HONDSDOLHEID.

Het gaat geen moer uitmaken of een nieuwe regering straks een verstandiger, beter asielbeleid gaat uitvoeren.

Als het zogenaamd ‘immense' probleem 'asiel' uit het zicht verdwijnt, als het leven van alle dag een beetje beter wordt, dan wordt de gewone man daar níét beter van. Hij is dan niet genezen van zijn extreem-rechtse hondsdolheid.

Verreweg de meeste kiezers zijn niet arm! Ze wónen niet een verloederde multiculturele achterbuurt, ook wel 'zwarte buurt' genaamd. Nieuwe apparatuur, zoals een energie zuinige oven, wasmachine, -droger of koelkast, is géén medicijn tegen blinde buitenlanderhaat.

Rechtsextremisme is een irrationele woede, die gaat over gevoelens, met spook- en vijandbeelden, die worden aangepraat.

In de grote steden moet het natuurlijk verbeteren maar voor het overige staat die opwinding over asiel in geen verhouding tot de ernst en omvang van die problematiek. De opwinding over bestaanszekerheid stond in geen verhouding tot de ernst en omvang van de bestaanszekerheid.

Het ging er voor deze verkiezingen niet één keer over, maar ons grootste probleem is de opwinding an sich.

Het grootste probleem is de opgewondenheid op zich. De alsmaar toenemende consumptie van steeds onbetrouwbaardere media, die onze democratie naar de klote helpt. Zolang de volgevreten meute in haar opwinding blijft hangen - Nederland is kapot!! - komen we tot niets meer. 

Bovendien, de goede luisteraar, weet het al lang: het gaat niet alléén meer om asiel. Het gaat om etniciteit, omvolking en remigratie, het deporteren van mensen, die hier geboren zijn. 

Als je een fascist zijn zondebok afpakt komt hij gewoon met een nieuwe. Is het migratieprobleem zo goed als opgelost dan zijn de nieuwe mogelijke zondebokken gauw gevonden: 'links, transgenders, zigeuners, Joden, lhbti'ers en Nederlandse moslims'. Keus genoeg.

Niemand ontkent nog, dat verstandig en realistisch asielbeleid, waarbij de lasten eerlijk verdeeld worden, broodnodig is. Het is werkelijk naïef om te denken dat welke asielmaatregel dan ook, zou leiden tot het einde van de extreem-rechtse hondsdolheid. 

Hartstikke belangrijk is het, dat het politieke midden (VVD, GLPvdA, D66, CDA) gaat samenwerken en verregaande maatregelen neemt tegen de online verspreiding van fascisme en de rampzalige invloed van buitenlandse algoritmes. 

De Verenigde Staten laten zien dat het zomaar eens de laatste kans kan zijn.

SITA, ONZE HOND (11)

 

'Honderd euro krijg ik van u, meneer Jee, voor de kooikosten en de prik tegen hondsdolheid.’ zegt de man van de dierenbescherming.

Prik?! Ik dacht al wat voel ik toch in me poot. Zo’n prik geven ze zeker aan alle loslopende honden die ze oppikken.

Het directe gevolg van die boete is dat ze het hier weer nodig vinden om me strak aan de lijn te houden. Ik heb dan te weinig beweging  èn ik mis mijn bijvoer. Iets bijeten is broodnodig, want de dagelijkse porties bij Carola en Jee zijn aan de kleine kant. Weinig eten is gezond, volgens hun. Als ik vrij rond loop, neem ik van alles aan. Ik weet onderhand precies waar wat te halen valt. Ze zijn voor mij heel makkelijk herkenbaar: die er het armst uitzien, geven het meest. Verder ligt er zoveel lekkers op straat. Vooral bij de school: veel brood met worst en kaas (het brood laat ik liggen); half volle zakjes chips. Bij de bouw: half afgekloven kippenbotjes en bij de slager, die gooit me van achter zijn toonbank een stuk leverworst toe, dat net over de uiterste verkoopdatum is, dat maakt mij echt niks uit.

De rijkste voedselvoorziening voor mij ligt op de route van de patatzaak, bij de school, naar de bushalte. Uit de patatzakjes vallen altijd smakelijke patatjes. Het verbod op  eten in de bus levert mij flink wat op.  Voor mensen is het gewoon de bushalte voor mij is het de voedselbank. Daar kunnen dagelijks wel drie honden hun buik rond eten. Kroketten waar maar één hapje van is genomen, halve zakken frites, bami- en nasihapjes. Ik moet zelfs wel eens wat laten liggen, soms wordt het echt wat te veel.

Ik begin er over, omdat ik nu niet meer bij al dat lekkers kan, want ze vinden het dus zo nodig om me strak aan de lijn te houden na die fikse boete. Ik probeer onderweg  nog wel sneaky  wat te snaaien maar dat valt nog niet mee. Dat moet razendsnel gaan. In één tiende van een seconde, moet ik dat aangevreten balletje gehakt, dat op straat ligt, ruiken, zien, pakken en nog eens  doorslikken ook. Om elk stukje eten dat ik op straat scoor, krijg ik gedonder met Jee. Dat is wel zó goed waardeloos. Hij zou bijvoorbeeld dat stukje gehakt het liefst uit mijn bek peuteren. Uit alle macht probeert hij mijn kaken van elkaar te trekken. Dat gaat hem toch nooit lukken, maar wat hij niet weet: het maakt geen mallemoer uit of hij mijn bek nu wel of niet open krijgt: dat stukje gehakt zit al lang en breed in mijn maag. Ondertussen hoor ik Jee nog zeggen:  ’Foei Sita. Open. Laat los. Dat is niet goed voor je. Dat vlees is bedorven. Daar word je ziek van.’ Daarvan ben ik wel even van slag (hihi).  Ik laat hem dan tenslotte nog even gewillig mijn lege bek inspecteren. Meestal volgen dan enkele grove vloeken en verwensingen van Jee en lopen we weer ‘vrolijk’ verder.

Ik moet toegeven: eten van de straat is soms niet helemaal pluis. Vooral kip niet. Ik eet namelijk de botjes ook op, hè. Dat geeft me soms een buikkrampen. Ik lig dan thuis in mijn mand te verrekken van de pijn. Natuurlijk,  eigen schuld, dikke bult. Beetje geniepig vind ik het wèl als ik die kop van Jee grijnzend achter zijn krantje vandaan zie komen. De ergste pijn moet dan nog komen: het uitpoepen van die vlijmscherpe splinterbotjes. Ik moet er nu nog maar even niet aan denken.

 

 

(wordt vervolgd)