geliefde jankonderwerpen: het grote gezin. Ja, je spoort in feite toch niet als ouderpaar als je dertien kinderen neemt wanneer je er hooguit één misschien twee kan onderhouden. Nu heb ik nog niet eens verteld, dat van die dertien kinderen er twee geestelijk gestoord zijn. De een nog erger dan de ander.

De jongste is een mongooltje. (Aan het Syndroom van Down doe ik niet). Nota bene geboren in een periode dat alle bladen, van de Margriet tot de Donald Duck met schreeuwende koppen publiceerden: vrouwen opgelet!  Als je boven de 38 jaar zwanger wordt,  is de kans wel héééééééeéél erg groot, dat je een mongooltje baart!!!! Maar mam leest dat niet of ze wil het gewoon niet weten of het kan haar geen ene moer schelen. Mam maakt het inderdaad helemaal niks uit: ze is 43, houdt van zwanger zijn en van alle mogelijke kleine baby’tjes. Terwijl ik net in het tijdschrift ‘Ouders van Nu’ een ongeloofwaardig  artikel lees over pril ouder geluk in combinatie met een meervoudig gehandicapte kind, baart mam, haar dertiende en laatste kind. Mijn jongste broer: Tet (met een t). Op kraamvisite zegt iedereen: ‘wat een leuk ventje’ … ja, ja, zeg dat wel....maar ik zie het gelijk al. Tet, dat leuke ventje, is dus een mongooltje. Dat zie ik zo. Mij hoeven ze niks wijs te maken. Ik ben niet gek. Een mongooltje uit het boekje: oogplooitjes; breed neusje, huidplooitje op de handpalm en ga zo maar door. Ik heb het net allemaal zitten lezen in Ouders van Nu.

‘Dat heb je d'r nou van, mam' zeg ik, 'daar zit je tot je dood aan vast.' Als een soort troost vertel ik haar, dat mongooltjes nooit zo erg oud worden vijftig hooguit zestig jaar. Mam reageert nauwelijks verheugd. Ze lijkt wel geïrriteerd door wat ik zeg … ’zo lang ik kan, zorg ik voor Tet,’ zegt ze berustend, ‘al word ik  honderd … wie dan leeft, wie dan zorgt’.

In 1970 zijn er nog geen testen die kunnen aantonen dat er een mongooltje groeit in de buik van de zwangere vrouw. Als die er wel waren geweest had ie tenminste al in een vroeg stadium geaborteerd kunnen worden. Dan hadden we geen Tet gehad.

Ik vraag me af of mam dan besloten zou hebben om Tet te laten afdrijven … nee, ik vraag het me niet af ook … ik weet heel erg zeker dat ze dat  nóóóít, nooit van haar leven gedaan zou hebben. En … eerlijk is eerlijk:  Tet is een lieverd, een heel kwetsbare lieverd. Hij is gevoelig, lief, vriendelijk en grappig. Kortom: Tet is een schat, fijn dat hij er is.